ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1336

"เกิดอะไรขึ้น?"

ฮั่วหยิงหยู คิดว่าเธอควบคุมวิธีจัดการกับหงหลัวซ่าได้แล้ว แต่ตอนนี้การเปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหันของหงหลัวซ่าทำให้เธอลังเล

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ตอนนี้เกมรุกของหงหลัวซ่ากำลังมีปัญหา หากสามารถคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ก็จะสามารถสร้างความเสียหายแก่หงหลัวซ่าได้!

แต่คำถามคือ ถ้าหงหลัวซ่ากำลังหลอกล่ออยู่ล่ะ?

นั่นเพราะท้ายที่สุดแล้วหงหลัวซ่าก็เป็นคนที่เข้มงวดและโมโหร้ายอย่างมาก ภาพจำที่หยั่งรากลึกนี้ทำให้ฮั่วหยิงหยู เริ่มต้องคาดเดาความตั้งใจที่แท้จริงของหงหลัวซ่า!

ใช่!

เธอกำลังจะทำอะไร?

ทำไมตอนนี้ถึงได้มีการเปลี่ยนแปลงไปแบบนี้!

ปัญหาต่าง ๆ ที่เริ่มผุดขึ้นในสทองของเธอจนทำให้สูญเสียความสามารถในการตัดสินใจของเธอไป

สิ่งนี้เป็นผลให้ทั้งสองเริ่มอึดอัดมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้กระทั่งในสายตาของผู้ชม การเคลื่อนไหวของทั้งสองฝ่ายต่างเต็มไปด้วยช่องโหว่ ราวกับว่าขอแค่พวกเขาเอื้อมมือออกไปก็จะสามารถยุติการต่อสู้ที่น่าอึดอัดนี้ได้

สิ่งที่แปลกประหลาดที่สุดคือเห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นข้อผิดพลาดของหงหลัวซ่าแต่ฮั่วหยิงหยูกลับผิดพลาดไปด้วยเช่นกัน!

นี่ช่างน่าโมโหเสียจริง!

“เป็นอะไรไป? สองคนนั่นกำลังเต้นรำกันอยู่หรือเปล่า?”

“ฮั่วหยิงหยูคนนี้คงไม่ใช่สายลับที่ฝ่ายตรงข้ามส่งมาหรอกใช่ไหม! การประลองเมื่อกี้นี้ก็ดันเหนือความคาดหมาย มาตอนนี้หากพ่ายแพ้ก็คงจะมีปัญหาจริงๆ แล้ว!”

“ฮ่าฮ่า เย่เทียนนั่นดูยังไงก็ไม่เหมือนพวกที่คุยกันง่าย หากให้โอกาสเขาจริงๆ อย่างนั้นพวกเราที่เรียกว่าสมาพันธ์นักบู๊โบราณก็คงจะเป็นตัวตลกจริงๆ!”

ซือหม่ามู่หยาง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อได้ยินความคิดเห็นของผู้คนด้านล่าง

พวกโง่เง่า คิดว่าฉันไม่เห็นความสำคัญของเรื่องนี้หรือไง? พวกแกก็แค่เป็นลูกกะจ๊อกเล็ก ๆ ที่เอาแต่ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ ถ้าครั้งนี้มีอะไรผิดพลาดจริงๆ ด้วยนิสัยของผู้อาวุโสเหลิ่ง ถึงเวลานั้นตนจะมีผลดีอะไรให้ตัวเองกัน?

เพียงแต่เขามองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นในสนาม อีกทั้งยังถึงขั้นสงสัยว่าความเกลียดชังระหว่างฮั่วหยิงหยูกับหงหลัวซ่านั้นหรือว่าจะเป็นของปลอม!

“บ้าเอ๊ย เธอคิดจะทำอะไรน่ะ”

ฮั่วหยิงหยู เองก็ย่อมได้ยินความคิดเห็นของคนด้านล่าง นั่นเพราะท้ายที่สุดแล้วการเคลื่อนไหวที่น่าอึดอัดนี้แทบจะทำให้เธอรู้สึกอยากกระอักเลือด

"ฉันกำลังจะทำอะไร?" ในทางตรงกันข้ามหงหลัวซ่ากลับกำลังรู้สึกตื่นเต้น การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้เธอสามารถเป็นฝ่ายควบคุมเกมในสนามได้โดยตรง เธอกวาดปืนยาวและบังคับให้ฮั่วหยิงหยูต้องล่าถอย "ลองเดาสิ!"

จิตใจของฮั่วหยิงหยูพังทลายลงไปบ้างอย่างชัดเจน ตอนนี้เธอต้องการที่จะฟื้นคืนการต่อสู้ให้เป็นจังหวะของเธอเอง

แต่ปัญหาคือจิตปืนของหงหลัวซ่าไม่ใช่สิ่งที่เธอกล้าจะไปเผชิญหน้าตรงๆ ได้ และจึงทำได้แค่ต่อสู้ไปพร้อมๆ กัน นั่นเพราะวิชายุทธ์ของเธออยู่ในประเภทการเอาชนะความแข็งด้วยความนุ่มนวล

“ไม่ต้องตื่นตระหนก ควบคุมฝีเท้าของเธอไว้ จำความนุ่มนวลเอาไว้! เธอไม่ได้กำลังหลอกล่อ แต่กำลังเปลี่ยนกระบวนท่าจริงๆ!”

