ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 472

“คุณเรียก รปภ. มาเลย!”

เมื่อเห็นว่าสาวพนักงานต้อนรับยืนขวางอยู่ตรงหน้า เย่เทียนไม่ได้รีบร้อน ได้แต่ยืนมองเธอด้วยท่าทางขี้เล่น

“คุณเย่ ถ้าคุณยอมกลับไปตอนนี้ ดิฉันจะไม่แจ้ง รปภ. ก็ได้นะ”

สาวพนักงานต้อนรับตะลึงไปครู่หนึ่งและมองดูเย่เทียนด้วยสายตาแปลกๆ เธอไม่คิดเลยว่าเย่เทียนจะขออะไรแปลกๆ แบบนี้ คิดแค่ว่าเขานั้นบ้าไปแล้ว

“ผมจะไม่ไปไหน ตราบใดที่ยังไม่ได้พบกับประธานเจิ้งของพวกคุณ!”

น่าเสียดายที่เย่เทียนไม่ได้มาเพื่อยอมรับความหวังดีของพนักงานต้อนรับคนนี้ เขาได้แต่ส่ายหัวตอบว่า “คุณรีบเรียก รปภ. ของพวกคุณมาดีกว่า! ผมอยากรู้เหมือนกันว่าระบบความปลอดภัยของบริษัทแช่เจิ้งจะดีสักแค่ไหนกัน!”

“หัวหน้าหวางคะ มีคนพยายามจะก่อความวุ่นวายในล็อบบี้ค่ะ คุณช่วยพาคนมาจัดการที!”

สาวพนักงานต้อนรับคิดว่าเธอได้ให้โอกาสเย่เทียนไปแล้ว ในเมื่อเขาไม่รับไว้ก็คงจะโทษเธอไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น? ใครกันแน่ที่กล้ามาก่อความวุ่นวายในบริษัทแช่เจิ้งของเรา?”

ไม่นานหลังจากนั้น ชายร่างใหญ่เจ็ดถึงแปดคนในชุด รปภ. ก็เข้ามาในล็อบบี้และตะโกนพูดกับหญิงสาวพนักงานต้อนรับคนนั้น

พนักงานก็รีบวิ่งเข้าไปหาพวกเขาแล้วชี้มาที่เย่เทียนว่า “พี่หวาง เขาคนนั้น ช่วยเชิญเขาออกไปที!”

ทันทีที่พูดจบ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเจ็ดถึงแปดคนนั้นก็หันความสนใจไปที่เย่เทียนที่ยืนรออยู่กับที่

“ไอ้เด็กเมื่อวานซืนจากไหน ถึงกล้ามาก่อเรื่องวุ่นวายที่บริษัทแช่เจิ้งของเรา เอ็งเบื่อโลกแล้วใช่ไหม?”

รปภ. ที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าหวางเยาะเย้ยอย่างไม่หยุด เขาไม่ได้สนใจเย่เทียนเลยแม้แต่น้อย และคำพูดก็เย่อหยิ่งมาก

ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้น แม้แต่ลูกน้องของเขาต่างก็หัวเราะออกมาพร้อมกันและมองไปที่เย่เทียนอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“เราอย่าพูดให้เสียน้ำลายมากกว่านี้เลยจะดีกว่า รีบลงมือกันเถอะ!”

เย่เทียนขยับกล้ามเนื้อและกระดูกของเขาเพื่อยืดเส้น และมุมปากของเขาก็แสดงรอยยิ้มอันชั่วร้ายออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

หัวหน้าหวางกระตุกหนังตาแล้วออกคำสั่งว่า “พี่น้อง มัวรออะไรอยู่? รีบจัดการไอ้ทื่อที่ไม่รู้ฟ้าคนนี้ให้สำนึกที!”

“ต้องบอกว่าเอ็งกล้าหาญมากจริงๆ แต่โดยส่วนใหญ่แล้ว คนกล้าหาญแบบนี้มักจบไม่สวยหรอกนะ!”

“ไอ้หนู เอ็งเตรียมตัวไปนอนที่โรงพยาบาลเป็นเดือนได้เลย!”

