ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 269

ภายในห้องประชุมขณะที่ทุกคนต่างจับจ้องไปที่ทัศนคติของนายท่านฉินที่มีต่อเย่เทียน ที่หน้าประตูโรงแรมจูนหลิง

"ไม่แปลกที่เป็นวันเกิดที่ยิ่งใหญ่ของนายท่านฉิน รถยนต์ที่มาอย่างต่ำก็เป็น Audi A8"

เด็กจอดรถที่อายุมากแล้วพ่นลมและพูดว่า “นี่เกือบจะพอๆกับเมื่อก่อนตอนที่ผมขับรถให้ระดับหัวหน้าไปงานเลี้ยงเลย”

เด็กจอดรถหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ เขารู้ว่าเพื่อนร่วมงานคนนี้เกษียณมาตั้งนานแล้ว ว่ากันว่าเขาเป็นทหารรถยนต์มาสองสามปี และยังเคยขับรถให้ผู้นำใหญ่ๆหลายคนด้วย

แต่เขากลับไม่ได้เชื่อเท่าไหร่ ถ้าเขาเคยขับรถให้ผู้นำใหญ่จริงๆ ทำไมหลังจากเกษียณถึงต้องออกมาหางานทำเองล่ะ? ยังหาได้งานจอดรถที่ไม่ดีนี่?

“เฮียถง ผมจะบอกให้ คุณอย่าขี้โม้เลยจะได้ไหม? ถ้าคุณเคยขับรถให้ผู้นำใหญ่จริงๆ ในเมื่อหลังจากเกษียณแล้วยังต้องมาใช้ชีวิตแบบผมล่ะ?”

“คำถามนี้ฉันเคยอธิบายให้นายฟังไปนานแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนั้นฉันไม่สามารถต้านทานการยั่วยวนได้ ไปยุ่งกับน้องสาวเมียของผู้นำ จนถูกตกเป็นเป้าทุกที่ วันนี้ฉันยังจะสามารถมีคุณธรรมนี้ไหม ?"

เด็กหนุ่มเบะปาก กวาดสายตาเข้าไปตรงรถที่อยู่ทางเข้าโรงแรม หันมาถามว่า “เฮียถงพี่บอกว่าพี่เคยขับรถให้ผู้นำ งั้นบอกผมสิ คนที่ขับรถติดเขตทหารใครเป็นคนขับ?"

“รถอะไร?”

เฮียถงที่สูบบุหรี่อยู่มองอย่างเกียจคร้าน มองธงสีแดงบนรถที่ขับผ่านไป และหมายเลขทะเบียนยังเป็นรูปแบบทหารที่หยิ่งผยอง A เขาก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง บุหรี่ที่อยู่ในปากก็ลืมสูบ

“นี่ นี่คือรถของหัวหน้าเขตทหารเจียงหนัน! คนที่มาคือนาย นายทหาร!”

...

“เย่ เย่เทียน นี่นายไปรู้จักกับนายท่านฉินพวกเขาได้ยังไง?”

ภายใต้ความตกใจอันทรงพลัง ทำให้ในใจของเฉินจุนเหอเต็มไปด้วยความสับสน หลายครั้งที่เขาอดไม่ได้ที่อยากจะไปถามเย่เทียน

แต่ สุดท้ายเนื่องจากปัญหาสถานการณ์นี้ ทำให้เขาต้องล้มเลิกความคิดนี้

“คุณชายเย่ ผมคือซือเฮ่าเจียรองผู้อำนวยการสำนักงานจังหวัดของเมือง…”

“คุณชายเย่ ผมคือเสี่ยวหลี่ จากแผนกโฆษณาชวนเชื่อเจียงหนัน หลายวันก่อนช่วยถ่ายโฆษณา…”

เมื่อมองไปที่หัวหน้าระบบที่ปกติมักจะหัวเราะเยาะตัวเอง แต่สำหรับเย่เทียนกับให้เคารพ เฉินจุนเหอรู้สึกเพียงว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแทบจะไม่สามารถรักษาไว้ได้

มีสิทธิ์อะไร? เย่เทียนเป็นเพียงเศษสวะที่กินดื่มโสเภณี และเป็นเพียงไอ้คนโง่ไร้ค่าคนหนึ่ง ทำไมต้องให้เคารพเขาขนาดนี้ด้วย?

ในเวลานี้ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นอย่างชัดเจนจากประตู

"เยี่ยน ตระกูลเย่แห่งเมืองจินเย่ย่งเล่อมาถึงแล้ว!"

“ตระกูลเย่เมืองจิน? เย่ย่งเล่อ?”

