ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 251

ตัดหญ้าไม่ถอนโคน ฤดูไม้ใบผลิมันก็งอกขึ้นมาใหม่

ตอนนี้เย่เทียนกับจูยิ่วถิงได้ตกไปอยู่ในฐานะที่ไม่ตายไม่เลิกแล้ว

เขาไม่กังวลหรอกว่าจูยิ่วถิงจะทำอันตรายอะไรกับตนมั้ย แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจูยิ่วถิงจะทำร้ายอะไรคนที่อยู่รอบตัวเขามั้ย

ความแน่วแน่ของชายที่ไม่บริสุทธิ์นั้นมันก็ทำให้เย่เทียนไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

แต่ มันก็แค่ความไม่สบายใจ ไม่ได้หมายความว่าเย่เทียนจะลังเล

การที่เขาไม่อยากฆ่าชายที่ไม่บริสุทธิ์ ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ฆ่า

ระหว่างคนที่อยู่รอบตัวกับชายไม่บริสุทธิ์ที่รู้สึกดี ถ้าต้องเลือกจริงๆ เย่เทียนก็จะเลือกคนที่อยู่รอบตัวโดยไม่ต้องลังเลเลย!

ปั๊ง!

เย่เทียนกระแทกชายที่ไม่บริสุทธิ์จนถอยหลังไปไกลอีกครั้ง ยังไม่ทันที่จะทรงตัวได้ก็กระอักเลือดออกมา จนรู้สึกแย่ไปทั้งตัว

พรึ่บพรั่บ!

หลังจากถอยไปกว่าห้าเมตร ชายที่ไม่บริสุทธิ์ก็พยายามทรงตัวได้ ยกมือขึ้นมาเช็ดคราบเลือดตรงมุมปากออก สองตาที่แดงกว่าคนทั่วไปจ้องเขม็งไปยังเย่เทียน พฤติกรรมก็ดูรุนแรงขึ้นมา

“เพราะอะไร? ทำไมหมัดของคุณถึงได้อ่อนแอขนาดนี้? ทำไมคุณถึงไม่ฆ่าผม?”

“ได้! ในเมื่อคุณไม่ฆ่าผม งั้นคุณก็สมควรตาย! สมควรตาย!”

ระหว่างที่พูด ชายที่ไม่บริสุทธิ์ก็ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วค่อยๆ ปลดปล่อยรังสีชี่ทิพย์สีแดงทมิฬที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าออกมา

ช่วงขณะหนึ่ง เหมือนมิติรอบๆ ต่างก็ได้รับผลกระทบ เหมือนเวลาถูกหยุดเอาไว้

ความผ่อนคลายที่เย่เทียนมีเมื่อกี้ได้หายไปจนหมดสิ้น และแทนด้วยรูขุมขนที่ตั้งชัน คัมภีร์หวงในร่างกายไหลเวียนขึ้นมาทันที โดยไม่กล้าประมาทแม้แต่วินาทีเดียว พร้อมกับระวังตัวขึ้นมากกว่าเดิมสองหมื่นเท่า

ไม่ใช่อื่นใด เพียงเพราะตอนที่จ้องตากับชายที่ไม่บริสุทธิ์ เย่เทียนก็รู้สึกราวกับถูกสัตว์ร้ายที่ขาดสติจ้องมองอยู่!

แน่นอน หลักๆ ก็เพราะเย่เทียนไม่รู้ที่มาที่ไปของชายที่ไม่บริสุทธิ์คนนี้!

แต่มีเรื่องหนึ่งที่เย่เทียนมั่นใจก็คือ อย่างน้อยชายที่ไม่บริสุทธิ์คนนี้ก็ไม่ต่ำกว่าผู้แข็งแกร่งระดับดินแน่นอน!

คนที่อยู่ในเส้นทางของนักสู้ ทุกครั้งที่ก้าวขึ้นไปอีกระดับมันก็จะมีการแสดงสัญลักษณ์ออกมาอย่างชัดเจน

สามารถสร้างพลังภายในได้คือระดับเหลือง สามารถปล่อยพลังภายในได้คือระดับดำ ส่วนระดับดินก็สามารถทำให้พลังภายในแสดงออกมาเป็นผลลัพธ์ที่เหนือธรรมชาติได้หลากหลายรูปแบบ!

แต่ว่าตอนนี้ชายที่ไม่บริสุทธิ์กำลังแสดงรังสีที่แดงทมิฬออกมา มันก็มากพอที่จะอธิบายถึงเขาที่เป็นนักบู๊ระดับดินนั่นเอง!

