ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 15

โรงพยาบาลแห่งเจียงหนัน

ซุนปินทำแผลเรียบร้อยแล้ว นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างระเบียงทางเดินของโรงพยาบาล สีหน้าอึมครึมจนถึงขั้นสุด

อย่างไรเสียเขาก็นึกไม่ถึง ตนเองจะโดนไอ้หนุ่มที่ไร้ชื่อเสียงคนหนึ่งต่อยจนน่วมเลย!

ประเด็นสำคัญคือ ด้านข้างยังมีหลี่จุนบุคคลในวงการลำดับหนึ่ง

โดนต่อยยังเรื่องเล็ก ขายขี้หน้าเป็นเรื่องใหญ่ ในใจเขาสามารถพูดได้ว่าเกลียดเย่เทียนถึงที่สุดแล้ว

“คุณชายซุน......ขอโทษครับ เรื่องคืนนี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากช่วยจริงๆ”

“คุณก็มองเห็นแล้ว ฝีมือของเจ้าหนุ่มนั้นเก่งกาจเหลือเกิน ด้วยความสามารถของผม หนึ่งต่อหนึ่งเดิมทีสู้เขาไม่ได้......”

หลี่จุนไม่ได้รู้สึกดีไปกว่ากัน ถูกเย่เทียนถีบมาทีหนึ่ง ตอนนี้ท้องยังเจ็บตื้อๆ

ความเกลียดชังที่เขามีต่อเย่เทียน ไม่ได้น้อยไปกว่าซุนปินแน่นอน

“เรื่องในคืนนี้ จบแค่นี้ไม่ได้เด็ดขาดเลย!”

ซุนปินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

“แน่นอนว่าจบไม่ได้ ผมสู้เจ้าหนุ่มนั้นไม่ได้ แต่รอพี่ใหญ่ผมกลับมา เขาต้องโดนดีแน่นอนครับ!”

หลี่จุนสายตาขรึมเล็กน้อย สาดยิงแสงหนาวเหน็บสองดวง

“พี่ใหญ่นาย?”

ได้ยินคำพูดนี้ ซุนปินดวงตาประกาย “จะให้พี่ใหญ่เหลยออกหน้าเหรอ?”

แก๊งไผ่เขียวเป็นหนึ่งในสามแก๊งใหญ่ในเจียงหนัน ทั้งหมดมีสามสาขา ภายใต้การปกครองแต่ละสาขา มีผู้ติดตามอย่างน้อยสามร้อยคน

ส่วนพี่ใหญ่เหลยที่ซุนปินพูดถึง คือหนึ่งในผู้นำสามสาขาของแก๊งไผ่เขียว คนทั่วไปเรียกว่าเหลยเหลาหู่ มีชื่อเสียงว่าโหดเหี้ยมอำมหิต

ว่ากันว่าตอนที่เหลยเหลาหู่เป็นหนุ่ม เป็นลูกศิษย์สำนักแห่งหนึ่งที่เส้าหลินเหนือ ได้รับการฝึกฝนวิชาต่อสู้มา เก่งกาจมาก

“ถูก อีกไม่กี่วันพี่ใหญ่ก็จะกลับมาแล้ว เชื่อว่าถ้าพี่ใหญ่รู้ว่าคุณชายซุนเสียหน้า จะไม่นั่งนิ่งไม่สนใจเป็นแน่!”

ซุนปินเวลานี้ถึงสีหน้าดูดีหน่อย ในดวงตามีความรู้สึกเกลียดชังเข้มข้นที่ไม่ปกปิดสักนิด กัดฟันแน่นพูดว่า “ฉันอยากตัดแขนขาไอ้หนุ่มนั่น โยนลงแม่น้ำให้ปลากิน!”

......

ช่วงตีสี่วันต่อมา คือช่วงเวลาที่มืดที่สุดของเจียงหนัน

เย่เทียนออกมาจากที่พัก เตรียมไปวิ่งตอนเช้า

สถานที่พักอาศัย เป็นซูเหมยจัดเตรียมไว้ให้เขาชั่วคราว เป็นเพียงหอพักพนักงานที่เรียบง่ายแห่งหนึ่ง

แน่นอนว่า สำหรับเย่เทียนไม่ได้เรียกร้องสถานที่พักอะไร ในความคิดเขา ขอเพียงสามารถนอนได้ก็เพียงพอแล้ว

“บำเพ็ญฌานรอบหนึ่ง แต่ไม่ทันถึงหนึ่งวันเต็มก็ใช้งานได้ การมีอยู่ของคัมภีร์หวง ได้เพียงให้ฉันฝึกภายใน กระชับพลังชี่แท้ ไม่มีร่างกายและจิตใจที่แข็งแรงก็ไม่ได้”

เย่เทียนพูดพึมพำในใจอยู่ ก้าวขยับฝีเท้าออกวิ่งไปข้างหน้า

เขากลับมาเกิดใหม่ ร่างกายของตนเองยังอ่อนแอเกินไป ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะเคยได้รับยาน้ำมา ก็ยังคงไม่เพียงพออยู่ดี

เขาในชาติก่อน บรรลุถึงระดับปฐมภูมิ ร่างกายหยาบแข็งแกร่งไร้ที่เปรียบ สามารถรับลูกกระสุนด้วยมือเปล่า แข็งแกร่งถึงขั้นที่คาดคิดไม่ถึงเลย

ส่วนเขาในตอนนี้ แม้เป็นปืนประเภท95กระบอกหนึ่ง ก็สามารถยิงเขาตายได้ทันที!

