ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 281

“คุณกล้าดียังไงที่หันหลังให้ผม นี่คุณดูถูกผมมากแค่ไหนกัน?”

เมื่อเห็นเสิ่นหัวที่หันกลับมาและวิ่งหนีไปโดยไม่พูดอะไร เย่เทียนดึงสติกลับมาได้อีกครั้งหลังจากผงะไปครู่หนึ่ง วาบไปด้านหลังของเสิ่นหัวราวกับสายฟ้า

"เวร!"

เสิ่นหัวที่ให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวข้างหลังเขาอยู่เสมอ สังเกตเห็นในทันทีและพบว่าความเร็วของเขานั้นช้าไป กัดฟันและกระทืบเท้าของเขาแล้วก็หันกลับมาอย่างกะทันหัน ชกไปที่เย่เทียนด้วยกำปั้น

ราวกับว่าสามารถทะลุผ่านความว่างเปล่าได้ ลมหมัดก็ส่งเสียงหวีดหวิวใจ

เขาไม่กล้าไม่ใช้สุดกำลังเลย นี่เป็นรอบที่แข็งแกร่งที่สุดที่เขาสามารถชกออกมาได้แล้ว

น่าเสียดายที่ แม้แต่วิชาเลิศล้ำของพรรคชิงเฉิงในตอนนี้ก็ยังทำอะไรเย่เทียนไม่ได้ เพียงแค่หมัดนี้จะทำอะไรกับเย่เทียนได้

เห็นเพียงว่าเย่เทียนลงมือทีหลังแต่จัดการอีกฝ่ายได้ก่อน เหมือนเป็นการทะเลาะกันระหว่างคู่สามีภรรยา หมัดของเขาดูเหมือนจะอ่อนโยน แต่ในความเป็นจริง มันถูกประทับไว้บนหน้าอกของเสิ่นหัวอย่างรวดเร็ว

"อ๊าก!"

เสิ่นหัวก็เปล่งเสียงหอนที่น่าสังเวชออกมา และหลังจากถอยหลังไปสองสามก้าว เขาก็เสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้นที่หนาวเย็น

ทุกคนมองไปอย่างละเอียด และทันใดนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึก

ไม่มีเหตุผลอื่น เป็นเพราะบนหน้าอกของเสิ่นหัวนั้น มีรอยหมัดก็ปรากฏขึ้น และแม้แต่เสื้อผ้าก็ลึกลงไป!

เมื่อกี้ หมัดสบายๆของเย่เทียน ได้สร้างความเสียหายให้กับเสิ่นหัวมากเช่นนี้ ถ้ามันกระแทกกับหน้าผาก มันจะไม่โดนทุบจนระเบิดเหรอ?

ในตอนนั้น ผู้หญิงขี้กลัวบางคนไม่สามารถควบคุมความกลัวภายในของตนเองได้ ก็ปล่อยเสียงกรีดร้องออกมา

อันที่จริง เย่เทียนได้เหลือแรงและไม่ได้ใช้สุดกำลัง ไม่เช่นนั้น หน้าอกของเสิ่นหัวจะต้องถูกทุบเข้าไปเป็นรูแน่นอน

เพราะว่า ไม่ว่ายังไงเสิ่นหัวก็เป็นธรรมบาลฝั่งซ้าย ความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับพรรคชิงเฉิงจะต้องมากกว่าเจิ้นเซ่าเฉินแน่นอน

เขายังเครียดมากที่เขายังไม่มีข่าวคราวของกะโหลกรอยสัก แล้วเขาจะฆ่าเสิ่นหัวง่ายๆได้ไงล่ะ?

“ธรรมบาลฝั่งซ้าย!”

ในเวลานี้ ที่ปลายอีกด้านของทางเดินของห้องจัดเลี้ยง ร่างของหมาป่าโลภก็ปรากฏขึ้นในทันใด

อันที่จริง หมาป่าโลภได้ควบคุมสถานการณ์ที่ชั้นบนไว้แล้ว เขาตระหนักดีถึงเรื่องนี้ทันทีที่ทั้งสองเริ่ม

อย่างไรก็ตาม หมาป่าโลภไม่ได้เลือกที่จะปรากฏขึ้นทันที แต่จงใจรอสักครู่ที่ทางเข้าลิฟต์

เพราะว่า เขาพบเจอความอันตรายมาโดยตลอด ทำให้เขาได้พัฒนานิสัยที่รอบคอบ เอาเปรียบผู้อื่น

เมื่อเทียบกับเสิ่นหัว ความแข็งแกร่งของเขาด้อยกว่าเล็กน้อย และตัวคนเดียว ถ้าเขาร่วมมือกันและจัดการเย่เทียนได้จริงๆ เสิ่นหัวจะฆ่าเขาเพื่อปิดปากหรือไม่ก็ไม่แน่

