ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 656

“คุณชายเย่ รอสักครู่”

ถ่ามู่หยิบระเบิดออกมาอย่างระมัดระวังและยัดไว้ใต้ตัวผู้โชคร้าย วางระเบิดเป็นคู่ด้วยวิธีง่ายๆ ขอเพียงมีคนมาพลิกศพที่โชคร้าย ก็จะถูกระเบิดจนปลิวเป็นชิ้นๆ!

หลังจากเคลื่อนไปข้างหน้าเป็นระยะทางประมาณสามร้อยเมตร ในที่สุดก็มาถึงตำแหน่งที่คาดหมาย และกลุ่มคนจำนวนยี่สิบคนทั้งหมดก็รวมตัวกันอีกครั้ง

ด้านหน้าของพวกเขา มีหมู่บ้านที่ทรุดโทรมเป็นหมู่บ้านไม่ใหญ่มาก แต่มีบริเวณรอบๆประมาณสองกิโลเมตร

จากตำแหน่งของพวกเขามองลงไป เห็นได้รางๆ ว่าถึงแม้ชายติดอาวุธข้างในจะนุ่งห่มเรียบง่าย แต่ก็มีปืนไรเฟิลจู่โจมพร้อมอุปกรณ์ครบครัน ควบคู่ไปกับหน้าตาที่ดุร้าย ราวกับจะเตือนทุกคนว่าไม่ใช่ทุกคนสามารถจะมาล่วงเกินได้ง่ายๆ!

“พวกนายช้าจริงๆ!”

เพียงแต่ ก่อนที่เย่เทียนและคนอื่นๆจะเข้าไปใกล้ เสียงที่เยือกเย็นก็แว่วลงมาจากบนศีรษะของพวกเขา

เสียงที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำเอาทุกคนสะดุ้งตกใจ โชดดีที่ทุกคนผ่านประสบการณ์สู้รบในสงครามมาก่อน พวกเขาทั้งหมดต่างก็ยกกระบอกปืนขึ้นอย่างว่องไว และเงยหน้าขึ้นมอง

"ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะ?!”

เมื่อเห็นใบหน้าของผู้พูดอย่างชัดเจน เย่เทียนสะดุ้ง ตกใจจนเหงื่อไหลเต็มแผ่นหลัง ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะ ไม่เสียแรงที่เป็นผู้บังคับบัญชาอันดับสองของกิลด์แห่งความลับ เขาสามารถกลั้นลมหายใจของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ เมื่อกี้ถ้าหากเขาคิดลอบโจมตีตัวเองขึ้นมา เย่เทียนก็ไม่มีความสามารถพอที่จะหลบได้จริงๆ

"พวกเรารู้ชัดเจนแล้ว นักธุรกิจหญิงชาวจีนที่คุณต้องการช่วยชีวิตคนนั้น ถูกส้งลา ขังไว้ในห้องขังที่ด้านหลังหมู่บ้าน ส่วนตัวส้งลาอาศัยอยู่ในห้องกลางสุดของหมู่บ้าน"

ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะกระโดดลงจากต้นไม้ ลงสู่พื้นอย่างเงียบๆ

เย่เทียนได้ยินเช่นนี้ เขาก็อดไม่ที่จะนิ่งคิด สักพักใหญ่ๆ เขาก็พูดกับถ่ามู่ "ถ่ามู่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณรวบรวมพี่น้องทุกคน โจมตีไปในจุดเดียว และดึงดูดความสนใจของฝ่ายตรงข้าม"

" ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะ คุณพาคนของคุณแอบเข้าไปในหมู่บ้านกับผมเพื่อช่วยคน!”

แม้ว่าเย่เทียนจะไม่ค่อยรู้เรื่องขบวนการสู้รบการทหารมากนัก แต่สามัญสำนึกพื้นฐานเขาก็พอมี ไม่ว่าเขาจะโง่แค่ไหน เขาก็ไม่คิดจะใช้คนสามสิบคนเหล่านี้เพื่อต่อสู้กับทหารที่ติดอาวุธสามร้อยคนของส้งลาอย่างเด็ดขาด

ในเมื่อ จุดประสงค์การเดินทางของพวกเขาในครั้งนี้ที่สำคัญคือการช่วยคน!

แน่นอน หากมีโอกาส เย่เทียนก็จะไม่รังเกียจที่จะฆ่าส้งลาทิ้ง!

"ตกลง"

เรื่องนี้ถ่ามู่ก็ไม่มีความเห็นอะไร นี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดโดยไม่ต้องสงสัย เขารีบพูดกับชายพรางตัวร่างใหญ่ที่อยู่ด้านล่างทันที "ได้ยินที่คุณชายเย่พูดไหม? ยังไม่รีบสร้างแนวป้องกันและเตรียมพร้อมสำหรับการสู้รบอีก! "

เมื่อผู้พรางตัวทุกคนได้ยินเช่นนี้ พวกเขาต่างก็แยกย้ายกันไปทันที บางคนขุดสนามเพลาะ บางคนวางทุ่นระเบิด ในขณะที่ผู้ลอบโจมตีก็เดินไปเพื่อค้นหาที่ราบสูงที่ทรงพลังกว่า

“ปฏิบัติตามเสียงปืนของพวกคุณ!”

ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะพูดออกมาอย่างเฉยเมย แทบไม่สนใจเย่เทียนเลย และพานักฆ่าเหรียญทองสิบคนเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเย่เทียนห็นเช่นนี้ เย่เทียนทำได้เพียงส่ายศีรษะด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น และเดินอ้อมไปหลังหมู่บ้านเพียงลำพัง

“พวกสไนเปอร์พร้อมหรือยัง?”

"สไนเปอร์หมายเลข 1 มาแล้ว!"

“เบอร์สอง เข้าที่!”

“เอาล่ะ! พวกนายทำความเข้าใจกันก่อน เดี๋ยวสักครู่อย่าลืมยิงผู้บังคับบัญชาระดับกลางและระดับสูงของคู่ต่อสู้ทิ้งก่อน! ยิงคุ้มกันมุ่งไปที่ตำแหน่งของฝ่ายตรงข้ามที่มีอาวุธสำคัญต้องควบคุมระงับพลังไฟของพวกมันให้ได้ ถ้ารอให้พวกมันจัดทัพขึ้นมา คนที่เสียเปรียบจะเป็นพวกเราเอง"

เย่เทียนอยู่ในระหว่างทางที่จะโจมตี ในชุดหูฟังยังคงได้ยินแต่คำสั่งของถ่ามู่

“ถ่ามู่ ทางคุณเตรียมพร้อมหรือยัง?”

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเย่เทียนก็เดินอ้อมไปถึงป่าที่อยู่ด้านหลังของหมู่บ้าน กดชุดหูฟังแล้วถามออกเสียง

ถ่ามู่ตอบว่า “คุณชายเย่ พวกเราเตรียมพร้อมแล้วครับ สามารถโจมตีได้ทุกเมื่อ!”

“ดี ถ้างั้นพวกคุณเริ่มได้เลย ทันทีที่เสียงปืนดังขึ้น ผมจะหาโอกาสเข้าไป”

ภายในใจกลางหมู่บ้าน ชายหนุ่มผิวเข้มรีบผลักประตูเข้ามาด้วยสีหน้าซีดเซียว

"ฝ่ายตรงข้ามมีกี่คน?"

เสียงระเบิดดังมากจนขนาดนี้ ส้งลาได้ยินนานแล้ว ถือปืนกระบอก กำลังเตรียมตัวจะออกไป

"นี่……"

ชายหนุ่มเริ่มลังเลทันทีและพูดอย่างขมขื่นว่า “ท่านส้งลา ผมก็ไม่ชัดเจนว่ามากันกี่คน แต่พลังการยิงของพวกเขาแข็งแกร่งมาก จนพวกเราไม่สามารถจัดการวิธีที่มีประสิทธิภาพเพื่อโต้กลับได้เลย”

“ท่านส้งลา ยังไงพวกเราก็รีบหนีไปเถอะนะ”

"ไอ้เศษสวะ!"

ส้งลาเลิกคิ้ว ยกปีนขึ้นยิงชายหนุ่มทิ้งอย่างไม่ลังเล “ไอ้เศษสวะอย่างนายไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกน้องของฉัน!”

หลังจากที่ฆ่าชายหนุ่มแล้ว ส้งลาแทบไม่ได้เหลียวมองอีกเลย เขาหยิบโทรศัพท์ดาวเทียมออกมาแล้วโทรหาตูลี่พันธมิตรของเขา หลังจากขอความช่วยเหลือแล้ว ก็ค่อยเดินออกจากประตูไป

“ท่านส้งลา! ท่านส้งลา!”

ชาวบ้านที่ตื่นตระหนกกลุ่มหนึ่งได้รวมตัวกันอยู่ข้างนอกประตูแล้ว เมื่อส้งลาเดินออกมา พวกเขาทั้งหมดต่างก็ตะโกนขึ้นมา

“แม่งตื่นตระหนกโวยวายอะไรกัน!

ส้งลาชำเลืองมองดูพวกเขาอย่างสงบ แล้วพูดอย่างใจเย็น “ช่วยผมเอาหัวใจของพวกคุณแต่ละคนใส่กลับเข้าไปในท้องซะ พวกเรามีคนหลายร้อยคน แค่ยืนแล้วปล่อยให้พวกเขาฆ่า ใช้เวลาเป็นครึ่งชั่วโมง ก็ไม่สามารถฆ่าตายหมด” !"

“พวกผู้หญิงและเด็กในหมู่บ้านไปดับไฟ นอกนั้นทุกคนจงรวมตัวกัน แล้วสู้ไปพร้อมกับฉันอย่างดุเดือด!”

การปรากฏตัวของส้งลาทำให้ชาวบ้านที่ตื่นตระหนกได้พบเสาหลักที่ยึดเหนี่ยวอย่างไม่ต้องสงสัย และไม่นานก็สงบสติอารมณ์ได้ และเริ่มจัดการโจมตีโต้กลับอย่างมีประสิทธิภาพ...