ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 436

ยังไงก็เป็นโกดังร้าง แม้มีพื้นที่กว้างขวาง ด้านในไม่มีของอะไรมาก มันดูว่างเปล่าและรกร้างมากอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ทางด้านประตูโกดัง มีชายต่างชาติผมสีบลอนด์ตาน้ำข้าวคนหนึ่ง กำลังถือปืนกลขนาดเล็กเดินลาดตระเวนไปมาอย่างเบื่อหน่าย

และบนพื้นที่เปิดโล่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขา มีเต็นท์นับสิบหลังวางระเกะระกะอยู่เต็มไปหมด มีคนจำนวน10กว่าคนนั่งจับกลุ่มพูดคุยกันกลุ่มละ2-3คน

ข้างๆเต็นท์มีโต๊ะหนึ่งตัววางอยู่ และมีร่างคนสองคนนั่งตรงข้ามกัน

คนที่นั่งฝั่งซ้ายเป็นชายวัยกลางคนไว้ผมเปียทันสมัย รูปร่างผอม ผิวสีเข้ม

ส่วนคนฝั่งขวาปกปิดมิดชิดด้วยชุดคลุมสีดำ โผล่เห็นแค่หน้านิดหน่อยให้พอเดาได้ว่าเป็นผู้ชาย

“จอห์น จะว่าไปแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เราร่วมมือกันใช่ไหม?”

จู่ๆชายผมเปียพูดขึ้น พลางมองชายชุดคลุมสีดำตรงข้ามด้วยความความสนใจ

“หลี่เหวิน ผมรู้ว่าคุณกำลังกังวลเรื่องอะไร คุณไม่ต้องห่วง……”

“ครั้งนี้ค่านายหน้าหนามาก มีพอให้เราใช้ไปทั้งชาติ ผมไม่จำเป็นต้องแทงข้างหลังคุณ”

จอห์นที่อยู่ภายใต้ชุดคลุมสีดำยิ้มมุมปากอย่างปลิ้นปล้อน น้ำเสียงของเขาทั้งแหบทั้งแห้ง เหมือนเสียงผีปีศาจก็ไม่ปาน ได้ยินแล้วขนลุกซู่

“หวังว่าจะเป็นอย่างที่คุณพูด ไม่เช่นนั้นผมไม่ถือถ้าต้องตายตกตามกันไปทั้งคู่!”

จอห์นพูดตรงๆแบบนี้ ผู้ชายที่ชื่อหลี่เหวินกลับไม่มีทีท่าว่าจะอึดอัดเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมีท่าทีข่มขู่

“ผมยังไม่โง่ถึงขั้นนั้น ยังไงบุคคลเป้าหมายในครั้งนี้ เป็นถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่ผู้น่าเกรงขามของจีน!”

“แม้ผมมั่นใจว่าสังหารเขาได้ แต่ถ้าผมต้องการหนีหลังจากนั้น พึ่งแค่ตัวผมคนเดียวคงไม่ไหว ผมไม่โง่ถึงกับทำให้ตัวเองเดือดร้อนหรอก”

จอห์นยิ้มชั่วร้าย พยายามพูดเอาใจหลี่เหวิน

ปังๆ!

พอพูดถึงภารกิจนี้ หลี่เหวินก็มีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที ขณะเขากำลังจะพูดอะไร ประตูโกดังก็ถูกเคาะเสียงดัง

เสียงเคาะประตูดังกังวานไปทั่วโกดังที่ว่างเปล่า ทำเอาคนที่อยู่ในโกดังพากันตื่นตัว แต่ละคนจับอาวุธข้างกายกันด้วยความประหม่า

หลี่เหวินก็คว้าปืนกลที่วางอยู่บนโต๊ะไว้แน่น พลางจดจ้องไปที่ประตูอย่างแน่วแน่

ส่วนทางด้านจอห์นหลังจากชะงักเล็กน้อย เขาก็หยิบกริชขนาด 3 นิ้วออกจากลำตัว ลุกขึ้นและค่อยๆถอยออกไป อาศัยเสื้อคลุมสีดำของเขาหายตัวไปอย่างรวดเร็ว

“ไปดูสิว่าใครเคาะประตู!”

