ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 57

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูอารมณ์ดีจัง”

ณัฐนันท์โอบมือไปด้านหลังเธอ แล้วกอดเอาไว้ พัลลภาส่ายหน้าแต่เอนตัวเข้าหาเขา

“ลมแรงนิดหนึ่งนะครับ หนาวไหม”

เขาปัดผมของเธอที่ปลิวสะบัดเพราะแรงลมไปไว้ที่ซอกคอด้านหนึ่ง แล้วก้มลงมาหอมที่ท้ายทอย ทำเอาพัลลภาขนลุกซู่

“หนาวจริงๆด้วยขนลุกหมดแล้ว”

เขากอดเธอแน่นขึ้น เธอเอนตัวลงซบเขา รู้สึกสุขใจที่ได้อิงแอบเขาแบบนี้ ณัฐนันท์กดจมูกลงข้างขมับ ใจเต้นแรงให้กับความออดอ้อนของเธอ

พัลลภาน่ารักดี ไม่เคยมีช่วงเวลาแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นสักเท่าไหร่ เป็นความรู้สึกแสนพิเศษที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน จริงๆก็ชอบนะ ความรู้สึกที่อยู่ในช่วงจีบกันมันดีแบบนี้นี่เอง อารมณ์แบบอยากกินแต่ไม่ได้กินสักทีแล้วก็รอว่าเมื่อไหร่จะได้เวลาที่จะได้ทำอะไรมากกว่านี้ มันเป็นความรู้สึกตื่นเต้น ที่เขาเพิ่งรู้ว่ามันดี ชักจะติดใจแล้วแฮะ

“พี่นัทเคยมาเสม็ดไหมคะ”

พัลลภาชวนเขาคุย วูบวาบไปกับสัมผัสที่เขาลากขึ้นลงตรงต้นแขนของเธอ

“ไม่เคยครับ เคยไปแต่เกาะช้าง แล้วเพิร์ลเคยมาหรือยัง”

พัลลภาพยักหน้า

“เคยค่ะ มาตอนเป็นเด็ก บ้านเพิร์ลอยู่ชลบุรีเลยมาเที่ยวทะเลแถวนี้บ่อย”

ณัฐนันท์ฟังเรื่องของเธออย่างสนใจ คุยกันมาเป็นเดือนเขาก็เพิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนที่ไหน

“แบบนี้ขากลับ ก็แวะไปสวัสดีพ่อกับแม่ของเพิร์ลได้น่ะสิ”

เขาแกล้งถามเธอ ถามไปอย่างนั้นแหละไม่ได้คิดจะไปจริงๆหรอก รู้ว่าเธอไม่มีทางพาไปแน่ๆ เพราะที่มาเที่ยวกับเขาน่าจะไม่ได้บอกที่บ้าน

“คงไปไม่ได้ค่ะพี่นัท เพิร์ลบอกที่บ้านว่าไปเที่ยวกับส้ม ขืนไม่มีส้มมาด้วย พ่อกับแม่ต้องสงสัยแน่ๆ”

นี่ดีนะที่พี่เพชรก็ไปเที่ยวเชียงใหม่กับเพื่อนเหมือนกันเลยไม่มีใครสนใจเธอ

“เสียดายจัง พี่อยากไปแนะนำตัวกับพ่อแม่ของเพิร์ล”

พัลลภาเอียงหน้าขึ้นมามองเขารู้สึกดีใจที่เขาบอกแบบนั้น เธอตั้งใจว่าถ้าคบกันจริงๆ จะพาเขาไปทำความรู้จักกับพี่เพชร แล้วค่อยพาไปที่บ้าน

“เอาไว้โอกาสหน้านะคะ เพิร์ลจะพาพี่นัทไปรู้จักกับคุณพ่อคุณแม่แล้วก็พี่ชายค่ะ”

ณัฐนันท์พยักหน้าไม่ได้มีปัญหากับสิ่งที่เธอบอก เพราะก็ยังไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้น นั่งเรือมาประมาณสามสิบนาทีก็มาถึงเกาะเสม็ด เขาช่วยประคองพัลลภาขึ้นบนเรือ ดูแลเธออย่างดีเรียกได้ว่าไม่ให้ห่างตัวเลยแม้แต่น้อย

ตอนที่ขึ้นรถสองแถวไปยังโรงแรมเขาก็ให้เธอนั่งชิดด้านในแล้วนั่งประกบเอาไว้ คอยจับผมที่ปลิวสยายไปตามแรงลมให้ กลิ่นหอมอ่อนๆของเธอลอยออกมาและเขาคิดว่าทุกคนที่นั่งรถมาด้วยกันก็น่าจะได้กลิ่นไปด้วย ทำไมถึงคิดอย่างนั้นน่ะเหรอ เพราะไอ้ตี๋ปากไวถามออกมาว่า

“เพิร์ลใช้น้ำหอมอะไรครับหอมมาก”

ทุกคนพากันหัวเราะไม่เว้นแม้แต่พัลลภา รู้ว่าเป็นการพูดคุยหลอกล้อกันเล่นๆ เธอไม่ได้ถือสา พอไปถึงที่พักซึ่งเป็นวิลล่าติดชายหาดเรียงกันสามห้อง ด้านหน้ามีเทอเรซยื่นออกมามีโต๊ะเก้าอี้สำหรับนั่งสังสรรค์ หรือตั้งวงหมูกะทะได้

“ให้เพิร์ลพักห้องไหนคะ”

พัลลภาถามณัฐนันท์ ตื่นเต้นนิดๆ มีอยู่สามห้องกับคนเจ็ดคน เขาจะให้เธอนอนที่ไหน

“ตี๋ขอกุญแจห้องเพิร์ล น้องพักห้องไหน”

ติณณภพที่ไปเช็คอินมายื่นกุญแจส่งให้เพื่อน มองสบตากันแบบพอจะเดาทางกันออก

“ห้องริมสุดเบอร์หนึ่งเป็นเตียงเดี่ยว ส่วนห้องเบอร์สองเบอร์สามมันมีห้องสามคนกับสองคนนะมึง มึงมานอนเบียดกับกูก็ได้ ให้ไอ้อคินกับไอ้แป๊ะแล้วก็ไอ้กายไปนอนด้วยกันห้องสามคนมีเตียงเสริม ส่วนมึงกับกูแล้วก็ไอ้เท็นนอนเบียดกันห้องนี้”

ติณณภพชี้ไปที่ห้องกลาง

“ไอ้ห่าให้นอนเบียดกับมึงเหรอ ไม่เอาหรอก มึงกรนเสียงดัง ไอ้เท็นก็นอนดิ้น”

ณัฐนันท์ส่ายหน้าบอกให้รู้ว่าไม่เอาแน่ๆ แล้วหันไปหาพัลลภา

“เพิร์ลขา พี่ขอไปนอนห้องเพิร์ลได้ไหมคะ ให้พี่นอนโซฟาก็ได้ แต่ไปนอนกับไอ้ตี๋พี่ไม่เอานะคะ มันกรนเสียงดัง นะนะ ขอนอนด้วย”

พัลลภามองเขาแก้มแดงหลบตา แต่ไม่ยอมตอบ เดินไปที่ห้องของตัวเอง แล้วยืนรอเขาที่หน้าประตู เพราะกุญแจอยู่กับเขา