ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 331

แม้ว่าจะมีเครื่องตัดอยู่สองเครื่องบนแท่นสูง แต่ก็มีคนไม่น้อยเลยที่ต้องการตัดหินหยาบเพื่อดูว่าพวกเขาโชคดีหรือโชคร้าย และแน่นอนว่ามีนักธุรกิจในอุตสาหกรรมหยกเพิ่มขึ้นมากอย่างไม่ต้องสงสัย

ถึงอย่างไร งานพนันในหินนี้มันกำลังเผชิญหน้ากับทุกคน ถ้าคนธรรมดาเปิดมาแล้วโชคดีได้หยกไป มีเหรอจะไม่ลงมือทำ?

หลี่เฟิงที่กลัวว่าเย่เทียนจะมาเสียใจภายหลัง เลยหยิบธนบัตรออกมาอย่างชาญฉลาด หลังจากที่สัญญาแล้วว่าจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการตัดเปิดหยกแล้ว ก็ได้ขึ้นไปบนแท่นตำแหน่งสูงนั้นจนได้

“คุณเตรียมตัวเอาไว้เถอะว่าจะเติมเต็มเดิมพันของคุณอย่างไร!"

เมื่อขึ้นไปบนแท่นสูงนั้น ในที่สุดหลี่เฟิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะพึมพำเสียงเย็นชาใส่เย่เทียนและโบกมือไปมา

ชายร่างใหญ่ที่ถือหินหยาบอยู่ข้างหลังเขามาตลอดนั้น เดินก้าวไปที่เครื่องตัดที่ไม่ได้ใช้งาน

“เจ้านายคนนี้ คุณเพิ่งเล่นการพนันหินเป็นครั้งแรกใช่ไหม？ คุณต้องการให้ฉันผ่ามันใช่ไหม？”

ช่างตัดหินรีบไปช่วยวางหินหยาบเข้าที่

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจะทำเอง”

ชายร่างใหญ่โบกมือ ก่อนจะปรับตำแหน่งของเครื่องอย่างอดทน มองเพียงแวบเดียว ก็รู้ว่าเขาชำนาญขนาดไหน

ผู้ชมที่ยังคงส่งเสียงดังในตอนแรกนั้นเงียบลงทันที ต่างคนต่างมองไปที่หินหยาบด้านล่างเครื่องตัดจนลืมหายใจ

แต่กิจกรรมใดๆ ที่เชื่อมโยงกับการพนันนั้น มักจะทำให้ติดง่ายมาก แม้ว่าคุณจะไม่ได้เล่นด้วยตัวเองก็ตาม แต่มันก็ยากที่คุณจะไม่รู้สึกตึงเครียดร่วมด้วย

ถึงอย่างไร เมื่อผ่าออกมาหินก้อนนี้อาจจะมีราคานับล้าน หรืออาจจะไม่มีค่าเลยก็ได้ ความแตกต่างนี้มันมากเหลือเกิน จะให้ไม่รู้สึกตึงเครียดไปด้วยก็คงยาก

หลังจากครุ่นคิดเป็นเวลาเกือบสองนาที ในที่สุดชายร่างใหญ่ก็แน่ใจว่าตำแหน่งนั้นถูกต้อง และเริ่มเปิดเครื่องตัดหินทันที

ซีซี่!

วงล้อฟันปลานั้นมันกระทบกับหินจนเกิดเสียงแหลมเสียดหู แม้ว่าทุกคนในกลุ่มผู้ชมจะมองไม่เห็นอย่างชัดเจน แต่พวกเขากลับยังใจเต้นแรง พลางจ้องจุดที่เลื่อยฟันปลาตัดลงไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง เมื่อเลื่อยมันหมุนอยู่ครู่หนึ่ง ชายร่างใหญ่ก็รีบยกเครื่องตัดนั้นขึ้น

"รดน้ำลงไปหน่อย"

นายช่างคนเดิมรีบเดินเร่งไปข้างหน้าพร้อมกับฝักบัวรดน้ำในมือเพื่อล้างเศษหินที่ถูกตัดออก ก่อนจะเอาแปรงเล็กๆมาปัดจุดตัดให้มันสะอาด

หลี่เฟิงแทบอยากจะหนีไปจนทนไม่ไหว จนเมื่อเขาเห็นรอยบาก รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไป แต่ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือด

เป็นไปตามที่เย่เทียนเดาเอาไว้ หินหยาบนั้นมีสีเขียวในตอนต้นเท่านั้น และส่วนที่เหลือก็เป็นสีเทาทั้งหมด และมันก็เป็นเพียงหินไร้ประโยชน์เท่านั้น!

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!”

“มันก็เห็นอย่างชัดเจนว่าข้างนอกเป็นสีเขียว ทำไมมันถึงไม่มีอะไรในนี้!”

