ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 489

เมื่อรู้ว่าฝีมือของเซวหมานจื่ออยู่แค่ระดับดำตอนกลางเท่านั้น เย่เทียนจึงหายกังวล

สาเหตุแรก ที่ผ่านมาเขาได้มีโอกาสประลองกับผู้ที่มีศิลปะการต่อสู้ที่มาตรฐานแบบนี้น้อยมาก ดังนั้นเขาจึงใช้โอกาสนี้เพื่อคุ้นเคยกับมัน เพื่อวันข้างหน้าจะมีวิธีรับมือได้

ส่วนสาเหตุที่สอง นี่ไม่ใช่การต่อสู้เพื่อคร่าชีวิต ถ้าหากเขาทำลายวิชาวัชระร่างป้องกันสกิลเทพของเซวหมานจื่อ ไม่แน่เขาอาจจะทำให้เซวหมานจื่อได้รับบาดเจ็บไปด้วย และมันอาจสร้างผลกระทบต่อผลการแข่งขันการคัดเลือกของเซวหมานจื่อ แล้วเขาอาจถูกกล่าวโทษได้

ที่สำคัญ เย่เทียนรู้ดีว่าเรื่องใหญ่ขนาดนี้ คงเป็นไปไม่ได้ที่ถังเหวินหลงผู้ซึ่งเป็นเจ้าของงานจะไม่รู้ แต่ถึงอย่างนั้นถังเหวินหลงก็ไม่ได้ออกมาห้ามเขาเลย คงแอบดูจากที่ไหนสักที่แน่นอน?

ดั่งที่ว่ากันว่า ‘ไม่ว่าจะทำอะไร ต้องเผื่อใจไว้ด้วย’ !

เพราะในโลกใบนี้ เพื่อนแท้หายาก ส่วนเพื่อนที่หวังผลประโยชน์นั้นมีไม่ขาดสาย

ถึงแม้ที่ผ่านมาความสัมพันธ์กับถังเหวินหลงจะดีมาก แต่เย่เทียนจะการันตีไม่ได้ว่ามันจะดีไปตลอด ดังนั้นจึงจะเปิดเผยไพ่เด็ดของตนง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้

เมื่อนึกถึงเหตุผลเหล่านี้ เย่เทียนจึงล้มเลิกความคิดที่จะเอาชนะเซวหมานจื่อแบบซึ่งๆ หน้า แต่ใช้วิธีการเผาผลาญพลังภายในของเซวหมานจื่อให้หมดไป และปล่อยให้เซวหมานจื่อเป็นคนยอมแพ้เอง!

เพราะถึงอย่างไรแล้ว ด้วยฝีมือระดับตอนกลางของเซวหมานจื่อนั้น พลังภายในของเขาไม่มีทางเทียบได้กับการฝึกพลังชั้นเจ็ดที่สามารถเอาชนะระดับดินได้ทุกระดับของเย่เทียนได้!

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เย่เทียนก็ไม่คิดที่จะโจมตีเขาก่อนเลย ได้แต่รับมือการโจมตีของเซวหมานจื่อเท่านั้น

นี่ก็เป็นสิ่งที่ช่วยไม่ได้เช่นกัน เพราะในตอนนี้ เขาแสดงฝีมือในระดับดำชั้นต่ำเท่านั้น ซึ่งพลังนี้ไม่อาจทำลายการป้องกันของเซวหมานจื่อได้เลย

แม้กระทั่งทุกครั้งที่ทำการโจมตี เขายังปล่อยโอกาสให้เซวหมานจื่อยืมพลังของเขาในการโจมตีกลับ แล้วทำไมต้องเปลืองแรงขนาดนี้ด้วย?

แต่มันก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่า วิชาวัชระร่างป้องกันสกิลเทพนั้นเป็นหนึ่งในวิชาที่มีการป้องกันที่ดีที่สุด และมันยังสามารถปกป้องการโจมตีของระดับที่อยู่สูงกว่าได้ด้วย ช่างเป็นวิชาที่เก่งสมคำร่ำลือจริงๆ!

แต่เซวหมานจื่อไม่รู้ว่าเย่เทียนคิดอะไรอยู่ เมื่อสังเกตว่าเย่เทียนไม่มีการโจมตีแต่เป็นฝ่ายตั้งรับอย่างเดียว เขาจึงคิดว่าเย่เทียนหมดมุกแล้ว และเขายังกระหน่ำโจมตีเข้าใส่เย่เทียนเพื่อจะจบการประลองนี้ให้เร็วที่สุด

โดยรวมแล้ว เซวหมานจื่อพยายามอย่างหนักในการโจมตี แต่มันกลับเป็นการปกปิดความสามารถที่แท้จริงให้กับเย่เทียน ทั้งสองสู้กันอย่างเมามันมาก และทำให้ผู้ชมเฝ้าดูอย่างสนุกสนาน

ผู้คนตั้งใจดูการต่อสู้นี้มาก เพราะไม่ง่ายเลยที่พวกเขาจะมีโอกาสได้เห็นการต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งในระดับนี้

แต่จี้เยียนหรันกลับมองไปที่เย่เทียนในการประลองอย่างว่างเปล่า ในใจของเธอรู้สึกซับซ้อนมาก

เย่เทียนเป็นคนดีมาก เรื่องนี้เธอปฏิเสธไม่ได้จริงๆ แม้กระทั่งเธอยังรู้ถึงความรักอันลึกซึ้งในใจของเธอที่มีต่อเย่เทียน

เขาช่วยเธอจากความทุกข์ยากซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากจะบอกว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเลย มันคงเป็นการโกหก!

