ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 438

ถึงยังไงชาติก่อนเย่เทียนก็เป็นถึงทหารรับจ้างผู้เก่งกาจ แม้ชินกับการใช้อาวุธเย็นต่อสู้ระยะประชิด แต่เขาก็ยังถือว่าเชี่ยวชาญด้านอาวุธปืน

แน่นอน แม้ฝีมือการยิงปืนของเย่เทียนไม่ค่อยแม่นนัก แต่กับปืนกลที่มีพลังทำลายล้างสูงกระบอกนี้ ต่อให้ฝีมือการยิงปืนแย่แค่ไหนก็ยิงโดน!

ปังๆ!

หลี่เหวินกับพวกไม่ได้มีพลังโล่ทิพย์ป้องกันกายเหมือนเย่เทียน ร่างกายอาบไปด้วยเลือดทันที เสียงร้องน่าเวทนาดังจนกลบเสียงปืน

พอเย่เทียนยิงปืนกลขนาดเล็กสองกระบอกในมือจนกระสุนหมด ภายในโกดังก็คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด เหลือแค่หลี่เหวินที่ยังยืนไหว

ส่วนลูกน้องของเขานอนเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นตั้งนานแล้ว เลือดไหลออกมาผสมปนเปกัน จนกลายเป็นกองเลือดเล็กๆ น่าสยดสยองสุดๆ!

ถึงหลี่เหวินยังยืนได้อยู่ ก็โดนคราบเลือดกระเด็นใส่ไปทั้งตัว ดูจนตรอกถึงขั้นสุด

ที่ทำให้เย่เทียนตกใจคือ หลี่เหวินในตอนนี้ปล่อยพลังโล่ทิพย์ป้องกันกายออกมาเช่นกัน เขาเป็นนักบู๊ระดับดำ!

“ผมมองผิดไปจริงๆ ไม่คิดว่าคุณยังพอมีความสามารถ มิน่าคุณถึงหนีจากการจับกุมของตำรวจได้ครั้งแล้วครั้งเล่า”

“สารเลว! ฆ่าลูกน้องฉันไปตั้งเยอะ แม่ง!”

หลี่เหวินกวาดตามองเหล่าลูกน้องที่หมดลมหายใจไปแล้ว สีหน้าเคร่งขรึมถึงขั้นสุด จากนั้นตะโกนออกมาพลางโยนปืนกลลง แล้วพุ่งเข้าใส่ยังเย่เทียน

“คุณช้าเกินไป!”

เย่เทียนตะลึง แล้วยกยิ้มพร้อมขยับเท้าหลบการจู่โจมของหลี่เหวินอย่างสบายๆ

ในขณะเดียวกัน เย่เทียนก็แทงหลังคอหลี่เหวินด้วยมีดพกเพียงเล่มเดียว ด้วยความเร็วขั้นสุด!

เมื่อเห็นว่าโจมตีพลาด หลี่เหวินก็ตกตะลึงรีบดึงตัวถอยไปด้านหลังทันที

แต่แม้ความเร็วของเขาไม่ได้ช้ามาก แต่จะเร็วสู้เย่เทียนได้ซะที่ไหน?

เย่เทียนตามติดหลี่เหวินไปราวกับผีร้าย ความเร็วในการโจมตีไม่ลดหย่อนลงแม้แต่น้อย แต่กลับเพิ่มความเร็วขึ้นกว่าเดิม แทงลงไปบนหลังคอเพียงชั่วพริบตา

ปั่ก!

เกิดเสียงดังปั่กขึ้น หลี่เหวินส่งเสียงร้องออกมา ขาโซซัดโซเซจนเกือบล้มลงกับพื้น

เย่เทียนยิ้มมุมปากอย่างแปลกๆ ไม่คิดจะปล่อยหลี่เหวินไปทั้งแบบนี้ จึงปล่อยหมัดคู่กระแทกใส่หลี่เหวินดั่งเม็ดฝน

แม้เป็นเช่นนั้น แต่ทว่าสายตาของเย่เทียนกลับจับจ้องไปที่มุมมืดมุมนั้น เกิดความระแวดระวังขึ้นเป็นหมื่นระดับ

หลี่เหวินคาดไม่ถึงเลย ว่าเย่เทียนจะหลบการโจมตีของตนได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ แต่ตนไม่มีแม้แต่แรงจะโต้กลับ!

อั่ก!

