ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 590

กับหยางซิงไห่นั้น เย่เทียนก็ถือว่าถูกใจมาทีเดียว ถ้าเกิดว่าเขามีความสามารถจริง เย่เทียนก็ไม่รังเกียจที่จะรับศิษย์ในนามเพิ่มอีกสักคน

และด้วยเหตุนี้ เย่เทียนจึงไม่ได้ใช้สุดกำลัง ทำเหมือนกำลังสอนวิชาไปด้วยเพื่อดูความอดทนของหยางซิงไห่

ปฏิเสธไม่ได้ว่า ถึงหยางซิงไห่จะเป็นแค่คนธรรมดาแต่ก็มีความมั่นใจการต่อสู้มาก ให้ความสำคัญกับทุกการโจมตี เป็นบ็อกซิ่งมือดีคนหนึ่งเลย!

ผ่านไปไม่นาน หยางซิงไห่ที่สู้กับเย่เทียนตรงๆ ก็เริ่มต้านต่อไปไม่ไหว เหงื่อไหลออกจากหน้าผากเต็มไปหมด

ถึงเย่เทียนจะไม่ได้ใช้พลังอะไร แต่ความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาก็ไม่ธรรมดา ทุกครั้งที่ปะทะกัน มันก็ทำให้หยางซิงไห่รู้สึกเหมือนกระดูกจะแตกหักไปทุกครั้ง

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เขากลับกัดฟันทนสู้ ราวกับเครื่องทำลายล้างที่ไม่รู้จักเหนื่อยไม่รู้จักเจ็บ โจมตีใส่เย่เทียนครั้งแล้วครั้งเล่า

แล้วเวลาก็ผ่านไปอีกประมาณสิบนาที หลังจากที่เย่เทียนตั้งใจถอยออกมา ทั้งสองก็ได้ปะทะกันไปไม่ต่ำกว่าร้อยหมัดแล้ว มีแผลเกิดขึ้นตามตัวหยางซิงไห่เต็มไปหมด เลือดท่วมไปทั้งตัว จนทนดูไม่ได้เลย

แต่เขาก็ยังมีใจที่จะสู้ สายตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงฮึดอันกล้าแกร่ง!

“คุณใช้ได้เลย!”

พอเห็นว่าหยางซิงไห่น่าจะถึงขีดจำกัดแล้ว เย่เทียนก็ไม่รีรอ ซัดหมัดอันรุนแรงออกไป

หยางซิงไห่ตกใจทันที ในใจอยากปัดป้อง แต่ร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับตามความคิดไม่ทัน ได้แต่มองดูกำปั้นที่อยู่ในดวงตาขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ตุบ!

เสียงที่น่าอึดอัดดังขึ้น เย่เทียนได้ชกใส่หน้าอกของหยางซิงไห่อย่างจัง ทำเอาร่างกายที่น้ำหนักไม่น้อยกว่าร้อยห้าสิบปอนด์กระเด็นออกไป!

“โอ๊ย!”

หยางซิงไห่ทนไม่ได้จนต้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด ในใจอยากที่จะลุกขึ้น แต่ร่างกายที่เหนื่อยจนสุดขีดกลับไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย

“ผมแพ้แล้ว”

พอเห็นเย่เทียนค่อยๆ เดินเข้ามา หยางซิงไห่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นออกมาที่มุมปาก เขารู้ดีแก่ใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เทียนอ่อนข้อให้ เขาก็คงจะตายจนไม่รู้จะตายยังไงไปนานแล้ว

“วันนี้พอแค่นี้ก่อน! หวังว่าต่อไปไม่ว่าคุณจะทำเรื่องอะไรก็ให้คำนึงถึงผลที่จะตามมาด้วย!”

เย่เทียนส่ายหน้าเบาๆ หมุนตัวแล้วเตรียมที่จะไป

หยางซิงไห่รู้สึกร้อนรนขึ้นมา ไม่สนใจความเจ็บที่เกิดขึ้นทั่วตัว ตะโกนออกมาดังๆ ว่า “รอเดี๋ยว! ผมอยากฝึกวิชากับคุณ คุณช่วยรับผมเป็นศิษย์ไม่ได้เหรอครับ?”

“ผมมันเป็นแค่คนที่ธรรมดา การที่คุณมาอยู่กับผมมันไม่มีอนาคตหรอก!”

เย่เทียนหยุดเดินทันที ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ยิ่งไปกว่านั้น รวมๆ แล้ว เราพบกันยังไม่ถึงชั่วโมงเลยใช่มั้ย? ผมยังไม่รู้จักคุณเลยสักนิด ถ้าเกิดได้ศิษย์ที่ทรยศขึ้นมาจะทำยังไง?”

“หืม?!”