ดังนั้น เขาจึงต้องฝึกกำลังความแกร่งขั้นสูง ทำให้ตนเองในเวลาอันสั้นนี้ อย่างน้อยบรรลุฝึกพลังชั้นสี่!

เย่เทียนวิ่งไปด้วย สับเปลี่ยนคัมภีร์หวงไปด้วย แต่ละครั้งที่หายใจ ล้วนทำให้หัวใจสั่นสะเทือนดังราวกับตีกลองอย่างนั้น ยิ่งแข็งแกร่งมีพลัง ตัวเองยิ่งเข้าสู่ในสภาวะที่ลึกลับเป็นพิเศษ

วิ่งไปได้ประมาณสักครึ่งชั่วโมงแล้ว บนถนนเล็กที่เงียบสงัดเส้นหนึ่ง มีภาพสาวงามคนหนึ่งเพิ่มมากะทันหัน

เธอมัดผมหางม้าแบบสูง บนตัวใส่ชุดออกกำลังกายรัดรูปสีดำ ทำให้รูปร่างที่โค้งเว้าน่าสนใจของเธอนั้น ขับให้เด่นออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบมาก

ภาพคนที่วิ่งเร็วอย่างกับบิน บุคลิกดูกล้าหาญเด็ดเดี่ยวเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ ดูขึ้นมารู้สึกสบายทั้งใจทั้งตามาก

“เอ๋......หรือว่าเป็นคนฝึกการต่อสู้?”

ชั่วขณะนั้นจี้เยียนหรันตกใจอยู่บ้าง เธอมาจากครอบครัวไม่ธรรมดา สามารถฝึกฝนความรู้สึกของพลังออกมาได้นิดหน่อย มีพรสวรรค์โดดเด่น ยอดเยี่ยมที่สุด

แต่ทว่า ผู้ชายที่อายุพอกันกับเธอคนนี้ คาดไม่ถึงยังฝึกความรู้สึกของพลังออกมาได้เช่นกัน จะไม่ทำให้เธอรู้สึกตกใจได้อย่างไร?

“หรือว่าเป็นคนที่ออกมาจากตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่ไหน?”

ทันใดนั้นจี้เยียนหรันอดใจเต้นไม่ได้ อยากตามเข้าไปตรวจสอบ

ความเร็วของเธอเพิ่งเพิ่มขึ้นมา ความเร็วของผู้ชายด้านหน้าก็เร็วขึ้นตาม ยังคงรักษาระยะห่างห้าหกเมตรไว้

“อยากแข่งความเร็วกับฉัน?”

จี้เยียนหรันแอบพึมพำ เดิมเป็นนักบู๊คนหนึ่ง ย่อมมีใจที่ไม่ยอมแพ้เป็นธรรมดา

ความเร็วของเธอปีนขึ้นจุดสูงสุดอย่างมั่นคง ถึงตอนท้าย คาดไม่ถึงมีความรู้สึกเหมือนบินในระดับอากาศที่ต่ำ

แต่ไม่ว่าความเร็วของเธอจะไวมากแค่ไหน ผู้ชายข้างหน้ายังคงยึดครองที่หนึ่งไว้ ไม่เพียงไม่ได้ถูกเธอตามทัน ยังมีแนวโน้มจะถูกสะบัดทิ้งอย่างแน่นอนด้วย

“สรุปเจ้าหมอนี่เป็นสัตว์ประหลาดหรือไง? ทำไมความเร็วไวขนาดนี้!”

ตามมาเป็นเวลายี่สิบนาทีเต็มๆ จี้เยียนหรันเดิมทีตามอีกฝ่ายไม่ทัน ร่างกายกลับอ่อนล้าหมดแรง ได้แต่หยุดลงมาชั่วคราว

เธอเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ความตกใจในดวงตา อย่างไรก็กลับปกปิดไม่อยู่

“คุณปู่บอกว่าความสามารถของฉัน ห่างจากระดับหวงเพียงระดับหนึ่ง สามารถเทียบฉันได้ ทั้งเจียงหนันมือเดียวก็นับได้ครบ!”

“แต่ว่าความเร็วของเจ้าหมอนี่ไวที่สุด ฉันทุ่มสุดแรงก็ตามอีกฝ่ายไม่ทัน หรือว่าเขาบรรลุขั้นระดับเหลืองแล้ว?”

“เข้าท่าดี มีฝีมือหน่อย ฉันจี้เยียนหรันจะจำนายเอาไว้!”

จี้เยียนหรันแอบกัดตัวเอง ในที่สุดล้มเลิกความคิดจะไล่ตามต่อไป