ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1054

อาจกล่าวได้ว่าทางด้านของเย่เทียนนั้นราบรื่นมาก แล้วเขายังได้ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งอย่างนานาโกะมาร่วมมืออีกด้วย

ถ้าเกิดปัญหาอะไรในการประชุมใหญ่ของยอดมนุษย์ นานาโกะจะช่วยเหลือทันที ถือเป็นรางวัลตอบแทนล่วงหน้าสำหรับการร่วมมือครั้งนี้อีกด้วย

“หวังว่าคุณจะไม่ละเมิดข้อตกลงระหว่างพวกเรา มิฉะนั้นผมจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน!” เย่เทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ขณะที่เขามองนานาโกะเดินจากไป ซึ่งเป็นทั้งการข่มขู่และการเตือน

นานาโกะกระโดดออกไปนอกหน้าต่างราวกับว่าเธอไม่ได้ยิน

“ผมคิดว่าพวกเราจำเป็นต้องมีการพูดคุยกันดี ๆ!” เย่เทียนมองช่ายเหมยเป่าด้วยสีหน้าที่จริงจัง

แล้วช่ายเหมยเป่าจะไม่รู้ความคิดของเย่เทียนได้อย่างไร? เธอยิ้มเล็กน้อย เตรียมตัวหันหลังแล้วหนีไป เพียงแค่เธอละเลยการกระทำของตนเองเมื่อสักครู่ เธอมองเย่เทียนแวบหนึ่งอีกครั้ง!

และเพียงแค่การมองแวบนั้น ทำให้เธอตกอยู่ในน้ำมือของเย่เทียนอีกครั้ง

เมื่อนังงูสาวเห็นภาพนี้ ทำให้เธออดที่จะหัวเราะไม่ได้ เธอปิดปากตนเอง เดินออกไปแล้วปิดประตู

ช่างเป็นเด็กดีเสียจริง ๆ!

เย่เทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย แล้วโยนช่ายเหมยเป่าลงบนเตียง “ผมชอบความรู้สึกของคุณที่อยากจะยอมรับแต่แสร้งทำเป็นปฏิเสธเช่นนี้มาก!”

“ถุย! ใครอยากจะยอมรับแต่แสร้งทำเป็นปฏิเสธล่ะ?!”ช่ายเหมยเป่าลืมตาขึ้นมาแล้วกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย “ฉันทำขนาดนี้แล้ว ยังไม่สามารถหลอกคุณได้อีกเหรอ?”

“หลอกผม? คุณยังห่างชั้นมาก!” เย่เทียนยักไหล่แล้วนั่งข้างเธอทันที “วันนี้ผมรู้สึกโกรธมาก ถ้าคุณไม่อธิบายให้ผมฟัง ผมก็จะไม่เกรงใจคุณ!”

“ฮึ่ม? แล้วใครเป็นคนตะโกนว่าไม่ต้องการล่ะ”ช่ายเหมยเป่าขยิบตาให้เขา แล้วใช้ชี้นิ้วไปที่หน้าอกของเขา

นี่มันคือคนโหดเหี้ยมแบบไหน!

เย่เทียนเบ้ปาก ถ้าอยู่ในสถานการณ์อื่น บางครั้งเขาไม่คิดที่จะพูดคุยกับอีกฝ่ายด้วยคำพูดเช่นนี้ ความจริงใจเป็นวิธีดีที่สุดในการพิสูจน์ตนเอง!!

เพียงแต่ขณะที่ร่างกายของทับลงไป โทรศัพท์ที่น่ารำคาญก็ดังขึ้น

“ให้เวลาคุณสามนาที มีอะไรก็รีบบอกมา!” เย่เทียนหายใจหอบ และพูดอย่างตรงไปตรงมา

ซ่านหงเลี่ยงขมวดคิ้ว “คุณจะร่วมมือกับนานาโกะ? คุณแน่ใจหรือเปล่า?”

