ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 808

เห็นเย่เทียนที่ยืนอยู่ข้างหน้ากำลังอมยิ้ม ในใจ ไล่จินรู้สึกกลัวเล็กน้อย

แม้ว่าการต่อสู้เมื่อสักครู่จะเป็นเพียงไม่กี่นาที แต่การต่อสู้กับเย่เทียนเขาไม่มีพลังที่จะต่อต้านได้เลย โดนทุบตีจนเกือบจำบ้านเลขตัวเองที่ไม่ได้

บูม!

เย่เทียนไม่สนใจว่าไล่จินคิดอะไรอยู่ เขาเดินไปพร้อมกับยิ้มเยาะเย้ย และใช้เหยียบบนตัวของไล่จิน

ชั่วขณะไล่จินรู้สึกเหมือนมีน้ำหนักห้าร้อยกิโลกดทับ รู้สึกหายใจยากลำบากมาก รีบเอื้อมมือออกไปคว้าขาอีกข้างของเย่เทียน ด้วยความเจ็บปวด “พี่ พี่ใหญ่ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด……”

“เข้าใจผิดเหรอ? ตอนนี้นายพึ่งมาบอกว่าเข้าใจผิด นายไม่รู้สึกว่ามันสายเกินไปเหรอ?”

เย่เทียนหัวเราะเยาะ ในแววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

ไล่จินสังเกตเห็นแววตาของเย่เทียน ภายในใจก็ยิ่งหวาดกลัวขึ้นมา และรีบตะโกนออกมาอย่างรวดเร็ว “พี่ใหญ่ มันเป็นความผิดของผมเอง! ต่อไปผมจะไม่กล้าทำอีกแล้ว คุณเป็นผู้ใหญ่ที่ใจกว้าง อย่าถือสากับคนอย่างผมเลย”

“แน่นอนฉันไม่ถือสาอยู่แล้ว”

เย่เทียนยกมุมปากด้วยความเยาะเย้ย ส่ายหัวและพูดว่า “เพราะยังไงในไม่ช้านายก็จะต้องตายอยู่ ดังนั้นฉันก็คงไม่ถือสากับคนที่กำลังจะตาย!”

“พี่ใหญ่ ผมผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ! ขอเพียงคุณปล่อยผมไป คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้……”

เมื่อมองดูท่าทางที่เย็นชาของเย่เทียน ไล่จินก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ น้ำเสียงที่ขอร้องอ้อนวอนมีเสียงสะอื้นร้องไห้ปนอยู่

ตามคำสุภาษิตที่กล่าวว่า คนที่เก่งจะไม่ชอบอวด คนที่ชอบอวดมักจะไม่เก่ง

ไล่จินเคยเห็นคนในแก๊งหวงจี๋ที่โหดเหี้ยมหลายคน เขาจะดูไม่ออกได้ไงว่าเย่เทียนเป็นคนที่กล้าฆ่าคน

“ทำอะไรก็ได้จริงๆเหรอ?”

เย่เทียนยิ้มอย่างเย็นชา รู้สึกดูหมิ่นผู้ชายประเภทที่โลภมากและขี้ขลาดกลัวตายเช่นนี้

“ใช่ใช่ ให้ผมทำอะไรก็ได้!”

เมื่อเห็นว่าเริ่มมีความหวัง แววตาของไล่จินก็ขยับไปมา เหมือนกับว่าพึ่งนึกขึ้นมาได้ และพูดเสียงดังว่า “ผมมีเงิน! ผมสามารถมอบเงินทั้งหมดให้แก่คุณ”

เย่เทียนขมวดคิ้ว และพูดอย่างดูถูก “เงินเหรอ? คนอย่างนายจะมีเงินสักเท่าไหร่กัน?”

“สิบ สิบ……ไม่ไม่ไม่! สองแสนห้าหมื่น! ผมจะให้เงินคุณสองแสนห้าหมื่น!”

เดิมทีไล่จิน ต้องการจะพูดว่าหนึ่งแสนบาท แต่เขาสังเกตเห็นการแสดงออกของเย่เทียนแปลกๆ เลยตัดสินใจอย่างเด็ดขาด และเอาทรัพย์สินทั้งหมดที่มีออกมา

เงินนั้น ถ้าไม่มีแล้วก็สามารถหาใหม่ได้ แต่ถ้าไม่มีชีวิตอยู่แล้ว มีเงินมากมายแค่ไหนก็ไม่มีโอกาสได้ใช้!

