ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 845

ตามองเห็นหลู่ลี่หาวฟันมีดลงมาด้วยท่าทางดุดัน ในใจเย่เทียนแอบถอนหายใจ ถ้ามีทางเลือก เดิมทีเขาคงไม่ยินยอมสู้กับว่าที่น้องเขยคนนี้

แต่ปัญหาสำคัญคือหลู่ลี่หาวจับเขาแน่นไม่ปล่อย ในใจลึกๆ เขามีความโกรธอยู่ไม่มากก็น้อย

“เป็นนายบังคับฉันสู้กับนายเองนะ งั้นฉันจะสั่งสอนนายดีๆ แทนพี่สาวนายเอง หวังว่าอีกเดี๋ยวนายจะไม่ร้องไห้เรียกหาผู้ปกครองล่ะ!”

ดวงตาดำมืดคู่นั้นของเย่เทียนมีแสงแวววาวแฉลบผ่าน สับเท้าเล็กน้อย หลบคมมีดดุเดือดที่ฟันเข้ามานั้นออกไปเหมือนหวาดเสียวแต่ความจริงแล้วปลอดภัย

ฉากนี้ทำให้ผู้คนในเหตุการณ์ต่างยำเกรง สายตาที่มองทางเย่เทียนเปลี่ยนไปซับซ้อนขึ้นมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่กล้าเล่นท่าหวาดเสียวขนาดนี้ออกมา ต้องมั่นใจต่อตนเองเต็มที่แน่

ต้องรู้ว่า คนที่จะเลือกพักค้างคืนที่โรงเตี๊ยมไฉ่สิ่งแห่งนี้ โดยพื้นฐานล้วนเข้ามาเพื่อการแข่งชิงสิทธิ์โดยเฉพาะ เหมือนจิงไห่เชียนคนประเภทแบบนี้คงหาคนที่สองออกมาไม่ได้เด็ดขาด

พอนึกถึงว่าไม่แน่เย่เทียนอาจจะเป็นคู่ต่อสู้ในการแข่งชิงสิทธิ์ของพวกเขา ในใจพวกเขาก็กลัดกลุ้ม

หลู่ลี่หาวในฐานะคนต้นเรื่องตะลึงอย่างชัดเจน การปะทะฝีมือเมื่อวานนี้ทำให้เขารู้ดีว่าเย่เทียนจัดการไม่ง่าย และรู้ลึกซึ้งดีว่าท่าที่ง่ายดายเช่นนี้จะไม่ได้สร้างบาดแผลใดๆ แก่เย่เทียนด้วย เจตนาของมีดนี้เพียงแค่บีบเย่เทียนให้ถอย ให้เย่เทียนตกสู่ในจังหวะการต่อสู้ของเขา

และในหัวสมองเขาเคยคิดถึงความเป็นไปได้ที่เย่เทียนจะหลบหลีกนับไม่ถ้วน แต่นึกไม่ถึงว่าเย่เทียนจะเล่นน่าหวาดเสียวขนาดนี้ ทำให้แผนหลังที่เขาเตรียมไว้ใช้การไม่ได้ทั้งสิ้น ปรากฏว่าหยุดชะงักชั่วครู่อย่างเลี่ยงไม่ได้

“ทั้งที่พี่สาวนายเคยเตือนนายแล้ว นายกลับยังมาหาเรื่องฉันอย่างไม่รู้ดีชั่วแบบนี้ งั้นฉันจะให้บทเรียนลึกซึ้งกับนาย เลี่ยงที่ต่อไปนายจะวิ่งไปหาที่ตายข้างนอกอย่างไม่รู้จักตื้นลึกหนาบาง!”

เย่เทียนคว้าความผิดพลาดชั่วครู่นี้ของหลู่ลี่หาวไว้อย่างฉับไว ต่อยหมัดขนาดใหญ่เข้าไปอย่างไม่ปรานีแม้แต่น้อย

ปึง!

หลู่ลี่หาวไม่ทันได้หลบทั้งนั้น รู้สึกหน้าอกมีความเจ็บรุนแรงลอยมา ร่างกายแข็งแรงกำยำถอยหลังไปหลายก้าวแบบควบคุมไม่อยู่

“แคกๆ!”

หลู่ลี่หาวที่ถอยห่างออกสองเมตรไออยู่สักครู่ ถึงรู้สึกว่าความรู้สึกแน่นหน้าอกนั้นผ่อนคลายลงไม่น้อย

พิจารณาถึงสภาพร่างกายของตนเอง เย่เทียนเกิดความคิดรีบสู้รีบเสร็จ และจะไม่ให้เวลาหลู่ลี่หาวหายใจ ขยับเท้าสักหน่อยเป็นฝ่ายกระโจนเข้าหาเอง

ฟึบๆ!

