ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1136

“เย่ซา! ปล่อยเขาไปเถอะ!” เฉินหวั่นชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เกือบจะเรียกชื่อของเย่เทียนผิด

สีหน้าของหลี่ฮวนหยุนเต็มไปด้วยความบ้าระห่ำ “ทำไม? ตอนนี้กลัวแล้วเหรอ? คุณเชื่อหรือไม่ว่าผมยิงเพียงแค่นัดเดียว.....”

ก่อนที่เขาจะกล่าวจบ เย่เทียนก็เคลื่อนไหวแล้ว เขาใช้นิ้วหัวแม่มือกดไกปืนอย่างแม่นยำ ไม่ว่าหลี่ฮวนหยุนจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่สามารถดึงมันออกมาได้

“ดูเหมือนว่าคุณชายหลี่นั้นมีความโกรธแค้นผมมาก!”

เย่เทียนหัวเราะ แล้วมือของเขาก็ค่อย ๆ เพิ่มความแข็งขึ้น ฝ่ามือของหลี่ฮวนหยุนเริ่มบิดเบี้ยว และเขาก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ผมจะฆ่าคุณ!” หลี่ฮวนหยุนยังคงดื้อดึงอยู่ภายใต้ความเจ็บปวด

“ฮึ่ม?” เย่เทียนพ่นเสียงออกมาอย่างเย็นชา เขาเพิ่มความแรงขึ้นอีก “คุกเข่าลง!”

หลี่ฮวนหยุนเป็นใคร? แม้แต่ในเยี่ยนจิงจะมีสักกี่คนที่กล้าทำกับเขาแบบนี้! ตอนนี้เจ้าหนูที่รนหาที่ตายคนนี้บีบบังคับให้ตนเองคุกเข่า?

เมื่อมองดวงตาที่ไร้ความรู้สึกของเย่เทียน สุดท้ายหลี่ฮวนหยุนก็ยอมจำนน

“จำเอาไว้ มีคนบางคนที่คุณไม่สามารถยั่วยุได้! ครั้งนี้ผมจะปล่อยคุณไป แต่ไม่มีครั้งต่อไป!”

เย่เทียนเอนตัวและกระซิบอยู่ข้างหูของเขา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เย่เทียนพบเจอคนประเภทนี้ ตามนิสัยของพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่ยอมรามืออย่างแน่นอน

เย่เทียนต้องการถอนรากถอนโคน แต่ตระกูลที่ใหญ่แบบนี้ไม่สามารถลงมืออย่างเปิดเผยได้

“ไสหัวออกไป!”

เย่เทียนไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจเขา ยึดปืนพกแล้วก็ปล่อยให้เขาจากไป

สีหน้าของหลี่ฮวนหยุนเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่เขาทำได้เพียงก้มหน้าลงและไม่กล้าแสดงออกมา ซึ่งก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่าความโกรธแค้นที่เขามีต่อเย่เทียนนั้นมาถึงระดับที่ไม่สามารถควบคุมได้แล้ว

“มักจะมีคนที่ชอบคิดแต่เรื่องของตนเอง” เฉินหวั่นชิงรู้สึกปวดศีรษะและใช้มือนวดหน้าผากของตนเอง เอนตัวพิงโต๊ะและรู้สึกหมดหนทาง

เย่เทียนเดินไปกอดไหล่ของเธอ ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงอุทานด้วยความตกใจดังมาจากด้านข้าง

“ฉัน ฉันแค่เข้ามาดูเท่านั้น ห๊ะ! ไม่ถูก ฉันไม่เห็นอะไรเลย!” เยว่หยาเกือบจะร้องไห้ออกมา จากนั้นเธอรีบเดินออกไปด้วยใบหน้าแดงระรื่น

“เป็นสาวน้อยที่น่าสนใจจริง ๆ!” เย่เทียนหัวเราะ

“คุณอย่ามีความคิดชั่ว ๆ น่ะ!” เฉินหวั่นชิงมองเขาด้วยความโมโห “ตระกูลสวีส่งคนมาติดต่อฉันแล้ว ต่อไปควรจะทำอย่างไรดี?”

“ให้พวกเขาติดต่อผม” เย่เทียนนึกถึงเรื่องที่พบนักรบตงอิ๋งเมื่อคืน ตระกูลสวีมีอะไรน่าสนใจ จนสามารถทำให้คนตงอิ๋งสนใจพวกเขา?

