ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 434

“ท่านปู่หยูผมต้องขอขอบคุณสำหรับความหวังดีของคุณ แต่ผมไม่อาจรับคุณเป็นอาจารย์!”

ท่ามกลางความอจฉาของทุกคน เย่เทียนกลับส่ายหน้าเบาๆ ปฏิเสธข้อเสนอของหยูเกาหมิงโดยไม่ลังเล

“งั้นก็น่าเสียดายมาก คุณเป็นต้นกล้าดีๆที่หายาก”

“แต่ผมคิดว่าคุณก็อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธผมเลย แม้คุณยินดีกลับเมืองจินไปกับผม ก็ไม่แน่ว่าจะได้เป็นลูกศิษย์ของผม ”

หยูเกาหมิงได้ยินเช่นนั้น ก็ขมวดคิ้วเป็นปมทันที แต่ไม่ได้ขุ่นเคือง แค่ส่ายหน้าและถอนหายใจ

เห็นได้ชัดว่าแม้ไม่ได้สิ่งที่ดีที่สุด เขาก็ยอมลดระดับเพื่อสิ่งที่รองลงมา เขาเชื่อว่าตราบใดที่เย่เทียนไม่ใช่คนโง่ ต้องตอบตกลงอย่างแน่นอน

“ท่านปู่หยูแม้คุณยอมอ่อนข้อให้ แต่ผมเดาว่ายังมีอีกข้อหนึ่งที่คุณไม่เข้าใจ”

แต่เย่เทียนกลับส่ายหน้าไปมาพลางพูดเรียบๆ：“หวั่นชิงเป็นประธานบริษัทแซ่เฉิน และผมเป็นสามีถูกต้องตามกฎหมายของหวั่นชิง ถ้าผมไปเมืองจินกับคุณเพียงลำพัง งั้นผมก็ต้องอยู่คนละที่คนละทางกับหวั่นชิงนะสิ?”

“แต่ถ้าผมพาหวั่นชิงไปเมืองจินกับคุณด้วย งั้นก็ไม่ได้ดูแลบริษัทแซ่เฉินนะสิ?”

“แบบนี้นี่เอง ผมสะเพร่าเกินไปแล้ว”

หยูเกาหมิงชะงัก ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา แต่ก็ไม่บังคับอีก

“งั้นโอเค! ผมไม่ฝืนใจคุณแล้ว แต่ถ้าคุณมีโอกาสไปเมืองจิน อย่าลืมแวะไปหาผมล่ะ เราสามารถพูดคุยกันเรื่องทักษะการแพทย์ได้ ”

ภายใต้การเตือนความจำของเฉินหวั่นชิง เขายังพอจำสถานการณ์ของตระกูลเฉินได้ ว่าเฉินหวั่นชิงยังมีลูกพี่ลูกน้องผู้ชายอีกคน

ตามปกติแล้วธุรกิจครอบครัวมักถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่นให้ผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง เขาจึงคิดว่าเฉินหยัง ลูกพี่ลูกน้องของเฉินหวั่นชิงเป็นคนดูแลบริษัทแซ่เฉิน

หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ถ้าเย่เทียนได้ไปพัฒนาที่เมืองจิน เฉินหวั่นชิงที่เป็นภรรยาก็เหมือนแต่งกับไก่ก็ตามไก่ แต่งกับสุนัขก็ตามสุนัข (แต่งงานแล้วต้องปรับตัวให้อยู่ให้ได้)

แต่เขาคิดไม่ถึงว่าสถานการณ์ของตระกูลเฉินจะเป็นข้อยกเว้น คนที่ดูแลบริษัทแซ่เฉินในตอนนี้คือเฉินหวั่นชิง คิดๆแล้วเฉินหยังคงเป็นคนที่ไม่มีความสามารถอะไรนัก ไม่แปลกใจที่เย่เทียนไม่ยอมไปจากเจียงหนาน

ไม่ปิดบังท่านปู่หยูอีกสักประมาณ1เดือนผมต้องไปเมืองจินจริงๆนั่นแหละ เมื่อถึงตอนนั้นกลัวว่าคุณจะไม่ต้อนรับผมนะสิ!”

เย่เทียนคิดไปคิดมา การคบค้าสมาคมกับผู้เชี่ยวชาญแพทย์แผนจีนอย่างหยูเกาหมิงก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร

“น่าเสียดาย!”

