ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 432

“เจ้าหนุ่มนี่โผล่มาจากไหนกันแน่? ถึงขั้นใช้การฝังเข็มพลังชี่เป็น?”

“เป็นไปไม่ได้? เขาอายุแค่เท่าไหร่เอง!”

“หรือว่า เขาจะเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์แพทย์ที่ไม่ออกจากเขาอะไรทำนองนั้น?”

ชายชราชุดราชวงศ์ถังพูดทิ้งบอม ทำให้ทุกคนค่อยๆส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันออกมา

ในทางกลับกัน สีหน้าพึงพอใจของลู่โหย่วจื้อได้หายไปแล้ว และถูกแทนที่ด้วยสีหน้าอึมครึม

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเย่เทียนไม่เพียงแค่สามารถรักษาอาการป่วยของลุงคนนั้นได้ เขายังรู้จักการฝังเข็มพลังชี่อีกด้วย!

เขาไม่อยากจะเชื่อ แต่เขารู้สถานะของชายชราชุดราชวงศ์ถังดี แม้เขาเป็นศิษย์ของว่านชิงเฟิง ก็ไม่กล้าถามอะไรทั้งนั้น!

จนถึงตอนนี้ในที่สุดเขาก็คิดได้ เข้าใจแล้วว่าทำไมว่านชิงเฟิงถึงเรียกเย่เทียนว่าหมอเทพเย่ คงเห็นถึงฝีมือการฝังเข็มพลังชี่ของเขาแล้ว?

“สารเลว เขาจะใช้การฝังเข็มพลังชี่เป็นได้ยังไง? ถ้าเขาใช้เป็นคงดีมากๆ!”

ลู่โหย่วจื้อคับแค้นในใจ ไม่มีกะจิตกะใจกับการแข่งครั้งนี้แล้ว คิดแค่ว่าอยากออกไปจากที่ที่ทำให้เขาขายหน้าแห่งนี้โดยเร็วที่สุด

เพียงแต่ลู่โหย่วจื้อเพิ่งหันไป ก็เห็นเงาดำๆแวบหนึ่งผ่านหน้า แล้วมีร่างร่างหนึ่งมาขวางทางเขาไว้

จะเป็นใครได้อีกนอกจากเย่เทียน?!

“คุณมายืนทำไมตรงนี้? ยังไม่รีบหลีกให้ผมอีก! ”

ลู่โหย่วจื้อลนลาน แต่ก็กลับมาปกติอย่างรวดเร็ว พลางพูดตำหนิด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“คุณยังมีหน้ามาถามผมอีกเหรอว่าจะทำอะไร?”

เย่เทียนส่ายหัวไปมา กระตุกยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ผมอยากถามคุณว่า เมื่อกี้คุณเห็นผู้ป่วยอาการผิดปกติ ทำไมต้องตะโกนเรียกคนเสียงดังด้วย?”

“ผะ ผมนึกว่าคุณรักษาผิดพลาด ผมกลัวเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องเรียกคนให้มาดูสิ!”

ลู่โหย่วจื้อไม่คิดว่าตัวเองผิดสักนิด มีท่าทางว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว

“คุณยังคิดว่าตัวเองไม่ผิดอีกเหรอ?”

เย่เทียนเลิกคิ้วพลางพูดเสียงดัง：“ในฐานะที่คุณเป็นหมอคนหนึ่ง พบว่าผู้ป่วยมีอาการผิดปกติ ปฏิกิริยาแรกของคุณไม่ใช่รีบเข้าไปตรวจ แต่กลับจงใจร้องตะโกนเสียงดังให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะผม”

“คุณไม่เห็นเหรอว่าเมื่อกี้ผู้ป่วยหายใจลำบาก? คุณให้คนเข้ามามุงเยอะขนาดนี้ทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวกหรือเปล่า? พูดมาสิว่าตกลงแล้วคุณผิดไหม?!”

ดวงตาสีดำเข้มของเย่เทียนเย็นยะเยือก เขารู้ดีว่า ลู่โหย่วจื้อไม่พอใจตนเอามากๆ แต่เขาไม่ได้แคร์

แต่ลู่โหย่วจื้อกลับไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของผู้ป่วย เพียงเพราะอยากเห็นเขาขายหน้า เรื่องนี้เย่เทียนทนไม่ได้จริงๆ!

“คุณพูดอะไร?!”

