ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1039

เผชิญกับนานาโกะที่สายตาเต็มไปด้วยความโมโห เอ็ดเวิร์ดยิ้ม

“คุณผู้หญิง ผมว่าคุณคงไม่รู้จักอิตาลีดี ถ้าผมเป็นคุณ ทางที่ดีควรเก็บสายตาไม่เป็นมิตรนั่นไว้！”พูดจบเอ็ดเวิร์ดปรบมือสองสามที

กลุ่มคนจำนวน6คนเดินมา

แต่ละคนรูปร่างกำยำไร้ผู้ใดเปรียบ ใส่แว่นกันแดดสีดำสนิท น่าเกรงขามมาก

บริเวณรอบมีคนมุมอยู่ดูไม่น้อย อย่างไรเรื่องก็เกิดขึ้นตรงนี้ แต่ตอนที่ชายกำยำ6คนเดินมา ผู้คนที่มามุงดูล้วนหลบด้วยความหวาดกลัว

เหตุผลนั้นง่ายมาก เพราะชายกำยำทั้งหกสวมถุงมือสีขาวที่มือขวา

ไม่ใช่ธรรมเนียมอะไร แต่เป็นแก๊ง แก๊งคนในพื้นที่ต่างเกรงกลัว！

เอ็ดเวิร์ดพึงพอใจที่ผู้คนมีสีหน้าหวาดกลัว จากนั้นหันไปมองนานาโกะด้วยรอยยิ้ม：“คุณผู้หญิง ตอนนี้คุณเปลี่ยนใจแล้วหรือยัง？”

“ดี！”นานาโกะพยักหน้าเบาๆ：“พาไปเลย！”

เมื่อเห็นนานาโกะที่ในที่สุดจำก็ยอมศิโรราบ เอ็ดเวิร์ดก็ยิ้มอย่างลำพองใจ จากนั้นโบกมือไปมา ชายกำยำทั้ง6คนจึงหลีกทางให้ด้วยความเคารพ ส่วนเอ็ดเวิร์ดเดินไปข้างๆนานาโกะด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม อีกทั้งยกแขนขึ้น แสดงให้เห็นนัยๆให้นานาโกะคล้องแขนตน

แต่นานาโกะกลับไม่สนใจ เชิดหน้าเดินผ่านเขาไป

“น่าสนใจ！”เอ็ดเวิร์ดแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ ความเย็นชาที่นานาโกะมีต่อตน สายตาเขายิ่งตื่นเต้นและรอคอย

เพียงแต่เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังเจอกับอะไร

“ฉันยังไม่ได้เอากระเป๋า！”จู่ๆนานาโกะก็หยุดเดิน แล้วหันไปมองผู้คนที่รายล้อมอยู่

บริเวณนั้นมีคนประเทศหยิงที่ไม่เตะตาอยู่คนหนึ่ง พยักหน้าเล็กน้อยเมื่อนานาโกะหันมามอง

“ไม่ต้องห่วง มีผมอยู่ คุณไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น！”เอ็ดเวิร์ดยิ้มอย่างลำพองใจ พยักหน้าให้ชายกำยำข้างๆ แล้ววางมือลงบนไหล่ของนานาโกะตามอำเภอใจ

นานาโกะดวงตาหดตัวทันใด แต่พอนึกขึ้นได้ว่าตรงนี้เป็นที่สาธารณะ เธอก็ไม่ทำอะไร เพียงเอี้ยวตัวหลบการกระทำนี้ จากนั้นก็ตรงไปรอในรถ

ขบวนรถค่อย ๆออกไป คนประเทศหยิงที่ซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนถอนหายใจเบาๆ หันหลังแล้วหายตัวไปจากสายตาของทุกคน

ไม่มีใครรู้สึกแปลกประหลาดอะไร เพราะความรู้สึกถึงการมีอยู่ของเขานั้นน้อยเหลือเกิน แทบจะไม่รู้สึกถึงการหายไปของเขาเลย...

อีกด้านหนึ่ง เย่เทียนตามช่ายเหมยเป่ามาถึงร้านขายสินค้าแบรนด์เนมแห่งหนึ่ง

ร้านขายสินค้าแบรนด์เนมแห่งนี้ขายเครื่องประดับโดยเฉพาะ โดยเฉพาะเครื่องประดับเพชรคุณภาพสูง เห็นแล้วละลานตาไปหมด บางแบบแม้แต่ผู้ชายอย่างเย่เทียนเห็นแล้วก็ชื่นชอบเป็นอย่างมาก

“ขอดูอันนี้หน่อย！”

พนักงานมีสายเลือดยุโรปแท้ๆ รูปร่างสัดส่วนสอดรับกันอย่างมาก บริเวณที่ควรใหญ่ก็ใหญ่ บริเวณที่ควรเล็กก็เล็ก โดยเฉพาะดวงตาของเธอ เป็นสีฟ้าอ่อนๆ เต็มเป็นด้วยความเป็นคนต่างชาติ

เมื่อได้ยินความต้องการของช่ายเหมยเป่า เมื่อมองไปที่ชิโปโตะที่แทบจะไม่มีมือถือถุงแล้ว ก็รู้ได้ทันใดว่าการขายใหญ่มาถึงร้านแล้ว หยิบแหวนบลูไดมอนด์ออกจากเคาน์เตอร์อย่างมืออาชีพ

“ตลกคนตะวันออกจริงๆ！”เสียงหยาบและถึงใจดังออกมา

เย่เทียนหันไปมอง เห็นชายวัยกลางคนสวมเครื่องเพชรเต็มตัวเดินมา หมอนี่ใส่เครื่องประดับเต็มตัว แค่บนมือทั้งสองข้างแหวนก็ปาไปแล้ว6วง！

บวกกับนาฬิกาเรือนใหญ่ฝังเพชรบนข้อมือ พูดได้ว่าแสดงความร่ำรวยของตนออกมาเสียเต็มประดา

ไม่เพียงเท่านั้น ชายวัยกลางคนยังมีใบหน้าที่เศร้าโศกอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับชายกำยำที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน ให้ความรู้สึกอยากเข้าใกล้โดยอัตมัติ

“คุณเมอร์ฟี่！”

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นลูกค้าประจำ พนักงานเห็นเขาแล้วทักทายด้ายสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

“จ้า โมนิก้าที่รักของฉัน วันนี้เธอดูสวยขึ้นมากนะเนีย！”พูดจบผู้ชายคนนั้นก็อ้าแขนทั้งสองข้างออกอย่างเล่นใหญ่ แล้วแนบหน้าทักทายพนักงานสาว

เฒ่าหัวงู！

นี่คือภาพจำแรกของเย่เทียนที่มีต่อเมอร์ฟี่ เพียงแต่ช่ายเหมยเป่าและนังงูสาวข้างๆกลับมองภาพนี้ด้วยรอยยิ้ม ไม่มีความรู้สึกไม่ชอบแต่อย่างใด

เหมือนเห็นผี！เพียงแต่คำพูดที่อีกฝ่ายพูดเมื่อครู่เห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่เขา นี่ทำให้เย่เทียนหรี่ตาลง ดูแล้วไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ล้วนมีคนที่เต็มไปด้วยความมั่นสินะ！

เย่เทียนไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด แต่เหมือนเมอร์ฟี่จะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