ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 782

“ใช่ว่าเธอไม่รู้สถานการณ์ของฉันเสียหน่อย ไม่รู้เลยว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกนานแค่ไหน ถึงอยากเหลืออะไรไว้ ไม่เสียแรงที่ฉันเคยอยู่โลกใบนี้ไม่ใช่หรือไง?”

เสียงเย็นเยียบเล็กน้อยของเย่เทียนดังขึ้นข้างหู เซ่เจียรีบเอื้อมมือไปกุมมือใหญ่แห้งหยาบของเย่เทียนไว้ “เย่เทียน นายไม่เป็นอะไรหรอก! ฉันบอกให้ซือหวี่ไปขอความช่วยเหลือจากสำนักขุนเขาแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานต้องมีคนมาแน่นอน!”

เย่เทียนผงะ ก่อนจะดีใจสุดๆ กอดเซ่เจียไว้แน่น ซาบซึ้งจนแทบร้องไห้ออกมา

แม้เขาไม่อยากยอมรับ แต่เลือดปีศาจเปรียบดั่งภูเขาลูกใหญ่ที่กดเขาไว้จนหายใจไม่ออกอย่างไม่ต้องสงสัย ในที่สุดตอนนี้ก็มีวิธีต่อกรกับเขาแล้ว และรักษาชีวิตน้อยๆไว้ได้ จะไม่ให้เขาตื้นตันได้ยังไง

ถึงแม้การทำแบบนี้จะไม่ยุติธรรมต่อเซ่เจีย แต่เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว เย่เทียนได้แต่ตั้งมั่นกับตัวเองว่าจะชดเชยให้เด็กสาวคนนี้อย่างงาม!

“เย่ เย่เทียน ฉันหายใจไม่ออกแล้ว”

การกอดนี้ดำเนินอยู่หลายนาที จนเซ่เจียในอ้อมกอดแย้งขึ้นมา เย่เทียนถึงตั้งสติได้จากความตื่นเต้นดีใจ และรีบปล่อยมืออย่างกระอักกระอ่วน

ฟู่วฟู่ว!

ทันทีที่หลุดจากการพันธนาการของเย่เทียน เซ่เจียรีบสูดหายใจเข้าลึก เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้อัดอั้นไม่เบา

เย่เทียนเห็นแบบนั้น หน้าตากระอักกระอ่วนอย่างอดไม่ได้ อย่างกับเด็กที่กระทำความผิด พูดอย่างทำอะไรไม่ถูก “ขอ ขอโทษทีนะ ฉันตื่นเต้นไปหน่อย”

เซ่เจียที่ดีขึ้นแล้วยิ้มเขินๆ “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจได้”

ไม่รอให้เย่เทียนตอบ เจ้าหน้าที่บนเวทีพลันตะโกนเสียงดัง “พี่เจียเจีย เสร็จหรือยังคะ ผ่านไปสิบนาทีแล้วนะ”

“หา? ต้องไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”

เซ่เจียชะงัก ก่อนจะตั้งสติและบอกกับเย่เทียน “เย่เทียน วันนี้ฉันคงอยู่เป็นเพื่อนนายไม่ได้แล้ว ฉันยังมีเรื่องให้ยุ่งอยู่ การซ้อมยังไม่จบ”

“ไม่เป็นไร ฉันมาครั้งนี้แค่มาดูทางเฉยๆ เดี๋ยวพอถึงเวลาคอนเสิร์ตของเธอฉันจะได้รู้จักทาง”

เย่เทียนผู้อารมณ์เบิกบานยิ้มยิงฟัน “เอาอย่างนี้ ฉันเองก็มีธุระต่อ เดี๋ยวตอนกลางคืนฉันมาหาเธอ เรากินข้าวเย็นด้วยกันไหม”

“ได้! นายเสร็จธุระแล้วโทรหาฉันนะ”

เซ่เจียไม่คัดค้านเรื่องนี้ ตอบตกลงอย่างไม่อิดออด ก่อนจะหมุนตัววิ่งกลับไปขึ้นเวที

เมื่อเห็นเซ่เจียทุ่มเทในการซ้อม เย่เทียนดูต่ออีกหน่อยแล้วจึงเดินออกมาเงียบๆ เตรียมหาแท็กซี่ข้างทางเพื่อกลับ

ยังไงซะ ไม่พูดถึงเรื่องฝั่งเฉินหวั่นชิง ตอนนี้ภายในแก๊งหวงจี๋กำลังวุ่นวาย เขาคิดจะหาประโยชน์จากเรื่องนี้ ย่อมมีหลายเรื่องต้องจัดแจง

แต่ เขาเพิ่งเดินออกจากสนามกีฬา ก็มีตำรวจในเครื่องแบบสี่ห้าคนล้อมเขาไว้ทันที

“ไอ้หมอนี่แหละ!”

