ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1073

เมื่อหัวหน้าฆ่าดัฟเฟลด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว และการต่อสู้ของนักดาบชุดขาวก็ใกล้จะสิ้นสุดแล้วเช่นกัน

ดังนั้นสามารถกล่าวได้ว่ารองหัวหน้าบ้าไปแล้ว!

ดัฟเฟลเสียชีวิตแล้ว อัลฟองโซเสียชีวิตแล้ว มิตรสหายของตนเองก็เสียชีวิตแล้วเช่นกัน ซึ่งทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก กระทั่งตอนนี้เขาเริ่มกระสับกระส่าย

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นบ้า เขาก็ยังเป็นผู้แข็งแกร่ง และเป็นผู้แข็งแกร่งที่รับมือยาก

ประเด็นสำคัญคือการโจมตีของเขาไม่มีกฎเกณฑ์ เขายังสวมชุดเกราะหนัก ภายใต้พลังหมัดและพลังเท้าของอีกฝ่ายแล้ว ทักษะดาบของนักดาบชุดขาวนั้นไร้ประโยชน์

สำหรับรองหัวแล้ว การโจมตีที่อื่นมันไร้ประโยชน์ แต่ถ้าไม่ลงมือ ก็จะถูกอีกฝ่ายโจมตีอย่างรุนแรง!

“หยุดเล่นได้แล้ว!” หัวหน้าเหลือบมองจากด้านนี้ด้วยสีหน้าราบเรียบ แล้วกล่าวเบา ๆ

“โอเค!” เมื่อนักดาบชุดขาวได้ยินคำสั่งของหัวหน้าแล้ว ปรากฏรอยยิ้มบนหน้าของเขา จากนั้นดาบยาวที่บางราวกับปีกจักจั่นก็พุ่งไปข้างหน้า แทงทะลุชุดเกราะเหล็กหนักทันที!

ทักษะนี้ไม่ได้ฝึกฝนเพียงชั่วข้ามคืน!

ดาบยาวที่รองหัวหน้าถืออยู่ก็ตกลงมา ผ่านหน้านักดาบชุดขาว ทำให้ผมที่อยู่บนหน้าผากของเขาหายไปหลายเส้น

“เชี่ย! ขาดทุนหนัก! ทรงผมที่ผมทำด้วยราคาสูง!”

เมื่อเห็นภาพนี้ นักดาบชุดขาวกระทืบเท้าและร้องคร่ำครวญขึ้นมา จากนั้นเขาก็ดึงดาบยาวกลับมา แล้วเช็ดไปที่เอวของตนเองเบา ๆ แล้วดาบยาวก็หายไปจากมือของเขา

เมื่อเทียบกับการต่อสู้ที่ดุเดือดภายนอกแล้ว การต่อสู้ภายในปราสาทนั้นสงบกว่า เพียงแต่ภายใต้ความสงบนั้นมันเต็มไปด้วยความโหดร้าย

ออนนีฮานไม่ใช่คู่ต่อสู้ของที่เชคอฟ แต่ความสามารถในการหลบหนีของออนนีฮานนั้นยอดเยี่ยมมาก ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันนานแล้ว ขณะออนนีฮานหยุดและหายใจหอบ เสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายนั้นยุ่งเหยิงมาก มีรอยแผลยาวอยู่บนบริเวณหน้าอกของเขา!

เมื่อดูจากความแรงของรอยแผลแล้ว คาดว่าถ้าเมื่อสักครู่เขาไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ เขาอาจจะถูกฟันจนร่างกายแยกออกเป็นสองส่วนแล้ว!

“ฮ่า ๆ แวมไพร์อย่างพวกคุณต่อสู้แบบนี้หรือ? หลบเลี่ยง? ทุกคนล้วนหลบเลี่ยง? เข้ามาสิ มาต่อสู้กับผมอย่างลูกผู้ชาย!” ตอนนี้เชคอฟหมดหนทาง ต้องสู้ตายอย่างเดียว ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยพลังแห่งการต่อสู้ เขามองออนนีฮานด้วยความเหยียดหยาม และตบหน้าอกของตนเองอย่างแรง

“ความกล้าหาญของคนไม่มีสติปัญญา!” ออนนีฮานกล่าวด้วยความเหยียดหยาม “คุณคิดหรือว่าลูกมนุษย์หมาป่าของพวกคุณจะหนีรอดออกไปได้เหรอ? ช่างไร้เดียงสา! เพื่อเห็นแก่ที่พวกเราต่อสู้กันมาหลายปีแล้ว ผมจะบอกคุณว่าตอนนี้คนของครูเสด สันตะปาปามาถึงนอกปราสาทแล้ว!”

