ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 329

หลังกล่าวลากับเหลียงเหวินเห้าชั่วคราว เย่เทียนก็เริ่มเดินเตร่ไปตามงาน โดยไม่คิดจะหยุดลงที่หน้าแผงไหนเลย ทำเหมือนแค่เข้ามาเดินเท่าเท่านั้น

ความจริงแล้ว เย่เทียนได้ขับเคลื่อนคัมภีร์หวง และใช้ชี่ทิพย์ที่อยู่ในร่างสำรวจหินที่อยู่บนแผงอย่างเงียบๆ มาตั้งนานแล้ว

“เอ๋?!”

ทันใดนั้น ขาของเย่เทียนก็ได้หยุดลง ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองไปบนแผงทางซ้ายที่อยู่ตรงหน้า

พูดให้ชัดเจนก็คือ สายตาของเย่เทียนจับจ้องไปยังลูกบอลเพื่อสุขภาพสองลูกที่เถ้าแก่คนนั้นกำลังเล่นควงอยู่ในมือต่างหาก!

“หินกักเก็บชี่ทิพย์?!”

จากชื่อก็พอจะรู้ว่า หินกักเก็บชี่ทิพย์นี่มีคุณสมบัติในการกักเก็บชี่ทิพย์

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หินกักเก็บชี่ทิพย์นี่มันก็เหมือนกับไม้วิสทีเรีย เป็นวัตถุดิบที่ใช้ในการหลอมอาวุธ

แต่ว่า ราคาของหินกักเก็บชี่ทิพย์นั้นสูงกว่าไม้วิสทีเรียมาก!

การที่เครื่องรางทิพย์แสดงพลังเหนือธรรมชาติออกมา นั่นก็เป็นเพราะมันได้กักเก็บชี่ทิพย์ของฟ้าดินไว้มากมาย

ถ้าพูดให้ชัดก็คือ มีคนถ่ายทอดชี่ทิพย์ของตัวเองเข้าไปไว้ในเครื่องรางทิพย์นั่นเอง

ยกตัวอย่างเช่นตอนเจอกับนักพรตชิงชานที่เจียงหนันเมื่อตอนนั้น ปกติเขาก็จะถ่ายทอดชี่ทิพย์เข้าไปในกระบี่ไม้พีชนั่นอยู่แล้ว พอถึงเวลาต้องต่อสู้ก็ระเบิดพลังนั้นออกมา

จนถึงขั้นว่า ต่อให้คนที่ใช้กระบี่ไม้พีชไม่ใช่นักพรตชิงชาน แค่ชายฉกรรจ์ที่เป็นคนทั่วไปมาใช้ ขอแค่ยังมีชี่ทิพย์หลงเหลืออยู่ในกระบี่ไม้พีช ก็ยังสามารถฟันแผ่นโลหะลึกเป็นสิบนิ้วได้อย่างสบายๆ เลย

สิ่งเดียวที่แตกต่างก็คือ คนที่ฝึกบู๊อย่างนักพรตชิงชานนั้นสามารถแสดงพลังอำนาจที่สะพรึงกลัวได้ยิ่งกว่าก็เท่านั้น

และการที่จะสามารถกักเก็บชี่ทิพย์ให้อยู่ในเครื่องรางทิพย์ได้ ก็จำเป็นต้องใช้หินกักเก็บชี่ทิพย์นี่แหละ

พูดแบบไม่เวอร์เลยนะ ไม่ว่าเครื่องรางทิพย์ชิ้นไหน ต่างก็ต้องมีหินกักเก็บชี่ทิพย์ผสมอยู่ในนั้นบ้างแหละ

แต่น่าเสียดาย จนถึงทุกวันนี้ ก็ยังไม่มีใครรู้เลยว่าหินกักเก็บชี่ทิพย์นั้นเกิดขึ้นได้ยังไง

จากข้อมูลที่หน้าปกทองให้มา เย่เทียนก็ไม่สามารถแยกแยะด้วยตาเปล่าได้ จำเป็นต้องใช้ชี่ทิพย์สัมผัสจึงจะแยกออก

โชคดีที่ตรงนี้เป็นสถานที่จัดงานพนันหิน เย่เทียนนั้นได้ปลดปล่อยชี่ทิพย์ออกมาสำรวจหินที่อยู่โดยรอบตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้นก็คงจะพลาดหินกักเก็บชี่ทิพย์นี่ไปแล้วเหมือนกัน!

สิ่งที่ทำให้เย่เทียนรู้สึกเสียดายก็คือ ต่อให้เอาบอลเพื่อสุขภาพทั้งสองลูกในมือของเถ้าแก่คนนี้มารวมกัน หินกักเก็บชี่ทิพย์นี้ก็ยังน้อยเกินไป ถ้าต้องหลอมอะไรสักชิ้นเกรงว่ามันยังไม่เท่าขี้เล็บเลย

ถ้าเกิดว่ามีมากกว่านี้สักหน่อย แล้วไปเอาไม้วิสทีเรียกับศพของงูแมวเซาม่วงมารวมกับส่วนผสมอย่างอื่น มันก็สามารถหลอมเครื่องรางทิพย์ออกมาได้สักชิ้นจริงๆ!

