ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1003

เพียงสามนาทีสั้นๆ ทั้งสองได้ต่อสู้หลายสิบกระบวนท่า เย่เทียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและพูดเบา ๆ ว่า "ถ้าไม่เอาจริงหน่อย เธอคิดว่าฉันเป็นลูกพลับอ่อนหรือไง! "

คำพูดนั้นสิ้นลง พลังภายในของเย่เทียนเริ่มหมุนเวียน และพลังภายในอันยิ่งใหญ่ก็พุ่งออกมาจากมือของเขาอย่างบ้าคลั่งในทันที เข็มพิษที่ปลายเท้าซ้ายของโมนิก้าก็เกือบจะหักทันที

ตะครุบ!

โมนิก้าสะดุ้งและต้องการจะถอนเท้าออก แต่เย่เทียนจะพลาดโอกาสนี้ได้ไงล่ะ มือขวาของเขาคว้าราวกับจับ คว้าข้อเท้าของโมนิก้าโดยไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ

“หืม?” ยังไม่ทันที่เย่เทียนจะหัวเราะออกมาดัง ๆ กลิ่นของความอันตรายนั้นเผยออกมา ทำให้เย่เทียนเลิกคิ้วด้วยความรู้สึกอันตราย เขาก็ต้องค่อยๆ ปล่อยมือ

ในขณะนี้ ข้อเท้าของโมนิก้าค่อยๆ หมุนขยับ “โว้ว!” เข็มพิษอีกอันโผล่ออกมาจากปลายรองเท้า และพุ่งเข้าหาหน้าอกของเย่เทียนอย่างดุเดือด

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เทียนก็ขมวดคิ้วมากขึ้น เขาไม่คิดว่าโมนิก้าจะมีท่าทีสังหารเช่นนี้ เธอยังมีเข็มพิษสำรองที่สามารถยิงได้ ถ้าเป็นคนธรรมดา บางทีมันอาจจะโดนเธอจริงๆ เข้าแล้ว

แต่ว่า เย่เทียนไม่ใช่คนธรรมดา ก่อนหน้านี้เขามีความรู้สึกที่จะถูกคุกคาม เมื่อได้ยินเสียงนั้น เขาก็รู้สึกถึงไม่ดี เขาจึงรีบปล่อยมือ ในขณะเดียวกัน ก็หลบสะพานเหล็กไปอย่างเฉียบๆ

“ฮึ่ม!” แต่ในขณะนั้นโมนิก้าก็พ่นลมหายใจอีกครั้ง อีกข้างโจมตีอีกครั้ง และเข็มพิษอีกอันหนึ่งถูกยิงออกไปอีกครั้ง

เย่เทียนเห็นฉากนี้จากหางตาของเขา และเขาไม่สนใจภาพลักษณ์ของเขาอีกต่อไป เอวของเขาคลายและคนทั้งคนล้มลงกับพื้น ทันทีที่เขาล้มลงกับพื้น เขาก็กลิ้งไปสองสามรอบ ตัวก็กลิ้งไปมาเพื่อหลีกเลี่ยงมัน จากนั้นก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและมองโมนิก้าด้วยสายตาอย่างระแวดระวัง

โมนิก้าไม่ได้โจมตีอีก แต่ยืนตรงจุดเดิมมองเย่เทียนด้วยรอยยิ้มที่จะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม "นายไม่ธรรมดาเหมือนที่ฉันคิดเอาไว้เยอะเลย ดูเหมือนว่า ประเทศจีนนั้นซ่อนตัวคนไว้จริงๆ ทำฉันอึ้งเลยนะเนี่ย”

“หืม ดูเหมือน ประเทศจีนเราที่กล่าวไว้นั้นเป็นจริง ยิ่งผู้หญิงสวยเท่าไหร่ก็ยิ่งร้ายกาจมากเท่านั้น ตอนแรกฉันไม่เชื่อเลย จนเมื่อฉันพบเธอ ทำฉันไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ!" เย่เทียนโต้กลับอย่างเย้ยหยัน

“นายกำลังชมฉันอยู่หรือเปล่า?” โมนิก้ายิ้มอย่างมีเสน่ห์ให้เย่เทียน “เอาล่ะ ดูเหมือนว่าวันนี้จะฆ่าฉันไม่ได้ แต่ฉันเชื่อว่าเราจะได้พบกันอีกในอนาคต!”

