ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 816

“กูจะดูสิว่ามึงจะรับกูได้สักกี่กระบวนท่า！”

ตอนที่เย่เทียนตะโกนออกมาด้วยความโมโหนั้น เงาลวงตี้จวินที่ด้านหลังของเย่เทียนก็ยื่นมือซ้ายออกมา ฝ่ามือใหญ่ๆ ราวกับภูเขาก็ทับลงไปที่ตัวของผู้จัดการ

ตูม！

ตอนที่สัมผัสกันนั้น โล่ทิพย์ป้องกันกายของผู้จัดการก็เต็มไปด้วยรอยแยก ราวกับพร้อมจะแตกออกได้ทุกเมื่อ

ผู้จัดการก็มีสายตาผงะขึ้นมาทันที มีหรือจะรอช้า รีบเคลื่อนฝีเท้าหลบหนีออกไปทันที

โครม！

ฝ่ามือยักษ์เงาหลอน ทับลงที่พื้นอย่างแรง จนเกิดเป็นพลังกระจายออกไปทั่วทั้งแปดทิศ

ผู้จัดการที่ถูกทำลายโล่ทิพย์ป้องกันกายไปแล้ว ก็ถูกพลังซัดกระเด็นหมุนตัวออกไปหลายตลบ ยากกว่าจะยืนนิ่งขึ้นมาได้ แล้วก็อดที่จะกระอักเลือดออกมาไม่ได้ สีหน้าก็ขาวซีดขึ้นมาทันที

ถึงแม้จะดูไม่จืดไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็ยังมีชีวิตรอด！

แต่ เย่เทียนก็ไม่ได้ให้โอกาสผู้จัดการได้ผ่อนหายใจเลยแม้แต่น้อย รีบเคลื่อนฝีเท้าทันที แล้วก็กระโจนไปยังตัวของผู้จัดการราวกับพยัคฆ์ร้าย จะจัดการเขาด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด！

ในขณะเดียวกันนั้น ฟู่จื้อเฉียงกับเฮ่อเปียวก็สู้อย่างดุเดือด

ฟู่จื้อเฉียงก็ยังสีหน้านิ่งเหมือนเดิม การต่อสู้อย่างดุเดือดไม่ทำอันตรายอะไรกับเขาได้เลยแม้แต่น้อย อยู่ดีๆ ในมือของเขาก็มีพกขึ้นมาหนึ่งเล่ม ที่คมมีดมีเลือดไหลหยดลงมา สายตาจ้องมองเฮ่อเปียวที่กำลังเอามือจับแขนอยู่มไกล

เฮ่อเปียวมีสีหน้าค่อนข้างดูไม่จืด เขาคิดไม่ถึงว่าสองคนเพิ่งลงมือสู้กันได้ไม่นาน ตนเองก็เสียเปรียบก่อนแล้ว แถมยังถูกฟันอีกหนึ่งแผล

“กูบอกมึงแล้ว ว่ามึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกู”

ฟู่จื้อเฉียงส่ายหัวเบาๆ แล้วก็ถุยกิ่งใบมะกอกพูดออกมาว่า “กูเห็นการต่อสู้ของมึงก็ไม่เลว มาเข้าร่วมกิลด์ทหารรับจ้างกับกูดีกว่า”

เฮ่อเปียวก็เกือบหลงเชื่อ แต่ไม่นานเขาก็ตั้งสติกลับมาได้ ถ้าขณะที่ต่อสู้เกิดเสียสมาธิไป มันก็เหมือนกับเป็นการรนหาที่ตาย

เพิ่งประมือกันได้ไม่นาน ถ้าเขาไม่มีจิตใจที่ตั้งมั่น เกรงว่าอีกไม่นาน เขาก็จะแพ้ให้กับฟู่จื้อเฉียงอย่างราบคาบ

“แม่งเอ้ย มาสู้อีก！”

พอคิดถึงจุดนี้ เฮ่อเปียวก็รีบล้มเลิกความคิดในหัวทันที ปากก็ตะโกนออกมา กระโจนเข้าใส่ฟู่จื้อเฉียงราวกับเป็นเสือดาวดุร้ายตัวหนึ่ง

ฟู่จื้อเฉียงเห็นดังนั้น ก็ส่ายหัวอย่างเอือมระอา อย่างไรเสียเขาก็ได้บอกไปหมดแล้ว ในเมื่อเฮ่อเปียวอยากรนหาที่ตายเอง อย่างนั้นเขาก็ไม่อยากเสียเวลาต่อไปแล้ว

อย่างไรเสีย เขาก็ยังรู้ดีว่าเย่เทียนอยู่ในจุดที่ลำบากแค่ไหน แค่บริษัทนักฆ่าก็ยังไม่เท่าไร แต่ที่น่ากลัวที่สุดก็คือเสว่อิ่งที่ซ่อนอยู่ในที่ลับ และไม่รู้ว่าจะปรากฏตัวออกมาตอนไหน！

