ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 776

มองเจี่ยซือหวี่ตรงหน้า เย่เทียนคลี่ยิ้มจากใจจริง แม้จะไม่เจอกันมาพักหนึ่งแล้ว แต่กับเด็กสาวผู้มีร่างกายสารพัดพิษคนนี้ เขาจำได้แม่นยำ

เย่เทียนมองไปรอบๆ พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ?”

“นายอยู่ที่นี่ไม่ได้อยู่แล้ว!” เจี่ยซือหวี่แก้มป่อง ถลึงตาใส่เย่เทียนอย่างโกรธแค้น

เย่เทียนยิ้มเฝื่อนๆอย่างเหนื่อยใจ เขาอุตส่าห์นึกว่าคราวก่อนเจี่ยซือหวี่ช่วยเขาไว้เมื่อคราวก่อน ต้องไม่ตั้งตัวเป็นปรปักษ์กับตัวเองแล้วสิ แต่ตอนนี้ดูแล้วตัวเองคิดมากไป

เห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของเด็กสาวแล้ว เย่เทียนอดมีความคิดอยากแกล้งเธอไม่ได้ เขาแกล้งเอ่ย “ทำไมล่ะ ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่ไม่ได้”

เจี่ยซือหวี่มือเท้าเอว พูดอย่างเอาแต่ใจ “ฉันบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้!”

เธอรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเย่เทียนและเซ่เจียดี ที่นี่ไม่ห่างจากแชงกรีล่ามาก เธอทึกทักเอาว่าเย่เทียนต้องมาหาเซ่เจียแน่ๆ เธอใช้เวลาตั้งนานกว่าจะปลอบเซ่เจียได้ ใครจะรู้ว่าถ้าทั้งคู่เจอกันอีกจะเป็นสถานการณ์แบบไหน จะไม่ให้เธอโมโหได้ยังไง?

“เธอคิดว่าเธอเป็นตำรวจเหรอ หรือเป็นอะไรกับฉัน ทำไมฉันต้องเชื่อฟังเธอด้วย?”

เย่เทียนเบ้ปาก พูดอย่างหยอกล้อ “อีกอย่าง เธอสู้ฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ”

เจี่ยซือหวี่พูดอะไรไม่ออกในบัดดล เธอต้องยอมรับว่าคำพูดของเย่เทียนมีเหตุผล เธอทำอะไรเย่เทียนไม่ได้เลย แล้วทำไมเย่เทียนต้องเชื่อฟังเธอด้วย?

เห็นท่าทางอัดอั้นของเด็กสาว เย่เทียนอดหัวเราะไม่ได้ ยื่นมือจะไปโอบไหล่เจี่ยซือหวี่

แต่ เจี่ยซือหวี่ระแวงเย่เทียนอยู่ตลอด รู้สึกถึงการกระทำของเขาจึงรีบถอยหลังหนึ่งก้าวน ใบหน้าเล็กๆของเธอฉายแววเกรี้ยวกราด ตะคอกเสียงดุ “นายจะทำอะไรน่ะ? ฉันขอเตือนนายไว้ ต่อหน้าสาธาณชนนายอย่าซี้ซั้วทำอะไรนะ!”

“ห้ามซี้ซั้วต่อหน้าสาธารณชน?​ เธอหมายความว่า ลับหลังฉันซี้ซั้วได้ใช่ไหม?”

เย่เทียนแกล้งทำท่าหื่นกาม กวาดสายตามองทรวดทรงอรชรของเจี่ยซือหวี่อย่างไม่เกรงใจ

เจี่ยซือหวี่โกรธจนหน้าแดงก่ำ กัดฟันพูด “นาย ไอ้คนลามก!”

