ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 492

เมื่อเห็นว่าในที่สุดผู้เห็นเหตุการณ์ก็เดินออกมาเพื่อมาช่วยเหลือ เย่เทียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาไม่แม้แต่จะมองชายในชุดสูทที่อยู่ใต้เท้าของเขาด้วยซ้ำ หันหลังกลับและเดินไปหาหญิงวัยกลางคนที่เต็มไปด้วยเลือด

"ขอบคุณ! ขอบคุณ!"

หญิงวัยกลางคนได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาตลอดทั้งหมด รีบขอบคุณเย่เทียนอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีอะไร นี่คือสิ่งที่ผมควรทำ”

เย่เทียนยิ้มเล็กน้อย “คุณน้า ผมเป็นหมอ ผมเป็นหมอคนหนึ่ง ผมจะตรวจให้คุณเอง”

"ดี ดี!"

แน่นอน หญิงวัยกลางคนไม่มีความคิดเห็นใดๆ และรีบยื่นมือให้เย่เทียนตรวจสอบ

แต่ว่า มือของเธอเพิ่งยกขึ้นมาได้ครึ่งเดียว ก็ทิ้งลงทันที แล้วสลบไป

แม้จะอยู่ในอาการที่สลบ สีหน้าของหญิงวัยกลางคนก็ยังดูออกว่าเจ็บปวด!

“ แม่ง!”

เย่เทียนรีบรับอย่างรวดเร็ว แล้ววางมือข้างหนึ่งบนข้อมือของหญิงวัยกลางคนเพื่อตรวจสอบ

เพียงไม่กี่วินาที เย่เทียนก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้น

อย่ามองแค่เมื่อกี้หญิงวัยกลางคนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเรี่ยวแรง แต่อวัยวะภายในของนางถูกกระแทกอย่างแรง!

เกรงว่าก่อนหน้านี้เธอกังวลเกี่ยวกับอาการของลูกสาวก็เลยฝืนอดทนไว้ แต่ตอนนี้ ทุกคนช่วยกันมีส่วนร่วมในการช่วยชีวิต เธอก็เลยผ่อนคลาย และในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

ถ้าไม่รีบรักษา เกรงว่าจะอันตรายถึงชีวิต!

"ใครมีเข็มปักผ้า? เข็มกลัดหรือเข็มหมุดก็ได้ทั้งนั้น!"

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่เทียนจึงไม่กล้าที่จะชะลอและรีบตะโกนออกไปที่ฝูงชน

พวกที่ยังไม่เลือกที่จะช่วยเหลือแม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าออกไปช่วยด้วยตัวเอง แต่คำขอเล็กๆ น้อยๆ ของเย่เทียนเล็กๆน้อยๆแค่นี้ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ใช้เวลาครู่เดียวในมือของเขาก็ได้เข็มงอโค้งมาหลายอัน

เย่เทียนยืดเข็มโค้งหลายๆ อันทีละอันให้ตรง และคัมภีร์หวงที่อยู่ในร่างกายของเขาถูกรวบรวมอยู่ในเข็ม เข็มโค้งและเข็มทั้งสามก็ปักลงบนร่างของหญิงวัยกลางคน

พรึ่บ!

เพียงไม่กี่วินาที หญิงวัยกลางคนก็พ่นเลือดสีดำออกมาเต็มปาก แต่ความเจ็บปวดบนใบหน้าของเธอก็ดูลดลง และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอราวกับว่าเธอกำลังฝัน

"สวรรค์! นี่ นี่คือหมออัจฉริยะ!”

“เมื่อกี้คุณป้าสีหน้ายังเจ็บปวดมากเลย แต่เข็มไม่กี่เข็มก็สามารถยิ้มออกมาได้แล้ว?”

"เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นใครกันนะ? ทำไมอายุยังน้อยเขาก็เก่งกาจได้ขนาดนี้แล้ว!"

ฉากนี้ทำให้ผู้ชมอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา ไม่คาดคิดว่าทักษะทางการแพทย์ของเย่เทียนจะยอดเยี่ยมขนาดนี้

แต่เย่เทียนไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ แต่บิดเข็มอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งหญิงวัยกลางคนพ่นเลือดเก่าออกมาเต็มปากอีกครั้ง จากนั้นจึงดึงเข็มกลับ

ในเวลานี้ คนหนุ่มสาวสองคนที่เข้าร่วมการช่วยเหลือตั้งแต่ครั้งแรกได้เข้ามาพร้อมกับผู้โดยสารที่ได้รับบาดเจ็บ

ตอนนี้เองที่เย่เทียนตระหนักว่าชายหญิงคู่นี้หนึ่งในนั้นคือเสว่เอ๋อร์! สองคืนก่อนยังได้ช่วยลูกสาวเจ้าของร้านบาร์บีคิว!

“พี่ผู้ชาย ทำไมถึงเป็นพี่?”

