ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 416

“เย่เทียน ฉันก็ว่าทำไมไม่เห็นหน้าคุณตั้งแต่เช้า ที่แท้คุณมาอยู่กับน้องโล่หยินเหรอ!”

เฉินหวั่นชิงเดินเข้าไปในห้องวีไอพีด้วยท่าทางเยือกเย็น ดึงเก้าอี้แล้วนั่งลงพร้อมกับรอยยิ้มที่เย็นชา

“ไม่ ไม่ใช่ สะใภ้อย่าเข้าใจผิดนะ ผมกับโล่หยินเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆ”

เย่เทียนตื่นตระหนก เหงื่อเริ่มไหลลงที่หน้าผากด้วยความกังวล และรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว

“ผมออกไปแต่เช้า สาเหตุหลักมาจากนายท่านฉินโทรมา บอกว่าถังเหวินหลงต้องการพบผม และให้ผมไปเขตทหารที่เจียงหนันสักครั้ง”

“ก็ผมไม่รู้ทางไปเขตทหารที่เจียงหนันนี่ ดังนั้นนายท่านฉินก็เลยให้โล่หยินมารับผม”

“แต่ใครจะไปรู้ว่ามันใช้เวลานานมาก นี่ก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว รบกวนโล่หยินมานานขนาดนี้ ผมก็เชิญโล่หยินมานั่งทานอาหารสักมื้อ”

เฉินหวั่นชิงได้ยินเช่นนี้ ความเย็นชาบนใบหน้าก็คลายลงและเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนเล็กน้อย แต่ก่อนที่เธอจะพูด เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหูของเธอ

“ประธานเฉิน ปากของผู้ชาย โกหกหลอกลวงคนนะ!”

“จากประสบการณ์ของฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมา ยิ่งรีบแก้ตัวโต้เถียงมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งแสดงว่ามีพิรุธมากเท่านั้น!”

คนที่พูดแบบนี้ นอกจากเซ่เจียที่มากับเฉินหวั่นชิงแล้วจะเป็นใครได้อีก?

เห็นเธอจ้องไปที่เย่เทียนด้วยท่าทางขี้เล่น มุมปากของเธอยกขึันพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และดวงตาที่สวยงามของเธอก็เผยให้เห็นถึงการล้อเล่นเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่า ทั้งหมดนี้เธอจงใจทำ เกรงว่าเธอต้องการแก้แค้นล้างความอับอายที่ถูกแอบดูเมื่อคืนนี้!

ตามที่คาดการณ์ไว้ พอคำพูดของเซ่เจียจบลง สีหน้าที่อ่อนโยนของเฉินหวั่นชิง ก็กลายเป็นเกิดความสงสัยอีกครั้ง

ดวงตาของเย่เทียนกระตุกเล็กน้อย และจ้องที่เซ่เจียอย่างไม่พอใจ

เขาไม่สามารถคาดเดาการเต้นของหัวใจของเซ่เจีย และถอนหายใจอย่างลับๆว่าทำไมผู้หญิงคนนี้จึงตระหนี่จิตใจคับแคบขนาดนี้นะ? ก็แค่ดูคุณอาบน้ำเอง จำเป็นต้องแก้แค้นผมขนาดนี้ด้วยเหรอ?

“พี่หวั่นชิง เรื่องเป็นอย่างที่พี่เย่บอกจริงๆ เราไม่มีอะไรจริงๆ”

เมื่อฉินโล่หยินเห็นเหตุการณ์นี้ ในที่สุดก็ได้สติคืนมา และรีบอธิบาย

เพียงแต่ ใบหน้าเล็กๆที่แดงก่ำของเธอ และท่าทางตื่นตระหนกของเธอยิ่งทำให้คนสงสัยมากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

“คุณฉิน ฉันได้ยินมาว่าคุณอยู่ที่นี่ ฉันมาที่นี่เพื่อดื่มไวน์ให้คุณสักแก้ว”

ขณะที่เย่เทียนกำลังคิดว่าจะแสดงหลักฐานหนังสือรับรองสุขภาพดีหรือไม่

เสียง"ปัง"ประตูก็ถูกผลักเปิดออกอย่างรุนแรงจากด้านนอก และผู้ชายหลายคนที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ก็โผล่เข้ามาในสายตา

คนเดินแถวหน้า นอกจากพานเหลียงผิงที่ถูกกระตุ้นยังเป็นใครได้อีก?

"เอิ๊กกก!" (เสียงเรอออกมา)

หลังจากเห็นคนในห้องวีไอพีแล้ว พานเหลียงผิงตามัวด้วยความเมาก็อดไม่ได้ที่จะสะดุ้งแข็งทื่ออยู่ที่ประตูโดยไม่รู้ว่าจะเข้าไปหรือไม่เข้าไปดี

“พานเหลียงผิง?”

โดยไม่รอให้เขาคิด เฉินหวั่นชิงซึ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย คิ้วของเธอก็ยิ่งขมวดมากขึ้นไปอีก และดุว่า “ใครให้พวกคุณเข้ามา ออกไป!”

ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้น แม้แต่เซ่เจียกับฉินโล่หยิน หลังจากได้กลิ่นแอลกอฮอล์แรงบนร่างกายของพานเหลียงผิง ต่างก็บีบจมูกโดยไม่รู้ตัว สีหน้าไม่พอใจก็ปรากฏขึ้น

ในทางกลับกันเย่เทียน กลับอดไม่ได้ที่จะดีใจ ในที่สุดเขาก็ดูออกว่า มีดาราใหญ่อย่างเซ่เจียเข้าร่วม เขาถูกกำหนดแล้วว่าไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนแน่

หาเหตุผลออกไปก่อนดีกว่า และปล่อยให้ฉินโล่หยินอธิบายกับเฉินหวั่นชิงเอง

การปรากฏตัวของพานเหลียงผิง พอดีเป็นข้ออ้างให้เขาได้ออกไปจากที่นี่ไม่ใช่เหรอ?

สุภาษิตพูดได้ดี เหล้านั้นทำให้ไม่ขี้ขลาด!

เนื่องจากพานเหลียงผิงกำลังปิดกั้นประตูไว้ เพื่อนหลายคนที่ตามเขาไปจึงมองไม่เห็นสถานการณ์ในห้องวีไอพีเลย ภายใต้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ พวกเขาต่างก็ส่งเสียงโห่ร้อง

“บัดซบ! พริกขี้หนูน้อยมาจากไหน อารมณ์ร้อนขนาดนี้?”

ระหว่างพูด พานเหลียงผิงแกว่งไปแกว่งมาและก้าวขาออกไปอีกครั้ง พยายามจะบุกเข้าไปในห้องวีไอพี

เพียงแต่ว่า เย่เทียนจะปล่อยให้เขาเข้าไปได้ไง เขาขยับเท้าและยืนอยู่หน้าประตู เขายิ้มและกล่าวว่า "คุณหมอพานคุณมาเจียงหนันครั้งนี้ คุณควรวางแผนอีกสองวันที่จะเข้าประชุมแลกเปลี่ยนวิธีการรักษาใช่ไหมล่ะ?”

“ผม ทำไมผมต้องบอกคุณ ผมรู้จักและคุ้นเคยกับคุณเหรอ?”

พานเหลียงผิงมองขึ้นๆลงๆสำรวจเย่เทียน

“ใช่แล้ว ใช่แล้วไอ้คนจรจัดโผล่มาจากไหน ถ้ายังกล้ามาขวางทางพวกเรา เชื่อหรือไม่นายจะถูกตี!”

“รีบไสหัวหลีกทางให้พวกเราซะ ไม่งั้นคุณจะต้องคลานออกไปแน่!”

เพื่อนหลายคนที่ตามพานเหลียงผิงมา พวกเขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเย่เทียนกับเฉินหวั่นชิง พวกเขาทั้งหมดก็เริ่มส่งเสียงโห่ร้อง

แม้ว่าเมื่อพานเหลียงผิงจะขวางกั้นประตูห้องวีไอพี แต่ผ่านช่องว่าง พวกเขาก็ยังเห็นสาวสวยสามคนที่อยู่ในห้องวีไอพี จะพลาดโอกาสที่จะได้รู้จักไปได้ไง?

“ทางที่ดีพวกคุณควรจะระวังคำพูดหน่อย คนอย่างผมอารมณ์ไม่ได้ดีมากนัก ไม่งั้นอย่าโทษที่ผมไม่เกรงใจนะ!”

แม้ว่าพานเหลียงผิงและคนอื่นๆเห็นได้ชัดว่าอยู่ในสภาพเมาสุรา แต่คำพูดของพวกเขาก็ทำให้เย่เทียนขมวดคิ้ว

“แล้ว แล้วอาศัยนาย นายถือเป็นตัวอะไร? ไม่มองพวกเราเลยนะ ถ้าจะชกนายเป็นเรื่องที่ใช้เวลาไม่กี่นาที”

ไอ้บ้านี้มันมาจากไหนช่างไม่รู้จักความตายซะแล้ว? หรือว่าสมองของคุณถูกประตูหนีบแล้ว? กล้าดียังไงมาด่าเราว่าจะไม่เกรงใจ? "

“เจ้าหนู นายนี่มีตาแต่ไม่แววจริงๆ พวกเราเป็นคนที่นายสามารถล่วงเกินได้เหรอ พวกที่มีสติสัมปชัญญะรีบออกไปซะ!”

เพื่อนของพานเหลียงผิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง โดยไม่สนใจคำขู่ของเย่เทียนแม้แต่น้อย

แม้แต่พานเหลียงผิงเอง ก็กวาดสายตาขึ้นลงมองเย่เทียน และมองเพื่อนหลายคนที่อยู่ด้านซ้ายขวา ที่มีจำนวนคนเยอะเขาไม่มีความคิดที่จะถอยกลับอย่างแน่นอน

ทันใดนั้น รวมทั้งพานเหลียงผิงกับเพื่อนหลายคนต่างก็ยื่นมือออก พยายามผลักเย่เทียนออก เพื่อบุกเข้าไปในห้องวีไอพี...