ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1310

นากะ จิซึรุ ใช้ภาษามือปิดตาของตัวเอง แต่มีช่องว่างที่ชัดเจนในนิ้วมือ และก็บ่นพึมพำ “ผมไม่เห็นอะไรเลย พวกคุณทำต่อไป! ทำต่อไป!”

“หยุดเดี๋ยวนี้!"

เย่เทียนจะยอมปล่อยให้เขาไปแบบนี้ได้ไง? อย่ามองว่าความเฉลียวฉลาดนี้จะมีความน่ารัก แต่คนๆนี้ถ้าลงมือก็จะโหดเหี้ยมมาก ไม่ได้มีความอ่อนโยนเหมือนอย่างที่แสดงออกมา!

เมื่อนากะ จิซึรุ ได้ยินเสียงตะโกนของเย่เทียนอดไม่ได้ที่จะเอามือวางตรงหน้า ดูเหมือนจะน้อยอกน้อยใจที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม

เฉินหวั่นชิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดเบาๆ “นายทำตัวดุเช่นนี้ทำไม!”

“ใช่แล้ว! นากะ จิซึรุ ได้ช่วยพวกเราไว้มาก นายเจอปุ๊บก็ดุด่าอย่างนั้นทำไม?” เหลียงเยว่หรูกลอกตาใส่เขา

? ? ?

เย่เทียนตกตะลึงทันที เกิดอะไรขึ้น!

เมื่อตอนที่เขาจากไปในตอนนั้นนากะ จิซึรุ อยู่ต่อหน้าพวกเธอเหมือนนักโทษ ทำไมตอนนี้ถึงเชื่อฟังขนาดนี้? และยังทำให้ทั้งสองคนปกป้องเขา! แผนในใจนี้ช่างล้ำลึกนัก!

นากะ จิซึรุค่อยๆเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปที่เย่เทียน

แน่นอนสำหรับเรื่องที่เกี่ยวกับตงอิ๋งใช่ว่าเขาจะไม่รู้เลย และเหตุผลที่เขาไม่รีบกลับก็เพราะการวางแผนของนานาโกะ

สำหรับนานาโกะมีความคิดยังไงนั้น เย่เทียนเข้าใจได้ชัดเจนมาก

เพียงแต่ว่าการเล่นเช่นนี้มันรู้สึกละอายเล็กน้อย!

ผู้หญิงโง่สองคนคงยังไม่รู้ คนเช่นนี้ดูเหมือนจะไร้เดียงสาและใจดี แต่เขาเป็นสายลับตัวจริง! นี่กำลังจะเริ่มการต่อสู้ในวังฮาเร็มหรือเปล่า? เรื่องแบบนี้แค่คิดก็ทำให้ปวดกบาลแล้ว!

“ตอนนี้อาจารย์ของแกต้องการกำลังคน ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ไม่ใช่สิ พรุ่งนี้ฉันจะจัดการให้คนมารับนายกลับไป!”

ไม่เสียแรงที่นากะ จิซึรุเรียนด้านการแสดงมา ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ขณะที่เงยหน้าขึ้นดวงตาก็เปียกชื้นทันที ท่าทางนั้นดูน่าสงสารมาก

“คุณทำอะไรน่ะ! กลับมาคราวนี้อารมณ์ร้ายขึ้นเยอะนะ!”

เฉินหวั่นชิงที่อยู่ในอ้อมแขนเย่เทียนลุกขึ้นนั่งทันที ทุบตีเย่เทียนอย่างแรง และเดินไปข้างกายนากะ จิซึรุด้วยความโกรธ

“อย่ากังวลไป มีฉันอยู่เขาคุมนายไม่ได้หรอก!”

“ใช่แล้ว! เย่เทียน คุณเปลี่ยนไปแล้ว!”

เย่เทียน ? ? ?

เปลี่ยนไปบ้าบออะไร! นี่มันแนวไหนเนี่ย!

ขณะที่กำลังเคร่งเครียดในใจเขาเลยมองไปที่แววตาของนากะ จิซึรุยิ่งรู้สึกอันตรายมากขึ้น

“ผมคิดว่าผมควรกลับไปสักพัก!” นากะ จิซึรุพูดอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้อง! ต่อไปนายก็ติดตามอยู่ข้างกายฉัน เป็นบอดี้การ์ดของฉัน! ฉันจะคอยดูว่าใครจะกล้ามาขับไล่นายออกไป!”

