ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 494

“หยุดนะ! คุณกำลังทำอะไร ผมบอกให้รีบหยุดเดี๋ยวนี้!”

ฟู่เจิ้งชูยังอยู่ห่างไกล เขาก็พบเย่เทียนซึ่งนั่งยองๆ อยู่บนพื้น และกำลังเตรียมตัวจะทำอะไรบางอย่างกับชายที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งเต็มไปด้วยเลือด ก็รีบตะโกนออกเสียงด้วยความโกรธ

“คุณมีตาเพื่อมีไว้เป็นเครื่องประดับเหรอ? คุณไม่เห็นหรือว่าผมกำลังช่วยชีวิตคนอยู่?”

เย่เทียนเหลือบมองกลับมาเบาๆ โดยไม่สนใจฟู่เจิ้งชูเลยและหันศีรษะเพื่อตรวจสภาพของผู้บาดเจ็บที่อาเจียนเป็นเลือดต่อ

“ไอ้สารเลว! หยุดนะ! ผมบอกให้หยุด! ถ้ามีคนเสียชีวิตคุณรับผิดชอบไหวไหม?!”

ฟู่เจิ้งชูตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็โกรธจัด และรีบออกจากทีมและวิ่งไปทางเย่เทียน อย่างโกรธเคือง

“คุณจะทำอะไร? อย่ารบกวนพี่ผู้ชายที่กำลังช่วยชีวิตคน!"

เพียงแต่ ก่อนที่เขาจะวิ่งไปถึงตรงหน้าเย่เทียนนั้น เสว่เอ๋อร์ซึ่งสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติก็กระโดดออกไปหยุดเขาไว้

"เขาเนี่ยนะจะช่วยคน?"

“ถ้าอย่างนั้นฉันถามคุณหน่อย เขาเป็นหมอหรือเปล่า? เขามีใบรับรองแพทย์ไหม? ถ้าผู้บาดเจ็บมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น พวกคุณสองคนจะต้องรับผิดชอบใช่ไหม?!”

ฟู่เจิ้งชูตกตะลึง เขาจ้องมองและโกรธจนลมออกทางจมูก เขาเคยพบกับสถานการณ์เช่นนี้ที่ไหนล่ะ?

ตามสถานการณ์ที่เคยผ่านมา มีคนไหนที่ไม่อ้อนวอนเขา? สถานการณ์ตอนนี้กลับตรงกันข้าม นี่มันเรียกว่าอะไร!

"นี่……"

แม้ว่าเสว่เอ๋อร์จะนับถือและชื่นชมเย่เทียนอยู่บ้าง แต่นี่เป็นเรื่องของชีวิต เธอจะไม่ลังเลได้อย่างไร?

ในเมื่อ เธอกับเย่เทียนเจอกันแค่สองครั้งเธอไม่คุ้นเคยและรู้เรื่องสถานการณ์เกี่ยวกับเย่เทียนเลย!

“เจิ้งชู ทำไมคุณยังยืนอยู่ตรงนี้? ยังไม่รีบไปช่วยยกผู้บาดเจ็บบนเปลหามอีก!”

ในขณะนี้ แพทย์ชราอีกคนที่ผมสีขาวและอายุเกินห้าสิบปีเดินออกจากท้ายรถบัส

เนื่องจากปัญหาของมุมนี้ หมอชราจึงเห็นเพียงฟู่เจิ้งชูที่กำลังโต้เถียงกับเสว่เอ๋อร์ แต่เขามองไม่เห็นเย่เทียนที่อยู่ที่ด้านหลัง

“孔、หัวหน้าข่ง ที่นี่มีคนขัดขวางการช่วยชีวิตคนของผม!”

ฟู่เจิ้งชูผงะไปครู่หนึ่ง แต่เขาตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว และโยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับเสว่เอ๋อร์

“สาวน้อย คุณกำลังทำอะไรอยู่? อยู่ดีๆทำไมขัดขวางไม่ให้เราช่วยชีวิตคนล่ะ?ถ้าการรักษาล่าช้า คุณรับผิดชอบไหวหรือเปล่า?”

แพทย์ชราที่ถูกเรียกในนามหัวหน้าข่งขมวดคิ้วทันที ขยับสองก้าวเดินไปข้างๆของฟู่เจิ้งชู ในที่สุดก็เห็นเย่เทียนที่นั่งยองๆข้างๆ ผู้บาดเจ็บ

“เฮ้เฮ้! ไอ้เด็กคนนั้น คุณกำลังทำอะไร! รู้ไหมว่านั่นคือชีวิตคน!”

