ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 563

"ขอโทษนะ ฉันเล่นเปียโนไม่เป็น คุณเลือกคนอื่นเถอะ!"

การปฏิเสธของจี้เยียนหรันนั้นเกินความคาดหมายของเย่ย่งเล่อมาก เขาจึงขมวดคิ้วขึ้นทันที แต่พอสักพัก เขาก็นึกได้อีกวิธี แล้วยิ้มพูดว่า "คุณผู้หญิงท่านนี้ครับ ถึงคุณจะเล่นเปียโนไม่เป็นก็ไม่เป็นไรนะครับ"

"งั้นเอาอย่างนี้ไหมครับ ให้คุณเลือกเพลงที่คุณถนัด แล้วผมจะเป็นคนเล่นเปียโน ส่วนคุณเป็นคนร้องดีไหมครับ?"

ทันทีที่พูดจบ ผู้คนในร้านก็ต่างพากันตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่าเย่ย่งเล่อจะอาลัยอาวรณ์กับจี้เยียนหรันขนาดนี้!

แขกที่มารับประทานอาหารประจำต่างก็รู้ดี แม้บางทีเย่ย่งเล่อจะเชิญคนขึ้นไปร่วมแสดงสดด้วย แต่เขาไม่เคยลดมาตรฐานลงมากขนาดนี้มาก่อน หรือว่าเขาจะถูกใจจี้เยียนหรันคนนี้เข้าให้แล้ว?

เมื่อนึกถึงจุดนี้ สายตาของทุกคนที่จับต้องไปที่จี้เยียนหรันต่างก็สับสนมากขึ้น ซึ่งมีทั้งความรังเกียจ ดูถูก ที่ไม่น่าแปลกใจที่สุดคือความอิจฉาของทุกคน!

"ผมว่าคุณคงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องใช่ไหมครับ? คนอื่นเขาอุตส่าห์ปฏิเสธขนาดนี้แล้ว แต่ทำไมยังหน้าด้านขนาดนี้ครับ?"

โดยที่ไม่รอให้จี้เยียนหรันตอบก่อน เย่เทียนก็ทนไม่ไหวและพูดขึ้นมาว่า "เปียโนดีๆ แต่คุณเล่นเหมือนหมาหอน แถมยังภาคภูมิใจในตัวเองอีกด้วย เชื่อคุณเลยจริงๆ"

"ผมเคยเห็นคนหน้าด้านมาก่อนนะแต่ยังไม่เคยเห็นคนที่หน้าด้านเท่าคุณมาก่อนเลย!"

บรรยากาศในร้านอาหารเงียบลงทันที ทุกคนต่างรอชมฉากที่ดุเดือด

พวกเขาไม่ใช่คนโง่ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าจี้เยียนหรันนั่งอยู่โต๊ะเดียวกันกับเย่เทียน บางทีสองคนนี้อาจจะเป็นแฟนกันก็ได้ แล้วถ้ามีคนมายุ่งกับแฟนสาวของตัวเองต่อหน้าแบบนี้ ไม่โกรธก็คงแปลกแล้วสินะ

"แขกท่านนี้ ดูเหมือนคุณกำลังจะบอกว่าคุณก็เล่นเปียโนเป็นงั้นเหรอครับ?"

เย่ย่งเล่อแสดงสีหน้าไม่พอใจทันที แต่ในไม่ช้าเขาก็ควบคุมสติและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ในเมื่อคุณคิดว่าผมเล่นไม่เพราะ งั้นขอเชิญคุณขึ้นมาเล่นให้พวกเราทุกคนฟังสักหน่อยไหมครับ"

"เย่เทียน คุณ……" สีหน้าของจี้เยียนหรันเต็มไปด้วยความกังวล

"เชื่อผมสิ ผมไม่เป็นไรหรอก"

เย่เทียนหันไปยิ้มให้จี้เยียนหรันอย่างมั่นใจและพูดกับเย่ย่งเล่ออีกครั้งว่า "ให้ผมขึ้นไปเล่น แน่นอนว่าไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้วครับ แต่ถ้าไม่มีการเดิมพันหน่อย แล้วมันจะมีความหมายได้ยังไงครับ!"

