ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 357

“เจ้าหนู คุณหยิ่งเกินไปแล้ว! แค่ร่างเล็กๆของคุณ อย่าบอกว่าพวกเรามีสามคนเลย แค่ผมคนเดียวก็สามารถบดขยี้คุณได้แล้ว!”

บอดี้การ์ดหน้ากลมที่อยู่ใกล้เย่เทียนมากที่สุดตะโกนออกมา

“จริงเหรอ? ลองดูไหมล่ะ?”

เย่เทียนเหลือบมองเขาอย่างดูถูกด้วยรอยยิ้มขี้เล่นที่มุมปากของเขา

“ในเมื่อพูดดีๆกับคุณคุณไม่ฟัง งั้นเราจะทำให้คุณสมหวัง เพื่อที่จะได้เพิ่มความจำของคุณ!”

บอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป รอยยิ้มที่อ่อนโยนแต่เดิมหายไปในทันที แต่กลับถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่น่าสยดสยอง

“คุยโวใครไม่เป็น พวกคุณมาสิ!”

เย่เทียนเบะปากด้วยความรังเกียจ ก็แค่ปลาเล็กๆสามตัว เขาไม่ได้เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลย!

“หาที่ตายชัดๆ!”

บอดี้การ์ดหน้ากลมโกรธจนหัวเราะออกมา และเมื่อเขายกกำปั้นขึ้น เขาก็ชกไปที่ใบหน้าของเย่เทียนอย่างดุเดือด

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เทียนก็ยิ้มอย่างเหยียดหยามมากขึ้น เขายกกำปั้นขึ้นเบาๆและชกไปที่เขาอย่างสบายๆ

บูม!

เกือบจะในชั่วพริบตา หมัดทั้งสองก็กระแทกเข้าหากัน ทำให้เกิดเสียงทื่อๆที่ทำให้หัวใจเต้นแรง

แคว่ก!

ในวินาทีถัดมา มีเสียงกระดูกแตกหักดังก้องในห้องขัง

ดังคำกล่าวที่ว่า สิบนิ้วเชื่อมถึงหัวใจ

“กระดูกนิ้วผมหัก!”

สีหน้าของบอดี้การ์ดหน้ากลมเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และเขารู้สึกเพียงความเจ็บปวดแทรกซึมเข้าไปในไขกระดูกในมือของเขา เขาทนไม่ได้ และร้องออกมาทันที

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในพริบตา เมื่อทุกคนตอบสนอง มือขวาของบอดี้การ์ดหน้ากลมถูกเย่เทียนหักโดยตรง!

“เจ้าสาม! แมร่ง มึงยังกล้าลงมืออีกเหรอ กูจะฆ่ามึง!”

ในเวลานี้ บอดี้การ์ดหน้าวงรีตอบสนองเร็วที่สุด เขาหยิบสนับมือออกจากกระเป๋าของเขา วางบนมือ แล้วรีบตรงไปที่เย่เทียน

เผชิญหน้ากับเย่เทียนชายผู้เก่งกาจที่ถึงระดับแดนฝึกพลังชั้นหกบอดี้การ์ดตัวน้อยๆจะสู้ไหวได้ไงล่ะ ?

บอดี้การ์ดหน้าวงรีมาได้เร็ว และไปได้เร็วกว่า!

บูม!

เย่เทียนเตะออกไปอย่างแรง เตะเขาบินออกไปทันที และเขาก็กระแทกกับกำแพงด้านหลังอย่างแรง

และสนับมือบนมือของเขา ทำให้เกิดส่วนโค้งที่สวยงาม บินออกไปเป็นรูปพาราโบลา เหมือนว่าวที่เชือกขาด และเกือบจะกระแทกชายทันสมัยคนนั้น

พู่วว!

ในขณะที่ล้มลงบนพื้น บอดี้การ์ดหน้าวงรีได้พ่นเลือดออกมาตรงจุดนั้น และได้รับบาดเจ็บสาหัสภายใต้การเตะของเย่เทียน!

ช็อก!

จัดการบอดี้การ์ดสองคนได้อย่างง่ายดาย แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของเย่เทียนอย่างไม่ต้องสงสัย

บอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมที่เหลืออยู่ตัวคนเดียวไม่กล้าขยับเลย และมองไปที่เย่เทียนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว เพราะกลัวว่าจะดึงดูดความสนใจของอีกฝ่ายและถูกทุบตีอย่างรุนแรง

เปะๆ!