จากการพิจารณานี้เอง ที่ทำให้หมาป่าโลภจงใจรอสักครู่ โดยพยายามรอให้เสิ่นหัวและเย่เทียนต่อสู้ เมื่อบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย เขาก็สามารถมาเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ทีหลัง

น่าเสียดายที่ ถึงแม้หมาป่าโลภนั้นจะคิดแผนได้ดี แต่เขาคิดไม่ถึงว่าเสิ่นหัวจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เทียน และคิดไม่ถึงว่าเขาจะพ่ายแพ้ในเวลาเพียงไม่กี่นาที

แน่นอน หมาป่าโลภคิดไม่ถึงว่าเสิ่นหัวจะตรงไปตรงมาและไม่ลังเลเช่นนี้ เมื่อเขาตระหนักว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เทียน เขาก็หันหลังและวิ่งหนีไปโดยทิ้งหลังให้เย่เทียน

มอบด้านหลังที่ไม่สามารถต่อต้านได้ให้กับศัตรูที่แข็งแกร่ง โดยไม่ต้องสงสัย นี่ถือเป็นเรื่องโง่ที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

หากเสิ่นหัวเลือกที่จะสู้กับเย่เทียนให้ถึงที่สุด แม้ว่าผลที่ได้จะเป็นการพ่ายแพ้ เขาก็จะไม่พ่ายแพ้อย่างรวดเร็วเช่นนี้อย่างแน่นอน

หมาป่าโลภรู้ดีว่า เย่เทียนอาจจะฆ่าเขาได้หลายครั้งในขณะที่รอลิฟต์

แค่เลือกที่จะกระโดดออกหน้าต่างนั้นต่างกัน เพราะที่นี่เป็นเพียงชั้นที่ 3 เท่านั้น สำหรับคนทั่วไป ถ้าไม่ระวังอาจจะตาย แต่สำหรับผู้แข็งแกร่งระดับดำอย่างเขา ​ มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น

ในทันใด หมาป่าโลภก็กระโดดออกไปทางหน้าต่าง และขาหนึ่งข้างบินออกจากโรงแรม อีกแค่ 2-3 วินาที เขาก็จะออกจากโรงแรมไปอย่างอิสระแน่นอน

“ท่ามังกรเก้า ท่าแรก จุนหลินเทียนเชี่ย!”

อย่างไรก็ตาม หมาป่าโลภยังไม่ทันได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เสียงที่ธรรมดาของเย่เทียนก็ดังขึ้นในหูของเขา

ดาบถูกฟันออกไป อากาศสั่นสะเทือนราวกับคลื่นน้ำ และหมาป่าโลภที่ร่างกายส่วนใหญ่อยู่นอกหน้าต่างก็ส่งเสียงคร่ำครวญและกรีดร้องอย่างเจ็บปวดที่ลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของเขา

ไม่มีอย่างอื่น ดาบเล่มนี้ฟันบนหลังของเขาโดยตรง ฟันจากซ้าไปขวาจนมีบาดแผลที่ลึกจนมองเห็นกระดูกสีขาวข้างในจางๆ!

วินาทีถัดมา ร่างของหมาป่าโลภก็หายวับไปจากหน้าต่างอย่างรวดเร็ว และตกลงไปอย่างอิสระ โอกาสรอดไม่สูง

เพราะว่า กระบวนท่าเมื่อกี้ของเย่เทียน ได้ตัดกระดูกสันหลังส่วนเอวของหมาป่าโลภจนขาด แม้ว่าเขาจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับดำ แต่เขาตกลงไปจากชั้นสามในสถานการณ์แบบนี้ และไม่กลายเป็นพายเนื้อก็ถือว่าโชคดีแล้ว

บูม!

ที่จริงแล้ว สิ่งที่เย่เทียนคาดเดาไม่ได้เกิด หมาป่าโลภเร่งความเร็วและกระแทกกับพื้นแข็ง กระดูกหลายสิบชิ้นแตกหักทันที และเลือดสีแดงเข้มก็ทิ้งกองเลือดไว้บนพื้น

อย่างไรก็ตาม หมาป่าโลภไม่ได้ตายในทันใด เขาทนความเจ็บปวดที่ลึกเข้าไปในกระดูกของเขา พยายามหาโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าของเขา และพิมพ์คำห้าคำไว้บนแป้นพิมพ์อย่างยากลำบาก

“คนที่ฆ่าผม เย่เทียน!”

เมื่อหมาป่าโลภกดปุ่มส่งข้อความหลังจากพยายามอย่างสุดกำลัง ในที่สุดเขาก็เอียงศีรษะและหยุดหายใจไป...