ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 750

“พ่อ ท่านกำลังพูดอะไรเนี่ย? ผมไม่เคยคิดจะเป็นเจ้าบ้านเลย!”

เย่หย่งหงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเย่เหว่ยกวงและกลุ่มผู้อาวุโสของตระกูลเย่รวมตัวกันเพื่อบังคับให้คุณย่าเย่ สละตำแหน่งเจ้าบ้าน ตอนนี้เมื่อเขารู้ความจริงแล้ว เขาก็ส่ายหัวและปฏิเสธทันที

“หย่งหง แกกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของเย่เหว่ยกวงเปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาพูดอย่างร้อนใจว่า “คุณย่าของคุณตอบตกลงแล้ว ตอนนี้ขอเพียงแกพยักหน้า แกก็จะกลายเป็นผู้นำตระกูลเย่ของเราทันที นี่ไม่ใช่ความหวังของแกมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ?"

“พ่อ นี่น่าจะเป็นความปรารถนาของท่านมั้ง?”

เย่หย่งหงขมวดคิ้วและพูดอย่างหนักแน่น“ผมได้บอกท่านตั้งนานแล้วว่า ความปรารถนาของผมคือการเข้าสู่โลกบูโด! คือการเข้าสำนักซิงเฉิน! มันคือการมุ่งมั่นสู่บูโดสูงสุดที่แท้จริง!”

หลังจากพูดอย่างนั้นเสร็จ เย่หย่งหงก็หันไปมองคุณย่าเย่อีกครั้งและพูดอย่างหมดหนทาง“คุณย่า พ่อของผมน่าจะยังไม่ตื่น ดังนั้นท่านอย่าเอามาใส่ใจเลยนะ เดี๋ยวท่านจะเสียสุขภาพจิต”

คุณย่าเย่มองไปที่เย่หย่งหงด้วยท่าทางที่ซับซ้อนและส่ายหัวเล็กน้อย “นี่ไม่ใช่แค่ความคิดเห็นของพ่อของแกเท่านั้น แต่มันคือความเห็นของทุกคนด้วย”

“ใช่!หย่งหง ไม่ว่าจะเป็นลุงคนที่สองของแก หรือลุงคนที่สี่ของแก หรือแม้แต่ผู้อาวุโสก็ยินยอมให้แกเป็นผู้นำตระกูลเย่ แกอย่าพูดอะไรโง่ๆเลยนะ รีบตอบตกลงเถอะ!”

เย่เหว่ยกวงเต็มไปด้วยความกังวล เขาไม่เคยคิดฝันว่าลูกชายที่ภาคภูมิใจของเขาจะไม่สนใจตำแหน่งผู้นำตระกู

น่าเสียดายที่เป้าหมายของเย่หย่งหงไม่ได้อยู่ที่นี่เลย เขาส่ายหัวหนักๆแล้วพูดว่า “พ่อครับ ผมได้อธิบายให้ชัดเจนพอแล้ว ผมไม่อยากเป็นผู้นำตระกูล อย่าบังคับผม!"

"หย่งหง ลองพูดใหม่อีกครั้งดูซิ!"

เมื่อเห็นว่าท่าทีของเย่หย่งหงหนักแน่นแน่วแน่ เย่เหว่ยกวงก็โกรธมากและพูดอย่างโกรธเคือง "บอกเลยนะ แกไม่อยากเป็นก็ต้องเป็น! มิฉะนั้น ต่อไปอย่าได้คิดใช้ทรัพยากรของตระกูลเย่อีก!"

เมื่อเห็นสองพ่อลูกแสดงอยู่ที่นี่ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวอย่างลับๆ

ที่พวกเขายินดีสนับสนุนเย่หย่งหง ประการแรก เย่หย่งหงเป็นลูกหลานที่โดดเด่นที่สุดของตระกูลเย่ในตอนนี้ ประการที่สอง ก็มีความบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ถนัดอยู่บ้าง ยังไงพวกเขาก็ไม่สามารถทนดูตระกูลเย่ตกอยู่ในมือของเย่เทียนใช่ไหม?

ตอนนี้ เย่หย่งหงไม่ยอมเป็นผู้นำตระกูลเย่ พวกเขาทั้งหมดก็เริ่มไม่พอใจ

เย่หย่งหงขมวดคิ้ว สีหน้าที่ลำบากใจนั้นราวกับว่าคนอื่นพยายามจะลงโทษเขา

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ส่ายหัว “พ่อ แม้ว่าผมจะไม่สามารถใช้ทรัพยากรของตระกูลเย่ได้อีกในอนาคต ผมก็จะไม่ยอมเป็น! ท่านไปเป็นเองเลย!”

“แก ไอ้ลูกอกตัญญู นี่แกจะขัดใจพ่อและมองดูพ่อโมโหจนกระอัดเลือดตายเหรอ?”

