ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 407

“นาย นายเป็นใครกันแน่ ทำไมนายถึงรู้เรื่องของพวกเราแก๊งS.P.Lดีขนาดนี้?”

พอมองเย่เทียนที่ยืนอยู่กลางกองเลือดทว่าใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มพิศวงแล้ว เจ็ดสังหารอดผวาขึ้นมาไม่ได้ และกรีดร้องออกมาด้วยท่าทางที่แทบจะคลุ้มคลั่ง

แต่เนื่องจากฟันของเธอโดนต่อยร่วงไปหมดแล้ว เวลาพูดจึงออกเสียงได้ไม่ดี ฟังแล้วไม่ค่อยชัดและจับใจความไม่ค่อยได้

“ฉัน?”

เย่เทียนผงะ ก่อนจะชี้ตัวเองด้วยรอยยิ้มกว้าง “ฉันชื่อเย่เทียนไง ก่อนหน้านี้พวกเธอสืบเรื่องฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ถึงลืมล่ะ”

“นาย!”

เจ็ดสังหารชะงัก โดนสวนจนไม่รู้จะพูดอะไรดี

สืบ?

สืบบ้าสืบบออะไรกัน!

เรื่องอื่นไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องที่เย่เทียนเป็นผู้แข็งแกร่งระดับดิน ต่อให้เธอใจกล้ากว่านี้อีกสิบเท่าก็ไม่กล้าโง่ไปหาเรื่องถึงที่แบบนี้หรอก!

“เอาล่ะๆ อย่ามัวพูดเรื่องไร้สาระอยู่เลย พูดเรื่องที่ฉันอยากฟังหน่อย”

เย่เทียนก้มตัวลงมา พูดด้วยรังศีข่มขู่สุดขีด “อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ เธออย่าโกหกจะดีกว่า”

“แม้ฉันจะเกลียดการทรมานให้ได้คำสารภาพมามาก แต่ถ้าถึงเวลาที่จำเป็นจริงๆฉันก็ไม่ถือหรอก”

“ถุย!”

เจ็ดสังหารมองเย่เทียนด้วยสายตาเคียดแค้น อ้าปากถุยน้ำลายใส่

ยังดีที่เย่เทียนระวังท่าทีของเจ็ดสังหารอยู่ เขาเอียงหัวเล็กน้อยและน้ำลายได้เฉียดผ่านปิ่นปักผม

“สถานการณ์แบบนี้เธอยังกล้าถุยน้ำลายใส่ฉันอีก ฉันไม่รู้จะบอกว่าเธอกล้าหาญหรือไร้สมองดี”

นัยน์ตาเย่เทียนฉายแววเย็นเยียบ เขายื่นมือออกไปฉับพลันด้วยความเร็วแสง จิ้มรัวบนตัวเจ็ดสังหาร ก่อนจะใช้สองนิ้วบีบประตูชีพจรบนแขนของเจ็ดสังหารอย่างเรียบง่าย

“เชื่อว่าด้วยประสบการณ์ของเธอ คงจะรู้ดีว่านี่คืออะไรสินะ”

สีหน้าเจ็ดสังหารซีดเผือดถึงขีดสุด

นรกขุมที่สิบเก้า!

นี่คือวิชาที่เย่เทียนที่ใช้อยู่ตอนนี้ เป็นการลงโทษสุดโหดเหี้ยมที่ใช้จัดการกับนักฆ่าโดยเฉพาะ!

เป็นที่รู้กันทั่วว่าผู้ที่เป็นนักฆ่าได้ส่วนใหญ่แล้วมีจิตใจแข็งแกร่ง ได้รับการฝึกฝนมาอย่างโหดเหี้ยม ต่อให้พลาดท่าโดนจับได้ แต่คิดจะแงะปากพวกเขาก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

ภายใต้การผลักดันจากผู้ที่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ ใช้เวลาไปหลายสิบปีจนในที่สุดก็คิดค้นนรกขุมที่สิบเก้าขึ้นมาได้ ความเจ็บปวดเป็นสิบเท่าของการคลอดลูก

“ฉันให้โอกาสเธอครั้งสุดท้าย หยุ่นหมัวอยู่ที่ไหนกันแน่”

เย่เทียนยิ้มบางๆและให้โอกาสครั้งสุดท้าย

“นาย….”

หน้าตาเจ็ดสังหารฉายแววสับสน เห็นได้ชัดว่ากำลังต่อสู้กับใจตัวเอง

น่าเสียดายที่เย่เทียนไม่ให้เวลาเธอได้ไตร่ตรอง เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ให้คำตอบที่ตัวเองอยากได้ ก็คลายประตูชีพจรของเจ็ดสังหารทันที

ฟึ่บ!