เสียดายมันก็ส่วนของเสียดาย แต่เมื่อเจอแล้ว เย่เทียนจะยอมพลาดโอกาสนี้ไปได้ยังไง เขาจึงเดินตรงไปยังแผงนั่นทันที

เถ้าแก่ของแผงนั้นเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ดูแล้วอายุน่าจะราวๆ สิบเจ็ดสิบแปด น่าจะยังเรียนอยู่ด้วยซ้ำ

“ว่าไงพี่ชาย? ถูกใจชิ้นไหนเข้าแล้วใช่มั้ยครับ? เดี๋ยวผมคิดราคาพิเศษให้เลย”

พอเห็นเย่เทียนเดินเข้ามา เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็รีบเชื้อเชิญทันที

“ฉันต้องการบอลเพื่อสุขภาพสองลูกในมือของนาย ราคาเท่าไหร่ว่ามาได้เลย!”

เย่เทียนยิ้ม แล้วชี้ไปยังบอลเพื่อสุขภาพที่อยู่ในมือของเด็กหนุ่ม

“คือ…..”

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเด็กหนุ่มถึงกับเกร็ง แล้วทำหน้าลังเลออกมา

“พี่ชาย นี่พี่กำลังล้อผมเล่นอยู่ใช่มั้ย?”

เย่เทียนยักไหล่ “นายคิดว่าตอนนี้ฉันเหมือนคนที่กำลังล้อเล่นอยู่เหรอ?”

เด็กหนุ่มมองมาที่เย่เทียน แล้วหันไปมองบอลเพื่อสุขภาพที่อยู่ในมือ จู่ๆ ก็เอาบอลเพื่อสุขภาพยัดเข้าไปในมือของเย่เทียน แล้วเผยฟันขาวๆ ออกมาหลายซี่

“พี่ชาย ถ้าพี่ชอบมัน ผมยกให้พี่เลยก็ได้”

“หืม?!”

เย่เทียนที่ถือบอลเพื่อสุขภาพสองลูกอยู่ในมือถึงกับอึ้ง ไม่นึกเลยว่าเด็กหนุ่มจะตัดสินใจแบบนี้

พอเด็กหนุ่มได้ยินอย่างนั้น เขาก็เกาหัวอย่างเขินๆ และพยายามฝืนยิ้มออกมา

“พี่ชาย พูดแบบไม่ปิดบังนะ ถ้าอยากให้ผู้นำของเมืองผ่าหินให้มันต้องมีค่าใช้จ่าย หินที่ผมเก็บได้มันค่อนข้างเยอะ ถ้าผ่าทั้งหมดมันต้องใช้เงินเยอะเลย”

พอเย่เทียนได้ยินอย่างนั้น ในหัวก็เกิดประกาย แล้วแผนก็ผุดขึ้นในใจ แววตาสีดำเปล่งประกายอย่างต่อเนื่อง

“นี่น้องชาย จากที่นายพูด นอกจากหินที่อยู่บนแผงนี้แล้ว นายยังเก็บหินไว้อีกเท่าไหร่?”

“ยังมีอีกประมาณสองร้อยชิ้นมั้ง! แผงนี้มันเล็กเกินไป ผมเลยเอาเก็บไว้ที่บ้านครับ”

เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างไร้เดียงสา และพยักหน้าด้วยความมั่นใจ

พอได้คำตอบที่แน่ชัด เย่เทียนก็ดีใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้าแม้แต่น้อย

“น้องชาย ฉันเองก็ไม่กลัวที่จะพูดกับนายแบบตรงๆ นะ ที่ฉันมาในครั้งนี้ก็เพื่อซื้อของกลับไปกักตุนจำนวนหนึ่ง ฉันรู้สึกว่าหินบนแผงของนายมันใช้ได้เลย ฉันขอซื้อทั้งหมดเลยแล้วกัน!”

“ถ้านายไม่ว่าอะไร ฉันเองก็อยากไปดูของที่อยู่ในบ้านนายตอนนี้เลย ถ้ามันไม่มีปัญหาอะไร ฉันก็จะรับซื้อทั้งหมดเหมือนกัน!”

ภายใต้ความดีใจในเรื่องหินกักเก็บชี่ทิพย์ เย่เทียนก็พักเรื่องที่พนันกับหลี่เฟิงเอาไว้ก่อน

สีหน้าของเด็กหนุ่มดูประหลาดขึ้นมาทันที และมองเย่เทียนด้วยความไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่

“พี่ชาย พี่แน่ใจนะว่าไม่ได้กำลังล้อผมเล่นอยู่?”

“ฉันเหมือนคนที่ชอบล้อเล่นมั้ยล่ะ?”

เย่เทียนเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจ แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของเด็กหนุ่มดี จึงได้เอากระเป๋าตังค์แล้วหยิบธนบัตรในนั้นออกมาอย่างน้อยก็น่าจะมีสักสองหมื่น

“นายเอานี่ไปก่อน ถือว่าเป็นค่ามัดจำ พาฉันไปดูที่บ้านนาย ถ้ามันโอเค เดี๋ยวค่อยรวมยอดทีเดียว!”

“พี่ชาย พี่รอผมอยู่ตรงนี้แปบหนึ่งนะ ผมไปบอกผู้ดูแลก่อน ให้พวกเขาช่วยแพ็กของพวกนี้ให้พี่ เสร็จแล้วผมก็จะพาพี่กลับไปดูที่บ้านทันทีเลย!”

พอเงินถึงมือ เด็กหนุ่มก็ยิ้มราวกับดอกไม้ จะไปเอาเวลาที่ไหนมาสงสัย ทิ้งเย่เทียนเอาไว้ตรงนี้แล้วรีบไปหาผู้ดูแลทันที….