ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 334

“ฉันจะถามคุณอีกแค่ครั้งเดียว คุณจะร้องหรือไม่!”

เมื่อหลี่เฟิงได้ยิน ก็แทบไม่มีความลังเลเลย ปฏิเสธอย่างหนักแน่นและเด็ดขาด

“อย่าแม้แต่จะคิด!”

ถ้าอยากจะเรียกเย่เทียนว่าพ่อจริงๆ แล้วอนาคตเขาจะต้องอยู่ที่จ๊กกลางต่อไปไหม?

“ไม่ได้ร้องเหรอ?”

นัยน์ตาสีดำขลับของเย่เทียนเย็นเยือก รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความนัยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา พลางเดินเข้ามาประชิดตัวหลี่เฟิง

“คุณ คุณจะทำอะไร อย่ามายุ่งนะ!”

สีหน้าของหลี่เฟิงเริ่มหวาดกลัวทันทีและถอยกลับไปสองก้าวโดยสัญชาตญาณ

ล้อเล่นหรือเปล่า หน้าเขายังร้อนผ่าวอยู่เลย เย่เทียนหน้าเคืองๆ มีเหรอเขาจะไม่กลัว?

ท้ายที่สุดแล้ว ทักษะวิชากังฟูของเขาก็ยังสู้เย่เทียนไม่ได้!

เย่เทียนหยุดห่างจากหลี่เฟิงประมาณครึ่งเมตร แต่ไม่ได้รีบร้อนลงมือ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มคนสัตว์ที่ไม่มีพิษภัย

“เอาอย่างนี้ ฉันยังคงเป็นคนมีหลักการ แม้ว่าคุณต้องการเรียกฉันว่าพ่อ แต่ฉันก็ไม่อยากเรียกคุณว่าเป็นลูกชายไม่เอาถ่าน!”

“ตอนนี้ฉันมีสองทางเลือกให้คุณ วิธีแรกคือต้องถูกฉันทุบตีอย่างโหดเหี้ยมจนแม่คุณจำหน้าคุณไม่ได้ และวิธีที่สองคือฝึกเห่าสองครั้งเหมือนหมา”

"คุณ……"

หลี่เฟิงรู้สึกท้อแท้ แต่เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว เขาจะถอยกลับได้อย่างไร พูดอย่างหนักแน่นว่า "เย่เทียน ถ้าคุณกล้าพอก็ฆ่าฉันเลย ไม่อย่างนั้นฉันรับรองว่าคุณจะต้องเสียใจภายหลัง!"

“ทุกคนได้ยินแล้วนะ นี่คือสิ่งที่เขาพูดเอง และเขาต้องการให้ฉันฆ่าเขา!”

เย่เทียนยิ้ม ตะโกนบอกผู้ชมทุกคนที่อยู่ด้านล่างเวที แล้วยกมือขึ้นคว้าหลี่เฟิงออกไป

หลี่เฟิงสะดุ้ง เท้าหลังรีบหลบทันที วางแผนที่จะหลบหลีกให้พ้น

น่าเสียดาย ทุกอย่างได้ลิขิตไว้หมดแล้ว เย่เทียนคว้าปกคอเสื้อของหลี่เฟิงได้อย่างง่ายดาย

ลูกน้องออกแรงเล็กน้อย สรีระที่หนัก75กิโลกรัมของหลี่เฟิง ดูเหมือนจะไม่มีน้ำหนักอยู่ในมือของเฮียเทียน และเขาถูกลากขึ้นโดยพูดน้อยไป

“คุณ ปล่อยฉัน... คุณกำลังจะทำอะไรกันแน่…”

เมื่อสังเกตว่าเท้าลอยขึ้นเหนือพื้น หลี่เฟิงตกใจกลัวในทันใด ความรู้สึกนี้ที่ทำอะไรไม่ได้ ทำให้เขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก

“เมื่อกี้ฉันพูดไปแล้ว คุณจะให้ฉันตบอย่างโหดเหี้ยม หรือคุณจะฝึกเห่าเหมือนหมา นี่ถือเป็นโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะให้คุณเลือก รีบเลือกเร็วเข้า!”

เย่เทียนพูดย้ำอีกรอบด้วยรอยยิ้ม

ในใจหลี่เฟิงกลัวถึงขีดสุด เห็นรอยยิ้มอันชั่วร้ายของเย่เทียน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นอย่างแน่นอน ตัวตนคุณชายใหญ่ตระกูลหลี่ของเขาก็ทำอะไรเย่เทียนไม่ได้

เมื่อคิดถึงตอนนี้ หลี่เฟิงประหม่าและไม่สามารถรับมือได้ไหว ยอมรับว่ากลัวก็ยังดีกว่าโดนตบตีมั้ง?

“ฉันจะร้อง ฉันจะร้องพอใจหรือยัง!”