ควงหมัดขนาดใหญ่ออกมาติดต่อกัน เกิดเสียงคำรามเป็นระลอกราวกับทุบที่ว่างกลางอากาศจนพัง ไม่มีความหมายอ้อมมือโดยสิ้นเชิง

หลู่ลี่หาวรีบดึงสติกลับทันที รีบยกมีดต้านทาน แต่ภายใต้การบุกเข้าโจมตีพลังหมัดนั้นของเย่เทียน ยังโดนต่อยจนถอยหลังต่อเนื่องแบบคุมไม่ได้ เวลานี้เดิมทีไม่มีกำลังใดๆ สู้กลับแล้ว

นี่ทำให้ทุกคนที่ล้อมอยู่รอบด้านต่างตกใจขึ้นมา ถึงแม้พวกเขาจะเดาได้แต่แรกว่าเย่เทียนไม่ธรรมดา แต่ก็นึกไม่ถึงว่าเย่เทียนจะเก่งกาจขนาดนี้

ต้องรู้ว่า ตระกูลหลู่อยู่ที่เมืองเถาหยวนนั้นเป็นอิทธิพลอันดับต้นๆ หลู่ลี่หาวในฐานะลูกหลานตระกูลหลู่ย่อมได้รับการติดตามเป็นธรรมดา ยังรู้ลึกว่าเขาอยู่ในบรรดาคนหนุ่มรุ่นเดียวกัน ก็เป็นมือดีในยี่สิบอันดับแรก

แต่ ต่อให้เป็นยอดฝีมืออายุน้อยขนาดนี้ ยามอยู่ในเงื้อมมือของเย่เทียนกลับได้เพียงต้านทานอย่างยากลำบาก งั้นเย่เทียนจะแกร่งมากแค่ไหนกัน?

เป็นข่งเทียนหยินที่แสดงออกว่าสนใจเพียงเงินทอง ดวงตาที่มองทางเย่เทียนล้วนเปล่งประกายความมันวาว และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่บ้าง

การต่อสู้มาเร็ว ผ่านไปเร็วยิ่งกว่า แค่เวลาไม่กี่นาทีสั้นๆ เย่เทียนก็ล้มหลู่ลี่หาวจนคว่ำลงพื้นเรียบร้อย

โดยเฉพาะดูจากลักษณะเดือดดาลนี้ของหลู่ลี่หาว หลู่ซีซานไม่รู้ชัดที่ไหนว่าเขาต้องกำลังเสียเปรียบเย่เทียนอยู่แน่ๆ ถ้าสู้กันขึ้นมาจริงๆ ไม่แน่คงเป็นสถานการณ์ที่ไม่ตายไม่เลิกรา

นึกถึงตรงนี้ เธอยังกล้าชักช้าอยู่ที่ไหน รีบวิ่งเหยาะๆ เข้ามา ดวงตาแวววาวคู่หนึ่งเผยความเดือดดาลอันเข้มข้นออกมาแบบไม่ปกปิด

“พี่”

หลู่ลี่หาวที่อยากระเบิดออกชั่วขณะหนึ่งล้มเหลวลงแล้ว ในสายตาที่มองทางหลู่ซีซานมีความหวาดกลัวระดับหนึ่ง

ไม่เพียงแค่เขา สองคนที่ต่อสู้กับเจี่ยซือหวี่อยู่นั้นก็หยุดลงมาเช่นกัน บนหน้าเผยสีหน้าหวาดกลัวนิดๆ ออกมา เดิมทีไม่กล้าบุ่มบ่ามอีก

หลู่ซีซานโกรธแทบแย่อย่างเห็นได้ชัด และไม่สนใจว่าคนจะมองมากขนาดนี้ ยื่นมือไปบิดใบหูของหลู่ลี่หาวไว้

เดิมทีหลู่ลี่หาวไม่กล้าขัดขืน ภายใต้ความเจ็บร้องโวยวายขึ้นมาติดๆ กัน “พี่ พี่เบาหน่อยสิ เป็นผมผิดเองผมผิดเอง พี่รีบปล่อยออกเถอะ!”

หลู่ซีซานทำหน้าอึมครึมพูดว่า “งั้นนายพูดมาหน่อยสิ นายผิดตรงไหนแล้ว?”

หลู่ลี่หาวมีความไม่พอใจสุดๆ แต่เขาจะกล้าแสดงออกมาต่อหน้าหลู่ซีซานที่ไหน “ผมผิดที่ไม่ฟังคำพูดพี่ ไม่ควรเข้ามาหาเรื่องเย่เทียน......”

ไม่ว่าพูดอย่างไรหลู่ลี่หาวล้วนเป็นน้องชายของตนเอง หลู่ซีซานก็ไม่อยากให้เขาอับอายอยู่ต่อหน้าคนมากขนาดนี้ จึงถลึงตาใส่เขาอย่างแรงทีหนึ่ง พูดตวาดใส่ “นายไสหัวกลับบ้านไปก่อนเดี๋ยวนี้! รอฉันกลับไปจัดการนาย!”

“ครับๆๆ!”

หลู่ลี่หาวกล้ามีปัญหาที่ไหน ให้ความร่วมมือกับเพื่อนสองคนพยุงเพื่อนที่ถูกต่อยจนหมดสติคนนั้นไว้ ไม่นานก็หายไปจากในเส้นสายตาของผู้คน......