ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 797

ฟู่จื้อเฉียงเดินมาข้างหน้า แล้วนั่งลงตรงหน้าของเสชื่อ ยื่นมือไปดึงหน้ากากของเสชื่อออก จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่ชอบใจว่า “ครั้งนี้การที่แกตกมาอยู่ในมือฉัน ฉันรับรองได้เลยว่าแกจะทรมานยิ่งกว่าตาย!”

ระหว่างที่พูด เขาก็ได้ลุกขึ้น แล้วกระทืบขาขวาของเสชื่อจนหักอย่างไม่ลังเล ทำลายโอกาสในการหนีของเสชื่ออย่างสมบูรณ์

พอเห็นฟู่จื้อเฉียงหมุนตัวเตรียมที่จะไป เย่เทียนก็เลิกคิ้วขึ้น และรีบพูดไปว่า “ลุงฟู่ คุณควรบอกข้อมูลของบริษัทนักฆ่าอะไรนั่นกับผมก่อนมั้ยครับ?”

“พรุ่งนี้เธอไปหาฉันที่ โรงแรมโฟร์ซีซั่น!”

ฟู่จื้อเฉียงได้ยกเสชื่ออย่างกับลูกไก่ แล้วเดินดุ่มๆ หายไปจากสายตาของเย่เทียน

“ว่าแล้ว! สาวน้อยฟู่เซิ่งหนานนั่นไม่มีทางพูดกับฉันดีๆ แน่นอน”

เย่เทียนหงุดหงิดจนสบถออกมา แต่ก็ไม่ได้อยู่ตากลมบนดาดฟ้าต่อ และได้เดินลงตึกไปอย่างรวดเร็วเหมือนกัน

สภาพของใต้ตึกในตอนนี้ สามารถใช้คำว่าอนาถได้เลย

เหล่าลูกกระจ็อกที่นอนเกลื่อนอยู่บนพื้น ต่างพากันส่งเสียงครวญครางออกมา บ่งบอกว่ากำลังทรมานมาก

“เธอแพ้แล้ว!” ตี๋ต้าจื้อยื่นอยู่ตรงข้ามฮาชิโมโตะ มินาโตะด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

ฮาชิโมโตะ มินาโตะสีหน้าอ่อนแรง ไม่หลงเหลือเรี่ยวแรงที่จะสู้อีกต่อไปแล้ว พร้อมกับแววตาที่แสดงถึงความอับจนหนทางอย่าสุดซึ้ง แล้วพูดตัดพ้อว่า “ฉันแพ้แล้ว”

พอพูดอย่างนั้นออกมา เหล่าลูกน้องของอูชิงเจ๋อทั้งยังอดทนอย่างสุดกำลังก็พากันหมดกำลังใจ และถูกจัดการไปอย่างรวดเร็ว ตาชั่งแห่งชัยชนะได้เทมาทางเย่เทียนอย่างสมบูรณ์แล้ว

และในตอนนั้นเอง เย่เทียนถึงได้เดินออกมาจากกลางฝูงชน มายืนอยู่ตรงหน้าของฮาชิโมโตะ มินาโตะอย่างไร้รอยขีดข่วน แล้วมองเธออย่างผู้ที่อยู่เหนือกว่า

พอเห็นเย่เทียนอีกครั้ง ฮาชิโมโตะ มินาโตะก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าพร้อมยิ้มออกมาอย่างขมขื่น ความพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมาได้สูญสลายไปหมดแล้ว ความไม่พอใจของเธอแค่คิดก็รู้แล้ว ครั้งนี้เธอแพ้อย่างราบคาบเลยจริงๆ!

“ว่ามา! หลังจากนี้คุณคิดจะจัดการฉันยังไง?”

ฮาชิโมโตะ มินาโตะไม่ใช่คนโง่ รู้ดีว่าเย่เทียนไม่ได้ต้องการชีวิตเธอ ไม่อย่างนั้น เธอคงอยู่ไม่ถึงตอนนี้หรอก

“พูดตามตรง ถ้าเป็นไปได้ผมเองก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับสาวสวยอย่างคุณหรอก แต่พี่ชายของคุณมันขี้งกเกินไป ตอนอยู่ที่สามเหลี่ยมทมิฬผมอุตส่าห์ช่วยชีวิตเขาไว้ แต่เขากลับมอบของให้ผมนิดหน่อยเพื่อเป็นการตอบแทน ผมเหมือนขอทานขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เย่เทียนเบะปาก พอนึกถึงความเหมาะสมของสถานการณ์แล้ว เลยไม่ได้พูดอะไรมาก โบกมือให้ตี๋ต้าจื้อพาตัวฮาชิโมโตะ มินาโตะไปก่อน

ทันใดนั้น ภายใต้การคุ้มครองของสมาชิกของแก๊งมังกรฟ้า เย่เทียนได้เดินเข้าไปในสำนักงานใหญ่ของ皇极

กู่เจิ้นเจียงกับอูชิงเจ๋อที่ล้มอยู่ในหอประชุมได้ถูกลากออกไปตั้งนานแล้ว

นอกจากกลิ่นคาวเลือดกลางอากาศที่ยังไม่จางหายแล้ว มันก็เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนเลย

เมื่อร่างของเย่เทียนปรากฏขึ้น มันก็ดึงดูดสายตาของผู้คนในพริบตาอย่างไม่ต้องสงสัยเลย โดยเฉพาะกู้หยุน ดวงตาสวยๆ คู่นั้นของเธอมองตรงมาที่เย่เทียน ถ้าไม่ได้เย่เทียนช่วยไว้ เกรงว่าบทสรุปของวันนี้คงไม่ได้ได้ออกมาแบบนี้

“ดูท่า ทุกอย่างคงเรียบร้อยแล้วสินะ?”

