ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 411

“เย่เทียน! สำนักเฟยวี่เป็นสำนักอาจารย์ของผม คุณโปรดใช้ท่าทีแสดงความเคารพบ้าง!”

เมื่อเห็นว่าเย่เทียนไม่ให้ความเคารพสำนักเฟยวี่ หลัวซานโกรธจนจ้องตาโต

เพียงแต่ เย่เทียนไม่สนใจคำเตือนของหลัวซาน แม้แต่น้อย แล้วยังแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

“เป็นสำนักอารย์ของคุณแล้วไง ? พูดราวกับว่าผมแคร์งั้นแหละ ผมเคยพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าผมจะเข้าร่วมสำนักเฟยวี่ ? ”

"คุณ!"

หลัวซานโกรธจนหน้าเขียว เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ทำท่าทีจะลงไม้ลงมือ

“เหล่าหลัว อายุเท่าไหร่แล้ว? ทำไมคุณยังหุนหันพลันแล่นแบบนี้?”

เมื่อเห็นระหว่างทั้งสองขัดแย้งอย่างรุนแรงถังเหวินหลงในที่สุดก็ได้สติ รีบลุกขึ้นแล้วดึงหลัวซานไว้

หลังจากหยุดชั่วครู่ เขาถึงหันไปมองเย่เทียน และรีบอธิบาย

“เย่เทียน บางทีคุณอาจไม่ค่อยเข้าใจเรื่องนี้มากนัก”

“ทีมสายฟ้าเป็นอาวุธหลักหนึ่งในสามของประเทศเรา หากนำเข้าได้สำเร็จ อำนาจในบางแง่มุมก็ไม่ต่ำกว่าระดับรองผู้อำนวนการ!”

“ก็ด้วยเหตุนี้ คนข้างบนจึงให้ความสนใจอย่างมากกับประเด็นเรื่องความจงรักภักดีของผู้สมัครต่อประเทศ และผู้ที่ต้องการสมัครจะต้องอยู่ในกองทัพอย่างน้อยห้าปีขึ้นไป”

เมื่อเย่เทียนได้ยินเช่นนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดขึ้นทันที

“ท่านถัง ตามที่คุณพูด งั้นผมก็ไม่สามารถที่จะเข้าทีมสายฟ้าในการคัดเลือกได้สินะ แล้วตั้งแต่แรกคุณเชิญผมมาทำไม?”

"คุณรีบร้อนทำไม? รอผมพูดให้จบไม่ได้เหรอ?"

ถังเหวินหลงกลอกตามองไปที่เย่เทียนอย่างขุ่นเคือง “เพราะว่าในโลกศิลปะการต่อสู้ มักจะมีผู้ที่มีความสามารถปรากฏ คนข้างบนไม่ต้องการปิดกั้นคนที่มีฝีมือ ดังนั้นจึงเพิ่มทางเลือกพิเศษขึ้น”

“หากผู้สมัครอยู่ในกองทัพน้อยกว่าห้าปี แต่ถ้ามีสำนักศิลปะการต่อสู้รับประกัน พวกเขาก็สามารถเข้าร่วมในการเลือกอาวุธของสามประเทศหลักได้!”

เย่เทียนได้ยินเช่นนี้ พยักหน้าอย่างครุ่นคิด แต่เขาก็พอจะเข้าใจได้ว่าทำไมเบื้องบนต้องมีข้อกำหนดที่เข้มงวดนี้

พูดตรงๆ ยังไงคนที่เป็นอาวุธของสามหลักก็มีสิทธิ์มากที่สุด เมื่อมีคนไม่ดีปรากฏขึ้น การสูญเสียของประเทศแค่คิดก็รู้

ผู้ที่สามารถอยู่ในกองทัพได้ถึงห้าปี เป็นเวลายาวนานทุกวันทุกคืน ด้านปัญหาในแง่ของความจงรักภักดีก็จะไม่มีแน่นอน

สำหรับบุตรชายที่หยิ่งผยองเหล่านั้น ด้วยคำตักเตือนที่เข้มงวดจากกองกำลังของสำนักที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา ยังไงจะมากจะน้อยพวกเขาก็คงไม่กล้าสร้างปัญหาอยู่แล้ว

แต่นี่ยังคงทำให้เย่เทียนคิดไม่ตกว่ามันเกี่ยวข้องอะไรกับสำนักเฟยวี่ แต่เขาก็ไม่ได้ขัดจังหวะถังเหวินหลงในทันที

บางทีอาจเป็นคำพูดที่ยาวเหยียด ถังเหวินหลงหยิบผ้าบนโต๊ะแล้วจิบชาเพื่อทำให้ชุ่มคอ ค่อยๆมองไปที่เย่เทียนอย่างมีความหมายที่ลึกซึ้ง

“เย่เทียน ผมจะไม่ปิดบังคุณ หลังจากงานเลี้ยงวันเกิด ผมก็ส่งคนไปสืบรายละเอียดของคุณ”

“เดิมที ผมคิดว่าคุณน่าจะเป็นบุคลากรที่จะอยู่ในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ หากสำนักที่อยู่เบื้องหลังคุณออกมารับประกัน งั้นการเข้าร่วมในการเลือกทีมสายฟ้าก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร”

