ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 617

“ให้ตายเหอะ! ข้าไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม? รีบตบข้าที”

“เรื่องจริงหรือเรื่องโกหก? แม้แต่กรรมการยังมั่นใจไอ้หมอนั่น?”

“ไอ้หมอนั่นโผล่ออกมาจากไหน แต่ก่อนไม่ไเคยได้ยินชื่อแบบนี้เลยนี่!”

ทุกคนต่างก็ซุบซิบกัน แววตาที่มองเย่เทียนที่เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก

โดยเฉพาะโอชิ ตบหน้าเขาแรงๆ ไปหนึ่งที นึกถึงเขาแต่ก่อนที่ยังคงหัวเราะเยาะเย่เทียนโดยที่ไม่รู้กำลังของตัวเอง วันนี้เย่เทียนกลับเป็นคนที่แม้แต่กรรมการยังมั่นใจ เขาท้าทายเย่เทียนขนาดนั้น รนหาที่ตายชัดๆ!

ยังไง กรรมการต่างก็เป็นสมาชิกของทีมสายฟ้า พวกเขาเคยมีประสบการณ์การแข่งขันคัดเลือกผู้มีความสามารถ จะเป็นคนธรรมดาได้ยังไง?

พอนึกถึงแบบนี้ โอชิคิดดูแล้วว่าทำไมปีนี้เขตทหารเจียงหนันถึงจะถอยโอกาสให้การเข้าแข่งขันคัดเลือกบุคคลมีความสามารถให้เย่เทียน เห็นเย่เทียนกำลังเดินกลับมาอย่างช้า เขาจะกล้าชักช้า ไม่รีบไปต้อนรับได้ยังไง

“มีอะไร นายยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ?”

มองโอชิที่เดินไป เย่เทียนเลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วมองเขาด้วยความสงสัย

“คือว่า...นึกไม่ถึงเลยว่าความสามารถของคุณจะแกร่งขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ผมมองคุณผิดไปแล้ว”

โอชิพึมพำเสียงเรียบไปสักพัก แล้วแอบเรียบเรียงคำพูด จากนั้นก็พูดออกมาตรงๆ “สิ่งที่ผมโอชิเคารพที่สุดที่ก็คือผู้แข็งแกร่ง เรื่องก่อนหน้านี้ผมไม่ดีเอง ผมต้องขอโทษจริงๆ!”

เย่เทียนได้ยิน ทันใดนั้นก็หลุดยิ้ม นึกไม่ถึงว่าไอ้หมอนี่จะตรงไปตรงมาขนาดนี้ กลับไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจจนเกินไป ด้วยเหตุนี้จึงพูดขึ้นยิ้มๆ “ไหนๆ คุณก็พูดถึงขั้นนี้แล้ว ผมยอมรับคำขอโทษของคุณนะ ทว่า......”

“ผมขอเตือนคุณหนึ่งคำ บนโลกนี้ยังมีคนมีความสามารถอีกเยอะ หวังว่าวันข้างหน้าคุณจะมองคนให้ดี ถ้าเจอคนที่พูดยาก คุณ คงต้องซวยแน่!”

“ขอบคุณครับ”

โอชิตะลึงงันในใจ จะกล้าพูดมากอีกได้ยังไง เขาจึงพยักหน้าเต็มแรงแล้วแสดงท่าทีที่เคารพต่อเย่เทียนอย่างมาก

“พวกนาย ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกพวกนายแล้วว่าเย่เทียนไม่ได้ง่ายขนาดนั้น พวกนายไม่เชื่อเอง”

เซวหมานจื่อส่ายหัว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร “ต้องรู้ว่าข้าไม่ได้ผลประโยชน์อะไรจากเขานะ ตอนนี้พวกนายเชื่อหรือยัง?!

เมื่อทหารที่อยู่ภายใต้ถังเหวินหลงได้ยินต่างก็ก้มหน้าด้วยความละอายใจ แล้วจะกล้าเถียงเซวหมานจื่อได้ยังไง

สำหรับพวกนี้ เย่เทียนไม่ค่อยสนใจมาตลอดอยู่แล้ว ตอนนั้นก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากพวกเขา จึงเดินจากไปจากด้านข้าง

“เย่เทียน คุณปลอมตัวเป็นหมูกินเสือนี่มันสุดยอดจริงๆ รู้แบบนี้ตั้งแต่แรก ผมก็คงไม่ฝึกให้ร่างกายบึกบึนขนาดนี้หรอก จะได้เหมือนคุณไง ดีแค่ไหน!”

“ทำไมผมถึงเพิ่งสังเกตเห็นคนที่ได้อายุแต่งงานแล้ว แต่ยังทำตัวเหมือนเด็กได้?”