เหลียงเยว่หรูเอาแขนโอบไหล่ของนากะ จิซึรุ

“ใช่แล้ว! คนบางคนมีพลังมากขึ้นแล้วและอารมณ์ก็ร้ายขึ้น เฮ้อ!”เฉินหวั่นชิง ที่ด้านข้างก็พูดเสียงประชดประชัน

ตอนนี้เย่เทียนไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ ดังนั้นจึงทำได้เพียงจ้องเขม็งไปที่นากะ จิซึรุอย่างโกรธจัด

การโต้เถียงกับผู้หญิงเป็นเรื่องที่เสียแรงและเสียเวลา ยิ่งกว่านั้นตอนนี้ทั้งสองก็พร้อมเพรียงกัน แม้จะเป็นเย่เทียนก็ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

เถียงไม่ได้ก็ไปฝึกฝน นี่คือทางเลือกที่ถูกต้องที่สุด

นากะ จิซึรุมองดูแผ่นหลังของเขาแล้วแลบลิ้นออกมา ในขณะนี้เย่เทียนได้หันหัวกลับมา

เป็นผลให้เธอคนนี้เปลี่ยนสีหน้าเร็วมาก และทำหน้าตาที่น่าสังเพชอีกครั้ง

ปวดหัว!

เป็นเพราะเมื่อคืนนี้เอง สิ่งที่เย่เทียนชอบทำก็ไม่ได้ทำ หลังจากตื่นนอนตอนเช้าผู้หญิงที่แข็งแกร่งสองคนก็ออกไปก่อนแล้ว

สำหรับเย่เทียนนั้นค่อนข้างยากที่จะเข้าใจวิชาค่ายกลนี้

อย่างไรก็ตามการรับรู้ของเขาเกี่ยวกับชี่ทิพย์นั้นยังคงชำนาญมาก เมื่อเขาเดินไปถึงจุดที่นักพรตเหอชี้ไป ชี่ทิพย์ที่เข้มข้นนั้นทำให้ดวงตาของเขาสว่างขึ้น

“ดีมากแล้วล่ะ!”

“ไม่!” ในตอนนี้ดูเหมือนนักพรตเหอจะดื้อรั้นอย่างยิ่ง และเมื่อมองไปดวงตาเย่เทียนดวงตาก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “จะเรียกว่าดีมากได้อย่างไร? ที่นี่แย่กว่ามาก!”

หลังจากที่นักพรตเหอพูดจบเขาก็แสดงท่าทางอีกครั้ง “จากการวิเคราะห์ล่าสุดของฉัน การสั่นสะเทือนของวิชาค่ายกลกับวิชาค่ายกลหลักพร้อมกันตรงนี้สิ่งที่สำคัญคือขาดตัวกลาง แต่ไม่ต้องกังวล ฉันได้ให้คนไปหาของแล้ว และคุณไม่ต้องห่วงหรอก!”

เย่เทียน……

นี่เขาต้องการสร้างสำนักหรือนักพรตเหอต้องการสร้างสำนัก!

แต่นี่เป็นรากฐานของสำนักชิงหนัง ในเมื่อตัวนักพรตเหอมีข้อกำหนดที่เข้มงวดเช่นนี้ เขาจึงไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

ไม่ใช่เรื่องดีที่ผู้ฝึกตนจะเฉียบแหลมขนาดนั้น

“นักพรตเหอแม้ว่าการมุ่งมั่นเพื่อความสมบูรณ์แบบเป็นสิ่งสำคัญ แต่การฝึกฝนก็รีบเร่งไม่ได้!”

หลังจากที่เย่เทียนพูดจบเขาก็หยิบยาเม็ดหนึ่งออกมา นี่เป็นยาพลังซี่หลังจากกินเข้าไปแล้วนักพรตเหอจะมีผลที่คาดไม่ถึงกับ!”

นักพรตเหอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็รับมันมา และกลืนลงไปต่อหน้าเย่เทียน

“อืม มันเต็มไปด้วยชี่ทิพย์ แต่ก็แปลกนิดหน่อย ทำไมฉันถึงรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยล่ะ?” นักพรตเหอเลิกคิ้ว และยาที่อยู่ในปากให้ความรู้สึกพิเศษแก่เขา

“นั่นก็ถูกต้องแล้วล่ะ!”

เย่เทียนยิ้มและพยักหน้า “ท่านแก่แล้วควรพักผ่อนให้เพียงพอ!”

หลังจากพูดจบก็ชี้ไปที่นักพรตเหอ

ทันใดนั้นนักพรตเหอก็อยู่ในภวังค์ และจากนั้นเขาก็นั่งขัดตะหมาดกับพื้น กรนเสียงดังและเห็นได้ชัดว่าผล็อยหลับไปแล้ว