"หืม? เดิมพันงั้นเหรอ?"

"ง่ายมากครับ!"

เย่เทียนดีดนิ้วแล้วและยิ้มพูดว่า "คุณนะเป็นคนเจ้าเล่ห์มาก และเป็นคนประเภทที่ผมเกลียดมากที่สุดด้วย"

"งั้นให้ผู้ชมเป็นคนตัดสินก็แล้วกันนะครับ ถ้าทุกคนคิดว่าผมเล่นดีกว่าคุณ ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป คุณต้องห้ามเสนอหน้าออกมาในทุกที่ที่ผมไป"

"โอเคครับ! ผมรับคำท้าของคุณ!"

เย่ย่งเล่ออึ้งไปสักพัก จากนั้นพูดด้วยความมั่นใจว่า "แต่ถ้าคุณแพ้ ผมหวังว่าจะไม่เจอคุณในเมืองจินอีกนะครับ!"

ซึ่งเขาต้องเสียเงินมากมายในการจ้างครูที่เก่งที่สุดมาสอนเขา จนทำให้เขากลายเป็นปรมาจารย์ในศิลปะด้านนี้ได้ และเขาก็เชื่อว่าเย่เทียนที่เกาะเมียกินจะไม่มีปัญญาในด้านนี้หรอก

และยิ่งไปกว่านั้น คนที่ตัดสินคือทุกคนในร้าน และคนส่วนมากก็เป็นแฟนคลับของเขาทั้งนั้น ซึ่งมันก็รู้ผลแพ้ชนะกันอยู่แล้ว!

"ไม่มีปัญหาครับ!"

เย่เทียนตอบโดยไม่ลังเล "งั้นเอาอย่างนี้ เพื่อไม่ให้เป็นการเอาเปรียบ ผมจะให้คุณเล่นอีกหนึ่งเพลง"

"จำไว้นะครับ คุณเล่นเพลงที่คุณถนัดที่สุด ถึงเวลาที่แพ้ คุณจะได้ไม่มีข้ออ้างมาแก้ตัว"

ถึงแม้เย่ย่งเล่อจะเชื่อว่าเย่เทียนไม่มีปัญญาสู้เขาได้ แต่เพื่อความปลอดภัย เขาก็ไม่ปฏิเสธข้อเสนอของเย่เทียน

หลังจากปรับสภาพอารมณ์แล้ว สองมือของเขาก็วางลงบนเปียโน และเสียงเพลงอันไพเราะดุจจากสวรรค์ก็ดังกระจายออกไป

บอกได้คำเดียวเลยว่าฝีมือการเล่นเปียโนของเย่ย่งเล่อนั้นยอดเยี่ยมมาก ทำให้คนในร้านต่างพาเคลิ้มจนหลับตาลงและตั้งใจฟังเพลง《โหมโรงน้ำฝน》ที่เย่ย่งเล่อกำลังบรรเลง

เพลงนี้ไม่ถือว่ายากมาก แต่ถ้าจะเล่นให้ไพเราะ นั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง

เย่ย่งเล่อเป็นคนที่หยิ่งทะนงตนจริงๆ ในขณะที่เขาบรรเลงอยู่นั้น เขายังไม่ลืมที่จะใส่อารมณ์อย่างเต็มที่ เพื่อให้อารมณ์ที่แสดงออกเป็นไปตามบทเพลงที่เขากำลังบรรเลง

แปะ แปะ แปะ!!!