เรื่องนี้ทำให้ทุกคนต้องตกตะลึงอีกครั้งอย่างไม่ต้องสงสัย และพวกเขาทุกคนต่างจับจ้องไปที่เย่เทียน

จากเรื่องเมื่อครู่ แขกที่มาร่วมงานต่างก็เข้าใจสถานะของเย่เทียนอย่างลึกซึ้ง สายตาของพวกเขาก็เปลี่ยนจากการยกย่องชมเชยเป็นการดูหมิ่นนานแล้ว

เมื่อครู่พวกเขายังสงสัยว่าเย่เทียนไปมีความสัมพันธ์อะไรกับฉิน จี้หลายตระกูล แต่พอตระกูลเย่เมืองจิน

ปรากฏตัว ทั้งหมดนี้ก็ไม่น่าแปลกใจแล้ว

ในเมื่อ นั่นคือตระกูลเย่แห่งเมืองจิน ตระกูลสุดยอดที่สามารถติดอันดับหนึ่งในห้าอันดับแรกของประเทศจีน!

ในทางตรงกันข้ามเย่เทียนคู่กรณี ระหว่างคิ้วกลับเผยอารมณ์ที่ซับซ้อนอยู่

แต่ ไม่ว่าทุกคนจะคิดอย่างไร หน้าประตูทางเข้างานเลี้ยงก็มีชายหนุ่มค่อยๆเดินออกมา

เขาสวมแจ็กเกตหนังรัดรูปแฟชั่น กางเกงยีนส์ขาดๆ และยังห้อยสร้อยโซ่เหล็กหนาเก่าๆ ขณะเดินก็ส่งเสียงดังกรุ้งกริ้งๆ

บนหูมีตุ้มหูหัวกะโหลกโหดร้ายห้อยอยู่ที่ติ่งหู ย้อมผมเป็นสีแดงเพลิง มีบุหรี่อยู่ในปากของเขา และมือทั้งสองล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างเย่อหยิ่ง ท่าทางโหดเหี้ยม ทำให้คนมองแล้วอดไม่ได้ที่มีความคิดอยากจะอัดให้แบน

เย่ย่งเล่อแต่งกายด้วยเสื้อผ้าทันสมัย​​เดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงโดยไม่มีใครอื่น เหลือบมองทุกคนอย่างเกียจคร้าน และในที่สุดก็จ้องมองไปที่นายท่านเฉิน

หลังจากพูดเรื่องสำคัญแล้ว เย่ย่งเล่อก็มองไปที่แขกที่มาร่วมงานอีกครั้ง และมีการเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา

“พวกคุณใครคือเย่เทียน?”

เวลานั้น ทุกคนหันความสนใจไปที่เย่เทียน ความหมายก็ชัดเจนโดยไม่ต้องพูดแล้ว

“คุณก็คือเย่เทียน? ลูกชายที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลเย่ของพวกเราเหรอ?”

เย่ย่างโซ่ มองเย่เทียนจากบนจรดล่าง หยิบเครื่องรางออกมาแล้วโยนไป

“นี่คือสิ่งที่คุณย่าสั่งให้ผมมอบให้คุณ และช่วงนี้ให้คุณกลับตระกูลเย่”

เย่เทียนที่เพิ่งจับเครื่องรางได้ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา "ให้ผมกลับไป?"

“หึ! คุณอย่าเพิ่งรีบดีใจไปหน่อย นี่เป็นแค่ความต้องการของคุณย่า พวกเราเห็นว่าท่านสุขภาพไม่ดี ไม่อยากให้ท่านโกรธ ไม่ได้หมายความว่าพวกเรายินดีที่จะญาติดีกับคุณ!"

ดวงตาที่ลึกล้ำของเย่ย่งเล่อเผยความดูถูก "อย่าคิดว่านายเรียนอะไรซอมซ่อหน่อยก็สามารถกลับมาได้ ประตูใหญ่ของพวกเราตระกูลเย่ไม่ได้เข้าไปง่ายๆนะ!"

“พ่อของนายเป็นคนบาปตลอดกาลของตระกูลเย่เรา! หากนายกลับไปหนึ่งครั้ง นั่นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีครั้งต่อไป!”

“ผมก็พูดถึงนี่แหละ อย่าโทษที่ผมไม่เตือนสติคุณ ผมขอเตือนคุณทางที่ดีอย่ากลับไป ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นแค่ความอัปยศใส่ตัว!”

หลังจากพูดจบ เย่ย่งเล่อก็หันหลังกลับและเตรียมจะจากไป

ข่าวที่ว่าเย่เทียนเป็นปรมาจารย์ปรุงยาผู้เชี่ยวชาญ สามารถปกปิดคนอื่นได้ แต่วันนั้นเยี่ยนจื่อเฉินหลินอ้าวเสว่ก็อยู่ในสถานการณ์ด้วย จะสามารถปกปิดตระกูลเย่ได้อย่างไร?

เช่นเดียวกับที่เย่ย่งเล่อพูด คุณย่าของตระกูลเย่อาจยินยอมให้เย่เทียนกลับไปเพราะสายเลือด แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าทุกคนในตระกูลเย่ยินดีที่จะให้เย่เทียนกลับไป

ปรมาจารย์ปรุงยาเล็กเพียงคนเดียว ยังไม่เพียงพอที่จะลบล้างความผิดของพ่อเย่เทียนที่กระทบต่อตระกูลเย่ได้!