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าเธอจะเป็นคนที่อารมณ์ร้อนมากแค่ไหน แต่เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง และเธอก็ปรารถนาที่จะมีผู้ชายคอยยืนอยู่ตรงหน้าและคอยปกป้องเธออยู่บ้าง

แต่น่าเสียดายที่เย่เทียนแต่งงานแล้ว

จากการอบรมสั่งสอนที่จี้เยียนหรันได้รับตั้งแต่เด็กนั้น เธอรู้ดีว่าการเป็นมือที่สามนั้นมันจะถูกตราหน้าเป็นคนเลว และเธอไม่ยอมเป็นคนแบบนั้นอยู่แล้ว

สิ่งสำคัญคือเธอรู้ว่าเย่เทียนรู้สึกยังไงกับเฉินหวั่นชิง เธอกลัวว่าต่อให้เธอรวบรวมความกล้าและสารภาพไป แต่เย่เทียนก็ยังปฏิเสธอยู่ดี แล้วเธอจะทำยังไงล่ะ? มันอาจจะเสียความเป็นเพื่อนไปเลยก็ได้?

เธอลังเล เธอคิดหนัก เธอนอนไม่หลับหลายต่อหลายคืนแล้ว เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

แน่นอนว่าความรักเป็นสิ่งที่ซับซ้อนที่สุดในโลกจริงๆ!

“เยียนหรัน คนอย่างเย่เทียนเป็นคนที่หายากมากนะ”

เฉิงหลงสังเกตเห็นสีหน้าความซับซ้อนของหญิงสาวที่อยู่ข้างเขา เขาอดใจไม่ได้ที่จะส่ายหัวแล้วพูดขึ้นอย่างกะทันหัน “เรื่องบางเรื่อง เราจำเป็นต้องไปไขว่คว้าเอานะ โดยเฉพาะเรื่องความสุข!”

“ดังนั้น ฝีมือของไอ้หนุ่มเย่เทียนอย่างน้อยก็อยู่ในระดับดำชั้นล่างแล้ว หรือไม่ก็อาจจะอยู่ในระดับดินแล้วล่ะ!”

คนอื่นๆ อาจจะมองไม่ออก แต่พวกเขาทั้งสองต่างเป็นผู้อาวุโสในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ อีกทั้งยังอยู่ในเส้นทางการต่อสู้ตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจึงมีประสบการณ์อันโชกโชนในการต่อสู้ แล้วพวกเขาจะดูไม่ออกได้อย่างไร?

แม้กระบวนท่าในการโจมตีของเซวหมานจื่อจะรุนแรงมาก แต่เย่เทียนก็หลบการโจมตีของเขาเท่าที่จะทำได้ ส่วนกระบวนท่าที่ไม่สามารถหลบหลีกได้เขาจะใช้วิธีสกัดกั้น ซึ่งไม่มีทางทำให้เขาได้รับบาดเจ็บเลย

ที่น่าเกลียดกว่านั้นคือ เย่เทียนยังไม่คิดที่จะโต้ตอบหรือสวนกลับเลยด้วยซ้ำ หากเป็นแบบนี้ต่อไป กำลังของเซวหมานจื่อก็จะหมดลงในไม่ช้า และเขาจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!

“เหล่าหลัว รอบนี้สำนักเฟยวี่ของพวกคุณได้ของดีเลยนะ! ขอแค่เขาได้พัฒนามากกว่านี้ อนาคตเขาจะเป็นกระดูกสันหลังของสำนักเฟยวี่ได้อย่างแน่นอน!”

เฉียนซิงหรงหันหน้าไปแล้วยิ้มพูดกับหลัวสาม และสีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความชื่นชมยินดีจากใจ

“เหล่าเฉียน ไม่ต้องยกยอผมหรอกน่า”

หลัวสามโบกมือด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น และสายตาอันขุ่นมัวของเขามองไปที่เจียงเหอซวนด้วยความลึกซึ้ง “ต่อให้ไอ้หนุ่มเย่เทียนจะอยู่ในระดับดินจริงๆ แต่ฝีมือก็คงไปไม่ไกลกว่าชั้นสูงหรอก แล้วจะเทียบกับศิษย์น้องเหอซวนได้อย่างไรล่ะ?”

“อาจารย์อาหลัวชมผมเกินไปแล้วครับ”

เจียงเหอซวนยิ้มอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน แต่ความหยิ่งทะนงในดวงตาเขานั้นไม่อาจซ่อนได้

“เอาล่ะ เอาล่ะ”

ดูเหมือนจะกลัวว่าหลัวสามจะตั้งคำถามต่อ เฉียนซิงหรงจึงรีบหันความสนใจไปที่ถังเหวินหลงและเปลี่ยนเรื่องพูดว่า “เหล่าถัง นี่มันก็เริ่มสายแล้วนะ พวกเราลงไปกันเถอะ!”

แน่นอนว่าถังเหวินหลงจะไม่คัดค้านอยู่แล้ว แต่สายตาที่มองเจียงเหอซวนก็เต็มไปด้วยความหมายอันลึกซึ้งเช่นกัน จากนั้นเขาก็หันหลังแล้วพาทุกคนเดินลงไปบนดาดฟ้าของเรือ......