ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 670

“ผู้จัดการครับ เขาเป็นนักบู๊นะครับ! และอย่างน้อยต้องเป็นนักบู๊ในระดับดำแล้วนะครับ!”

เมื่อสัมผัสถึงความโกรธจากปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์ ชายสวมแว่นก็อธิบายด้วยความตื่นตระหนก

“นี่เป็นเหตุผลของคุณงั้นเหรอ?”

ผู้จัดการเงียบไปทันที และหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็พูดว่า “ต่อให้มันจะเป็นนักบู๊ แต่คงไม่ถึงขั้นให้เราเสียพนักงานไป 10 คนพร้อมกันหรอกนะ? ทั้งๆ ที่รู้ว่าสู้มันไม่ได้ แล้วทำไมไม่ให้พวกมันหนี?”

ชายใส่แว่นตกใจและรีบอธิบายด้วยเสียงที่สั่นเทา “ผู้จัดการครับ ผม ผมให้พวกมันถอนตัวแล้วครับ แต่ไอ้หมอนั่นมันมีฝีมือระดับดำจริงๆ ไม่มีใครหนีได้เลยครับ”

“หุบปาก!”

ผู้จัดการตวาดใส่ “คุณเป็นผู้อาวุโสในบริษัท คุณควรรู้กฎของบริษัทดี ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร ความล้มเหลวก็คือความล้มเหลว!”

“ผู้จัดการครับ ผมผิดไปแล้ว! คุณเห็นแก่ผมที่ทำงานให้บริษัทมาหลายปีเถอะครับ ให้โอกาสผมอีกสักครั้งนะครับ!”

เมื่อได้ยินคำพูด ชายใส่แว่นก็รีบอ้อนวอนขอความเมตตาและต่อว่าในใจถึงคนที่รวบรวมข้อมูล

“คุณวางใจได้ คุณอยู่กับผมมานานหลายปีแล้ว ถึงแม้โดยส่วนใหญ่ผมจะเข้มงวดกับผลลัพธ์มาก แต่ผมยังไม่ถึงขั้นต้องเด็ดขาดขนาดนั้น”

น้ำเสียงของผู้จัดการอ่อนลงทันที และพูดเบาๆ ว่า “ภารกิจที่ล้มเหลวในครั้งนี้จะว่าไปก็เป็นความผิดของคนในแผนกการตลาดจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็เสียพนักงานไปสิบคนแล้ว เบื้องบนจะตรวจสอบลงมาแน่นอน คุณรีบเขียนรายงานการดำเนินการให้เร็วที่สุด ผมจะได้อธิบายกับเบื้องบนถูก”

ชายสวมแว่นถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณครับ! ขอบคุณผู้จัดการครับ! ผมจะรีบส่งรายงานการดำเนินการให้เร็วที่สุดครับ”

“คุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ต่อให้ผมจะปกป้องคุณ แต่เกรงว่าคงยื้อคุณไว้ไม่เกินหนึ่งอาทิตย์หรอก”

ผู้จัดการส่ายหัวและยื่นคำขาด “คืนนี้ผมจะส่งลูกน้องยอดฝีมือให้คุณสิบคน ผมไม่สนว่าคุณจะใช้วิธีไหน แต่ภายในหนึ่งอาทิตย์ คุณต้องปิดจ๊อบนี้ให้ได้!”

“ผู้จัดการไม่ต้องห่วงนะครับ ถ้ามียอดฝีมือมาด้วย ผมจะเป็นคนพาพวกเขาไปลงมือเอง ผมรับรองว่าจะปิดงานนี้ได้แน่นอนครับ!”

คนใส่แว่นรู้ดีว่านี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายของเขา ถ้าเขาล้มเหลวอีกครั้ง ต่อให้เขาไม่ตายในเงื้อมมือของเย่เทียน เขาก็จะต้องตายในเงื้อมมือของผู้จัดการคนนี้แน่นอน!

เพราะบริษัทไม่เคยเก็บผู้พ่ายแพ้ไว้!

“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น!”

