ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 425

ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าเฉินหวั่นชิง แตกต่างจากซูเหมยอย่างสิ้นเชิง!

แม้ว่าเย่เทียนจะนอนอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าเขินอายเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง เมื่อเอวของเขาเจ็บและชา เฉินหวั่นชิงก็ไม่มีวี้แววที่จะปล่อยให้หนึ่งเทียนปีนขึ้นไปบนเตียง ไม่มีความเห็นอกเห็นใจใดๆเลยทั้งสิ้น

ในความสิ้นหวัง เย่เทียนต้องถอนหายใจอย่างไม่พอใจและไม่ได้คาดหวังอะไรแล้วในใจเขา หลับตาลงและผล็อยหลับไป

แน่นอน เขาไม่จำเป็นที่จะอยู่ในห้องเฉินหวั่นชิง ก็ได้ คฤสหาสน์ใหญ่ขนาดนี้ มีห้องพักมากกว่าหนึ่งห้องอยู่แล้ว หาห้องว่างๆ นอนสักห้องหนึ่ง ก็ยังดีหว่านอนบนพื้นนี้เป็นหลายเท่า

แต่ถ้าอย่างงั้น เย่เทียนสามารถรู้ว่าเฉินหวั่นชิงคิดอะไรอยู่

นอกจากนี้ ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาในการฝึกพลังชั้นหก เขาจะไม่ป่วยแม้ว่าเขาจะวิ่งเปลือยกายอยู่ข้างนอกในฤดูหนาวที่หนาวเย็นก็ตาม

นอนพื้น นอนพื้น ก็ไม่ได้อะไรมากสำหรับเขาอยู่แล้ว

เฉินหวั่นชิงไม่ได้คิดกว้างเหมือนเย่เทียน เธอหลับตาและพยายามที่จะหลับ แต่ใบหน้าที่หื่นของ เย่เทียน ปรากฏขึ้นในหัวสมองของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เธอพลิกผันและนอนไม่หลับ

หลังจากที่ทนได้เกือบชั่วโมง ในที่สุดเฉินหวั่นชินก็ลืมตาขึ้นอย่างลับๆ และมอง เย่เทียน บนพื้นอย่างเงียบ ๆ

ถ้าไม่ดูแต่แรกก็ดีแล้วแต่นี่ดูแล้วเฉินหวั่นชิงพูดไม่ออกเลยทีเดียว เย่เทียนไม่รู้ว่าเขาเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอกังวลไปเองตั้งนั้น

“ถือว่านายพูดรู้เรื่อง!”

เฉินหวั่นชิงพึมพำอย่าง และหัวใจที่ห้อยอยู่ในลำคอของเธอก็ตกลงไปในที่สุด

ท้ายที่สุดแล้วถ้าชายกับหญิงอยู่ด้วยกันในห้องเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนก็จะไม่ไว้ใจใช่ไหมล่ะ?

ถ้าพูดออกมาแบบตรงๆ หน่อย เธอได้จดทะเบียนสมรสกับเย่เทียนไปแล้ว ถ้าหากเย่เทียนใช้กำลังโดยไม่คำนึงถึงความปรารถนาของเธอ มันจะไร้ประโยชน์ถ้าเธอต้องการโทรหาตำรวจในภายหลัง

นี่ก็เป็นสิ่งที่ช่วยไม่ได้เช่นกัน ใครให้เขาสองคนเป็นคู่สมรสกันแล้วล่ะ?!

...

ไม่มีคำพูดใด ๆ เลยทั้งคืน และเมื่อท้องปลาสีขาวปรากฏขึ้นในวันเดียวกับเย่เทียน ตื่นขึ้นตรงเวลา ลืมตาขึ้น และบังเอิญสบกับดวงตาที่ลึกโตของเฉินหวั่นชิง

"ที่รัก สวัสดีตอนเช้า!"

หลังจากมึนงงชั่วครู่ เย่เทียนก็กลับมารู้สึกตัวและยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวขนาดใหญ่สองสามซี่

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เฉินหวั่นชิงแทบจะพ่นเลือดออกมาเต็มปาก

แม้ว่าเย่เทียนไม่ได้ทำอะไรที่ไม่เหมาะสมเมื่อคืนนี้ แต่ชายร่างใหญ่อยู่ในห้องส่วนของหญิงสาว เฉินหวั่นชิงจะข่มตานอนหลับได้สักที่ไหนล่ะ ทั้งคืนก็คือเดี๋ยวก็ตื่นเดี๋ยวก็ตื่น

เมื่อมองไปยังเย่เทียนแล้ว มันกลับตรงกันข้าม ทำไมเขาถึงดูสดใสแบบนี้ เธอจะมีอารมณ์ที่ดีได้อย่างไรล่ะ?