“แหม ในเมื่อเธอหาว่าฉันเป็นคนลามก ฉันก็จะทำสิ่งที่คนลามกทำให้เธอดู”

เย่เทียนหัวเราะ แกล้งทำเป็นประชิดตัวเจี่ยซือหวี่อย่างไม่หวังดี

เจี่ยซือหวี่ไม่รู้หรอกว่าเย่เทียนแกล้งหยอกเธอ นึกว่าเย่เทียนคิดจะทำอะไรจริงๆ แม้เธอจะมีความสามารถไม่ธรรมดา แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเย่เทียน เธอไม่มีกำลังต้านทานได้แม้แต่น้อย จึงถอยหลังกรูดตามสัญชาตญาณ

“นายหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

เย่เทียนหัวเราะลั่นด้วยความพอใจ ไม่คิดว่าเธอจะรับคำหยอกล้อไม่ได้เลย กำลังจะเลิก เสียงตะคอกดุดันดังขึ้นข้างหูเสียก่อน

มองไปตามเสียง ก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้ามาอย่างฉับไว ขวางกั้นอยู่ตรงกลางระหว่างเย่เทียนและเจี่ยซือหวี่อย่างแข็งกร้าว จ้องเย่เทียนอย่างไม่เป็นมิตรพร้อมกล่าวเสียงเย็น “นายจะทำอะไร! ไสหัวไปเลยนะ!”

เย่เทียนผงะ ก่อนจะได้สติ มองชายหนุ่มขึ้นลงด้วยสีหน้าประหลาด “นายเป็นใคร?”

“เฮ่อจงเทียน?!”

ไม่รอให้ชายหนุ่มตอบ เจี่ยซือหวี่ขมวดคิ้วและเอ่ยขึ้นเสียก่อน

“คุณหนูเจี่ย ผมตั้งใจมาหาเสี่ยวเจีย คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอเรื่องแบบนี้”

ชายหนุ่มผู้ถูกเรียกว่าเฮ่อจงเทียนใบหน้าเปี่ยมด้วยความมั่นใจ “คุณวางใจเถอะ มีผมอยู่ รับประกันว่าหมอนี่ไม่กล้าทำอะไรคุณแน่!”

เย่เทียนลูบคางโดยไม่รู้ตัว ถึงทั้งสองจะถือว่ารู้จักกัน แต่ดูจากท่าทางของเจี่ยซือหวี่แล้ว น่าจะไม่ได้รู้สึกดีกับเฮ่อจงเทียนคนนี้เท่าไหร่

คราวนี้ เฮ่อจงเทียนบันดาลโทสะ คิดไปว่าอย่างไรเขาก็เป็นดาราสายบู๊ บัดนี้กลับโดนชายต่ำช้าหยุดกำปั้นได้ ขืนเรื่องนี้แพร่ออกไปเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

โดยเฉพาะเมื่อเห็นรอยยิ้มมุมปากที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันของเย่เทียน เขายิ่งรู้สึกเหมือนโดนหยาม ขายหน้าต่อหน้าเจี่ยซือหวี่

“นายกล้าตอบโต้รึ”

เย่เทียนเบ้ปาก พูดถากถาง “หัวนายโดนประตูหนีบมาเหรอ นายจะต่อยฉันนะ ทำไมฉันจะตอบโต้ไม่ได้”

“นายอยากตายใช่ไหม!W

โทสะของเฮ่อจงเทียนพุ่งปรี๊ด สายตาเปล่งประกายความโกรธเกรี้ยว และถีบเย่เทียนอย่างแรง

เย่เทียนเห็นอย่างชัดเจน ไม่ถอยกลับรุก ขณะที่หลบลูกเตะจากเฮ่อจงเทียนได้ ก็ศอกเอวเฮ่อจงเทียนเข้าอย่างแรง

ปึง!

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น เฮ่อจงเทียนโดนกระแทกจนถอยหลังกรูด จนกระทั่งกระแทกกับกำแพงถึงหยุด

“นาย นายกล้าต่อยฉันเหรอ? ไอ้สารเลว นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

เฮ่อจงเทียนรู้สึกเพียงเจ็บปวดเกินทน ฝืนยันกำแพงลุกขึ้น สายตาจ้องมองเย่เทียนประหนึ่งพ่นไฟได้

“ทำไมไอ้โง่อย่างพวกนายถึงเหมือนกันหมด เอะอะก็รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร พ่อฉันเป็นใคร”

เย่เทียนส่ายหัว พูดอย่างดูถูก “ในเมื่อฉันกล้าอัดนาย ก็ไม่สนหรอกว่านายเป็นใคร มาจากไหน ฉันจะทำให้นายไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้ยังได้นายเชื่อไหม?!”