ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 344

“เย่เทียน！วันนี้ในปีหน้าจะต้องเป็นวันระลึกศพของคุณ！”

สำหรับความปากดีของเย่เทียนนั้น หลิวจื่อหยังรู้ว่าตัวเองสู้ไม่ได้ ก่อนจะโบกมือด้วยแววตาเคร่งเครียด

“ได้！ดูทางให้ดี！”

เพราะเสียงของหลิวจื่อหยังนั้น ทำให้ยอดฝีมือระดับดำของสำนักหวู่หันที่ยืนอยู่ด้านหลังเขานั้นทยอยยกอาวุธขึ้น พลางมองเย่เทียนด้วยแววตาไม่เป็นมิตร

“เดี๋ยวก่อน！”

เพียงแต่ว่า ยังไม่ทันรอให้พวกเขาก้าวขาออกไป ก็มีเสียงโน้มน้าวของเย่เทียนดังเข้ามาในหู

“เป็นอะไร？พอรู้แล้วว่าฉันไม่ได้ล้อเล่นด้วย ตอนนี้เริ่มรู้สึกกลัวแล้วใช่ไหมล่ะ？！”

หลิวจื่อหยังยิ้มขึ้นด้วยรอยยิ้มเสียดสี ก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อหยุดพวกลูกน้องไม่ให้ทำอะไรโง่ๆ

“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่สงสัยนิดหน่อย”

เย่เทียนส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะพูดหยอกล้อ “คุณว่าการเปลี่ยนแปลงของคุณในตอนนี้ มันน่าจะเรียกได้ว่าเป็นของหายากเลยใช่ไหมน่ะ？”

“ทำไมประเทศไม่เอาคุณเป็นสัตว์คุ้มครองอันดับหนึ่งล่ะ แล้วเอาไปปล่อยในสวนสัตว์ ให้คุณได้เดินเล่นไปมาทั้งวัน ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา มันจะน่าเสียดายขนาดไหนกันนะ？”

มุมปากของหลิวจื่อหยังที่เพิ่งยิ้มขึ้นอย่างภาคภูมินั้นก็ต้องหุบลง ก่อนจะมีสีหน้าดูไม่ดีเท่าไหร่ พลางมองเย่เทียนด้วยความเคืองแค้น

ถ้าเกิดแววตาสามารถฆ่าคนได้ ไม่แน่ว่าเย่เทียนอาจจะถูกดาบหลายเล่มแทงตายในทุกๆ จุดเลยล่ะ

ไม่เพียงแค่เขา ขนาดยอดฝีมือระดับดำสิบกว่าคนก็อดไม่ได้ที่จะที่อยากจะหัวเราะขึ้นมา

แต่ทว่า ด้วยตัวตนของหลิวจื่อหยัง พวกเขาไม่มีทางกล้าส่งเสียงออกมา

แต่ทว่า ดูจากไหล่ของพวกเขาที่ขยับนั้น มันเห็นได้ชัดว่าลำบากเป็นอย่างมาก

แม้จะบอกว่ามีอาจารย์คอยช่วยอยู่ หลิวจื่อหยังก็แย่งตำแหน่งสูงสุดของสำนักหวู่หันมาได้ แต่นี่มันก็ไม่ได้หมายความว่าลูกน้องจะเคารพเขา

มีคนน้อยนิดที่ซื่อสัตย์จริงใจ แต่มีคนมากมายที่ไม่ได้เคารพอย่างจริงใจ พวกเขาจะเคารพหลิวจื่อหยังหมดทั้งใจกันถ้วนหน้าได้อย่างไรล่ะ？

เย่เทียนสังเกตคนที่ไหล่กำลังขยับเหล่านั้น มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นอย่างร้ายกาจ

ก่อนจะตั้งใจพูดยั่วยุหลิวจื่อหยัง มันเป็นเหมือนแสงสว่างวาบของเย่เทียน

คำเรียกของยอดฝีมือระดับดำที่มีต่อหลิวจื่อหยังนั้น ด้วยสมองของเย่เทียนนั้นทำให้เดาได้ไม่ยากว่าหลิวจื่อหยังนั้นฟื้นกลับมาใหม่ แล้วเป็นผู้นำ แถมยังเป็นไปได้ว่าน่าจะเป็นสำนักหวู่หันด้วย！

แม้จะบอกว่ายังไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีไหนกันแน่ ก็ไม่ได้หมายความว่า เย่เทียนจะเล่นแง่

แน่นอน ว่าไม่ใช่ว่าเย่เทียนกลัวหลิวจื่อหยัง หรือกลัวคนเหล่านั้น

บางทีคนเหล่านั้นถ้าอยู่ด้านนอกก็เป็นคนดูแลประตูกันทั้งนั้น แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าฝึกพลังชั้นห้า ก็ต่างเป็นเสือกระดาษฝูงหนึ่ง ที่สามารถนอนได้ตลอดเวลา