เพียงแต่ สิ่งที่ทำให้เย่เทียนยังคงสับสนก็คือ ในใจของเขากลับแอบรู้สึกที่คุ้นเคยกับชายที่ไม่บริสุทธิ์คนนี้ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยพบชายที่ไม่บริสุทธิ์ที่ไหน

พอจูยิวถิงที่นั่งลงบนโซฟาได้เห็นแบบนั้น ก็รู้สึกพอใจจนยิ้มออกมาที่มุมปาก

ความจริงแล้ว จูยิ่วถิงไม่ค่อยรู้ความคิดจริงๆ ของชายที่ไม่บริสุทธิ์มากนัก ตอนนั้นเขาก็แค่บังเอิญได้รู้ว่าชายที่ไม่บริสุทธิ์คนนี้เป็นคนที่เเข็งแกร่ง

แต่ที่น่าเสียดายคือ ถึงชายที่ไม่บริสุทธิ์นั้นเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก แต่กลับเป็นคนที่อ่อนโยนและใจเย็น อย่าว่าแต่ลงมือทำร้ายคนอื่นเลย แม้แต่ทะเลาะกับคนอื่นยังนับครั้งได้เลย

พูดง่ายๆ คือ:เขาเป็นคนซื่อที่ยอมโดนให้คนอื่นเอาเปรียบเลย

คนเขามักพูดกันว่า :ธรรมชาติเปลี่ยนแปลงง่าย แต่นิสัยคนเราไม่ได้เปลี่ยนกันง่ายๆ

หลังจากการคาดหวังจากชายที่ไม่บริสุทธิ์อย่างปรองดองไม่เป็นผล จูยิ่วถิงจึงใช้ไม้แข็ง โดยการจับเขาไปขังไว้ แล้วเลี้ยงเขาเหมือนกับหมาตัวหนึ่ง

และผลลัพธ์ที่ได้ก็เห็นๆ กันอยู่ หลังจากที่ผ่านเดือนผ่านตะวันมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ เขาก็สามารถทำให้ชายที่ไม่บริสุทธิ์เชื่อฟังคำสั่งของเขาทุกอย่าง

“บัดซบ! เห็นอาจารย์อาคนนี้แกยังไม่รีบคุกเข่าอีก!”

กับความหวาดระแวงของเย่เทียนนั้น นักพรตชิงชานกลับไม่แม้แต่จะหันมามอง สายตาจับจ้องไปยังชายที่ไม่บริสุทธิ์

แต่ทว่า ชายที่ไม่บริสุทธิ์ที่กำลังเดือดดาลจะไปคุกเข่าได้ยังไง เขาส่งเสียงคำรามเหมือนสัตว์ป่าออกมา กระทืบเท้าจากนั้นก็พุ่งเข้าใส่นักพรตชิงชาน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเร็วที่มากเกินไปรึเปล่า ทำให้ผมที่ปิดหน้าปิดตาของชายที่ไม่บริสุทธิ์มาตั้งแต่ต้นเปิดออก และเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

เมื่อเห็นหน้าของชายที่ไม่บริสุทธิ์แล้ว สีหน้าของเย่เทียนก็เปลี่ยนไปทันที ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับชายที่ไม่บริสุทธิ์นัก ทำไมเขาถึงมีความรู้สึกที่ไม่อยากฆ่าชายคนนี้

นั่นก็เป็นเพราะ ชายที่ไม่บริสุทธิ์คนนี้คือผู้มีพระคุณที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้นั่นเอง!

ชาติก่อนตอนถูกคนไล่ฆ่าจนตกที่นั่งลำบาก เพราะได้รับความช่วยเหลือจากชายที่ไม่บริสุทธิ์นี่แหละ เขาถึงยังมีชีวิตรอดต่อไปได้ ถึงสามารถได้หน้าปกทองมาครอบครอง

พูดแบบไม่เวอร์เลยว่า ถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจากชายที่ไม่บริสุทธิ์ ตอนที่เย่เทียนตกหน้าผาไป คงตายจนไม่รู้จะตายยังไงแล้ว จะไปมียมทูตที่ใครๆ ต่างก็หวาดกลัวได้ยังไง!

ฟู่ฟู่!

ชายที่ไม่บริสุทธิ์นั้นเร็วมาก ชั่วพริบตาเดียวก็พุ่งไปอยู่ตรงหน้าของนักพรตชิงชานแล้ว กำปั้นอันเท่าหม้อปั้นดินเผาเหมือนสามารถทะลุผ่านมิติ จนเกิดเสียงดังที่ชวนตกใจ

รังสีนี้มันก็มากพอที่จะทำให้สีหน้าของเย่เทียนเปลี่ยนไป ต่อให้เขาไม่ใช่คนที่ถูกโจมตี แต่ก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงความน่ากลัวของหมัดนี้

ในใจของเย่เทียนถึงขั้นเกิดภาพหลอนขึ้นมาว่า บางทีด้วยความสามารถของเขาในตอนนี้อาจจะกันหมัดนี้ไม่ไหวก็ได้

ที่สำคัญ ต่อให้จะพยายามรับเอาไว้ได้ พละกำลังก็คงหมด ไม่เหลือแรงที่จะสู้ต่อ และจะถูกอีกฝ่ายเข่นฆ่าอย่างตามใจชอบ

จากตรงจุดนี้ ก็รู้ได้เลยว่าระดับดินนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน!

แต่ทว่า เมื่อต้องเผชิญหน้ากับชายที่ไม่บริสุทธิ์ที่พุ่งเข้ามาราวสายน้ำอันเชี่ยวกราก นักพรตชิงชานที่กลับขมวดคิ้วพึมพำไปสองคำ แส้ขนในมือก็เคลื่อนไหวราวกับสิ่งมีชีวิตแผ่ขยายแล้วห่อหุ้มไปยังชายที่ไม่บริสุทธิ์…..