เสว่เอ๋อร์ตกใจพอๆกับเย่เทียน ตาคู่สวยเบิกโต และแววตาของเธอปรากฏความตื่นเต้นดีใจเล็กน้อย

"เอาล่ะ การช่วยเหลือผู้คนเป็นสิ่งสำคัญ รายละเอียดเราค่อยคุยกันทีหลัง"

เย่เทียนยิ้มเล็กน้อย และชี้ไปที่พื้นที่ว่างข้างๆเขา “วางคนไว้! ตอนนี้รถพยาบาลฉุกเฉินยังมาไม่ถึง ผมจะตรวจให้เขาก่อน”

"ตกลง!"

เสว่เอ๋อร์ ไม่มีความคิดเห็นใดๆอยู่แล้ว และร่วมมือกับเพื่อนๆของเธอวางผู้บาดเจ็บไว้ข้างๆเย่เทียน แล้วรีบกลับไปที่รถบัสอีก

ด้วยวิธีนี้ เย่เทียนทำหน้าที่เป็นแพทย์ฉุกเฉินชั่วคราว มีเสว่เอ๋อร์และผู้คนที่กระตือรือร้นอีกหลายคนช่วยนำผู้บาดเจ็บออกจากรถบัส และเขามีหน้าที่ตรวจสอบสภาพร่างกายของผู้บาดเจ็บ

คุณลุงวัยกลางคนตกตะลึงอ้าปากตาค้างอยู่ครู่หนึ่ง เขาเป็นคนที่ทดสอบด้วยตัวเองแล้วรู้ว่ามันไม่ง่าย เย่เทียนร่างกายที่บอบบาง ทำไมถึงมีความแข็งแกร่งขนาดนี้ได้นะ?

ไม่ต้องพูดถึง คุณลุงวัยกลางคน แต่ผู้คนที่เฝ้าดูอยู่ หลังจากที่เห็นพลังอันยิ่งใหญ่ของเย่เทียนแล้ว พวกเขาอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าตกใจ

สักพัก ในเหตุการณ์ก็เงียบลงอย่างน่าประหลาดอีกครั้ง

เป็นเพราะเย่เทียนที่ทำให้พวกเขาตกใจมากเกินไป!

ไม่ต้องพูดถึงว่าทักษะทางการแพทย์ของเย่เทียนจะดีขนาดไหน แค่ร่างผอมบางของเขาซ่อนพลังอันยิ่งใหญ่ได้ถึงเพียงนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาประหลาดใจแล้ว

ตู้ม!

ช่วยชีวิตคนก็เหมือนการดับไฟ เย่เทียนไม่สนใจว่าพวกเขากำลังคิดอะไร เขาโยนเก้าอี้ที่เขาดึงออกมาให้คนคนหนึ่ง แล้วก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบผู้โดยสารที่โชคร้าย

เห็นได้ชัดว่าศีรษะของผู้โดยสารได้รับบาดเจ็บสาหัส และขาซ้ายของเขาก็ถูกเก้าอี้เมื่อกี้ทับจนผิดรูปเล็กน้อยเช่นกัน

แต่น่าเสียดายที่ ณ เวลานี้ในขณะที่ไม่มีเครื่องมือทางการแพทย์ เย่เทียนก็ต้องแทงผู้โดยสารไปเข็มสองเข็ม และหลังจากหยุดเลือดด้วยวิธีง่ายๆแล้ว จึงสั่งให้ทุกคนพาเขาออกไป

แต่ว่า เย่เทียนไม่ได้ตามเขาออกไป และกำลังจะเข้าไปข้างในรถบัส

“ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย!”

พึ่งเดินได้สองก้าว ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เขาพร้อมกับสะบัดไหล่ก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา และหลังจากเห็นสภาพแวดล้อมที่เขาอยู่ เขาก็ตะโกนร้องห่มร้องไห้ใส่เย่เทียน

แต่น่าเสียดายที่ เย่เทียนไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่มองดูเขาอย่างเรียบเฉย ดวงตาของเขาก็จ้องไปที่เด็กสาวที่อยู่ทางด้านซ้ายซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสมากกว่า

“แม่งนายเป็นคนหูหนวกเหรอ? ไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ? รีบมาช่วยผมด้วย!”

เมื่อผู้บาดเจ็บเห็นเช่นนี้ เขาก็ดุด่าว่าด้วยความไม่พอใจในทันที

“คุณแค่มือหักข้างเดียว มันไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นชีวิต ผมต้องช่วยชีวิตคนที่บาดเจ็บสาหัสกว่าคุณ!”

เย่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อยและกล่าวอย่างเย็นชา “อีกอย่าง ผมไม่ได้ทำให้เกิดอุบัติเหตุนี้ ผมช่วยคุณมันเป็นไมตรีจิต ผมไม่ช่วยคุณคือภาระหน้าที่อันพึงกระทำ ช่วยพูดให้มันดีๆหน่อย!”