“แต่ผมไม่คาดคิดว่าตัวตนของคุณจะซับซ้อนขนาดนี้ ต่อมาผมเคยคุยกับคุณย่าของคุณ เธอขอให้ผมช่วยเหลือคุณเต็มที่ และได้พิจารณาแล้วว่าคุณอยู่ที่เจียงหนันเป็นเวลานาน ดังนั้นผมก็เลยไปหาฉินเจิ้ง "

“แน่นอน ฉินเจิ้งก็เรียกเหล่าหลัวมานี่ เรื่องต่อจากนี้ โดยส่วนใหญ่คุณก็รู้และเข้าใจแล้ว”

เมื่อถังเหวินหลงพูดคำว่า 'คุณย่า' สองคำนี้ เย่เทียนก็เงียบไปโดยสิ้นเชิง

เขาเป็นข่าวสารของสมาชิกตระกูลเย่ในเมืองจิน น่าจะปิดบังคนได้เยอะ แต่กำหนดแล้วว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะปิดบังระดับรัฐมนตรีชายแดน จึงไม่น่าแปลกใจที่ถังเหวินหลงจะสืบได้

สำหรับคุณย่า อารมณ์ของเย่เทียนนั้นซับซ้อนอย่างไม่ต้องสงสัย

ในใจเขารู้ดีว่า ถ้าหากไม่ใช่เพราะคุณย่าเข้าข้างเขาอย่างไม่ลังเลอยู่เบื้องหลัง เขาอาจถูกญาติพี่น้องที่มีสายเลือดเดียวกันฆ่าตายไปแล้ว

ฟรึ่บ!

ก่อนที่ทุกคนจะได้สติ เย่เทียนก็เหยียบเท้าของเขา กำลังภายในของคัมภีร์หวงหมุนไปอย่างรวดเร็ว ความแข็งแกร่งของการฝึกพลังชี่ระดับที่ 6 ถูกเปิดเผยออกมา และพุ่งไปที่หลัวซานราวกับสายฟ้า

หมัดอันรุนแรงที่บรรจุพลังงานทางจิตวิญญาณ ทำให้เกิดเสียงผิวปากราวกับว่ามันได้กระแทกผ่านช่องว่าง และทุบไปที่หลัวซานอย่างดุเดือด

หลัวซานแทบไม่คิดว่าเย่เทียนคิดจะลงมือก็ลงมือเลย อย่าว่าแต่ความโกรธบนใบหน้าของเขา แต่ถังเหวินหลงและคนอื่นๆต่างก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย เขาคงเป็นไปไม่ได้ที่จะลงมือจริงๆ

บวกกับหลัวซานแม้แต่ในฝันก็คิดไม่ถึงว่า เย่เทียนอายุยังน้อยก็สามารถเป็นผู้แข็งแกร่งระดับดิน

ในขณะที่ตกใจ หลัวซานยกมือขึ้นและพยายามต้านทาน แต่เขาเป็นเพียงยอดฝีมือระดับกลาง แล้วจะสามารถต้านทานเย่เทียนได้อย่างไร

บูม!

หมัดของเย่เทียนชกลงที่ท้องของหลัวซาน ชกจนเขาลอยขึ้นปลิวออกไปตามอากาศ และกระแทกกับผนังอย่างแรงถึงจะหยุด

“แค่ยอดฝีมือระดับกลางเล็กๆยังมีหน้ามาพูดพล่อยๆต่อหน้าผม? หรือว่าอาจารย์ของคุณไม่ได้บอกคุณเ เห็นอาวุธโสแล้วท่าทีต้องรู้จักเคารพหน่อย? คงคิดว่ากูไม่มีอารมณ์จริงๆ สินะ?”

“อย่าคิดที่จะใช้เบื้องหลังของสำนักเฟยวี่มาข่มผม อย่างน้อยก็แค่ฆ่าคุณ แล้วผมก็ไปเข้าร่วมสำนักที่น่าทึ่งกว่าสำนักเฟยวี่ก็แค่นั้น!”

“ในวัยของผมตอนนี้ ผมก็เป็นช่วงการฝึกตนและก็ยังเป็นปรมาจารย์ปรุงยา ผมยังจำเป็นต้องกังวลเหรอว่าจะไม่มีสำนักไหนรับ?”

เดิมทีในใจเย่เทียนก็รู้สึกเบื่อหน่ายมาก แต่หลัวซานดันมาพูดพล่ามราวกับยุง นี่มันไม่ใช่หาเรื่องโดนต่อยเหรอ?

ยังไงหลัวซานก็เป็นยอดฝีมือระดับกลาง บวกกับที่เย่เทียนไม่ได้ลงมือหนักที่จะฆ่าเขา แม้ว่ามองไปแล้วเขาจะดูจนตรอกบ้าง แต่จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก

เดิมทีเขายังคงโกรธอยู่มาก แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เทียน ความโกรธที่อยู่เต็มทรวงอกก็ต้องระงับไว้ อ้าปากตะลึงโดยไม่รู้จะพูดอะไรดี

ไม่มีเขา สิ่งที่เย่เทียนพูดก็ถูก หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ สำนักเฟยวี่เป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยเขาล้างแค้น ตายแล้ว ก็คงจะตายอย่างเปล่าประโยชน์...