เมื่อเห็นเช่นนั้น เอวของโมนิก้าก็ตั้งตรง แต่ส่วนหน้าอกของเธอที่สวมเสื้อผ้ารัดรูปก็พ่นควันออกไปทางเย่เทียน

เมื่อเห็นควันค่อยๆ ลามมาที่เขา สีหน้าของ เย่เทียนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เพียงแค่อาศัยเข็มพิษจากเมื่อกี้นี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะคิด และเขาก็ก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว

เมื่อควันลามไปถึงที่ของชายสวมชุดกิโมโนที่อยู่ในก่อนนี้ ชายสวมชุดกิโมโนก็กระตุก หันกลับมา เอามือปิดคอแน่น และปากของเขาก็คายออกมาอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาสามวินาที เมื่อถึงเวลา เขาก็เอียงศีรษะลง และมือที่จับคอก็คลายลงเล็กน้อย เขาได้ลงไปที่นารกเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเย่เทียนก้าวถอยหลัง หลังจากที่ชายสวมชุดกิโมโนเสียชีวิต โมนิก้าก็รีบไปที่หน้าต่างของเเรือสำราญ จากนั้นก็กระโดดตรงออกไปในทะเลอันกว้างใหญ่อย่างเรียบร้อย

“สวัสดีทุกคน เราเจอกันอีกแล้ว ฉันชื่อหวังโหย่ง เรียกฉันว่าอะโหย่งก็ได้ เพื่อไม่ให้การเดินทางน่าเบื่อเกินไป เราจะจัดปาร์ตี้เต้นรำกันเป็นประจำ เอาล่ะ ฉันจะไม่พูดไร้สาระมากกว่านี้แล้ว” ลุกขึ้นกันเถอะ!” หวังโหย่งตะโกนพร้อมไมโครโฟน

ขณะที่เสียงของหวังโหย่งจบลง ดีเจผู้คลั่งไคล้ก็ดังขึ้น ผู้ชายและผู้หญิงบนดาดฟ้าก็เริ่มขยับร่างกายและเต้นรำอย่างช้าๆ ทุกอย่างดูสวยงามมาก...

บูม!

ขณะที่งานเต้นรำบนดาดฟ้ากำลังคึกคัก เมื่อบรรยากาศกำลังได้ ก็มีเสียงปืนดังขึ้น และทุกคนก็ตกใจเมื่อพบว่าดีเจซึ่งเดิมควบคุมเพลงถูกยิงไปแล้ว มีรูเล็กๆ ตรงกลางคิ้ว เลือดแดงและสมองขาวผสมกันได้ค่อยๆ ไหลออกมา

คนที่ขี้กลัวบางคนถึงกับกรีดร้องด้วยความสยดสยอง จากนั้นจึงเอนตัวลงและถอยหนีอย่างเร่งรีบ

“อ่า!” ฉากนี้ทำให้ทุกคนกรี๊ด ทั้งดาดฟ้าวุ่นวายกันไปหมด

ตึกๆ……

ในเวลานี้ เสียงปืนกลดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งทำให้ฉากที่มีเสียงดังในตอนแรกเงียบลงทันที เห็นเพียงชายหัวเกรียนเกรียนและกลุ่มชายชุดดำที่มีปืนออกมาจากทั้งสองด้านของดาดฟ้า ล้อมรอบทุกคนเอาไว้ "ตอนนี้ ทุกคนเอามือวางบนหัวและหมอบลง ถ้าฉันรู้ว่าใครทำมือตก ฆ่าอย่างเดียว!"