เย่เทียนไม่ไปสนใจเขาเลย ปรบมือของเขาอย่างสบายๆ และหันไปมองบอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมที่ตะลึงอยู่ที่นั่นด้วยสายตาขี้เล่น

บอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมตกตะลึง จ้องมองไปที่เพื่อนสองคนที่นอนอยู่บนพื้นดินอย่างว่างเปล่า ไม่อยากเชื่อความจริงอันโหดร้ายนี้เลย

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันทีจากฝ่าเท้า ซึ่งกวาดไปทั่วทั้งร่างกายด้วยความเร็วที่เร็วมาก และเขาก็หันหลังกลับโดยไม่รู้ตัว

แม้กระทั่ง เย่เทียนยังไม่ทันได้ดึงเท้าที่เขาเตะใส่บอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมกลับมา เขาก็ทุบมันออกด้วยหมัดอย่างรวดเร็ว

บูม!

เสียงทื่อๆสองเสียงดังขึ้นเกือบพร้อมกัน และบอดี้การ์ดที่สูญเสียความตั้งใจที่จะต่อสู้ก็ไม่สามารถขวางเย่เทียนได้เลย ถูกเตะและบินออกไปไกล

ตามรอยเท้าของบอดี้การ์ดหน้าวงรี เขากระแทกเข้ากับผนังด้านหลังอย่างแรง ก่อนที่เขาจะล้มลงบนพื้น เขาก็สลบไปแล้ว และเขาไม่แม้แต่จะกรีดร้องแม้แต่ครั้งเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ

ในทางกลับกัน หมัดของเย่เทียนกระแทกเข้ากับฝ่าเท้าของชายผู้ทันสมัย ​​ทำให้การโจมตีของเขาแตกสลายไปอย่างสิ้นเชิง และเขาก็ล้มลงกับพื้นราวกับวานรหมุนตัวกลางอากาศ

อย่างไรก็ตาม แม้จะได้รับการปกป้องจากฝ่าเท้า แต่ชายที่ทันสมัยก็ยังรู้สึกเจ็บและชาที่ขาซ้ายไปหมด

เมื่อเขาล้มลงกับพื้นอีกครั้ง เขาอดไม่ได้ที่จะเอนตัวไปทางขวาเล็กน้อย ดวงตาลึกของเขาจ้องไปที่เย่เทียน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม และมีความประหลาดใจเล็กน้อยวาบผ่าน

เขาเป็นนักมวยดำที่หลี่เฟิงจ้างมาเป็นพิเศษ เขาต่อสู้ในเวทีมวยดำมานานกว่า 3 ปี ขาของเขานั้นยอดเยี่ยมและเก่งกาจมาก

แน่นอน ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยล้มเหลว แต่ก็ไม่บ่อยมากนัก

ที่สำคัญกว่านั้น แม้ว่าจะมีเพียงไม่กี่ครั้ง ล้วนเป็นเพราะความสามารถในการต้านการชกของคู่ต่อสู้นั้นแข็งแกร่งเกินไป และทำให้เขาใช้แรงนานเกินไป เขาจึงต้องยอมจำแพ้และยอมรับความพ่ายแพ้เมื่อเขาหมดแรง

ถ้าจะพูดตามจริง เขายังไม่เคยแพ้ให้ใครเลย!

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ชายหนุ่มที่หน้าตาธรรมดาที่อยู่อีกข้างหนึ่ง ชกขาซ้ายที่เขาภาคภูมิใจด้วยหมัดจนเจ็บและชา เขาจะไม่แปลกใจได้อย่างไร

“ผมเกลียดคนสองประเภทที่สุด”

เย่เทียนหันกลับมาช้าๆ นัยน์ตาสีเข้มของเขาแสดงความเย็นชา “ประเภทที่หนึ่งคือคนที่ข่มขู่ผม และอีกประเภทคือคนที่ลอบโจมตี!”

“ยินดีด้วย คุณปลุกความขยะแขยงของผมได้สำเร็จ!”

“เดิมที ผมแค่พูดเล่นๆ ไม่ได้อยากหักมือและเท้าของพวกเขาจริงๆ แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมไม่เคยแสดงความเห็นใจต่อคนที่ผมเกลียดเลย!”

เสียงนั้นเพิ่งเบาลง เย่เทียนก็เริ่มโจมตี เตะเท้าของเขา และพุ่งเข้าหาชายผู้ทันสมัยราวกับหมาป่า...