ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 654

ปัง ปัง!

ก็ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน เย่เทียนสะลึมสะลือได้ยินเพียงแต่เคาะประตูแว่วมาข้างหู

“อย่ากวนได้มั้ย ขอผมนอนต่ออีกหน่อยเถอะ!”

เย่เทียนหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงอย่างเกียจคร้าน บ่นพึมพำอย่างสะลึมสะลือ ม้วนหมอนขึ้นเล็กน้อยแล้วปิดหูไว้ พยายามเชื่อมต่อกับโจวกงอีกครั้ง

นี่ก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา เมื่อคืนในบาร์เหล้าเขาวุ่นวายเรื่องของปาซ่งเป็นเวลาหลายชั่วโมง เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกค้นพบเขาใช้เวลาอ้อมไปอีกทางเป็นเวลานานกว่าจะกลับมา แค่พลังทางร่างกายที่ถดถอยก็เพียงพอที่จะทำให้เขาเหนื่อยล้าแล้ว

เดิมทีคิดว่าหลังจากกลับมาแล้วจะฟื้นฟูกำลังสักหน่อย แต่ใครจะไปรู้ ถูกฟู้โก๋เฉียงหลายคนดึงไปปรึกษาหารือเกี่ยวกับรายละเอียด ไปๆมาๆก็ใช้เวลาไปอีกหนึ่งชั่วโมง อาบน้ำเสร็จแล้วมาดูเพื่อจดจำข้อมูลที่เกี่ยวข้องของหมู่บ้านส้งลาใช้เวลาอีกสองชั่วโมง กว่าจะได้นอนจริงๆก็เป็นเวลาตีหนึ่งเข้าไปแล้ว

ตอนนี้เพิ่งจะตีสี่ คิดๆแล้วเขาเพิ่งจะหลับไปได้แค่สามชั่วโมงกว่า มีหรือเขาจะยอมตื่นขึ้นมา?

เชื่อว่าหลายๆคนคงรู้สึกแบบนี้ นอนได้แค่สามชั่วโมง ความเหนื่อยล้าแบบนั้นเหนื่อยกว่าไม่ได้นอนทั้งคืน

คลิก!

ในเวลาไม่กี่นาที เย่เทียนที่สะลึมสะลือสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนได้เปิดประตู โดยไม่รอให้เขาได้สติ มีสายน้ำที่เย็นยะเยือกปกคลุมลงจากท้องฟ้าทำให้ร่างกายส่วนบนของเขาเปียกหมด

"แม่ง! ทำอะไรกัน?!"

เย่เทียนตะโกนร้องออกมา และพลิกกลิ้งลงจากเตียงอย่างไม่เป็นท่า

“ฮึ่ม! ห่วงแต่นอน! รีบไปล้างหน้าแปรงฟัน อย่าลืมว่าวันนี้มีงานสำคัญที่ต้องทำ!”

ฟู่เซิ้งหนานที่ถืออ่างล้างหน้าฮึ่มอย่างภาคภูมิใจ และเมินเฉยต่อเย่เทียนที่ตกตะลึงและหันหลังเดินจากไปอย่างสง่า

“เอ๊ะ?!”

เย่เทียนเช็ดคราบน้ำบนใบหน้าของเขา ยิ้มอย่างขมขื่น โดนขนาดนี้แล้ว เขายังจะหลับลงได้ไง? อีกทั้งยังมีเตียงที่เปียกน้ำ เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถที่จะนอนต่อได้แล้ว

หมดหนทาง เย่เทียนจึงต้องยืดเส้นยืดสาย และเดินไปห้องอาบน้ำแปรงฟัน

เมื่อเย่เทียนอาบน้ำแปรงฟันง่ายๆเสร็จแล้ว เดินลงไปที่ห้องนั่งเล่น ฟู้โก๋เฉียงนั่งอยู่บนโซฟาในชุดจีนโบราณกำลังหลับตาพักผ่อน โดยมีปืนไรเฟิลวางอยู่ข้างๆ

“อารองฟู่ คุณมาเช้าจัง!”

เย่เทียนรีบถูจมูกอย่างตั้งใจ และเดินไปด้วยรอยยิ้มทันที

"เพราะนายตื่นสายต่างหาก"

ฟู้โก๋เฉียงเปิดตาที่ปิดสนิททั้งคู่ หยิบปืนไรเฟิลข้างตัวเขาแล้วยืนขึ้น "ฉันจะไม่ใช้คำพูดที่เกรงอกเกรงใจกับนายนะ ตอนนี้ผู้คนกำลังรออยู่ข้างนอก ขอเพียงนายไม่มีปัญหา สามารถออกเดินทางได้ทันที"

"รอสักครู่"

เย่เทียนพยักหน้า รีบเดินไปที่โต๊ะอาหารข้างๆ ดื่มนมที่เทไว้นานแล้วดื่มทีเดียวหมดแก้ว หยิบขนมปังอีกสองชิ้น กัดแล้วพูดอย่างฟังไม่รู้เรื่องว่า “ได้ละ อารองฟู่ ไปกันเถอะ! "

ระหว่างพูด เย่เทียนเดินนำหน้าออกไปทางประตู

หน้าประตูในพื้นที่โล่งตรงทางเข้า มีชายผู้แข็งแกร่งกว่ายี่สิบคนในเครื่องแบบลายพรางและรองเท้าบู๊ตทหาร และหัวหน้าคือคนที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์ก่อนหน้านี้!

