ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 595

เย่เทียนเซ็งสุดๆ

ถึงแม้เขาอุตส่าห์มาที่โรงพยาบาลเพื่อพบตู้เฮิงฉุน แต่ตอนนี้มีคนดูอยู่มากมาย เขาไม่อาจถามข้อมูลของแก๊งหย่งเย่กับเขาได้จริงๆ

ถึงยังไงด้วยความลึกลับของแก๊งหย่งเย่ โอกาสน้อยมากที่ตู้เฮิงฉุนจะเต็มใจบอก เขาจะไต่สวนตู้เฮิงฉุนต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ก็คงไม่ได้

ในเมื่อข่มเหงด้วยบารมีไม่ได้ เย่เทียนมีแต่ต้องใช้วิธีเอาผลประโยชน์เข้าล่อ นี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำไมเขาถึงเลือกสกัดจุดของตู้เคอหลิน

ตอนนี้เขาแค่ต้องถ่วงเวลาออกไปเท่านั้น จนกว่าตู้เฮิงฉุนจะพบความผิดปกติของตู้เคอหลิน!

“เถ้าแก่ตู้ คุณคิดไว้ดีเกินไปรึเปล่าครับ ถ้าคำขอโทษมีประโยชน์ จะมีตำรวจและกฎหมายไปทำไมครับ?!”

เมื่อเห็นว่าตู้เฮิงฉุนพูดเพียงไม่กี่คำพี่พยาบาลสาวก็มีความคิดจะยอมจบ เย่เทียนยอมที่ไหน

“แกพูดถูก ถ้าคำขอโทษมีประโยชน์ จะมีตำรวจและกฎหมายไว้ทำไม”

แต่เย่เทียนไม่พูดอะไรยังดี พอเขาพูดปุ๊บก็เรียกความไม่พอใจจากตู้เฮิงฉุนมาทันที “ไอ้หนุ่ม ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นใครมาจากไหน ยังไงซะแกก็หักแขนหักขาของลูกชายฉัน แกจะต้องชดใช้!”

“เถ้า เถ้าแก่ตู้ครับ เหมือนคุณชายตู้จะผิดปกติไปนะครับ!”

แต่ไม่รอให้เย่เทียนตอบอะไร พี่หวังด้านข้างก็พบความผิดปกติของตู้เคอหลินซะก่อน และปริปากบอกตู้เฮิงฉุนด้วยเสียงเจื่อนๆ “คุณ คุณชายตู้ทำหน้าแบบนี้ตลอดเลยครับ ไม่แม้แต่กระพริบตา…..”

"หืม?!"

ตู้เฮิงฉุนผงะ เขารีบหันหลังกลับและตะโกนใส่ตู้เคอหลิน "ลูกชาย เป็นอะไรมั้ย"

น่าเสียดายที่ตู้เคอหลินผู้โดนเย่เทียนสกัดจุดไม่สามารถแม้แต่จะกะพริบตาได้ อย่าว่าแต่ขานตอบตู้เฮิงฉุนเลย

ตู้เฮิงฉุนกังวลขึ้นมาทันที เขารีบยื่นมือไปคว้าตู้เคอหลินมาเขย่าไปมา แต่ตู้เคอหลินก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

ถ้าไม่ใช่ว่าดวงตาของตู้เคอหลินยังกลอกไปมาได้อยู่ ตู้เฮิงฉุนเกือบจะคิดว่าเขาตายไปแล้ว

"แกทำอะไรกับลูกชายของฉัน?!"

แต่ตู้เฮิงฉุนไม่ใช่คุณชายเจ้าสำราญอย่างตู้เคอหลิน แม้ว่าเขาจะยังไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่เป็นอุปสรรคที่เขาจะพุ่งความสงสัยไปที่เย่เทียน

นี่ก็เป็นเรื่องที่ปกติมาก ในห้องคนไข้ก็มีเย่เทียนนี่แหละที่มีสีหน้าสบายใจที่สุด

"เถ้าแก่ตู้ ผมว่าคุณเปลี่ยนไปแซ่โบ้ยก็ได้นะครับ ทำไมถึงชอบโบ้ยทุกอย่างให้ผมล่ะครับ"

เย่เทียนทำท่าทางใสซื่อ “ที่คุณชายตู้เป็นอย่างตอนนี้ คงเพราะสวรรค์ต้องการลงโทษเขา”

เมื่อเห็นว่าตู้เฮิงฉุนเริ่มจะเครียดขึ้นมา เย่เทียนก็รู้ว่าปลาเข้ามาติดเบ็ดแล้ว หากเขาจากไป ตู้เฮิงฉุนต้องตามมาแน่นอน ถึงตอนนั้นค่อยหาสถานที่ที่ไม่มีคน แล้วจะต้องกังวลอีกเหรอว่าตู้เฮิงฉุนจะไม่ยอมบอกข้อมูลของแก๊งหย่งเย่?