ดวงตาสีดำคู่นั้นของเย่เทียนกวาดมองไปทั่วห้อง สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่กู้หยุน “คุณกู้ครับ คุณไม่คิดจะกล่าวอะไรหน่อยเหรอครับ?”

กู้หยุนตั้งสติได้ทันที ทำไมจะไม่เข้าใจว่าเย่เทียนเตือนให้เธอตอนนี้เป็นเวลาเหมาะสมที่จะซื้อใจคน

เธอจึงรีบลุกขึ้นมา “ทุกท่านโปรดวางใจ พรุ่งนี้ทุกอย่างยังคงเดิม นอกจากนั้น เร็วๆ นี้ฉันยังจะเลือกรองหัวหน้าแก๊งมาใหม่อีกสองคนตามผลงานที่ทุกท่านแสดงออกมา ส่วนจะใช้วิธีอะไรในการเลือกนั้น แล้วจะแจ้งให้ทุกท่านทราบอีกทีภายหลังค่ะ”

พอพูดอย่างนั้นออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ถึงกับตกใจ นี่มันถือเป็นโอกาสครั้งหนึ่งของพวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย ทันใดนั้น ทุกคนก็หันมองไปยังพวกพ้องที่อยู่รอบๆ จินตนาการได้เลยว่า หลังจากนี้คงต้องมีการแย่งชิงกันอีกแล้ว

วันต่อมา เย่เทียนที่ตื่นขึ้นจากฝัน รู้สึกว่าแสงอาทิตย์อ่อนๆ ที่ส่องมาจากทางหน้าต่างนั้นแสบตามาก

เย่เทียนลุกมาจากเตียงที่อ่อนนุ่ม บิดขี้เกียจอย่างสบาย เมื่อคืนเขายุ่งมาทั้งคืน จึงรู้สึกเหนื่อยมาก แม้แต่หลังจากที่กลับมาถึงบ้านหลังเล็กของตระกูลเย่ ยังไม่ได้ไปทำอะไรอุ่นๆ กับเฉินหวั่นชิงเลย

หลังจากที่อาบน้ำอย่างง่ายๆ เสร็จ พอเย่เทียนเปิดประตูห้องออก ก็มีกลิ่นหอมๆ โชยเข้ามาในจมูก จนสามารถกระตุ้นความหิวของเขาขึ้นมาได้ทันที

ยังไม่ทันที่เย่เทียนจะได้ตั้งสติ คุณย่าเย่ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารก็เหนเย่เทียนเข้า จึงได้เรียกเขาอย่างกระตือรือร้นว่า “เสี่ยวเทียน แกตื่นมาได้จังหวะพอดี ข้าวเช้าก็เพิ่งทำเสร็จ รีบมากินเร็ว!”

พอเห็นคุณย่าเย่ที่ยิ้มแย้ม ดวงตาสีดำคู่นั้นของเย่เทียนก็ปรากฏแววตาที่ซับซ้อนออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

ภายใต้การยืนกรานของเฉินหวั่นชิง เขาจึงได้พักอยู่ที่บ้านหลังเล็กของตระกูลเย่ ความสัมพันธ์ที่มีต่อคุณย่าเย่ก็ดีขึ้นมาก ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด หลังจากเรื่องในวันพรุ่งนี้สิ้นสุดลง ไม่แน่เขากับเฉินหวั่นชิงก็อาจจะกลับไปเจียงหนาน ถ้าอยากเจอหน้าคุณย่าเย่อีกครั้ง บางทีก็อาจจะเป็นงานศพของเธอแล้วก็ได้!

หลายวันที่ผ่านมาเขาได้ตรวจดูอาการโดยรวมของคุณย่าเย่ไปแล้ว มันเป็นอาการปกติของการแก่ชรา ไม่ใช่อะไรที่คนนอกจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้ เร็วหน่อยก็ไม่กี่เดือน นานหน่อยก็สักครึ่งปี คุณย่าเย่ก็จะลงไปหาคุณปู่เย่แล้ว

พอคิดได้อย่างนั้น เย่เทียนก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา

“เสี่ยวเย่ นี่แกยังจะยืนนิ่งอยู่ทำไม? หรือไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?”

พอคุณย่าเย่สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปจของเย่เทียน เธอก็รีบถามด้วยความเป็นห่วง

“ผมไม่เป็นไรครับ”

เย่เทียนถอนหายใจออกมายาวๆ จัดการกับสภาพจิตใจ แล้วรีบเดินไปนั่งที่

ภายใต้การใส่ใจของคุณย่าเย่ อาหารมื้อนี้ของเย่เทียนจึงอร่อยมากเป็นพิเศษ…..