ขณะที่ฮั่วหยิงหยูกำลังลังเล จู่ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในหูของเธอและทำให้ดวงตาของเธอสว่างขึ้นทันที

"หืม?"

เย่เทียนจ้องไปที่ผู้ส่งสารคนนั้น รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา "ดีมาก! ช่างกล้าดีเสียจริง!"

ใบหน้าของ ซือหม่ามู่หยาง เปลี่ยนไปทันที ในใจของเขาอุทานออกมาว่าแย่แล้ว!

น่าเสียดายที่เย่เทียนไม่ให้โอกาสเขาตอบโต้ เขาตบโต๊ะ ทันใดนั้นร่างก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าพันธมิตรนักรบโบราณ ก่อนจะไม่พูดพร่ำและยกกำปั้นชกใส่อีกฝ่ายทันที

ผู้ส่งสารเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เกรงว่าแม้กระทั่งตัวเขาเองก็ยังไม่คาดคิดว่าจู่ๆ เย่เทียนจะมาโจมตีตน และเอาแต่ยืนอยู่ตรงนั้น

"ไม่ได้การ!"

“เจ้าสำนักเย่ คุณจะทำอะไร!”

“ไอ้หย่า หมัดที่แข็งแกร่งจริงๆ”

หัวใจของเย่เทียนลุกเป็นไฟมาตลอด เขาคาดหวังว่าพวกขยะเหล่านี้จะเผยร่องรอยบางอย่างออกมาให้เขาได้ระบายอารมณ์โมโหที่อัดอั้นอยู่ข้างใน

ไม่คาดคิดเลยว่าตอนนี้จะมีคนส่งมาให้ถึงที่

แล้วโอกาสแบบนี้มีหรือที่เขาจะพลาดได้?

“ตาเฒ่า ถ้ายังพูดอีกฉันจะระเบิดนายเดี๋ยวนี้!” เย่เทียนมองเขาอย่างเย็นชา “วางใจได้ อีกเดี๋ยวฉันจะให้โอกาสพวกนายได้ลงสนาม!” พูดจบเย่เทียนก็มองดูเหล่าผู้เฒ่าที่ยืนขึ้นด้วยสายตาเย็นชา

“เรื่องนี้เป็นเหยาหยางที่ทำผิดจริงๆ พวกแต่เขาก็แค่เอ่ยเตือน ไม่ได้ยื่นมือเข้าแทรก ถ้าอย่างนั้น...”

"นายแน่ใจไหม?"

เย่เทียนจ้องไปที่ ซือหม่ามู่หยาง

ซือหม่ามู่หยาง แอบก่นด่าอยู่ในใจไม่หยุด ตอนนี้เขารู้สึกหมดหนทาง

เย่เทียนวางตัวชัดเจนว่าเขาต้องการทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ถ้าให้โอกาสเขาจริง อย่างั้นอาศัยความแข็งแกร่งของเขาสิ่งที่เรียกว่ากฏของสำนักจะยังใช้ต่อไปได้อีกหรือไงกัน?

เป็นเพราะเขาตระหนักถึงความแข็งแกร่งของเย่เทียน ดังนั้น ซือหม่ามู่หยาง จึงตั้งความหวังไว้ที่กฎพวกนี้

แต่ใครจะไปคิดว่าเกมแรกจะเหนือคาดหมายไป ไอ้สารเลวโม่เฟยนั่นกลับถูกเฉิงชิ่งฆ่าลงโดยตรง!

สมควรตาย! เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ปัจจุบันไม่เอื้ออำนวยต่อเขาอย่างมาก จะเลือกวิธีใดก็เป็นเรื่องที่น่าปวดหัวสำหรับเขา

“เจ้าสำนักเย่ ไม่ทราบว่าสมควรจะชดใช้เรื่องนี้อย่างไร?”

ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสเหลิ่งปรากฏตัวที่ประตูสำนักตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเดินเข้ามาหน้าหลี่เหยาหยางทีละก้าวๆ ท่ามกลางสายตาผู้คนที่เฝ้าดู

“เพี๊ยะ!”

ฝ่ามือของผู้อาวุโสเหลิ่งวางลงบนท้องของหลี่เหยาหยาง

รูม่านตาของหลี่เหยาหยางหดตัวลงทันที "เหลิ่งฉิงโฉว! คุณกล้า!"

ผู้อาวุโสเหลิ่งไม่สนใจเขา พลังปราณในมือของเขาระเบิดขึ้นจนทำลายตานเถียนของหลี่เหยาหยางในทันที!

"พรูด!" หลี่เหยาหยางกระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นก็ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยลมหายใจที่รวยริน ดวงตาเหม่อลอยไร้แวว

เหลิ่งฉิงโฉวมองไปที่เย่เทียนและพูดว่า "คำอธิบายนี้ พอใจหรือไม่?"

เย่เทียนมองเขาอย่างล้ำลึก จากนั้นก็พยักหน้าและจากไป คนผู้นี้ เด็ดขาดและโหดเหี้ยม!