เย่เทียนยิ้มและโยนหลี่เฟิงลงกับพื้นทันทีด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

“งั้นก็ร้องเร็วๆ! ฉันยังมีธุระต้องไปจัดการ อย่าทำให้ฉันเสียเวลา”

สีหน้าของหลี่เฟิงดูมืดมน แอบปฏิญาณว่าสักวันต้องมาเอาคืนให้ได้

แต่ตอนนี้เขาเป็นมีด ส่วนฉันเป็นปลา เขาต้องอดทนกลั้นหายใจ และพูดเบาๆ 'โฮ่ง' สองครั้ง

เย่เทียนเลิกคิ้วขึ้นและพูดอย่างไม่พอใจว่า “เจ้ากำลังฝึกร้องเสียงยุงอยู่หรือไง เสียงเบาอย่างนี้ใครจะไปได้ยิน เอาใหม่อีกครั้ง

หลี่เฟิงอยากจะร้องไห้มาก ตั้งแต่ยังเล็กจนโตเขายังไม่เคยทำเรื่องอับอายมากเช่นนี้ ในใจมีแต่ความเกลียดชังที่มีต่อเย่เทียนถึงขีดสุด แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้

เรื่องบางเรื่อง เมื่อทำครั้งแรกไปแล้ว ครั้งที่สองมักจะง่ายขึ้น

หลี่เฟิงจ้องเย่เทียนด้วยความขุ่นเคือง แล้วร้องเสียงดังว่า "โฮ่งโฮ่งโฮ่ง..."

อย่างไรก็ตามเขาก็เป็นจิ้งจอกเฒ่าที่อยู่ในตลาดนี้มาหลายปีแล้ว เขาจะไม่เข้าใจหลักการตื้นๆเช่นนี้ได้อย่างไร

เมื่อกี้เขาเพียงแค่ใจร้อนไปหน่อย การประมูลเหมืองหยกนี้สำคัญกับตระกูลเหลียงมากๆ ดังนั้นเขาย่อมจะระมัดระวังมากขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ลุงเหลียง จะว่าไปฉันยังมีอีกเรื่องที่อยากให้คุณช่วย!”

เขาเหลือบมองไปที่กองหินหยาบที่แผงขายของข้างๆ ทันใดนั้นเย่เทียนก็นึกถึงเรื่องที่สำคัญมากๆ

"เรื่องอะไรเหรอ?"

เหลียงเหวินห้าว เหลียวมองดูเย่เทียนอย่างแปลกใจ คาดไม่ถึงว่าเย่เทียนจะมาขอความช่วยเหลือด้วยตนเอง

“อันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ฉันเพิ่งซื้อหินหยาบมากองหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะเอากลับอย่างไรดี”

เย่เทียนส่ายหัวอย่างจนปัญญา เมื่อกี้คิดเพียงว่าจะกลับบ้านกับเด็กชายคนนั้นอย่างไร แต่เขาลืมเรื่องสำคัญนี้ไป

อย่างไรก็ตามก็เป็นหินหยาบที่ซื้อมาด้วยเงินทั้งนั้น จะทิ้งไปเช่นนี้ก็อดเสียดายไม่ได้

“เรื่องเล็กน้อย ก้อนหินหยาบที่คุณซื้ออยู่ที่ไหน ฉันเช่ารถบรรทุกไว้สองคันพอดี เดี๋ยวเอาของคุณติดรถกลับไปให้คุณด้วย”

เหลียงเหวินห้าว ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เย่เทียนพูดอย่างจริงจังเช่นนี้ เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไร!

ในเวลานี้เย่เทียนไม่รอช้า เมินเฉยต่อหลี่เฟิงที่อึมครึมจนถึงขีดสุดอยู่บนเวที ลากเหลียงเหวินห้าวเดินไปที่แผงของเด็กชายคนนั้น

ปรากฏว่า ที่เย่เทียนมาก่อนหน้านี้ น่ากลัวอย่างยิ่ง

แม้ว่าบนแผงของเด็กชายคนนั้นจะคลุมด้วยผืนผ้าใบไว้อย่างแน่นหนาแล้ว แต่เขาก็ไม่เดินจากไป ยืนเฝ้าอยู่หน้าแผง เมื่อเห็นร่างของเย่เทียน จึงรีบทักทายเขา

“พี่ชาย กลับมาแล้วเหรอ”

เย่เทียนยิ้มและพยักหน้าตอบ ชี้ไปที่หินหยาบที่ปกคลุมด้วยผ้าใบ แล้วพูดกับเหลียงเหวินห้าวที่อยู่ข้างๆว่า "ลุงเหลียง คืนนี้ฉันน่าจะไม่ได้กลับไปจ๊กกลางพร้อมคุณแล้ว หินหยาบกองนั้นรบกวนคุณช่วยจัดการให้ด้วย"

หลังจากพูดจบ เย่เทียนก็เกี่ยวไหล่ของเด็กชายแล้วเดินออกไป ทิ้งให้เหลียงเหวินห้าวทำหน้างง...