“โอเค! ยาที่คุณให้ฉันซื้อ ตอนนี้ฉันซื้อให้คุณเรียบร้อยแล้ว ต้องการสำรองไว้ไหม?” หลังจากเฉินหวั่นชิงกล่าวจบ เธอเดินไปที่ตู้ที่อยู่ด้านข้าง แล้วหยิบยาออกมา

อย่ามองว่ายาเหล่านี้เป็นแค่กองเล็ก ๆ แต่มีมูลค่าหลายสิบล้าน

“พอแล้ว! ต่อไปผมจะเป็นคนหายาเอง”

เย่เทียนรู้ถึงมูลค่าของยาเหล่านี้อย่างชัดเจน ด้วยทรัพยากรทางการเงินของเฉินหวั่นชิง การซื้อรอบเดียวนั้นไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าซื้อหลายรอบเธอคงไม่ไหวเช่นกัน

บริษัทแซ่เฉินไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เห็นผิวเผิน เพราะภายในของตระกูลเฉินนั้นมีเรื่องขัดแย้งกันมากมาย ประธานหญิงอย่างเฉินหวั่นชิงที่ดูแล้วน่าเกรงขาม แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เรื่องที่ง่าย

คิดว่าการเป็นประธานนั้น เดินไปเดินมาและกินดื่มเที่ยวเล่นเหรอ? ซึ่งการจัดการกับความสัมพันธ์ทุกประเภทก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้รู้สึกปวดหัว

นอกจากนี้ จะให้เย่เทียนเกาะผู้หญิงกินได้อย่างไร? สำหรับเขาแล้วการหาเงินนั้นไม่ใช่เรื่องยาก

เฉินหวั่นชิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ตระกูลสวี!”

“ไปรักษาอาหารป่วยของสวีย่า ผมเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น!”เย่เทียนโบกมือแล้วเดินออกไปจากบริษัทแซ่เฉิน

ที่ตลกกว่านั้นคือเมื่อเขาเดินออกมาจากห้องทำงานของเฉินหวั่นชิงแล้ว เขาได้พบกับเยว่หยา แต่อีกฝ่ายกลับหลบซ่อนเหมือนหนูเห็นแมว เธอเป็นคนซื่อและน่ารัก ซึ่งใช่ว่าจะได้พบเห็นกันง่าย ๆ ทำให้เย่เทียนรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

หลังจากวางสายแล้ว สวีหลินหยุนนิ่งเงียบสักครู่

“หรือว่าเถ้าแก่สวีไม่วางใจ? หวางยี่ซานศิษย์พี่ของผมนั้นเป็นยอดฝีมือระดับดำสูงสุด เขาอยู่ห่างจากระดับดินเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น จัดการนักบู๊ระดับดำนั้นเพียงพอแล้ว!”

ปรมาจารย์หลี่ไม่แยแส เขาหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบ

“ไม่รู้ว่าคุณเคยได้ยินชื่อเย่เทียนหรือเปล่า!”

“เย่เทียน? คุณหมายถึงคนที่เสียชีวิตพร้อมกับสมเด็จพระสันตะปาปาหรือ?” ปรมาจารย์หลี่กล่าวเบา ๆ “ก็แค่คนตายเท่านั้น อีกอย่างเขาได้ล่วงเกินคนไว้มากมาย ตอนนี้คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเย่เทียนที่ยังอยู่ดีมีสุขนั้นจะมีสักกี่คน?”

“ผมมักจะรู้สึกว่าเย่ซาคนนี้มีความเกี่ยวข้องกับเย่เทียน”

“ฮ่า ๆ! เถ้าแก่สวี คำพูดของคุณช่างน่าขบขันจริง ๆ ผู้ทรงอิทธิพลในโลกบู๊รวมตัวกันประกาศการตายของเย่เทียนแล้ว มิเช่นนั้นญาติของเย่เทียนจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นได้อย่างไร”

“สำหรับคนที่ชื่อเย่ซา คาดว่าเป็นแค่รสนิยมที่น่าขยะแขยงของเฉินหวั่นชิงเท่านั้น เธออาจเป็นผู้หญิงที่ไม่เคยลืมความหลัง แล้วเจตนาหาคนที่แซ่เย่?”

ปรมาจารย์หลี่แสดงสีหน้าไม่เห็นด้วย จากนั้นก็เผยให้เห็นถึงความปีติยินดี

หลังจากหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เขาก็หัวเราะเสียงดังลั่น “เถ้าแก่สวี ศิษย์พี่ของผมมาถึงแล้ว คราวนี้จะปราศจากเรื่องราวที่น่าวิตกกังวลอย่างแน่นอน!”

“เช่นนั้นมันจะเป็นการดีที่สุด!” สวีหลินหยุนยังคงดูถูกเหยียดหยามปรมาจารย์หลี่อยู่ในใจ เพราะผู้ชายคนนี้ทำงานหละหลวม แต่คนของสำนักตงหัวยังคงมีความสามารถมาก ซึ่งเขาได้รับการช่วยหลือจากสำนักตงหัว ถึงทำให้เขามีวันนี้ได้

แล้วเขาจะไม่ให้ความสำคัญได้อย่างไร?

“ตอนนี้ผมจะไปเชิญปรมาจารย์หวางมาทันที!” ตระกูลสวีกลับมาคึกคักอีกครั้ง รถยนต์ขับออกไปเป็นแถว ทำให้ผู้คนต่างมอง