พอนึกถึงจุดนี้ ฟู่จื้อเฉียงก็ไม่ออมมืออีกต่อไป กระบี่สั้นในมือก็เปลี่ยนเป็นมังกรทะยาน ราวกับสามารถตัดทะลุผ่านอากาศไปได้ จะเกิดเป็นเสียงลมดังออกมา พุ่งแทงไปยังจุดสำคัญของเฮ่อเปียวอย่างไม่น่าเป็นไปได้

เฮ่อเปียวก็ผงะ แต่ก็ไม่ได้ถอย สะบัดแขนขวาหยิบมีดสั้นออกมา แล้วก็บุกฆ่าไปยังฟู่จื้อเฉียงอย่างไม่ถอยหนี

เขารู้ดีว่าจะยื้อต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นความคิดที่เขาพยายามกดมันเอาไว้จะกลับมาทำให้เขาพ่ายแพ้！

ฟู่จื้อเฉียงเห็นดังนั้น มุมปากก็เผยรอยยิ้มเย็นชาออกมา อาวุธคมกริบในมือก็ปล่อยแสงเยือกเย็นออกมามากกว่าเดิม แล้วก็มุ่งหน้าเข้าไปรับมือ

ภายใต้แสงที่ส่องลงมา แสงเยือกเย็นสองสายสาดไปมา ทั้งสองคนก็เคลื่อนตัวผ่านกันไป

สึบ！

เสียงดังสึบ เลือดคาวๆสีแดงไหลลงมาจากกระบี่สั้นในมือของฟู่จื้อเฉียง กลิ่นคาวเลือดค่อยๆ คละคลุ้งไปในอากาศ

“จริงๆ แล้วมึงก็ไม่เลวเหมือนกัน ถ้าให้เวลามึงได้พัฒนากว่านี้อีกหลายปี บางทีกูอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมึงก็ได้”

ฟู่จื้อเฉียงส่ายหัวเบาๆ “แต่น่าเสียดาย มึงไม่มีเวลานั้นแล้ว”

ทันใดนั้นเอง เปาโสงที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดอยู่ ก็ได้ยินเสียงเท้าดังลงมาจากด้านบน เลยรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นชายสีหน้าเย็นชาคนหนึ่งปรากฏขึ้นในสายตา

คนคนนี้มีเส้นผมสีทอง เป็นชายจมูกโด่ง เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนจีน

ชายผมทองใช้ภาษาอังกฤษตะโกนมาทางเปาโสง “มึงนี่ก็ทำได้เกินความคาดหมายของกูจริงๆ เลยนะ”

เปาโสงเรียนไม่เก่งถึงได้มาเป็นทหาร มีหรือจะฟังรู้เรื่องว่าชายผมทองพูดอะไร แต่ว่าก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับฝีมือของเขา ด่าด้วยความโมโหไปว่า “แม่งเอ้ย แน่จริงอย่าหนีสิวะ เดี๋ยวกูจะขึ้นไปจัดการมึงเดี๋ยวนี้นี่แหละ！”

“ถึงแม้ครั้งนี้พวกเราจะเจอกันเป็นครั้งแรก แต่กูเชื่อว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย”

ดูเหมือนว่าชายผมทองจะฟังภาษาจีนออก หัวเราะเสียงเย็นออกมา จากนั้นก็หยิบระเบิดออกมาจากเอว แล้วรีบดึงสลักพร้อมกับโยนมาทางเปาโสง

ตูม！

เสียงดังสนั่นจนหูอื้อ มองดูควันระเบิดคละคลุ้มที่ด้านล่าง ชายผมทองก็มั่นใจว่าเปาโสงตายแน่นอน เลยหัวเราะเย็นๆ พูดว่า “มีปัญญาแค่นี้ก็คิดจะมาฆ่ากู คิดว่ากูไม่มีวิธีเอาชีวิตรอดหรือไงวะ?”

ฟุบ！

แทบจะเป็นตอนที่สิ้นเสียงพูด เงาคนหนึ่งก็เดินออกมาจากฝุ่นควันระเบิด แล้วมาปรากฏตัวตรงหน้าชายผมทองอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า นอกจากเปาโสงแล้วจะเป็นใครไปได้อีก?

“กูบอกว่าแล้วจะกระทืบมึงให้แม่มึงจำไม่ได้เลย ดังนั้นกูก็จะต้องกระทืบให้แม่มึงจำไม่ได้อย่างแน่นอน！”

เปาโสงตะโกนออกมา แล้วกำปั้นใหญ่ๆ ก็เหวี่ยงออกไป

ตุบ！

ชายผมทองก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ แล้วใบหน้าก็รับกำปั้นของเปาโสงเต็มๆ กระเด็นลอยออกไปทันที กระเด็นไปหลายเมตร จนตกลงไปจากดาดฟ้า......