ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 837

สุภาษิตว่าเอาไว้ดี: คนในวงการแค่มองแวบเดียว ก็มองเนื้อแท้ออก

ตามมาด้วยเย่เทียนกับหลู่ลี่หาวปะทะหมัดเข้าด้วยกัน หลู่ลี่หาวสีหน้าเปลี่ยนในชั่วพริบตา กลับนึกไม่ถึงว่าเย่เทียนจะรับหมัดหนึ่งของตนเองได้ง่ายดายขนาดนี้

ถึงพูดเช่นนี้ แต่เขากลับไม่หวาดกลัว แต่ทว่าในใจเต็มไปด้วยความปรารถนาอยากสู้รบ พูดจาเย็นชา “ไอ้น้อง ดูไม่ออกนะว่าแกยังมีฝีมือนิดหน่อย? แต่ว่าแบบนี้ไม่ถือว่าจบ!”

ระหว่างที่พูด เขาหมุนวนอยู่กับที่กระทุ้งศอกไปทางเอวเย่เทียน

มาถึงปัจจุบันนี้ ทั้งสองคนล้วนไม่มีการใช้พลังภายในอะไรกัน อาศัยกำลังเนื้อหนังมาทดสอบความแกร่งล้วนๆ เวลานี้อยากตัดสินแพ้ชนะก็ไม่ใช่เรื่องง่ายดาย

เย่เทียนมองจนแอบพยักหน้า ดูจากปฏิกิริยาว่องไวนี้ ฝีมือของหลู่ลี่หาวคนนี้กลับไม่เลวเอามากๆ

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ เย่เทียนก็ไม่ได้กังวลเกินไป ฝีมือของหลู่ลี่หาวไม่เลว แต่ก็เหมือนกันกับเขาที่จะแย่ไปถึงไหนได้?

ปัง!

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร พอมองเห็นหลู่ลี่หาวโจมตีข้อศอกเข้ามา เย่เทียนก็รีบเอาแขวนขวางลงมาทันที โดนโจมตีแบบเต็มแรง ถอยหลังสองก้าวอย่างควบคุมไม่อยู่

“น่าเสียดายจริงๆ เลย เมื่อกี้ถ้ามุมนายเอียงอีกหน่อย ไม่แน่ฉันยังต้านไม่ไหวจริงๆ”

ไม่นานเย่เทียนก็หยุดร่างกายให้มั่นคงไว้ได้ ดวงตาดำมืดที่มองทางหลู่ลี่หาวคู่นั้น เผยแววชื่นชอบระดับหนึ่งออกมา

“แกใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับฉันให้มันน้อยหน่อย แกก็ดูเอาไว้ว่าฉันจะล้มแกคว่ำอย่างไร!”

หลู่ลี่หาวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ โจมตีหลายครั้งติดต่อกันก็ไม่อาจสร้างบาดแผลที่เป็นรูปธรรมแก่เย่เทียนได้ ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดถึงขีดสุด

แต่ว่า เขารู้ดีว่าเย่เทียนมีความสามารถไม่มากก็น้อย และไม่กล้ามีความคิดประมาท จึงเพิ่มความระมัดระวังขึ้นมาเต็มที่แล้วพุ่งเข้าไปยังเย่เทียนอีกครั้ง

ทันใดนั้น สองฝ่ายโรมรันพันตูกันอีกครั้ง สู้จนเรียกว่ายากจะแยกแยะออก

ในขณะเดียวกัน บนถนนลูกรังไม่ไกลนักเส้นหนึ่งที่ใช้คนงานบุกเบิกออกมา รถขับเคลื่อนสี่ล้อคันหนึ่งกำลังค่อยๆ มุ่งหน้ามา บางทีอาจเป็นสาเหตุของถนนลูกรัง ดังนั้นความเร็วรถกลับช้านิดหน่อยอย่างชัดเจน

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร หลังขับมาข้างหน้าได้ระยะหนึ่ง ในที่สุดรถขับเคลื่อนสี่ล้อก็ขับมาสุดทางของถนนลูกรัง รถจอดลงเปิดประตูออก ชายวัยกลางคนอายุห้าสิบปีคนหนึ่งมุดลงจากรถคนแรก จากนั้นมาที่ด้านหลัง ยังพูดจาด้วยความเคารพ “คุณหนู รถขับมาได้เพียงตรงนี้ครับ ด้านหน้าต้องอาศัยการเดินแล้วครับ”

“อืม”

หญิงสาวสง่างามในรถพยักหน้าเล็กน้อย ก้าวขาออกเดินลงรถมา ถ้าเย่เทียนอยู่ที่นี่ล่ะก็ คงต้องอดร้องตกใจออกมาไม่ได้แน่ๆ

ไม่มีอะไรอื่น หญิงสาวสง่างามคนนี้ไม่ใช่ใคร คาดไม่ถึงเป็นหลู่ซีซานที่เคยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเขา!

