ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1293

นากาตะ จุนเหอหันหลังวิ่งหนีออกไปอย่างไม่ลังเลไม่มีท่าทีเหมือนเมื่อสักครู่อีก

แต่ถ้าคุณมองเข้า จะเหมือนกับว่าเขาถูกเย่เทียนกดขี่ตั้งแต่เริ่มแรก ท่าทีขององเมียวจิที่แสดงออกมาแทบจะถูกเย่เทียนกับมอดไป

“อยากจะหนีงั้นหรอสายไปแล้วรึเปล่า？”

เย่เทียนหัวเราะอย่างเย็นชา หลังจากนั้นก็ชี้ไปยังนากาตะ จุนเหอที่วิ่งหนีอยู่ไกลๆ

ชี่กระบี่พุ่งออกไป ขวางกั้นทางหนีของนากาตะ จุนเหอทันที

ตอนนี้นากาตะ จุนเหอได้ส่งข่าวของตัวเองออกไปแล้ว สิ่งที่ต้องทำก็คือถ่วงเวลาเอาไว้ ดังนั้นเขาจึงเรียกซื่อเสินตัวเก็งของเขาออกมา ถือได้ว่าเขาตัดสินใจแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางปะทะกับเย่เทียนตรงๆ

เมื่อมีการเรียกซื่อเสินตัวเก็งออกมา ร่างกายของนากาตะ จุนเหอก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง มุมปากของเขาแหลมขึ้น บนร่างกายมีขนสีน้ำตาลงอกออกมา รูม่านตายื่นออกมา กลายเป็นดวงตาแนวตั้ง แต่แขนของเขากลับสั่นลง

เมื่อเย่เทียนเห็นการเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายจึงอดประหลาดใจไม่ได้

ซื่อเสินตัวเก็งของไอ้หมอนี่คือหมาป่าเนี่ยนะ？

สัตว์ชนิดนี้มีอยู่แต่ในตำนาน ที่เย่เทียนรู้ก็เพราะลักษณะของหมาป่าชัดเจนมาก ด้านหน้าเหมือนหมาป่าแต่ขาหน้าสั้น ถึงแม้ว่าร่างกายจะมีความบกพร่อง แต่สติปัญญากลับเหนือกว่า

ดูไม่ยากเลยที่จะเข้าใจว่าเพราะเหตุใดนากาตะ จุนเหอจึงปีนขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งที่สูงได้ในเวลาอันสั้น

เพียงแต่ในฐานะที่เป็นองเมียวจิต้องอาศัยความสามารถถึงมีสิทธิ์มีอำนาจ บางที นี่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงโลภมากและต้องการที่จะพัฒนาซื่อเสินตัวเก็งของตัวเอง

“เย่เทียน อย่าบีบบังคับคนอื่นให้มากนะ！”

นากาตะ จุนเหอรีบหลบชี่กระบี่ของเย่เทียน เขาหันมากรีดร้องเสียงอันแหลมคมด้วยความโกรธเกรี้ยว

“พูดจาไร้สาระเกินไปแล้ว！ในเมื่อมาแล้ว งั้นก็อยู่ต่อไปเถอะ！”

เย่เทียนหรี่ตาลง วิญญาณสีแดงในมือของเขาราวกับมีตายังไงอย่างงั้น มันวิ่งตรงไปยังนากาตะ จุนเหอทันที

ฉากนี้ทำให้รูม่านตาของนากาตะ จุนเหอหดตัวลง และถึงแม้เขาจะแอบก่นด่าเขาก็ไม่มีเวลาสนใจสิ่งที่ทุ่มเทสั่งสมมา เพื่อที่จะรักษาชีวิตไว้เขาจึงเริ่มมันออกมาโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

สมบัติที่อยู่ในมือของนากาตะ จุนเหอมีทุกอย่าง และไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับชี่ทิพย์ แต่ผลลัพธ์ยังทำให้รู้สึกพึงพอใจได้แล้วที่ได้ใช้งาน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขากลืนขวดของเหลวสีน้ำเงินลงไป แสงสีฟ้าอ่อนก็ห่อหุ้มเขาไว้

แม้แต่ดาบวิญญาณแดงก็ยังถูกขัดขวางเมื่อเข้าใกล้ ราวกับว่ามันแทงเข้าไปในน้ำแข็ง มันช้ามากๆ และอากาศที่หนาวเย็นก็กัดเซาะพลังงานดาบรอบๆ ดาบวิญญาณแดงอย่างต่อเนื่อง