“หัวหน้า ผมรู้สึกว่าคุณมักทำลายงานของผมถูกเวลาเสมอ!” ถึงแม้ตอนนั้นเย่เทียนจะคิดฟุ้งซ่านแต่เขาก็ไม่กล้าสร้างปัญหา หลังจากช่ายเหมยเป่าได้ยินการสนทนาของเขาแล้ว เธอใช้มือลูบไล้ร่างกายของเขาไปทั่ว

เชี่ย! มันน่าตื่นเต้นเล็กน้อย!

เหงื่อออกมาจากหน้าผากของเย่เทียนทันที อย่าเข้าใจผิด นี่เป็นการตอบสนองตามปกติของร่างกาย

“เพื่อความปลอดภัย นอกจากนังงูสาวที่มาอยู่ข้างกายผมแล้ว สมาชิกในทีมคนอื่น ๆ ยังไม่ต้องมา หลบซ่อนอยู่ในความมืดดีกว่า!” หลังจากเย่เทียนกล่าวจบ เขาก็กล่าวถึงความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับมนุษย์หมาป่า

เมื่อฟังคำพูดของเย่เทียนแล้ว ทำให้ซ่านหงเลี่ยงรู้สึกพูดไม่ออก ต้องรู้ว่าเพื่อสามารถส่งสายไปสอดแนมอยู่ในภูมิภาคยุโรปแล้ว พวกเขาใช้ความพยายามไปมากขนาดไหน แต่ผลลัพธ์กลับไม่ได้เป็นไปตามที่คิด

อีกด้านหนึ่ง จอห์นนี่ซึ่งไม่ได้พบหน้ามานานก็มาถึงย่านชานเมืองตูริน ประเทศอิตาลีแล้ว

เขาพาลูกน้องมาด้วยสามคน คนหนึ่งเป็นชายร่างสูงใหญ่เหมือนกอริลลากลายพันธุ์ อีกคนเป็นผู้หญิงที่รูปร่างเซ็กซี่ ส่วนอีกคนสะพายธนูอยู่ด้านหลัง แต่นักธนูใช้หมวกเบเร่ต์ปิดบังใบหน้าของตนเองเอาไว้

พลังบนร่างกายของสามคนนี้ช่างรุนแรงมาก ไม่รู้ว่าจอห์นนี่ได้คนพวกนี้มาจากไหน

ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไร จอห์นนี่เดินเข้าไปในโกดังร้างข้างหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา

ที่นี่ มีชายคนหนึ่งสวมชุดสูท ถือแก้วอยู่ในมือ นั่งอยู่หลังโต๊ะยาว ส่วนบนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยอาหารที่เพิ่งปรุงเสร็จ

จู่ ๆ มีการจัดโต๊ะจัดเลี้ยงที่หรูหราในโรงงานร้าง มันทำให้รู้สึกแปลกเล็กน้อย

จอห์นนี่พาคนนั่งลง จากนั้นใช้ซ้อมเสียบสเต๊กโดยไม่พูดอะไร มีเลือดจาง ๆ อยู่บนสเต๊ก แต่จอห์นนี่ไม่สนใจ เอาเข้าไปในปากโดยตรง เคี้ยวอย่างช้า ๆ แล้วมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้าม

“ไอ้แก่พวกนั้นแก่จนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว ถึงได้ส่งเด็กเปรตอย่างคุณมาเหรอ?” ดวงตาของจอห์นนี่เต็มไปด้วยความก้าวร้าว คำพูดของเขานั้นไม่ให้เกียรติอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

แต่หลังจากชายหนุ่มได้ยินคำพูดของจอห์นนี่แล้ว เขาไม่ได้แสดงความไม่พอใจใด ๆ ออกมา และยังคงยิ้มจาง ๆ ราวกับว่าเขาใส่หน้ากากอยู่บนใบหน้า

“ขอเพียงแค่ผมสามารถเป็นตัวแทนของเผ่าเลือด ได้ก็พอแล้ว? ไม่ใช่หรือ??” รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของออนนีฮาน “ผมไม่คิดว่าคุณจะปฏิเสธเรื่องนี้ใช่ไหม?!”

จอห์นนี่เหลือบมองเขาช้า ๆ จากนั้นไม่พูดอะไรอีก กินอย่างตะกละตะกลามราวกับว่าเขาหิวมานานแล้ว