“ถ้าเราไม่สั่งสอนเอ็งให้รู้ไป เอ็งคงจะคิดว่าเอ็งเก่งที่สุดในโลกสินะ?”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนตะโกนด้วยความโกรธและกระโจนเข้าหาเย่เทียนราวกับหมาป่า

แต่เย่เทียนจะใส่ใจเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นได้อย่างไร เขาไม่เพียงแต่ไม่หนี แต่กลับวิ่งสวนไปที่รปภ. ที่กำลังพุ่งเข้ามา

จากนั้นทุกคนเห็นเพียงเย่เทียนวิ่งเข้าหา รปภ. คนที่อยู่ใกล้ที่สุดและง้างเท้าเตะไปที่หน้าท้องของเจ้าหน้าที่คนนั้นโดยไม่ลังเล

ผัวะ!

เสียงทุ้มดังขึ้นในที่เกิดเหตุ รปภ.กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างกายกำยำของเขากระเด็นออกไปด้านหลังหลายเมตรก่อนที่จะหยุดลงในที่สุด และตอนนี้เขาไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีก

ฉากที่เกินจริงนี้ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นๆ ถึงกับตะลึง รูม่านตาของทุกคนหดลงพร้อมกัน พวกเขาไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ อย่างเย่เทียนจะเก่งขนาดนี้

“พวกคุณอยากจัดการผมไม่ใช่เหรอ? รออะไรอีกล่ะ!”

ใบหน้าของเย่เทียนเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

เย่เทียนไม่สนใจว่าหัวหน้าหวางกำลังคิดอะไรอยู่ เขาได้แต่ขยับขาแล้วพุ่งเข้าไปหาหัวหน้าหวางราวกับความเร็วสายฟ้าและชกกำปั้นที่ใหญ่เท่าหม้อของเขาออกไปอย่างรุนแรง

เมื่อเห็นว่าหมัดเริ่มใหญ่ขึ้นในรูม่านตา หัวหน้าหวางรู้สึกใจหายมากและตอบสนองอย่างรวดเร็ว

พรึ่บ!

ทันใดนั้น เขาก็รีบยกมือขึ้นเพื่อป้องกันตัว ถึงแม้จะรับหมัดของเย่เทียนได้ แต่เขาก็ยังสไลด์ถอยหลังไปอย่างไม่อาจหยุดได้

“ไอ้หมอนี่มันคือใครกันแน่? ทำไมพลังของมันถึงบ้าคลั่งขนาดนี้?!”

หัวหน้าหวางรู้สึกถึงความเจ็บชาที่มือของเขา เขาไม่คาดคิดเลยด้วยซ้ำว่าเย่เทียนจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความหดหู่

แต่เย่เทียนไม่ปล่อยโอกาสให้หัวหน้าหวางมีเวลาคิดมากไปกว่านี้ เขาจึงพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสายฟ้าและชกหมัดออกไปตรงๆ อีกครั้ง

ซึ่งในครั้งนี้หัวหน้าหวางไม่สามารถทนรับได้อีก ดังนั้นเขาถูกหมัดของเย่เทียนกระแทกเข้าที่หัวไหล่และทำให้เขากลิ้งออกไปหลายตลบอย่างน่าสงสาร!

“ประธานเจิ้งคะ แย่แล้วค่ะ ไอ้หมอนั่นล้มหัวหน้าหวางกับคนอื่นๆ ไปแล้ว ตอนนี้เขากำลังจะบุกขึ้นไปข้างบนค่ะ!”

พนักงานต้อนรับตกใจมาก เมื่อเห็นเย่เทียนล้มหัวหน้าหวางแล้วเดินไปที่ลิฟต์ เธอจึงรีบกลับไปที่เคาน์เตอร์แล้วโทรหาเจิ้งเหวยกั๋ว

“อะไรนะ? เย่เทียนจะบุกขึ้นมา?!”

เจิ้งเหวยกั๋วที่อยู่ในออฟฟิศขมวดคิ้ว เขาเพิ่งถอดเสื้อบนของเสี่ยวหลินเสร็จและเตรียมจะเริ่มขั้นตอนต่อไป แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้ข่าวร้ายก่อน

“ไอ้พวก รปภ.ทำอะไรมันไม่ได้เลยเหรอ? คนเยอะขนาดนี้แต่จัดการคนคนเดียวไม่ได้? แล้วผมเสียเงินเยอะขนาดนี้เพื่อจ้างพวกมันทำไม?!”

เจิ้งเหวยกั๋วทั้งกลัวและโกรธมาก เขาได้แต่ผลักเสี่ยวหลินออกไปและหมดอารมณ์ทันที......