เย่เทียนกลอกตามองบนใส่เซวหมานจื่อด้วยความไม่เป็นมิตร แล้วพูดอย่างจนปัญญา “พวกเขามองผมเป็นศัตรูขนาดนี้ ก็คงนึกว่าผมคือคุณชายที่เข้ามาด้วยใช้เส้นสายน่ะสิ ตอนนี้คลายความเข้าใจผิดไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องเกี่ยวอะไรกันอีกต่อไป”

ขณะที่พูด นัยน์ตาสีดำสนิทของเย่เทียนกวาดมองไปโดยรอบ แล้วหยุดอยู่ที่ชายคนหนึ่งที่ค่อยๆ เดินกลับไปที่เขตชมการต่อสู้ และสายตาก็เคร่งขรึมทันที

นี่คือชายที่สักหงส์รายล้อมไปด้วยไฟบนแขน ใบหน้าคล้ายกับเย่หย่งโซ่เล็กน้อย และนั่นก็คือพี่ชายแท้ๆ ของเย่หย่งโซ่ เย่หย่งหง!

เย่เทียนมองเห็นอย่างชัดเจน แต่เขาไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับมัน เท้าของเขาขยับไปด้านข้างของโอชิราวกับสายฟ้าแลบ และเขาก็เอื้อมมือออกไปแตะโอชิหลายๆ ครั้ง เขาไม่ปล่อยจนกว่าเขาจะเห็นว่าเขาที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่ได้วิตกกังวลกับชีวิตของเขาแล้ว แบบนั้นถึงจะทำให้เขาวางใจได้

ในพื้นที่การแข่งขัน คนที่ต่อสู้กับโอชิ เป็นลูกพี่ลูกน้องที่ชื่อเสียงไม่ดีและไร้เหตุผลของเย่เทียน เย่หย่งหง!

เทพเจ้าผู้เฒ่าเย่หย่งหงยืนอยู่ที่ไม่ไกล มองเย่เทียนอย่างเย่อหยิ่ง ทำให้ผู้คนเห็นว่าเขาค่อนข้างกำเริบเสิบสาน

“เย่เทียน เบิกตาให้กว้างมองให้ชัด ถ้านายกับข้าบังเอิญเจอกัน เขาจะเป็นชะตาของนาย!”

“แน่นอน คนอย่างข้ายังมีจิตใจที่เมตตาปรานีอยู่บ้าง ถ้านายคุกเข่าลงและก้มหัวให้กับข้าแล้วยอมรับความพ่ายแพ้ จากนั้นสาบานว่าจะไม่กลับไปที่เมืองหลวงอีก ข้าคงปล่อยนายไปได้!”

คำพูดหยาบคายของเย่หย่งหงส่งไปที่หูของเย่เทียน เย่เทียนหัวเราะด้วยความโกรธ แล้วผุดลุกขึ้นทันทีพร้อมพูดอย่างเย็นชา “ทุกคนต่างมีความสามารถในประเทศจีน ทำไมคุณต้องโหดร้ายขนาดนี้? ถ้าคุณขยับไปทางซ้ายอีกสามนิ้ว เกรงว่าเขาจะตายจากภาวะหัวใจหยุดเต้นทันที!”

“ถ้าข้าจะฆ่าเขา ข้าจะขยับให้ห่างสามนิ้วได้อย่างไร?”

เย่หย่งหงส่ายหัวแล้วยิ้มพูดว่า “ยิ่งไปกว่านั้น หมัดและขาไม่มีตา หากเขาถูกข้าจู่โจมตายโดยไม่ได้ตั้งใจ มันสามารถแสดงให้เห็นว่าเขายังไม่มีความสามารถที่เพียงพอ และเขาไม่เก่ง เขายังมาร่วมคัดเลือกผู้มีความสามารถได้ยังไง!"

“หมัดกับเท้าไม่มีตาใช่ไหม ผมจำคำพูดนี้ของคุณไว้แล้ว!”

เย่เทียนโกรธมาก เขาเห็นว่าว่าเย่หย่งหงเอาชนะโอชิได้อย่างง่ายดาย แต่เขาทำท่าที่โหดเหี้ยม แต่เขากลับโหดร้ายทารุณขนาดนี้ เกรงว่าเขาคงจะเห็นโอชิพูดกับตัวเองมาก่อน และเข้าใจผิดว่าโอชิเป็นเพื่อนของตัวเอง จึงตั้งใจสุดๆ!

“เย่หย่งหง ทางที่ดีที่สุด คุณควรภาวนาว่าอย่าได้มาเจอผมนะ ไม่งั้นผมจะทำให้คุณรู้อะไรที่เรียกว่าหมัดและเท้าที่ไม่มีตา!”