"เอาล่ะ ผมยังมีธุระให้ทำต่อ ไม่มีเวลามาเสียอยู่ที่นี่ขนาดนั้น!"

พูดจบ เย่เทียนก็หันหลังกลับโดยไม่ลังเล ก้าวฉับไวออกจากห้องคนไข้

"แกพาลูกชายฉันไปตรวจร่างกายก่อน ถ้าเขาเป็นอะไรไป แกได้ใช้ครึ่งชีวิตที่เหลือในคุกแน่!"

ตู้เฮิงฉุนร้อนใจขึ้นมาทันที เขาไม่สนอะไรอีก รีบเรียกพี่หวังมาดูแลตู้เคอหลิน ก่อนจะไล่ตามเย่เทียนออกไปอย่างเร่งรีบ

"ไอ้หนุ่ม อย่าเพิ่งไป! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

แต่พอวิ่งมาถึงหน้าห้องคนไข้ ตู้เฮิงฉุนก็ลังเลขึ้นมา แม้ว่าเขายังอยู่ในวัยที่มีพละกำลัง แต่เขามีฐานะสูงส่ง เขาไม่กล้าที่จะทำให้เรื่องมันใหญ่โตเมื่อต้องเผชิญกับเด็กอย่างเย่เทียน

"เถ้าแก่ตู้ ผมไม่ใช่ลูกชายของคุณนะครับ คุณบอกให้หยุดผมก็ต้องหยุดเหรอ?"

"เถ้าแก่ตู้ คุณนี่อยู่อย่างสุขสบายมานาน จนสมองใช้งานไม่ค่อยดีแล้วใช่มั้ย?"

เย่เทียนนึกขำในใจ เขาพูอย่างเยาะเย้ย "คุณคิดว่าคุณเป็นผู้ชนะแล้วแน่ๆ แต่คุณเคยคิดมั้ยครับว่าผมจงใจหลอกล่อคุณขึ้นมาที่นี่?"

"แกหมายความว่ายังไง?!"

ตู้เฮิงฉุนสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองเย่เทียนด้วยอารมณ์ซับซ้อน

ในระหว่างที่ไล่ล่า เขาก็เคยคิดถึงข้อนี้ แต่พอนึกถึงสภาพอนาถาของตู้เคอหลิน จะไม่ให้เขาไล่ล่าได้ยังไง

ไม่ว่ายังไงตู้เคอหลินก็เป็นลูกชายของเขา!

ไม่ว่าตู้เคอหลินจะทำเรื่องเลวร้ายลงไปเพียงใด เขาในฐานะพ่อก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน แล้วไหนตู้เคอหลินโดนทำร้ายมาหนักขนาดนี้?!

“อีกเดี๋ยวคุณก็รู้ครับ”

เย่เทียนหัวเราะเฮ่ะๆ ขี้เกียจยืดเยื้อกับตู้เฮิงฉุนอีกต่อไป เขาขยับเท้าและเป็นฝ่ายพุ่งเข้าไปหา รปภ ที่รุมล้อมเข้ามาก่อน

“แกจะโอหังเกินไปแล้วไอ้หนุ่ม”

“ดูถูกพวกเราขนาดนี้ ดูท่าถ้าไม่เจ็บตัวซะบ้างแกคงคิดว่าตัวเองไร้เทียมทานจริงๆ”

“เพื่อนๆ ลุยเข้าไปด้วยกันเลย ให้เจ้าเด็กนี่ได้เห็นความสามารถของเรา!”

การสบประมาทของเย่เทียนส่งผลให้ รปภ สิบกว่าคนที่อยู่ที่นี่บันดาลโทสะกันหมด พวกเขาพากันพุ่งเข้าไปหาเย่เทียน

แต่พวกเขาเป็นเพียงกลุ่มคนธรรมดา ต่อให้มีจำนวนเยอะกว่าแต่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เทียนอยู่ดี

เย่เทียนเปรียบดั่งหมาป่าที่เข้าไปในฝูงแกะ ออกหมัดซ้าย เตะเท้าขวา ทุกครั้งที่ลงมือก็จะมี รปภ คนหนึ่งล้มลง และโหยหวนอย่างเจ็บปวด ไม่สามารถลุกขึ้นต่อสู้ได้อีก……”