ในความเป็นจริง หลู่ซีซานคือคนของโลกบู๊ โดยเฉพาะยังมาจากตระกูลทักษะใช้มีดที่มีชื่อเสียงด้วย

ถึงจะพูดเช่นนี้ แต่สมรรถภาพร่างกายของหลู่ซีซานกลับไม่ไหว และไม่ได้เลือกเดินเส้นทางฝึกการต่อสู้นี้อันด้วย กลับเดินออกจากป่าเขาอันห่างไกลออกไป สร้างชื่อเสียงในโลกทั่วไปแล้ว เห็นได้จากความแกร่งของความสามารถเธอ

หลู่ซีซานกวาดสายตามองสภาพแวดล้อมโดยรอบทีหนึ่ง ถอนหายใจเบาๆ สอบถามว่า “อาสี่ นับเวลาดูแล้ว หนูไม่ได้กลับมานานเท่าไรแล้วคะ?”

ชายมีอายุที่ถูกเรียกว่าอาสี่หัวเราะอย่างใจดี “ยังอีกสองเดือนห้าวันจะครบสามปีครับ”

“ใกล้จะสามปีแล้วเหรอ? นึกไม่ถึงว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนั้น ไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อแม่เป็นอย่างไรกันบ้าง?”

หลู่ซีซานพูดทอดถอนใจ ก้าวขาออกมาเดินไปข้างหน้าอย่างฉับไว

“คุณหนูครับ หลายปีนี้คุณไม่ได้กลับมา นายท่านกับคุณหญิงไม่รู้ว่าพวกเขาคิดถึงคุณมากเท่าไรนะครับ!”

อาสี่ยิ้มพูดไปประโยคหนึ่ง รีบตามฝีเท้าของหลู่ซีซานไป เดินลึกเข้าไปทางป่า

“ได้ๆๆ ผมไม่พูดแล้วครับ”

อาสี่ก็ไม่ได้คิดมาก เพียงคิดว่าหลู่ซีซานเขินอายเท่านั้น ชั่วขณะนั้นส่งเสียงหัวเราะกังวานออกมา เดินไปเบิกทางข้างหน้าก่อนหลู่ซีซานสามสี่ก้าว

น่าเสียดายเพียงว่าเขาไม่สังเกตถึงอารมณ์เศร้าใจจางๆ บนหน้าของหลู่ซีซานนั้น เธอวิ่งกลับมาที่โลกบู๊ แรกเริ่มเดิมทีก็คือเพื่อเรื่องแต่งงานที่กำหนดไว้สมัยเธอยังเด็กเรื่องนี้

ในฐานะผู้หญิงสมัยใหม่ เชื่อว่าไม่มีใครจะชื่นชอบการแต่งงานแบบคลุมถุงชนหรอก เธอกลับมาจัดการโดยเฉพาะ

ทันใดนั้น ด้านหน้ามีเสียงต่อสู้ดังลอยมาเรื่อยๆ

นี่ทำให้อาสี่ขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา ฟังอย่างละเอียดสักหน่อย สีหน้าก็เปลี่ยนไปเคร่งขรึมขึ้นมา

ไม่มีเหตุผลอื่น เขาได้ยินแจ่มชัด เสียงตะโกนเดือดดาลต่อสู้ที่ลอยจากด้านหน้าชัดเจนว่าเป็นคนที่เขารู้จัก

“คุณหนูครับ ด้านหน้าเหมือนมีคนกำลังต่อสู้อยู่ ผมจะเข้าไปดูก่อนสักหน่อย คุณระวังตัวด้วย มีอะไรเกิดขึ้นให้ตะโกนเรียกนะครับ ผมจะรีบมาทันที!”

นึกถึงตรงนี้ อาสี่ยังกล้าชักช้าที่ไหน อธิบายกับหลู่ซีซานอย่างรวดเร็ว แล้วรีบวิ่งไปทางเสียงต่อสู้ดังลอยมาทันที

ลักษณะของหลู่ลี่หาวในเวลานี้กระเซอะกระเซิงอยู่บ้าง เสื้อผ้าบนตัวเปื้อนดินโคลนและฝุ่นเต็มไปหมด เบ้าตาขวาก็เขียวช้ำเป็นดวง

แม้แต่ฝันเขายังนึกไม่ถึงว่าเย่เทียนจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ เขาไม่เพียงทำร้ายเย่เทียนไม่ได้สักนิดเดียว ยิ่งโดนเย่เทียนต่อยหลายหมัดแบบเกินความคาดหมายอีก

นี่ทำให้เขาแค้นเคืองถึงขีดสุดแล้ว จ้องเย่เทียนดุจดวงตาพ่นไฟ กัดฟันแน่นพูดว่า “แกไอ้สารเลว แน่จริงอย่าเล่นแผนการชั่วร้ายอะไรสิ!”

เย่เทียนเบ้ปาก พูดเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ฉันเล่นแผนการชั่วร้ายตั้งแต่เมื่อไร? เห็นได้ชัดว่าฝีมือนายสู้คนอื่นไม่ได้......”