คนที่ดูเป็นหัวหน้าหยิบมือถือออกมาเทียบ และรีบสั่งให้เพื่อนร่วมงานด้านข้างล็อคกุญแจมือเย่เทียน

เย่เทียนขมวดคิ้วเป็นปมทันที ถอยหลังตามสัญชาตญาณ “ทำอะไรน่ะ? พวกคุณต้องการอะไร?!”

“ทำอะไร?!”

ตำรวจที่เป็นหัวหน้าหัวเราะเย็นๆพลางเอ่ย “ไอ้หนุ่ม มีคนมาฟ้องว่านายจงใจทำร้ายผู้อื่น ตอนนี้พวกเราจะพาคุณกลับไปที่สถานีตำรวจเพื่อทำการสอบสวน”

เย่เทียนผงะ สีหน้าประหลาดขึ้นมาทันที ต่อให้ใช้นิ้วเท้าคิดยังรู้ว่าใครเป็นคนฟ้องเขา

ยังไงซะเมื่อกี้เฮ่อจงเทียนโดนไล่ออกไปในสภาพดูไม่ได้แบบนั้น แล้วมีตำรวจมาหาเร็วขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่ตำรวจที่เฮ่อจงเทียนเรียกมา ให้ตายเขาก็ไม่เชื่อ

ตอนแรกเย่เทียนไม่อยากเสียเวลากับพวกเขา แต่พลันปิ๊งไอเดียในหัว จึงอดทนไม่ลงมือ นัยน์ตาสีนิลมองหัวหน้าตำรวจ พูดด้วยใบหน้ากึ่งยิ้ม “คุณบอกว่าผมทำร้ายคนอื่นผมก็ทำร้ายคนอื่นเหรอ มีหลักฐานไหม!”

“เดี๋ยวนายไปถึงสถานีแล้วก็รู้เองว่าเรามีหลักฐานอะไร”

“ทำได้สวย!”

เฮ่อจงเทียนปิติสุดๆ หันไปพูดกับเจียวซินข่าย “อาเจียว ผมไปก่อนนะครับ”

เจียวซินข่ายพยักหน้า กำชับ “อย่าทำให้มันเกินไปนะ”

“อาเจียววางใจเถอะครับ ผมไม่ทำให้อาต้องลำบากหรอก”

เฮ่อจงเทียนรีบตอบส่งๆ แต่ความคิดที่จะสั่งสอนเย่เทียนให้หนักไม่เคยเปลี่ยนแปลง

ยังไงซะเย่เทียนไม่เพียงแต่ทำเขาขายหน้าเท่านั้น ซ้ำยังแย่งนางฟ้าในใจเขาไปอีกด้วย!

ไม่ว่ายังไง เฮ่อจงเทียนไม่สนตำรวจพวกนั้น เขามุ่งหน้าไปที่ห้องสืบสวนคนเดียว เห็นเย่เทียนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แต่โดยดีแล้ว เขามีหน้าตายินดีปรีดาสุดๆ

เขาก้าวฉับไวไปอยู่ตรงหน้าเย่เทียน พูดด้วยสีหน้าโอหัง “เป็นยังไงล่ะ? นั่งเก้าอี้เย็นๆแบบนี้ไม่ค่อยสบายตัวล่ะสิ”

“สบายสิ! สบายมาก!”

เย่เทียนยักไหล่ รอยยิ้มบนใบหน้าไม่เปลี่ยนไป “หรือจะให้ฉันเมตตาปราณีให้นายมานั่งบ้าง?”

“ไอ้เวรนี่ จะตายอยู่รอมร่อยังกวนประสาทอีก?!”

เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเย่เทียนแล้ว เฮ่อจงเทียนโมโหขึ้นมา เขาตวาด “นายสู้เก่งนักไม่ใช่เหรอ ตอนนี้นายโดนล็อคมืออยู่แบบนี้ ฉันจะดูซิว่านายจะสู้ยังไง!”

ขณะที่พูด เขาถลกแขนเสื้อขึ้น ท่าทางจะลงไม้ลงมือ

“อะไรกัน? นี่นายอยากลงมือกับฉันเหรอ?”

เย่เทียนเห็นเขาอยู่ในสายตาที่ไหน เย่เทียนชำเลืองเขาอย่างเกียจคร้าน เบ้ปากพลางเอ่ย “คนทุเรศอย่างนาย ฉันต่อมือให้สองข้างนายก็สู้ฉันไม่ได้หรอก”