เย่เทียนต้องคำนึงถึงเรื่องเหล่านี้ให้มาก

การจัดการกับคนเหล่านี้ให้หมดมันเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ เท่านั้น แต่เขานั้นไม่แน่ใจสถานการณ์ของสำนักหวู่หันสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าในสำนักหวู่หันยังมีผู้มากฝีมืออีกหรือเปล่า ภายในเวลาอันสั้นนี้ยิ่งไม่สามารถเข้าไปก่อเรื่องในโลกยุทธภพได้เสียด้วย

หวางซานนำมาก่อน จากนั้นก็เป็นหวางลี่ จากนั้นก็เป็นผู้อาวุโสใหญ่สามคนของสำนักหวู่หัน คนหลายคนเหล่านี้ทำให้เย่เทียนเริ่มลำบากเข้าแล้วล่ะ

แม้จะบอกว่าสำหรับเขาแล้ว การฆ่าคนเหล่านี้ตรงนี้มันเป็นเรื่องเล็กๆ เท่านั้น แต่ใครจะสามารถรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่จัดให้มีใครมาอีกได้ล่ะ？！

เย่เทียนนั้นเคยตอบรับถังเหวินหลงแล้วว่าจะไปเมืองจินเพื่อร่วมการคัดเลือกทีมสายฟ้า แม้จะได้ลูกเด็กบรรจุศพมาเป็นลูกน้องเพื่อดูแลเฉินหวั่นชิงแทนเขาแล้วก็ตาม

แต่ทว่า ก่อนที่จะมั่นใจว่าลูกเด็กบรรจุศพนั้นซื่อสัตย์อย่างจริงใจหรือเปล่า เย่เทียนไม่กล้าที่จะมั่นใจได้ว่าเขาจะทำเรื่องเลวร้ายผิดคำไปหรือเปล่า

ว่ากันว่ามีแต่ไม่มีการป้องกันระยะยาว！

เทียบกับจากนี้จะถูกก่อกวนตลอดไป ยอมให้พวกเขาสู้กันภายในยังจะดีกว่า แม้สุดท้ายพวกเขาจะเห็นด้วยเหมือนกัน แต่อย่างน้อยมันก็สามารถให้เขาได้มีเวลาว่างไม่ใช่เหรอ？

“รอฉันดูดจนคุณกลายเป็นเศษสวะก่อนเถอะ จะตัดแขนขาของคุณ ควักลูกตาคุณทั้งสองออกมา แล้วให้หูทั้งสองข้างหนวก ก่อนจะตัดลิ้นให้หมด！”

“ทำให้คุณกลายเป็นคนแขนกุดคนสุดท้ายของโลก แล้วชาตินี้ก็ต้องอยู่อย่างหมา จะฆ่าตัวตายยังทำไม่ได้เลย！”

เมื่อมองเย่เทียนที่ค่อยๆ เดินเข้ามา หลิวจื่อหยังก็ยิ้มมุมปากขึ้นด้วยความร้ายกาจ แววตาดุร้ายอย่างสุดแสน

การหาพรรคพวกอย่างร้ายกาจ ทำให้ยอดฝีมือระดับดำของสำนักหวู่หันเหล่านั้นมีสีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนจะเห็นแววตาของหลิวจื่อหยังที่เริ่มมีความกลัวขึ้นมา

ว่ากันว่าทำอะไรต้องเหลือที่เอาไว้บ้าง

หลิวจื่อหยังหาพรรคพวกอย่างร้ายกาจ มันขมขื่นกว่าการฆ่าเย่เทียนให้ตายเสียอีก！

พวกเขาจะไปรู้ได้อย่างไร ว่าความเกลียดที่หลิวจื่อหยังมีต่อเย่เทียนนั้นมันมากจนไม่รู้จะมากอย่างไรแล้ว

เรื่องที่จะไม่มีความเป็นชายทั้งชีวิตแล้ว หลิวจื่อหยังจะไปยอมให้เย่เทียนตายอย่างมีความสุขได้อย่างไร เขาจะทำให้เย่เทียนทุกข์ระทมไปตลอดชีวิต！

“ให้ตายเถอะ！นี่มันเวทมนตร์อะไรกันเนี่ย？！”

เย่เทียนที่เดิมทีดูสบายอารมณ์ ก็เริ่มสติแตกขึ้นมา

แม้ว่าเขาจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งแต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เจอเรื่องประหลาดแบบนี้

เขาในตอนนี้ แม้จะสามารถมองเห็น ได้ยิน แต่ไม่มีทางควบคุมร่างกายตัวเองได้เลย！

แม้จะเป็นการทำเรื่องง่ายๆ อย่างการพูด ในวันนี้กลับทำไม่ได้เลย

ควบคุมร่างกายยังไม่ได้ ในสถานการณ์แบบนี้จะคุมชี่ทิพย์ได้อย่างไร？

สรุปแล้ว ไม่ว่าในใจของเย่เทียนจะร้อนใจ แล้วจะร้อนรนมากขนาดไหน เขาในตอนนี้ เหมือนกับเป็นผู้ชม ที่ได้แค่มองตัวเองเดินเข้าไปหาหลิวจื่อหยังอย่างช้าๆ ……