เย่เทียนปล่อยหมัดกระแทกใส่หน้าอกหลี่เหวินอย่างจัง กระแทกจนเซไปด้านหลังครั้งแล้วครั้งเล่า สีหน้าเดี๋ยวซีดเดียวก็เขียวปั้ด ดูไม่ได้เสียเลย

“ผมคิดว่าคุณจะเก่งกว่านี้เสียอีก รู้สึกว่าก็แค่งั้นๆ!”

เย่เทียนทำเสียงจุ๊ๆแล้วพูดถากถาง ไม่จัดการหลี่เหวินให้สิ้นซากไปเสียทีเดียว

การกระทำโดยอัตโนมัติของหลี่เหวินเมื่อครู่ ทำให้เย่เทียนมั่นใจมากว่านักฆ่าที่ชื่อจอห์นคนนั้นหลบอยู่ในมุมมืดนั่นแน่ๆ!

แต่ไม่เสียแรงที่จอห์นติดอันดับ20ต้นๆของนักฆ่า ซ่อนตัวเก่งมากๆ เย่เทียนมองสำรวจไม่เห็นว่าตัวเขาอยู่ตรงไหน

และเพราะเหตุนี้ แม้เย่เทียนสามารถกำจัดหลี่เหวินได้เพียงในกระบวนท่าเดียว แต่ก็อดทนเล่นกับเขาหน่อย กลัวว่าถ้าตัวเองแสดงฝีมือออกมามากไป จะทำให้จอห์นที่หลบอยู่ในมุมมืดตกใจหนีไปเสียก่อน

แต่ขนาดเจ้าหลี่เหวินคนนี้ยังเป็นถึงนักบู๊ระดับดำ งั้นจอห์นคงไม่ด้อยไปกว่านี้ ไม่ใช่บุคคลที่ตำรวจธรรมดาๆสองนายด้านนอกนั่นจะจัดการได้

ถ้าปล่อยให้จอห์นหนีไปได้ หลังจากนี้จะจับตัวเขาก็คงยาก!

“ไปตายซะ! แม่ง!”

เย่เทียนจ้องเขม็ง ลำแสงเหล่านี้คือมีดบินอันคมกริบ!

ไม่เพียงเท่านั้น ด้านหลังมีดบินเหล่านี้ยังมีชายชุดคลุมสีดำพุ่งมาทางเย่เทียน จะเป็นใครได้อีกนอกจากจอห์น?

“รอตั้งนาน ในที่สุดแกก็โผล่มาสักที!”

เย่เทียนหรี่ดวงตาสีดำขลับลงเบาๆ ยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย พลางดึงปืนพกตำรวจของจี้เยียนหรันออกมาจากบริเวณเอว ยิ่งออกไปจนหมดแม็ก

ปังๆ!

แม้ไม่ได้สร้างความเสียหายใดๆแก่จอห์น แต่กลับทำให้มีดบินที่เขาขว้างมากระเด็นลอยไปกลางอากาศ

ใบหน้าของจอห์นที่หลบซ่อนภายใต้ชุดคลุมสีดำตกใจจนหน้าถอดสีทันที พูดว่าแย่แล้วเบาๆ รีบวิ่งหนีอย่างไม่หยุดยั้ง

“ต้องเสียแรงไปมากกว่าจะล่อแกออกมาได้ แกคิดว่าจะไปก็ไปได้งั้นเหรอ?”

แต่มีหรือที่เย่เทียนจะปล่อยให้จอห์นหนีไป จึงคว้าปืนกลที่ไม่มีกระสุนกระแทกไปยังหลี่เหวิน และในขณะที่ขัดขวางเขา ก็มาอยู่ตรงหน้าจอห์นในเพียงพริบตา

จอห์นเพียงแค่รู้สึกสว่างวาบตรงหน้า แล้วเห็นเจ้าคนจีนผู้น่ารังเกียจมาโผล่ตรงหน้าแล้ว!

“ทะทำไมถึงเร็วได้ขนาดนี้?!”

จอห์นหน้าถอดสีทันที กระวนกระวายใจไปหมด รีบกลับมือขว้างกริชใส่เย่เทียนโดยไม่ทันได้คิดอะไรทั้งนั้น

กร็อบ!

เย่เทียนรอให้สบโอกาส คว้าข้อมือจอห์นที่พุ่งเข้ามา แล้วจับบิดออกไปทำให้กระดูกข้อมือของจอห์นหลุด

“เจ้าหนูตัวจ้อย ดูซิว่าจะหนีไปยังไง!”