ว่านชิงเฟิงส่ายหน้าพลางถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเกี่ยวกับเรื่องนี้

ทว่าดวงตาสวยของเฉินหวั่นชิงมองเย่เทียนอย่างเป็นประกายไม่หยุดหย่อน แต่มันไม่ใช่เวลา เธอจึงทำได้เพียงอดทนไว้ไม่พูดอะไร

“ท่านปู่ว่าน จะว่าไปตอนนี้ผมมีคุณสมบัติพอที่จะเข้าร่วมสมาคมแพทย์แผนจีนแล้วงั้นเหรอ?”

เห็นบรรยากาศค่อนข้างอึดอัด เย่เทียนจึงยิ้มเบาๆแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย

“ขนาดหัวหน้าหยูอยากรับเป็นศิษย์คุณยังปฏิเสธเลย คิดไม่ถึงว่าตอนนี้คุณยังอยากเข้าร่วมสมาคมแพทย์แผนจีน?”

ว่านชิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะดีใจ

เย่เทียนถูจมูกไปมาอย่างเหนียมอาย ยิ้มเจื่อนๆพลางพูด：“ท่านปู่ว่าน มันคนละเรื่องกัน นี่เป็นโอกาสที่ผมช่วงชิงมาเลยนะครับ! ”

“คุณนี่นะ! ไม่รู้จะพูดยังไงกับคุณจริงๆ”

“ไม่ต้องห่วง! จากที่เห็นคุณบนเวทีเมื่อครู่ คงไม่มีใครคัดค้านไม่ให้คุณแหกกฎเข้าร่วมสมาคมแพทย์แผนจีนหรอก! ”

ว่านชิงเฟิงส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

เย่เทียนได้ยินเช่นนั้น เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

แม้งานประชุมจบลงแล้ว ถ้าเขาจะไปก็ไปได้ แต่เย่เทียนคิดว่าจะไปส่งเฉินหวั่นชิงก่อน

“งั้นไม่เป็นไร”

จี้เยียนหรันที่ยืนยิ้มเจื่อนๆในห้องส่วนตัว กดวางสายทันที

“หัวหน้าจี้ เป็นไงบ้าง? น้องเย่จะมาไหม?”

เจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึ่งรีบเดินเข้ามาถามจี้เยียนหรัน

“เขาไม่ว่าง”

จี้เยียนหรันส่ายหน้าอย่างจนปัญญา แล้วพูดด้วยความฮึกเหิม：“ไม่ต้องห่วง! ถึงแม้เย่เทียนไม่มา คืนนี้พวกเราก็กำจัดพวกคนร้ายในโกดังนั้นได้แน่!”

จี้เยียนหรันพูดพลางหยิบกล้องส่องทางไกลข้างๆส่องตรวจตราไปด้านนอก

สถานที่ที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้คือท่เรือร้างแห่งหนึ่ง แถวชานเมืองห่างจากเจียงหนาน และบ้านส่วนตัวหลังนี้เป็นสำนักงานที่พนักงานท่าเรือคนก่อนใช้

ด้านหน้าพวกเขาเป็นท่าเรือที่กว้างใหญ่ สายตาจี้เยียนหรันมองไปในโกดังโกดังหนึ่งริมท่าเรือ

“หัวหน้าจี้ เราจะชะล่าใจไม่ได้นะ!”

“พวกที่หลบอยู่ในโกดังเป็นถึงพวกก่อการร้าย ไม่แน่พวกมันอาจมีอาวุธหนักด้วย!”

“ถ้าเรียกกองหนุนมา ที่เปิดโล่งอย่างนี้ต้องถูกค้นพบแน่ แต่ถ้าอาศัยแค่พวกเราไม่กี่คน ไปจับอีกฝ่ายเกรงว่าไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจนายนั้นพูดอย่างลำบากใจ กังวลจนเหงื่อไหลอาบไปทั้งตัว

จี้เยียนหรันวางกล้องส่องทางไกลลง แล้วกวาดตามองเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่กี่คนที่อยู่ตรงนี้ เห็นพวกเขาล้วนมีท่าทีเป็นกังวล จึงพูดอย่างยินยอม：“เอาเถอะ งั้นฉันจะโทรไปถามอีกรอบ!”