หลี่เหวินรีบเดินไปข้างๆพวกเดียวกันที่เต็นท์ แล้วออกคำสั่งกับลูกน้องที่ลาดตระเวนอยู่หน้าประตู

น้องชายลาดตระเวนพยักหน้า รีบไปที่ประตูแล้วเปิดช่องว่างออกอย่างระมัดระวัง

“แกเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่?”

เห็นเพียงชาวจีนคนหนึ่งยืนยิ้มร่าอยู่หน้าประตู ทำเอาน้องเล็กขมวดคิ้วเป็นปมขึ้นมาทันที

ทว่าชาวจีนคนนี้ จะเป็นใครไปได้อีกนอกจากเย่เทียน?

“ผม? ผมมาส่งอาหาร!”

เย่เทียนยิ้มกว้างเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เป็นมิตร เสแสร้งอย่างหน้าตาเฉย

“มาส่งอาหาร?”

น้องเล็กมองเย่เทียนตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความระแวง แล้วพูดอย่างเหลืออด：“พวกเราไม่ได้สั่ง แกมาส่งผิดที่แล้ว!”

น้องเล็กพูดพลางจะปิดประตูโกดัง

“เดี๋ยวก่อน!”

หลังจากตกใจไปชั่วครู่ เขาก็สงบลงจากการเหตุการณ์ไม่คาดคิดนี้อย่างรวดเร็ว

หลี่เหวินพูดพลางหันไปมองลูกน้องที่อยู่ด้านซ้ายและขวาแวบหนึ่ง

คนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นคนเก่าแก่ที่ติดตามหลี่เหวินมานานหลายปี จะไม่รู้ได้ยังไงว่าลูกพี่ของตัวเองหมายถึงอะไร ทันใดนั้นก็มีคน2-3คนยืนขึ้นทันที แล้วค่อยๆเดินหาเย่เทียนโดยไม่ให้รู้ตัว บีบให้ใกล้ขึ้น

ปัง!

เย่เทียนจะไม่เห็นการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆของพวกเขาได้ยังไง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เมินเฉยปืนที่อยู่ในมือของหลี่เหวินและคนอื่นๆ ปิดประตูด้วยหลังมืออย่างสบายๆ

ไม่เพียงเท่านั้น หลังจากเย่เทียนเดินมาก็ถอดชุดหูฟังสื่อสารที่จี้เยียนหรันใส่ให้กับมือออก แล้วเหยียบมันด้วยเท้าข้างหนึ่งอย่างแรง!

“ขอโทษด้วย ผมไม่ค่อยรู้จักพวกคุณ ผมขอถามก่อนว่าใครคือจอห์นงั้นเหรอ?”

“พวกฉันไม่รู้จักจอห์นอะไรนั่น”

สีหน้าหลี่เหวินเปลี่ยนไปเล็กน้อย และขมวดคิ้วเป็นปม เหลือบมองไปยังมุมมืดด้านหลังด้วยหางตาโดยไม่รู้ตัว

“แบบนี้ก็ไม่สนุกนะสิ! ในเมื่อผมมาแล้ว ก็ต้องมั่นใจสิว่าจอห์นอยู่ที่นี่”

เย่เทียนกวาดตามองหลี่เหวินอย่างรังเกียจ ส่ายหน้าพลางพูด：“ช่างเถอะ ในเมื่อคุณชอบเสแสร้งแกล้งโง่ใส่ผม งั้นให้ผมจัดการพวกคุณก่อนแล้วค่อยถาม!”

“ทุกท่าน ผมป็นแค่พลเมืองธรรมดาๆ ที่มาครั้งนี้ก็เพราะอยากมาหาเงินรางวัลกับทางตำรวจสักหน่อย หวังว่าทุกท่านจะให้ความร่วมมืออย่างว่าง่าย”

“หาเงินรางวัล? ร่วมมือ?”

หลี่เหวินมองเย่เทียนอย่างกลั้นขำ เหมือนได้ยินเรื่องตลกที่สุดที่เคยได้ยินมา “ไอ้น้อง แกเห็นพวกเราเบื่อๆ เลยมาหาเรื่องสนุกๆกับเรางั้นเหรอ?”

“แกดูให้ชัดๆนะ ว่าพวกเรามีกี่สิบคน แต่ละคนมีปืนกลรุ่นใหม่ล่าสุดในมือ! ”

“ส่วนแกตัวคนเดียว แถมยังไม่มีอาวุธอะไร แกมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้พวกเราให้ความร่วมมือกับแก? แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร!!”