“สมบัติมีเยอะนะ แต่ผมจะรอดูว่าคุณจะยืนหยัดได้นานเท่าไร！”

เย่เทียนหัวเราะอย่างเย็นชา แค่ประลองฝีมือเองไม่ใช่หรอ？เขาบกพร่องตรงไหนไปรึเปล่า？

“จักรพรรดิ์เก้าท่า รับมันไปซะ！”

จู่ๆร่างกายของเย่เทียนก็ระเบิดเป็นแสงสีทองพร่างพราย หลังจากนั้นเย่เทียนที่ตามอยู่ด้านหลังของนากาตะ จุนเหอก็เคลื่อนไหวเร็วขึ้น และแซงตรงทางโค้ง ปรากฏอยู่ตรงหน้าของนากาตะ จุนเหออย่างไม่ทันตั้งตัว

“แก！”เมื่อนากาตะ จุนเหอเห็นฉากนี้เขาตกใจจนตาแทบจะถลนออกมา เสียงแหลมคำรามราวกับขันที

“หยุดพูดไร้สาระ！ต่อสู้ดีๆสักตั้ง ไม่แน่ผมอาจจะอารมณ์ดีปล่อยคุณไปก็ได้？”

“แกพูดมันออกมาได้ไง？แกคงไม่เชื่อสินะ！ไอ้ราชาปีศาจ！”

นากาตะ จุนเหอบ่นออกมาอย่างหมดแรง แต่เท้าของเขากลับไม่นิ่งนอนใจ และพยายามมากขึ้นและกลืนของเหลวหลากสีเข้าไป

วิธีใช้ยาแบบนี้ทำให้เย่เทียนรู้สึกอกสั่นขวัญหาย

อีกคนดูสง่างามกว่า มุมปากมีรอยยิ้มบางๆ ทำให้คนรู้สึกสนิทสนม

“จุนเหอ ดูสิทำไมถึงหมดสภาพแบบนี้！”

คนที่พูดคือชายหนุ่มที่ถือขลุ่ย สายตาที่มองไปยังนากาตะ จุนเหอเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

นากาตะ จุนเหอแอบกำหมัดของตัวเอง

ชายหนุ่มคนนี้ไม่ง่ายที่จะยั่วโมโห คาวาอิยู เป็นองเมียวจิใหญ่ที่อายุน้อยที่สุด

ทั้งสองคนไม่ได้พึ่งเหม็นหน้ากัน ในฐานะที่คาวาอิยูเป็นผู้แข็งแกร่งเขาดูถูกการกระทำของนากาตะ จุนเหอ จึงเอาแต่กดขี่นากาตะ จุนเหอ

ทั้งๆที่เขารู้ว่านากาตะ จุนเหอมีโอกาสเป็นคนหมดสภาพมากที่สุด และเมื่อเขาได้โอกาสจึงพูดเย้ยหยันต่อ

เย่เทียนเรียก็ช่างเถอะ เพราะเป็นศัตรู แต่ไอ้หมอนี่……

นากาตะ จุนเหอเกลียดมาก แต่ปัญหาก็คือคาวาอิยูแข็งแกร่งเกินไป ถึงจะถูกกดขี่เขาก็ทำได้แค่ยอมรับ ท่านผู้นี้เขาสู้ไมได้จริงๆ！

“ไม่ว่าอย่างไร ที่นี่คือตงอิ๋ง ไม่ใช่ที่ที่นายจะมาทำตัวถ่อยๆได้ ได้ยินมาว่านายแข็งแกร่งมาก？ลองสู้กับฉันดูหน่อยไหม？”

หลังจากที่คาวาอิยูได้เย้ยหยันนากาตะ จุนเหอเสร็จก็หันกลับไปมองเย่เทียน ด้วยสายตาท้าทาย

สำหรับผู้กล้าแล้ว ขอแค่ได้สู้กับผู้กล้าด้วยกันถึงจะถือว่าสะใจ สำหรับคนอย่างนากาตะ จุนเหอในสายตาของพวกเขา เขาไม่มีค่าอะไรเลย！

“คาวาคุง อย่าใจร้อนขนาดนั้นสิ！”

ชายหนุ่มที่ยืนข้างๆของเขาพูดเสียงอ่อนโยน หลังจากนั้นก็เดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว“เย่ซัง ผมคือโอฮาระ ฟุคุรินะครับ ยินดีต้องรับสู่ตงอิ๋งนะครับ！”