“วันนี้ไม่มีใครสามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้หรอก!”

“คุณกลายเป็นสุนัขรับใช้ของสันตะปาปาไปแล้วจริง ๆ! ฮ่า ๆ เป็นเรื่องที่น่าขบขันจริง ๆ ผมอยากเห็นว่าคุณจะเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษเหล่านั้นซึ่งเคยถูกสันตะปาปาตอกตรึงไม้กางเขนอย่างไร!”

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าออนนีฮานไม่อยากได้ยินเรื่องพวกนี้อย่างแน่นอน หลังจากได้ยินคำพูดของเชคอฟแล้ว ดวงตาของเขาประกายเฉียบคม

“คุณไม่จำเป็นต้องมองผมด้วยสายตาเช่นนี้!” เชคอฟกล่าวด้วยเหยียดหยามแล้วหัวเราะเยาะ “การเป็นสุนัขมันไม่ง่ายขนาดนั้น! ถ้าคนของสันตะปาปาอยู่ข้างนอกจริง ๆ ทำไมพวกเขายังไม่เข้ามาอีกล่ะ ?

เธอดึงแส้ยาวที่พันรอบเอวด้วยท่าทางเคร่งขรึม จากนั้นเหวี่ยงแส้ยาวไปพันตัวออนนีฮานไว้ทันที

แค่ฟังเสียงของแส้ยาวขณะที่เหวี่ยงออกไป ก็สามารถรู้ได้ว่าแส้ยาวเส้นนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ซึ่งทำให้หัวใจของออนนีฮานจมดิ่งอย่างต่อเนื่อง

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของลู่จื่ออันและแม่ม่ายดำไม่ได้ทำให้ที่เชคอฟผ่อนคลาย แต่เริ่มตึงเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ เขามองอีกฝ่ายด้วยความประหม่า และมองด้วยดวงตาที่เฉียบคม

“คุณรู้จักเย่เทียนใช่ไหม?”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายประหม่า ลู่จื่ออันก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

“คุณเย่?” เชคอฟตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาสามารถแยกแยะท่าทางของลู่จื่ออันและคนอื่น ๆ ได้ เขาและเย่เทียนเป็นคนชาวตะวันออกเหมือนกัน เป็นไปได้ไหมว่าคนพวกนี้เป็นกำลังเสริมที่เย่เทียนส่งมา?

“พวกเราเป็นคนของเย่เทียน......โอ้ สหาย! ผมชื่อลู่จื่ออัน!” ลู่จื่ออันกระโดดลงจากคาน ซึ่งความสูงเท่าตึกสามชั้น มายืนอยู่ข้างกายเชคอฟด้วยความแผ่วเบา “เย่เทียนให้พวกเรามาช่วยคุณ!”

“คุณเย่เป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของมนุษย์หมาป่าของพวกเราจริง ๆ!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเชคอฟแดงก่ำ ถ้าสามารถมีชีวิตอยู่ได้ แล้วใครอยากจะตายล่ะ! โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เช่นนี้ สามารถจินตนาการอารมณ์ของเชคอฟได้

คำพูดประโยคสั้นๆ ของลู่จื่ออัน สามารถทะลุแนวป้องกันทั้งหมดที่อยู่ในหัวใจของเขาทันที บางทีคนอื่นอาจบอกว่ามนุษย์หมาป่าเป็นคนโง่เขลา แต่โดยพื้นฐานแล้ว มนุษย์หมาป่าเป็นคนที่รักษาน้ำใจต่อมิตรสหาย!

ตอนนี้ไม่กล่าวถึงเรื่องอื่นแล้ว คราวนี้เย่เทียนได้ช่วยมนุษย์หมาป่าให้ผ่านพ้นวิกฤติเผ่าพันธุ์ไปได้ และตอนนี้เขาเป็นเพื่อนที่จริงใจและมีเกียรติที่สุดของมนุษย์หมาป่า!