เย่เหว่ยกวงโกรธมากจนหน้าแดง หัวใจของเขาแทบวายในจุดนั้น และด่าว่า “ขอเพียงแกพยักหน้า แกก็จะกลายเป็นผู้นำตระกูลเย่ของเรา ต่อจากนี้ก็อยู่สูงเหนือทุกคน ทำไมแกไม่ยอมฟังพ่อล่ะ?”

ตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เขาก็ใฝ่ฝันที่จะเป็นผู้นำของตระกูลเย่ แต่คุณปู่เย่ไม่ยอมที่จะสละตำแหน่ง เพราะความเกรงกลัวต่อคุณปู่เย่ตั้งแต่เด็ก เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร

ในที่สุดหลังจากรอให้คุณปู่เย่ตาย เขาคิดว่าลูกชายคนโตอย่างเขามีโอกาสแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าคุณย่าเย่จะรุ่งโรจน์ขึ้นอย่างกะทันหัน ควบคุมความลับสูงสุดของตระกูลเย่ไว้ และทำลายความฝันของเขาไปอย่างเด็ดขาด

ผ่านไปหลายปี เขาก็อายุเข้าเลข 5 แล้ว ยังมีความทะเยอทะยานของตอนหนุ่มที่ไหนอีกล่ะ และเขาก็หวังให้ลูกชายทำตามความปรารถนาอันแสนยาวนานในสักวันหนึ่ง ตอนนี้โอกาสอยู่ตรงหน้าเขา แต่เย่หย่งหงไม่เอา เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรจริงๆ

“พี่ใหญ่ ในเมื่อหย่งหงบอกว่าเขาไม่อยากเป็น คุณจะบังคับเขาแบบนี้ไปเพื่ออะไร?”

ในช่วงเวลาคับขัน เย่เหว่ยจู่ยืนออกมาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ผมเชื่อว่าลูกชายของผมไม่น่าจะปฏิเสธ ทำไมไม่ให้ลูกชายของผมมาเป็นผู้นำตระกูลล่ะ?"

“ภรรยา คุณไม่ได้โดนใครรังแกใช่ไหม?”

เมื่อเห็นสีหน้าที่ห่วงใยบนใบหน้าของเฉินหวั่นชิง หัวใจของเย่เทียนก็อุ่นขึ้น และเขาก็เอื้อมมือไปลูบผมสีดำของหญิงสาว

"ไม่มี"

เฉินหวั่นชิงส่ายหัวและมองซ่านหงเลี่ยงอย่างสงสัย เธอที่ฉลาดจะไม่รู้ได้ไงว่า เย่เทียนสามารถออกจากสถานีตำรวจได้ ต้องได้รับความช่วยเหลือจากซ่านหงเลี่ยง

น่าเสียดายที่ เย่เทียนไม่มีวี่แววที่จะแนะนำซ่านหงเลี่ยงเลย เมื่อรู้ว่าหญิงสาวไม่ได้โดนรังแกอะไร ดวงตาสีเข้มคู่นั้นก็เหลือบมองไปยังตระกูลเย่ที่อยู่ที่นั่นทันที

แม้ว่าจะไม่ได้เจอหน้ากันมากว่าสิบปี แต่เขาก็สามารถจดจำผู้คนส่วนใหญ่ที่อยู่ตรงนี้ได้ โดยเฉพาะพี่น้องสามคน เย่เหว่ยกวงพวกเขา

เพราะว่า ตอนที่เขาถูกไล่ออกจากตระกูลเย่ในตอนนั้น นอกจากคุณปู่เย่ พวกเขาทั้งสามคนอาละวาดดุเดือดที่สุด ซึ่งทิ้งความประทับใจลึกๆให้กับเขาเมื่อตอนที่เขายังเด็ก!

“เย่เทียน ใครให้คุณมาที่นี่? คุณถูกขับไล่ออกจากตระกูลเย่แล้ว และคุณก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะก้าวเข้ามาที่นี่แม้แต่ก้าวเดียว!”

สายตาที่ไร้ความปรานีและเย็นชาของเย่เทียนจ้องมองมาที่เขา ในใจของเย่เหว่ยกวงก็เต้นแรงทันที และเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่เมื่อคิดดูแล้ว มีผู้คนมากมายอยู่ที่นี่ และเย่เทียนเป็นเพียงรุ่นหลาน เชื่อว่าเขาไม่กล้าทำอะไรเกินเลยหรอก?

“เย่เหว่ยกวง ลุงที่ดีของผม!”

เย่เทียนดึงสติกลับมา จ้องตรงไปที่เย่เหว่ยกวง และพูดอย่างเย็นชา “หากคุณเก่งจริง ก็ลองอาละวาดดูอีกครั้งซิ เชื่อหรือไม่ ผมจะทำให้คุณไม่สามารถพูดได้อีกตลอดชีวิตที่เหลือของคุณ! "

ระหว่างพูด เย่เทียนกระทืบเท้าข้างหนึ่งบนพื้นอย่างแรง และพื้นคอนกรีตแข็งก็แตกร้าวในทันที ทิ้งรอยเท้าที่ลึกเข้าไปไว้ ภัยคุกคามนั้นชัดเจนในตัวเอง...