ลู่โหย่วจื้อมีสีหน้าเคร่งขรึมเข้าไปอีก “ผมเห็นว่าผู้ป่วยอยู่ในสถานการณ์อันตราย ผมกลัวคุณจัดการไม่ได้เลยเรียกทุกคนมานี่ผิดเหรอ?”

“คนที่อยู่ตรงนี้ก็ไม่ใช่คนนอกอะไร เป็นสมาชิกสมาคมแพทย์แผนจีนทั้งนั้น มีผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์มากมาย ให้พวกเขาจัดการไม่ดีกว่าเหรอ?”

“มันก็แค่ข้ออ้างของคุณ! ”

“ยังไงผมก็รู้สึกว่าการเป็นหมอคนหนึ่ง ควรมีจิตใจที่เมตตาต่อโลก แต่คุณกลับปล่อยให้ความริษยาในใจมาบดบัง ตัดสินใจอย่างไร้สติปัญญา”

“คนอย่างคุณ ไม่เหมาะที่จะเป็นหมอเลยสักนิด!”

เห็นท่าทีไร้สติของลู่โหย่วจื้อ คิ้วที่ขมวดเป็นปมของเย่เทียนกลับคลายลง

เดิมทีเขาแค่อยากกดความอวดดีของลู่โหย่วจื้อ แต่ใครจะไปคิดว่าลู่โหย่วจื้อไม่กลับใจ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วยังไม่ยอมรับผิด คนที่ไม่กล้ายอมรับผิดแบบนี้คงก่อเรื่องใหญ่เข้าสักวัน!

“คุณเป็นใคร? คุณไม่ใช่สมาชิกสมาคมแพทย์แผนจีนของเรา คุณมีสิทธิ์อะไรบอกว่าผมไม่คู่ควรกับการเป็นหมอ?!”

“ในฐานะที่เป็นหมอช่วยชีวิตผู้คน พวกเราควรให้ความสำคัญกับการรักษาผู้ป่วย ไม่ใช่มาเปรียบเทียบกัน!”

เย่เทียนถอนหายใจ “นอกจากคุณจะขี้อิจฉาแล้วยังชอบเอาเปรียบด้วย ไม่เหมาะกับการเป็นหมอจริงๆ!”

“แก……”

ลู่โหย่วจื้อโกรธจนแทบกระอักเลือดออกมา ชี้หน้าเย่เทียนด้วยมือสั่นเทา ถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“โหย่วจื้อ! นายวุ่นวายพอรึยัง!”

มาถึงตอนนี้ ในที่สุดว่านชิงเฟิงก็ทนดูต่อไปไม่ได้ ตะโกนออกมาเสียงดัง

“อาจารย์ ยังไงผมก็เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์นะ เขาใส่ร้ายผมนึกจะพูดอะไรก็พูดขนาดนี้ อาจารย์ที่อาวุโสกว่าต้องออกหน้าแทนผมสิ!”

ลู่โหย่วจื้อได้สติกลับมา มองไปยังว่านชิงเฟิงด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความอยุติธรรม

“ออกหน้าแทน? ฉันยังต้องออกหน้าแทนอะไรนายอีก?”

“หมอเทพเย่พูดถูก ก่อนหน้านี้ฉันมองผิดไป คนที่มีจิตใจอย่างนายไม่เหมาะที่จะรักษาผู้ป่วยอีกต่อไป!”

“นายกลับไปก่อนเถอะ! พิจารณาตัวเองให้ดีๆ เมื่อไหร่ที่นายสำนึกผิดได้แล้วค่อยมาหาฉัน!”

สีหน้าว่านชิงเฟิงเปลี่ยนเป็นสีเขียวปั้ด เย่เทียนพูดมีเหตุผล เขายังจะเชื่อลู่โหย่วจื้อได้ที่ไหนกัน?

ลู่โหย่วจื้อใจกระตุกวูบ ปกติที่เขามีหน้ามีตาใหญ่โตได้ขนาดนี้ก็เพราะอาศัยชื่อเสียงของว่านชิงเฟิง

ตอนนี้ว่านชิงเฟิงพูดเช่นนี้ ถ้าเขาไม่ฟัง เกรงว่าได้โดนไล่ออกจากสำนักแน่!

“อาจารย์ งั้นผมขอตัวก่อน”

คิดเช่นนั้น ถึงลู่โหย่วจื้อจะไม่เต็มใจแค่ไหนก็ต้องเก็บเอาไว้ สีหน้าแสดงความเคารพ และออกไปเหมือนสุนัขจนตรอก……