เมื่อพูดจบ ผู้จัดการก็ไม่พูดอะไรต่อและวางสายไปทันที

หลังจากได้ยินเสียงดังขึ้นจากโทรศัพท์ ชายสวมแว่นก็รู้สึกถึงแผ่นหลังของเขาเปียกไปด้วยเหงื่อเย็นแล้ว และดวงตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้แว่นตาก็ประกายไปด้วยแสงอันเย็นเยือก ซึ่งทุกอย่างนี้ล้วนมาจากเย่เทียนคนเดียว!

“เย่เทียน ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไว้หรอก!”

......

บนถนนที่มืดมิด รถหลายคันได้จอดอยู่สักพักแล้ว

จี้เยียนหรันผู้กล้าหาญรีบออกจากรถแล้ววิ่งเข้ามาหาเย่เทียน จากนั้นสวมกอดเขาอย่างอบอุ่นโดยไม่ลังเล!

“พี่เยียนหรัน ก็แค่ไม่ได้เจอพี่เย่สองสามวัน ต้องขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

เซวฟู่ยี่ที่ตามอยู่ข้างหลังยิ้มเยาะ “หรือว่ามันจะเหมือนที่เขาว่ากัน ไม่เจอกันแค่วันเดียว แต่เหมือนห่างกันตั้งหลายปี?”

แต่เมื่อนึกถึงความสามารถของเย่เทียนที่แสดงให้เห็น เซวฟู่ยี่กลับรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลมาก เกรงว่าจะมีคนกล้าหาญอย่างเย่เทียนเท่านั้นที่มีสิทธิ์สั่งการหยางซิงไห่ผู้ดื้อรั้นคนนี้ได้!

“พี่เย่ครับ สองวันนี้พี่หายไปไหนครับ? ทำไมที่รายการแข่งขันคัดเลือก พี่ไม่บอกสักคำก็หายตัวไปเลยครับ?”

ถึงอย่างนั้น หลังจากที่รถขับเข้าไปบนถนน เซวฟู่ยี่ที่นั่งอยู่ข้างที่นั่งคนขับก็หันหน้าไปแล้วถามเย่เทียนด้วยความสงสัย “พี่เยียนหรันกับผมกังวลมากเลยนะครับ เราแทบจะพลิกพื้นที่ทั้งเมืองเพื่อตามหาพี่ไปแล้ว”

“ผมไม่ได้ตั้งใจ”

รอยยิ้มอันขมขื่นปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่เทียน และเขาก็ลูบผมของหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ อย่างรู้สึกผิดแล้วพูดอย่างจนใจว่า “ตอนนั้นผมส่งพี่ชายคุณไปที่โซนรักษาผู้ป่วย ทีแรกผมตั้งใจจะกลับไปแข่งขันต่อ แต่ใครจะรู้ว่าถูกท่านถังกับหัวหน้าซ่านหงเลี่ยงรั้งไว้”

“จากนั้นพวกเขาบอกผมว่า ผมเป็นสมาชิกของทีมสายฟ้าแล้ว และพอดีมีเรื่องที่สามเหลี่ยมทมิฬแล้วให้ผมออกไปจัดการทันที ถือว่าเป็นภารกิจแรกที่มอบหมายให้ผม”

“ต่อให้คุณจะรีบแค่ไหน คุณก็ไม่ควรออกไปโดยไม่บอกสักคำเลยนะ!”

เป็นเรื่องที่ยากมากที่คนอย่างจี้เยียนหรันจะทำหน้าบึ้งใส่ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเธอยังคงไม่ค่อบพอใจมากนัก

“ผมก็อยากบอกพวกคุณเหมือนกัน แต่ท่านถังรับปากว่าจะไปบอกพวกคุณแทน แล้วใครจะไปรู้ว่าท่านถังจะ......”

เย่เทียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ แม้ความเข้าใจผิดทุกอย่างจะมาจากถังเหวินหลง แต่ถังเหวินหลงก็เสียชีวิตไปแล้ว เขาคงจะถือสาคนตายไม่ได้หรอก?

แม้เย่เทียนไม่ได้พูดต่อ แต่จี้เยียนหรันกับเซวฟู่ยี่จะไม่เข้าใจได้อย่างไร จากนั้นสีหน้าของทั้งสองก็ดูเคร่งขรึมมาก

เพราะการเสียชีวิตของถังเหวินหลงผู้ซึ่งเป็นถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่ มันจึงกระทบไปถึงหลายๆ ฝ่ายอย่างปฏิเสธไม่ได้......