มือเย่เทียนเพิ่งจะคลายออก เส้นเอ็นหลายเส้นบนแขนขาวจั๊วของเจ็ดสังหารก็ปูดขึ้นมา บิดเบี้ยวขึ้นลงอยู่ท่ามกลางเนื้อเยื่ออย่างเห็นได้ชัด ราวกับพร้อมจะทะลุออกมาได้ทุกเมื่อ

ความเจ็บปวดที่ลึกไปถึงดวงวิญญาณเช่นนี้ ต่อให้เจ็ดสังหารเป็นนักฆ่าหญิงที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างโหดเหี้ยมยังทนไม่ไหว เหงื่อเม็ดโตผุดออกมาเต็มหน้าผากในบัดดล เงยหน้าหวังจะกรีดร้องออกมา

แต่เย่เทียนชิงกระชากผ้าเน่ามาก่อนผืนหนึ่งเพื่ออุดปากเธออย่างแข็งกร้าว

“ร้องทำไม เมื่อกี้ยังศักดิ์ศรีสูงส่งอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

แพร่ด!

เจ็ดสังหารรู้ดีแก่ใจว่าไม่ว่าตัวเองจะพูดหรือไม่ เย่เทียนก็ไม่มีทางปล่อยตัวเองไปหรอก

“ว้าว! ถึงเธอจะเป็นผู้หญิง แต่ฉันต้องยอมรับเลยนะว่าเธอแกร่งกว่าผู้ชายบางจำพวกอีก ทำให้ฉันต้องมองเธอเสียใหม่เลยนะ”

เย่เทียนชมด้วยรอยยิ้มกว้าง และยัดผ้าเน่าที่เพิ่งหยิบออกมาเข้าปากเจ็ดสังหารอีกครั้ง

ขณะที่พูด มือของเย่เทียนจิ้มลงบนตัวเจ็ดสังหารอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกับที่ล็อคชีพจรตามจุดสำคัญต่างๆของเธอ นรกขุมที่สิบเก้า ดำเนินต่อไปบนแขนขาที่เหลือ

“อื๊อ?!”

ผ่านไปไม่ถึงสามวิ เจ็ดสังหารที่อุตส่าห์มีช่วงให้เว้นหายใจก็ต้องตัวตึงอีกครั้ง ร่างกายอ้อนแอ้นนั้นสั่นไหวอย่างรุนแรง

เมื่อกี้แค่แขนข้างเดียว บวกกับไหล่ของเธอโดนเย่เทียนหักไปนานแล้ว ไม่ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดของนรกขุมที่สิบเก้าอย่างครบถ้วน ยังพอทนไหวอยู่บ้าง

แต่ตอนนี้แขนขาที่เหลือดำเนินไปพร้อมๆกัน โดยเฉพาะความทรมานที่ขาสองข้าง เธอแทบอยากจะตัดขาทิ้งไปซะเดี๋ยวนี้

“คุณเจ็ดสังหาร ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้เรื่องนี้มั้ย ฉันเป็นปรมาจารย์ปรุงยาด้วยนะ ต่อให้แขนขาเธอชีพจรขาดสะบั้น ฉันก็รับประกันได้ว่าเธอจะยังมีชีวิตต่อไปได้อีกหนึ่งเดือน”

“ในระยะเวลาหนึ่งเดือนนี้ ฉันจะเล่นสนุกกับเธอให้เต็มที่ รับรองว่าไม่ซ้ำอย่างเลยล่ะ!”

เย่เทียนยิ้มกริ่มและเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้ หยิบบุหรี่ออกมาจุดหนึ่งมวลด้วยท่าทีสบายใจเฉิบ

สีหน้าเจ็ดสังหารฉายแววหวาดกลัวถึงสุดขีด เธออยากเอ่ยปากร้องขอความเมตตา แต่ความเจ็บปวดที่ลึกเข้าไปในวิญญาณส่งมาตามแขนขาไม่หยุด จนแค่เธอจะอ้าปากยังเป็นปัญหา ได้แต่มองเย่เทียนอย่างวิงวอน

แต่เย่เทียนกลับเมินเฉยต่อสายตาขอความช่วยเหลือของเธอ เขานั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางสบาย สูบบุหรี่อย่างเชื่องช้า

ปีศาจ!

เจ้าหมอนี่เป็นปีศาจชัดๆ!

เจ็ดสังหารสาปแช่งในใจอย่างบ้าคลั่ง แต่ความเจ็บปวดที่ส่งผ่านแขนขามาประหนึ่งสายน้ำ คลื่นระลอกแล้วระลอกเล่าที่รุนแรงกว่าเก่าซัดมา จนเธอไม่สามารถแม้แต่จะส่งเสียงอื้ออึงได้ ทำได้เพียงอดทนรับนรกขุมที่สิบเก้าที่ผู้คนนับไม่ถ้วนได้ยินเข้าแล้วต้องหวาดกลัว

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้จักคำว่าตายเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่…..