หยางซิงไห่ถึงกับอึ้ง กัดฟันแล้วพูดไปว่า “งั้นก็ให้ผมติดตามคุณไปช่วงหนึ่งก่อน เมื่อผมพิสูจน์ตัวเองได้ คุณค่อยรับผมเป็นศิษย์จะได้มั้ยครับ?”

“จำเป็นต้องบีบให้ผมอธิบายอย่างชัดเจนให้ได้เลยใช่มั้ย?”

เย่เทียนถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ ส่ายหน้าแล้วพูดไปว่า “ถ้าผมรับรู้ไม่ผิด ก่อนหน้านี้คุณเคยเป็นนักบู๊มาก่อน แต่ถูกคนทำลายวิชาไปใช่มั้ย?”

“ต่อให้ผมรับคุณเป็นศิษย์แล้วจะยังไง? ตันเถียนของคุณถูกทำลาย นอกจากว่าจะมียาชั้นยอดมารักษา ไม่อย่างนั้นชีวิตนี้คุณก็ไม่มีทางได้ก้าวเข้าสู่เส้นทางของนักบู๊อีกแน่นอน!”

ถูกต้อง! เมื่อกี้ตอนที่ทั้งคู่ประมือกัน เย่เทียนก็ได้ตรวจสอบสภาพของหยางซิงไห่อย่างเงียบๆ ถ้าตัดเรื่องนี้ออก เขาก็พอใจในตัวหยางซิงไห่มาก

แทบจะทันทีที่เย่เทียนพูดจบ หยางซิงไห่ก็ได้ปฏิเสธออกมา “ผมไปหลงกลคนที่ชั่วช้าเข้า เลยโดนทำลายวิชาครับ!”

“เมื่อเป็นอย่างนั้น ถ้าคุณไม่รังเกียจ งั้นก็อยู่ที่เมืองจินต่ออีกสักสองวัน รอผมเสร็จธุระทางนี้ก่อน แล้วคุณค่อยตามผมกลับไปที่เจียงหนัน!”

“แต่ว่า ผมขอบอกคุณไว้ก่อน ถ้าคุณไปที่เจียงหนันกับผมแล้ว สิ่งที่จะทำก็ไม่ใช่เรื่องที่ปกติเท่าไหร่!”

พอเห็นท่าทางของหยางซิงไห่ ดูไม่เหมือนคนที่โกหกเลย เย่เทียนจึงส่ายหน้าอย่างจนใจ สุดท้ายก็ตัดใจไม่ลงอยู่ดี

เขาสามารถเข้าใจความรู้สึกของหยางซิงไห่ได้ทั้งหมด เขาก็แค่อยากรักษาตันเถียนให้หาย จะได้ไปหาศัตรูคนนั้นเพื่อแก้แค้น เกรงว่าหยางซิงไห่คงเห็นเขาเป็นความหวังสุดท้ายในชีวิตแล้วมั้ง?

เย่เทียนเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ดี ชาติที่แล้วเขาก็เป็นเหมือนกับหยางซิงไห่ไม่มีผิด มีแต่ความคิดที่จะแก้แค้น แต่กลับไม่มีใครช่วยรั้ง มันก็จะสิ้นหวังอย่างถึงที่สุดเหมือนกันไม่ใช่รึไง?

ถ้าไม่อย่างนั้น ในชาติที่แล้วเขาจะเลือกไปโดดหน้าผาทำไม?

โชคดีที่เขาไม่เพียงไม่ตาย แต่กลับได้บุญจากความอับโชคจนได้คัมภีร์หวงมาครอบครอง ถึงได้กลายเป็นทหารรับจ้างที่สร้างชื่อไปทั่ว!

ยังไงเย่เทียนก็ยังพอระวังในตัวหยางซิงไห่อยู่บ้าง จึงเตรียมที่จะส่งเขาไปอยู่กับเหลยหลาหู่

ยังไงซะ ต่อให้หยางซิงไห่จะถูกทำลายตันเถียนไปแล้ว แต่การที่จะจัดการกับชายฉกรรจ์ทั่วไปสักสามถึงห้าคนก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร ก่อนที่จะมั่นใจในความซื่อสัตย์ของเขา ก็ปล่อยให้อยู่ห่างจากบริษัทแซ่เฉิน อยู่ห่างจากเฉินหวั่นชิงไว้ก่อนดีกว่า!

“ได้ครับ! ผมยินดีตามคุณไปที่เจียงหนัน!”

หยางซิงไห่ไม่แม้แต่จะลังเล พยักหน้าตอบรับอย่างแรง

“คุณจดเบอร์ผมไว้หน่อย ไว้พรุ่งนี้กำลังฟื้นฟูกลับมาแล้วค่อยมาหาผม!”

เย่เทียนไม่รีรอ รีบบอกเบอร์โทรให้หยางซิงไห่ไป ขึ้นรถแล้วจากไป…….