อย่างไรก็ตาม เฉินหวั่นชิงก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง จ้องมองไปที่เย่เทียนอย่างดุเดือด และกัดฟันของเธอ: “ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว!”

เย่เทียนที่กำลังจะออกไปยิ้ม แสร้งทำเป็นเหนื่อย หาว และพูดอย่างง่วงๆ ว่า "เธอจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนสิ ฉันนอนอีกสักพัก"

“นายอยู่ที่นี้ ฉันจะเปลี่ยนยังไง!” เฉินหวั่นชิงจ้องไปที่ เย่เทียน ด้วยความโกรธ

“โอเคๆ ฉันออกไปก็ได้!”

“ที่จริงแล้ว พวกเราสองคนก็เป็นสามีภรรยาที่ถูกกฎหมายแล้ว ให้ฉันดูแม้แต่น้อยก็ไม่ให้…”

เย่เทียนยิ้มในใจ เมื่อเห็นว่าเฉินหวั่นชิงโกรธจริงๆ และเขาไม่กล้าที่จะแกล้งเธออีก ลุกขึ้นจากพื้น และออกจากห้องบ่นพึมพำคนเดียว

เฉินหวั่นชิงจะสนใจเกี่ยวกับความไม่พอใจของเย่เทียนได้อย่างไร เมื่อเห็นว่าเย่เทียนเดินออกจากห้องนอน เธอจึงรีบลุกจากเตียงและล็อกประตู

ตาโตเป็นประกายแวววับซับซ้อน ความคิดยุ่งๆ ปล่อยไว้ก่อน และเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำอุ่นอย่างสบายตัว เพื่อให้ตัวเองตื่นตัว

เขายังคงมีความประทับใจที่ดีต่อว่านชิงเฟิง ชายชราผู้เคยฝึกสอนเขาในฐานะครู

“หมอเทพเย่ คุณลืมไปแล้วหรือ?ผมโทรหานายก่อนหน้านี้ไม่ใช่เหรอ เชิญคุณเข้าร่วมการประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์ของเมืองเจียงหวย!”

ว่านชิงเฟิงยิ้มอย่างเอ็นดู "วันนี้เป็นเป็นการเปิดทางการของการประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์ นี่ผมก็ตั้งใจมาอุ้มคุณไปไง!"

เมื่อเย่เทียนได้ยินที่พูด รอยยิ้มที่ยิ้มออกมาจากใจก็หุบลง และมันก็ถูกแทนด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่

เท่าที่เขาจำได้ ตอนที่เขาคุยโทรศัพท์ เขาไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนให้ว่านชิงเฟิงว่าจะเข้าร่วมงาน การประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์ แต่แค่บอกว่าเขาจะคิดดูก่อน

ตอนนี้ ว่านชิงเฟิงก็บุกมาถึงบ้าน นี่ก็หมายความว่าเขากำลังบีบบังคับเย่เทียน เย่เทียนจะมีความสุขก็ผีจริงๆ!

“ท่านครับ นี่คือหมอเทพที่ท่านบอกผมเหรอครับ?”

อย่างไรก็ตามก่อนที่เย่เทียนจะตอบสนอง ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างว่านชิงเฟิงก็พูดขึ้นก่อน

เมื่อเห็นว่า ว่านชิงเฟิงปฏิบัติต่อเย่เทียน เหมือนกับผู้อาวุโส แต่เย่เทียนยังคงทำตัวไม่ดีนัก เขาจะทนได้อย่างไร

“หมอเทพเย่ นี่คือลูกศิษย์ตัวน้อยของฉันหลูโหย่วจื้อ เขาได้ยินเกี่ยวกับการเรื่องของคุณ และมาที่นี่เพื่อทำความรู้จักกับคุณ”

ว่านชิงเฟิงจะไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของ เย่เทียน ได้อย่างไร แต่เป็นเขาที่ผิดก่อน ดังนั้นเขาจึงต้องเปลี่ยนเรื่องพูดคุย ชี้ไปที่ชายหนุ่มข้างๆ เขาแนะนำเย่เทียน ได้รู้จัก

"ผม……"

เย่เทียนเหลือบมองหลูโหย่วจื้อเบา ๆ และมองใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเ ขาขี้เกียจเกินกว่าจะจะไปสนใจ อ้าปากของเขาเพื่อปฏิเสธ ว่านชิงเฟิงเข้าร่วมการประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์

“นี่คือผู้อำนวยการว่านไม่ใช่เหรอคะ? ท่านมาได้ไงคะเนี่ย?”

น่าเสียดายที่ก่อนที่เย่เทียนจะพูดออกมา เสียงผู้หญิงที่นุ่มนวลก็ดังขึ้นด้านหลังเขา...