“โอโห? แกถึงกับเอาเงินออกมาสองแสนห้าหมื่น ดูเหมือนว่าแกจะหาเงินได้ไม่น้อย”

เย่เทียนตกใจ คาดไม่ถึงว่าไล่จินจะเสนอราคาเช่นนี้ออกมา

“แต่น่าเสียดาย เงินแค่นี้ของนายอย่าว่าแต่เพื่อแลกซื้อชีวิตของนายเลย แค่ซื้อแขนสองข้างและขาข้างหนึ่งของนายยังไม่พอเลย!”

ไม่รอให้ไล่จินรู้สึกผ่อนคลาย คำพูดที่ไม่แยแสของเย่เทียนก็แว่วเข้ามาในหูของเขาอีกครั้ง

ชั่วขณะไล่จินรู้สึกตื่นตระหนก และรีบอ้อนวอนขอความเมตตา “พี่ใหญ่!คุณก็ไว้ชีวิตผมสักครั้งเถอะ! ผมรับประกันว่าคุณจะได้รับมากกว่านี้……”

“ตอนนี้นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ นี่ไม่ใช่เรื่องของเงินมากหรือน้อย”

เย่เทียนส่ายหัวเล็กน้อย “ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นมาที่นี่ เกรงว่าตอนคงจะต้องมาดูการแสดงของนายแล้วมั้ง? นายเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็คงจะรู้ว่า ไม่ว่านายจะเลือกยังไง ก็จะต้องยอมรับผลตอบแทนที่ตามมา!”

“ไม่! ผมเป็นคนของแก๊งหวงจี๋ ถ้าคุณกล้าแตะ……”

เย่เทียนส่ายหัวอย่างจนปัญญา และใช้มือข้างหนึ่งแตะจุดชีพจรของหลู่ซีซาน ชี่ทิพย์ที่เข้มข้นก็หลั่งไหลเข้าไปทันที และสามารถระงับประสิทธิภาพของยาชั่วคราว

จากนั้นเขาก็ไม่รอช้า และเพิ่มความเร็วของรถให้เร็วที่สุดๆ ไม่ถึงสิบกว่านาทีก็มาถึงที่พักของหลู่ซีซาน

วางหลู่ซีซานไว้บนโซฟา เย่เทียนก็ค้นหารอบๆอย่างคุ้นเคย เมื่อเขาพบคลิปหนีบกระดาษสองสามอัน ใบหน้าที่สวยงามของหลู่ซีซานก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

เย่เทียนรู้ว่านี่เป็นอาการของพิษ ดังนั้นจึงยืดคลิปหนีบกระดาษสองสามอันให้ตรง และทิ่มลงบนร่างกายของหลู่ซีซานทีละอัน

ไม่กี่นาทีต่อมา ใบหน้าสีแดงของหลู่ซีซานก็ค่อยๆจางลง

“ฮู้……”

ถึงเวลานี้ เย่เทียนถึงถอนหายใจยาว ถ้าเปลี่ยนช่วงเวลาอื่น เขาคงจะจัดการหลู่ซีซานไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาจะไปมีอารมณ์ได้ไง?

ขณะที่เย่เทียนหันหลังและกำลังจะจากไป ทันใดนั้นหลู่ซีซานก็เปล่งเสียงออกมา และตื่นจากอาการหมดสติ

เห็นเธอเขย่าศีรษะ ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นที่บาร์ และถามด้วยความตื่นตระหนก “ฉัน ฉันถูก……”

“ไม่ต้องกังวล! คุณไม่เป็นไร!”

เย่เทียนจะไม่รู้ได้ไงว่าเธอหมายถึงอะไร ยิ้มและปลอบโยน “นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณรีบพักผ่อนเถอะ ผมขอตัวกลับก่อน”

ระหว่างคำพูด เย่เทียนตัดสินใจยืนขึ้น หันหลังกลับและต้องการจากไป

“รอเดี๋ยว!”

เพียงแต่ว่า ทันใดนั้นหลู่ซีซานก็เอื้อมมือออกไปและคว้ามือที่ใหญ่และหยาบกระด้างของเย่เทียนไว้ และพูดด้วยเสียงกระซิบว่า “ฉัน ฉันยังกลัวอยู่ หรือว่าคืนนี้คุณไม่ต้องกลับไป อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม?”

แม้คำพูดของเธอจะมีน้ำเสียงครุมเครือ แต่ถึงกระนั้น ใบหน้าที่งดงามของเธอก็แดงระเรื่อ และไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเย่เทียน……