"โด่เรมี……"

เย่เทียนไม่ได้เล่นทันที แต่เขากดตัวโน้ตเพื่อให้ความรู้สึกในการเล่นเปียโนของเขากลับมา

ในเวลาเดียวกัน เย่เทียนเหลือบมองไปบนขอบเปียโน ด้านบนนั้นมีเนื้อเพลงเพลงหนึ่ง ซึ่งเป็นบทเพลง《โหมโรงน้ำฝน》ที่เย่ย่งเล่อเพิ่งเล่นไปเมื่อสักครู่นี้

เย่เทียนแค่เหลือบมองไปและหันกลับมาทันที จากนั้นเขาส่ายเบาๆ หลับตาลง และวางมือลงบนเปียโนตามความรู้สึก

ในวินาทีต่อมา เสียงเปียโนก็ดังขึ้น ตัวของเย่เทียนขยับไปตามจังหวะของนิ้วที่ระบำอยู่บนเปียโน ราวกับว่าเขากับเปียโนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันไปแล้ว

ดั่งที่ว่ากันว่า เมื่อถึงมือผู้เชี่ยวชาญ ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นไม่ได้

ถึงแม้เย่เทียนจะเล่นโน้ตเพียงแค่ไม่มีกี่โน้ต แต่ออร่าก็แผ่ออกมาจากตัวของเขาและมันก็ทำให้สีหน้าของเย่ย่งเล่อเปลี่ยนไปทันที เขารู้สึกได้ว่าเย่เทียนนั้นเป็นหนึ่งเดียวกับเปียโน เป็นปรมาจารย์ของปรมาจารย์จริงๆ!

ไม่ว่าจะยังไง นิ้วมือของเย่เทียนราวกับเต้นระบำอยู่บนเปียโน ทุกนิ้วของเขาเสมือนร่างกายที่มีชีวิตจริง และยังสามารถปลดปล่อยความเป็นตัวของตัวเองออกมาอย่างเต็มที่

และเปียโนตัวนี้ก็ดูเหมือนจะมีชีวิตและสามารถเปล่งเสียงอันมีจิตวิญญาณออกมา

อย่าว่าแต่เย่ย่งเล่อ แม้แต่จี้เยียนหรันและคนอื่นๆ ต่างก็พากันประหลาดใจ

เสียงบรรเลงของเปียโนไม่ใช่รูปภาพอยู่แล้ว แต่ภายใต้การบรรเลงของเย่เทียนนั้น ทำให้ทุกคนต่างเคลิ้มและค่อยๆ หลับตาลง ราวกับเห็นภาพในหัวขึ้นมาทันที

ซึ่งภาพในหัวนั้นคือเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เดินอยู่บนถนนตามลำพัง แต่จู่ๆ ฝนก็ร่วงโรยลงมา แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มคนนี้จะไม่รู้ตัวเลย

ถ้าจะพูดให้ถูกคือ เด็กหนุ่มคนนี้ถูกครอบงำด้วยความเศร้าในใจของเขามากกว่า ทำให้เขาไม่อยากสนใจปัจจัยภายนอกทุกอย่าง เขาได้แต่เดินอยู่บนถนนตามสัญชาตญาณของเขาอย่างโดดเดี่ยว

ทันใดนั้น เสียงเปียโนก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง และฝนที่โปรยลงมาก็หนักขึ้น ในที่สุดเด็กหนุ่มก็รู้สึกตัว แต่เขากลับตะโกนออกมาดังๆ ท่ามกลางสายฝน ตะโกนเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมจากฟากฟ้า

แต่การกระทำของเด็กหนุ่มดูเหมือนจะรบกวนเหล่าทวยเทพจนโกรธ และทันใดนั้น ฟ้าก็ร้องดังสนั่น บวกกับฝนฟ้าคะนองที่หนักกว่าเดิม ซึ่งดูเหมือนจะล้มเด็กหนุ่มคนนั้นให้ได้

แต่ว่า ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ เสียงเปียโนก็หยุดลงอย่างกะทันหัน ภาพในหัวของทุกคนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย.....