ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 577

“เป็นเด็กเป็นเล็กไม่เรียนหนังสือ แต่กลับมาฝึกลอบสังหาร ต่อไปจะไหวมั้ยเนี่ย?”

ระหว่างที่จ้องมองเด็กสาวที่ถูกตนจับตัวเอาไว้ สีหน้าของเย่เทียนก็ประหลาดขึ้นมา

เด็กสาวรู้สึกโมโห กัดฟันและพยายามที่จะดิ้น แต่มันกลับทำให้เย่เทียนออกแรงกดยิ่งกว่าเดิม และมันก็ยากที่จะหลุดออกไปได้!

“ฉันยอมแพ้แล้วโอเคมั้ย? รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

เด็กสาวที่จนปัญญาจำใจต้องยอมจำนน

เย่เทียนอดยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมาไม่ได้ เด็กสาวนี่จู่ๆ ก็มาลอบทำร้ายตนอย่างไม่มีสาเหตุ ตอนนี้พอรู้ว่าสู้ตนไม่ได้แล้วมายอมแพ้คิดว่ามันจะจบรึไง? มันจะไปมีเรื่องที่ดีแบบนั้นได้ยังไง!

พอคิดได้แบบนั้น เย่เทียนก็ได้ยิ้มอย่างขบขันออกมาที่มุมปาก และได้ตบแรงๆ ไปทีหนึ่ง

ป๊าบ!

เสียงตบที่ดังกึกก้อง มือสากๆ ใหญ่ๆ ของเย่เทียนได้ตบไปที่ก้นของเด็กสาว

“นะ นี่แกคิดจะทำอะไร!”

เด็กสาวส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าเล็กๆ แดงก่ำขึ้นมาทันที ในใจทั้งโกรธทั้งตกใจ ไม่คาดคิดว่าเย่เทียนจะตบไปยังที่ที่น่าอายแบบนั้นของเธอ

“ทำไม?”

เย่เทียนเบ้ปาก ทำเสียงจิ๊ๆ “ถ้าไม่ใช่ว่าฉันมีฝีมือสักหน่อย ไม่แน่อาจจะตายคามือเธอไปแล้วก็ได้”

ระหว่างที่พูด มือของเย่เทียนยังไม่ยอมหยุด ยังคงตีก้นไปอีกหลายที

“กะ แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ! หยุดเดี๋ยวนี้!”

การถูกชายแปลกหน้าตบไปที่ไวต่อความรู้สึกนั้น เด็กสาวจะไปเอาประสบการณ์แบบนี้มาจากไหน ในใจรู้สึกอับอายขนาดไหนแค่คิดก็รู้แล้ว น้ำตาได้เอ่อล้นออกมาที่ตาแล้ว

“หยุดอย่างนั้นเหรอ? ถ้าฉันไม่สั่งสอนเธอสักหน่อย แล้วเธอจะได้รับประสบการณ์ได้ยังไง?”

เย่เทียนทำเสียงฮึดฮัด และได้ตบไปอีกที จากนั้นก็พูดอย่างโหดๆ ไปว่า “พูดมา! ต่อไปยังจะกล้าอีกมั้ย?”

“ไม่กล้าแล้ว! ฉันไม่กล้าอีกแล้ว! รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

เด็กสาวทั้งโกรธทั้งอาย แต่ตอนนี้ชีวิตกำลังตกอยู่ในมือของคนอื่น จะกล้าแสดงมันออกมาได้ยังไง จึงรีบร้องไห้อ้อนวอนออกมาทันที

หางตาของเย่เทียนชักกระตุก ไม่นึกว่าเด็กสาวคนนี้จะร้องไห้ขึ้นมา เขาจึงขำออกมาสองที จากนั้นก็ปล่อยมือออกจากแขนเล็กๆ ของเธอ

“ไอ้สารเลว! แกกล้าทำแบบนี้กับฉัน ฉันจะไปฟ้องพ่อ พ่อไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่นอน!”

พอรู้ว่าถูกคลายออก เด็กสาวก็รีบพุ่งไปข้างหน้า หลังหนีออกไปได้สามเมตรและมั่นใจว่าปลอดภัยแล้ว ดวงตากลมโตคู่นั้นก็เหมือนจะสามารถพ่นไฟใส่เย่เทียนได้

ทันใดนั้น เย่เทียนก็สามารถมองเห็นหน้าตาของเด็กสาวได้ชัดแล้ว อายุราวๆ สิบหกสิบเจ็ด ใบหน้าสวยนั่นยังเผยให้เห็นความอ่อนเยาว์อยู่ บางทีอาจเป็นเพราะกำลังโมโห จึงทำให้หน้านั่นแดงเหมือนตูดลิง

เธอใส่ชุดพรางตัวกลางคืนที่รัดรูป ถึงแม้อายุจะยังน้อย แต่อาวุธนั้นค่อนข้างน่าดูเลย ไม่แพ้ให้กับจี้เยียนหรันเลยสักนิด เชื่อว่าถ้าผ่านไปอีกไม่กี่ปีจะต้องดีกว่าอย่างแน่นอน!