คราวนี้ หัวหน้าข่งไหนเลยจะมาสนใจเสว่เอ๋อร์ ฉวยโอกาสที่เธอกำลังยุ่งวุ่นวาย ก้าวไปทางเย่เทียนด้วยความเร็ว

แควก!

แต่ที่น่าเสียดาย เย่เทียนแทบไม่สนใจหัวหน้าข่งคนนี้เลย เขาคว้าเสื้อของชายที่บาดเจ็บตรงท้องน้อย มือทั้งสองออกแรงฉีกเสื้อผ้าของผู้บาดเจ็บออกจากกันอย่างกะทันหัน

แควก!

ถึงเวลานี้แล้ว ในที่สุดเย่เทียนก็เข้าใจสาเหตุว่าทำไมผู้บาดเจ็บที่เขารักษา แต่ยังคงอาเจียนเป็นเลือด

ไม่มีเขา ในช่องท้องส่วนล่างของผู้บาดเจ็บ เหล็กชิ้นเล็กๆ ถึงกับแทงเข้าไป!

เนื่องจากผู้บาดเจ็บสวมเสื้อผ้าหลวมๆ และไม่มีเลือดไหลออกมามากนัก ก่อนหน้านี้เย่เทียนไม่ได้สังเกตเห็น

ไม่ใช่เพราะเขาถูกผลักลงกับพื้น แต่เพราะฟู่เจิ้งชูหยิ่งผยองเกินไป ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาถ่วงเวลาในการรักษาล่าช้า แค่เรื่องที่ทำให้เขาเกือบชนผู้บาดเจ็บที่อยู่ข้างๆก็ไม่สามารถอภัยได้แล้ว !

“ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไปให้ไกลๆ!”

เย่เทียนเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองฟู่เจิ้งชูกับข่งเหวินเฉิงอย่างเย็นชา จากนั้นหันกลับมามองที่ตัวผู้บาดเจ็บ

หลังจากที่ล่าช้าไปสักพัก ก็มีคราบเลือดจำนวนมากไหลออกจากร่างกายของผู้บาดเจ็บ และการรักษาก็ยิ่งต้องเร่งด่วน!

เย่เทียนรีบลุกขึ้นและตบก้นของเขาราวกับว่ากำลังเดินกลับไปหาผู้บาดเจ็บ

เพียงแต่ เขาเดินไม่ถึงสองก้าว เขาก็ถูกใครบางคนขวางไว้ทันที นอกจากที่เป็นเหมือนไม้กวนอึฟู่เจิ้งชูแล้ว จะเป็นใครได้อีก? !

“ไอ้หนุ่ม ผมขอเตือนคุณ นี่ไม่ใช่เวลามาก่อความวุ่นวาย ผมขอเตือนให้คุณรีบออกไปโดยเร็ว!”

“ถ้ายังไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ผมจะแจ้งตำรวจจับคุณ!”

“แน่นอน หากมีเหตุสุดวิสัยเกิดขึ้นกับผู้บาดเจ็บ คุณจะต้องรับผิดชอบทางกฎหมาย!”

เมื่อรู้สึกถึงดวงตาที่เย็นชาของเย่เทียน ฟู่เจิ้งชูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุกเล็กน้อย แต่เขามองดูผู้คนมากมายที่อยู่ตรงนั้น ยังมีหัวหน้าข่งเหวินเฉิงที่อยู่ถัดจากเขา จะกลัวไปทำไมทำเป็นใจกล้าตำหนิเย่เทียน

“แควก!”

เย่เทียนที่กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของผู้บาดเจ็บไม่มีกะจิตกะใจที่จะยุ่งวุ่นวายกับฟู่เจิ้งชูเลย และทันใดนั้นก็ชกออกไปราวกับสายฟ้า

ฟู่เจิ้งชูคิดไม่ถึงว่าเย่เทียนจะกล้าลงมือ และตอนนี้เขาถูกกระแทกที่ท้องอย่างแรง ทนไม่ไหวจนล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ทั้งร่างงอเป็นตัวกุ้ง ปากยังพูดพึมพำด้วยเสียงต่ำ

แต่เย่เทียนที่ชกต่อยหนึ่งหมัดออกไป ไม่มองเขาเลยสักนิด ก้าวข้ามฟู่เจิ้งชูโดยไม่ลังเล เดินตรงไปหาผู้บาดเจ็บและนั่งลงอีกครั้ง

เย่เทียนไม่ได้โอ้อวดเกินจริงจนเสียสติ หมัดนั้น เขาไม่ได้ใช้ชี่ทิพย์เลยแม้แต่น้อย ก็เพียงพอที่จะทำให้ฟู่เจิ้งชูทนทุกข์ทรมานได้ชั่วขณะหนึ่ง และก็ไม่ได้ทำร้ายชีวิตของเขา...