หลี่เฟิงขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะกำผมแน่นด้วยความบ้าคลั่ง

เล่นแพ้พนันยังไม่เท่าไหร่ แม้ว่าจะต้องใช้เงินเกือบหนึ่งล้านเพื่อซื้อหินหยาบก้อนนี้ แต่เขาก็ยังสามารถจ่ายเงินจำนวนเล็กน้อยนี้ได้

สิ่งที่ทำให้หลี่เฟิงไม่สบายใจคือเดิมพันของเขากับเย่เทียนนั้น เงิน20ล้านเองก็มากสำหรับเขาเช่นกัน

แน่นอน ว่าสิ่งที่สำคัญกว่าคือ เขาโม้ไปว่า ถ้าเย่เทียนชนะก็จะต้องเรียกว่าพ่อ แล้วเขาจะยอมรับได้ยังไง!

“หลี่ คุณชายหลี่ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ขนาดเรายังไม่สามารถจะใช้อะไรจากมันได้ แล้วก้อนไร้ค่านี้มันจะใช้ได้ได้อย่างไร!”

ชายร่างใหญ่ที่รับผิดชอบในการตัดหินหยาบนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นคนสนิทของหลี่เฟิง เขาเลยรู้ว่าเจ้านายของเขากังวลเรื่องอะไร

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่เฟิงก็สงบลงอีกครั้ง หัวใจที่เต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมาก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม

แม้จะบอกว่าหินหยาบของเขานี้จะเล่นเป็นการพนัน แต่ไม่ว่าจะไร้ค่าเพียงใด ก็มีชั้นของหยกอยู่ไม่ใช่เหรอ?

หินหยาบของเย่เทียนคุณภาพแย่จนขายแทบไม่ออก แน่นอนว่าเปิดออกมาแทบไม่เจออะไรเลย คนที่ชนะต้องเป็นเขาไม่ใช่เหรอ!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลี่เฟิงก็หันศีรษะไปเร่งเย่เทียน

"ตาแกแล้วล่ะ!"

ถึงอย่างไรเหลียงเหวินห้าวก็เป็นหุ้นส่วนของตระกูลหลี่ แต่ตอนนี้กลับยอมทิ้งสัญญาของตระกูลหลี่ไป เพื่อเย่เทียน แถมยังทิ้งเหมืองหยกที่มีราคาเป็นกอบเป็นกำไปอีก แล้วเขาจะไม่รู้สึกสับสนในใจได้อย่างไร?

เย่เทียนมีดีอะไรกันแน่? เหลียงเหวินห่าวถึงได้ยินดีที่จะจ่ายทุนมหาศาลเช่นนี้?

“คุณชายหลี่ ฉันคิดว่าคุณควรเตรียมจิตใจให้ดีเสียก่อน มิฉะนั้นฉันว่าเดี๋ยวคุณจะเรียกพ่อไม่ออกนะ!”

เย่เทียนเบ้ปาก ก่อนจะเถียงออกมาอย่างเย็นชา

"เห้อ!"

หลี่เฟิงกลับตอบกลับด้วยการเยาะเย้ยออกมา "ชิชะ คิดไม่ถึงเลยนะว่ากูยังไม่ได้แต่งงาน ก็ได้มีลูกชายโตขนาดนี้..."

เพี๊ยะ!

น่าเสียดายที่ หลี่เฟิงไม่มีโอกาสได้พูดให้จบ คนที่ดูอยู่มากมายก็เห็นอะไรผ่านตาไป ก่อนจะมีเสียงตบดังขึ้นข้างหูอย่างชัดเจน

เมื่อสายตากลับมาเป็นปกติอีกครั้ง หลี่เฟิงที่ยังเถียงอย่างมันปากก็ถูกตบจนกระเด็นออกไปไกลแล้ว

ส่วนคนที่ทำสิ่งนี้ นอกจากเย่เทียนแล้วจะเป็นใครได้อีก?

"เดิมทีฉันเป็นคนใจกว้างนะ แต่ก็มีข้อจำกัดอยู่"

“ใครมันกล้าหาญขนาดนี้จนจะมาเป็นพ่อของกู สำเหนียกดูก่อนเถอะว่ามีคุณสมบัติพอไหม!”

ดวงตาของเย่เทียนนั้นกวาดไปรอบๆอย่างไร้อารมณ์ จนในที่สุดก็กลับไปมองหลี่เฟิง

“ถ้าไม่เห็นว่าแกมีประโยชน์นะ ฉันจะตบให้ตาย ก่อนที่แกจะทำอะไรเสียอีก!”

หลี่เฟิงโดนตบจนตะลึงไป เขาคิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ ว่าเพียงแค่เถียงกันเย่เทียนจะลงมือแบบนี้

เมื่อเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดจากแก้มแล้ว ในที่สุดเขาก็มีสติกลับมา เขามีความโกรธอยู่เต็มอก ก่อนจะจ้องไปที่เย่เทียนอย่างโหดร้าย