อายุแค่นี้ก็เติบโตได้ขนาดนี้แล้วเหรอ? นี่เธอกินอะไรทำไมถึงเจริญโตได้ดีขนาดนี้?

เย่เทียนจ้องจนตาค้าง อยากยื่นมือไปสัมผัสสักที จับดูว่าเป็นของแท้จริงๆ รึเปล่า

แน่นอนว่าเย่เทียนก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น เขาไม่ได้กลัวถูกแก้แค้น แค่เรื่องแบบนี้มันสกปรกไปหน่อย!

อย่างไรก็ตาม พอเห็นหน้าของเด็กสาวแล้ว เย่เทียนกลับรู้สึกว่ามันคุ้นๆ แต่ก็ยังนึกไม่ออก

เขาแค่มั่นใจว่า ชาติที่แล้วเขาเคยพบเจอเด็กสาวมาก่อน แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เขาเองก็ต้องมีลืมกันบ้าง

“ตรงนี้คงเป็นเส้นทางบังคับที่จะเข้าไปกิลด์แห่งความลับสินะ? เธอชื่ออะไร? ไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงกล้าลอบทำร้ายคนอื่นแบบนี้?”

“ฉันชื่อฮาชิโมโตะ…..”

เด็กสาวตอบกลับตามสัญชาตญาณ แต่พอพูดได้นิดหนึ่งจึงตั้งสติได้ และพูดพร้อมกัดฟันไปว่า “ไม่สิ!ทำไมฉันต้องบอกชื่อให้คนเจ้าชู้อย่างแกด้วย?”

“เดี๋ยวพอฉันไปฟ้องน้าเล็ก แกได้เจอดีแน่!”

ผุบ!

พอเย่เทียนได้ยินอย่างนั้น ก็ทนไม่ไหวจนได้ขำออกมา เด็กสาวก็ยังคงเป็นเด็กสาว พอโดนรังแกก็เอาแต่จะฟ้องผู้ใหญ่ซะแล้ว?!

“โอ้ว ไม่นึกเลยว่าเธอเองก็รู้ตัวเหมือนกันนี่!”

เย่เทียนแสร้งอุทานด้วยความตกใจ และไม่ได้สนใจคำขู่ของฮาชิโมโตะ คันนะเลยสักนิด “เธอควรไปเพิ่มไอคิวสักหน่อยนะค่อยมาฆ่าฉัน! เธอช่วยพาฉันไปที่กิลด์แห่งความลับก่อน”

ระหว่างที่พูด เย่เทียนก็ถีบขา แล้วมาถึงข้างหน้าฮาชิโมโตะ คันนะอย่างรวดเร็ว

ฮาชิโมโตะ คันนะรู้สึกหน้ามืด พอรู้ตัวอีกที เย่เทียนก็มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอถึงกับตกใจ ไม่คิดไม่ฝันว่าเย่เทียนจะเร็วได้ขนาดนี้

“เธอมาบอกทาง พาฉันไปที่กิลด์แห่งความลับ”

ไม่ทันที่ฮาชิโมโตะ คันนะจะได้ตั้งตัว เย่เทียนก็ได้ยื่นมือไปคว้าคอเสื้อของเธอเอาไว้ หิ้วเธอขึ้นมาเหมือนกับลูกไก่ตัวหนึ่ง จากนั้นก็เอาฮาชิโมโตะ คันนะขึ้นไปพาดบ่าโดยไม่สนว่าเธอจะรู้สึกยังไง

“แกปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้นะ!”

“ไม่ปล่อย! ทำตัวให้มันดีๆ หน่อย ไม่อย่างนั้นก้นเธอได้เดือดร้อนอีกแน่!”

ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำขู่ของเย่เทียนนั้นได้ผลมาก ฮาชิโมโตะ คันนะที่ขัดขืนมาโดยตลอดก็ได้สงบลงทันที

เมื่อชีวิตตกอยู่ในกำมือของอีกฝ่าย ต่อให้เธอจะไม่ชอบใจแค่ไหนก็ต้องเก็บมันเอาไว้ แล้วบอกทางเย่เทียนอย่างว่าง่าย

ผ่านไปไม่นาน เย่เทียนก็แบกฮาชิโมโตะ คันนะมาถึงหน้าประตูที่ปิดสนิทของโบสถ์แห่งหนึ่ง

“ถ้าจะเข้าไปต้องใช้รหัสลับ แกรีบปล่อยฉันลงไปนะ!”

พอเย่เทียนได้ยินอย่างนั้น เขาไม่กลัวฮาชิโมโตะ คันนะจะซ่อนแผนไว้ และปล่อยตัวฮาชิโมโตะ คันนะที่แบกไว้ลงมา

“ฮึ!”

ฮาชิโมโตะ คันนะทำเสียงฮึดฮัด แอบคิดว่าถ้าเข้าไปแล้ว ต้องขอให้น้าเล็กจัดการไอ้หมอนี่ซะให้เข็ด!

พอคิดได้แบบนั้น เธอก็ยื่นมือไปเคาะประตู ช้าสองเร็วสาม ทิ้งช่วงหนึ่งวิ ก็กระแทกไปอีกที

เย่เทียนรับรู้ได้ว่า นี่สินะรหัสลับที่ว่า….