รวมทั้งถ่ามู่ชายร่างใหญ่ในชุดพรางตัว ตะโกนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แต่ละคนหน้าแดงคอหนา ราวกับว่าพวกเขาไม่เคยคิดว่าสงครามการต่อสู้ครั้งนี้จะมีผู้บาดเจ็บหรือไม่ แต่กลับสนใจแต่การดื่มเหล้าที่เย่เทียนพูดถึงเท่านั้น

“เอาล่ะ สายมากแล้ว หยิบอาวุธของพวกคุณขึ้นมา ออกเดินทาง!”

เย่เทียนโบกมือทันที รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว

ตามที่ฟู้โก๋เฉียงพูดไว้ ทีมนี้ตระกูลฟู่ได้ทุ่มเทความพยายามอย่างมาก ทั้งทีม20 คนเต็มๆ สองคนมีหน้าที่รับผิดชอบในการซุ่มยิง คนหนึ่งมีปืนไรเฟิลลำกล้องใหญ่ ปืนกลมือจิ๋ว และปืนพก อาวุธสามระยะกลางและสั้นครบชุด

นอกจากนี้ ยังมีอาวุธที่กำบังพลังการยิงสองคน แต่ละคนมีปืนกลมือสองกระบอก และมีบาซูก้าบนหลังของพวกเขา และพลังการยิงก็เพียงพอแน่นอน!

ชายพรางตัวที่เหลือนั้นติดตั้งปืนไรเฟิลจู่โจมและระเบิดหลายลูกอย่างสม่ำเสมอ

แน่นอน อาวุธทางทหาร เช่น มีดสั้นและกรงเล็บบิน ถูกบรรจุไว้คนละชุดเกือบทุกคน และคนสองคนก็ติดตั้งเครื่องมือต่างๆ เช่น เครื่องตรวจจับทุ่นระเบิด

ที่ทำให้เย่เทียนประหลาดใจมากที่สุดก็คือถ่ามู่ไอ้หมอนี่ ดูเขาก็ไม่ได้สูงมาก แต่เขาถือปืนกลที่หนักมาก ซึ่งทำให้เย่เทียน พึมพำอย่างลับๆ สงสัยว่าชายคนนี้ยังไม่ทันถึงสถานที่ก็คงเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว

ไม่ว่ายังไง แม้ว่าทั้งทีมจะมีคนเพียง 20 คนเท่านั้น เมื่อพิจารณาจากความสามารถส่วนบุคคล ยังมีอุปกรณ์อันยอดเยี่ยมที่เตรียมมาอย่างช่ำชองของพวกเขา แทบพูดได้ว่าเทียบได้กับทหารกองกลาง!

เย่เทียนเลือกที่จะไม่ใช้อาวุธมาก แต่มีเพียงปืนพกแบบปิดเสียงสองกระบอกที่ฟู้โก๋เฉียงพยายามยัดเยียดให้ นอกจากนั้นก็มีเพียงเหรียญร้อยกว่าเหรียญเท่านั้นที่เขาตั้งใจให้ฟู้โก๋เฉียงเก็บรวบรวมมา

สำหรับกลุ่มของฮาชิโมโตะฟูจิโนะ พวกเขาลุกขึ้นและจากไปอย่างเงียบๆ ตั้งแต่ถ่ามู่และคนอื่นๆ ทำความเคารพเย่เทียนแล้ว เย่เทียนก็ไม่รู้ชัดเจนว่าพวกเขาถืออาวุธอะไรบ้าง

แต่ว่า เย่เทียนก็ไม่ได้สนใจในเรื่องนี้ ในความเห็นของเขา ขอเพียงฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะไม่ได้ตายด้วยน้ำมือของเย่เทียน ตายก็คือตายไปสิ!

ไม่ว่าจะพูดยังไง ภายใต้คำสั่งของเย่เทียน กลุ่มคนมากกว่า 20 คนรีบก้าวขึ้นรถที่เตรียมไว้เป็นเวลานาน และมุ่งไปทางหมู่บ้านที่ส้งลาควบคุมไว้..