ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 850

“คุณหนูข่ง ว่าตามความหมายคำพูดนี้ของเธอ ขอแค่น้องจินชนะเธอได้แล้ว เธอจะพิจารณาคบกับเขาดูใช่หรือเปล่า?”

ข้างหูมีเสียงที่เจ้าเล่ห์นั้นของเย่เทียนดังขึ้น ชั่วขณะหนึ่งโข่งจื่อโถงขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา ยังไม่รู้ชัดที่ไหนว่าเย่เทียนวางกับดักหลุมใหญ่ให้เธอ แต่พอลองคิดดู นี่ไม่แน่อาจเป็นโอกาสดีที่จะหลุดพ้นการตามตื๊อของจิงไห่เชียนถึงที่สุด

“ถูกต้อง! ถ้าเขาเอาชนะฉันได้ งั้นฉันจะพิจารณาที่จะคบกับเขา แต่ถ้าเขาแพ้ งั้นต่อไปเขาเจอฉันแล้วต้องเดินอ้อมไป ห้ามเข้าใกล้ฉันในระยะสิบเมตรโดยเด็ดขาด!”

“นี่......”

ชั่วพริบตาเดียวจิงไห่เชียนไม่รู้ว่าควรทำอะไรขึ้นมาแล้ว ถ้าชนะโข่งจื่อโถงแล้วย่อมคุ้มค่าน่ายินดีแน่นอน แต่ถ้าเกิดแพ้แล้ว งั้นคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว

แน่นอนว่า ประเด็นสำคัญสุดคือ การแข่งชิงสิทธิ์ของปีก่อนเขาก็แพ้ให้กับโข่งจื่อโถง ถึงแม้จะผ่านมาเป็นเวลาปีหนึ่งแล้ว เขาก็ยังไม่มีความมั่นใจว่าจะเอาชนะโข่งจื่อโถงได้

“ไม่มีปัญหา!”

แต่ ไม่รอให้จิงไห่เชียนคิดจนทะลุปรุโปร่ง เย่เทียนกลับตอบตกลงแทนเขาแล้ว “แต่ฉันคิดว่าจำเป็นต้องเปลี่ยนการเดิมพัน ถ้าพวกเธอสองคนสู้กันจนเอาเป็นเอาตายจริง งั้นคงไม่เป็นผลดีต่อการคบหาในอนาคต ฉันว่าไม่สู้ถือโอกาสเอาการแข่งชิงสิทธิ์ในครั้งนี้ เอาการจัดเรียงลำดับของการแข่งชิงสิทธิ์มาตัดสินแพ้ชนะดีกว่ามั้ง?”

“ได้!”

โข่งจื่อโถงคิดดูแล้ว กลับไม่ได้มีปัญหาอะไร ในสายตาเธอ จิงไห่เชียนไม่ใช่คู่แข่งของเธอ การจัดอันดับของการแข่งชิงสิทธิ์จะแซงหน้าเธอไปได้อย่างไร?

เย่เทียนที่ได้รับคำตอบส่องสายตาไปยังจิงไห่เชียน “น้องจิน นายน่าจะไม่มีปัญหาเหมือนกันมั้ง?”

“ฉันก็ไม่มีปัญหา!”

สำหรับคำแนะนำอันนี้ จิงไห่เชียนแอบโล่งอกไปทีหนึ่ง ตอบรับลงมาอย่างสบายใจ

ถ้าสู้กับโข่งจื่อโถง เขาไม่มีความมั่นใจเท่าไร แต่ถ้าเอาลำดับการแข่งชิงสิทธิ์มาตัดสินแพ้ชนะ เขายังมีความหวังริบหรี่

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถึงแม้ความสามารถของโข่งจื่อโถงจะแกร่งกว่าเขา แต่ถ้าโชคไม่ดีเจอตัวละครโหดอะไรเข้า ยังจะพ่ายแพ้ก่อนเขาอีกไม่ใช่เหรอ?

ตามองเห็นสองฝ่ายล้วนไม่ได้มีปัญหาอะไรต่อการเดิมพันนี้ เย่เทียนจึงแอบโล่งอกไป เขาได้เพียงช่วยจิงไห่เชียนถึงตรงนี้แล้ว เรื่องราวต่อจากนี้ งั้นต้องฟังคำสั่งสวรรค์แล้ว

“นายไม่ใช่อยากไปลงชื่อเหรอ? ตามฉันมาสิ!”

โข่งจื่อโถงไม่มองจิงไห่เชียนสักแวบเดียว ตะโกนเรียกทางเย่เทียน หมุนตัวแล้วเดินไปด้านในจวี่เต๋อโหลว

เดิมเป้าหมายที่เย่เทียนเข้ามาคือเพื่อเข้าร่วมทดสอบ ตอนนี้จึงรีบตามฝีเท้าของโข่งจื่อโถงไปทันที เข้าไปด้านในจวี่เต๋อโหลวด้วยกัน

ทั้งสามคนเพิ่งเดินเข้าไป มีพนักงานบริการที่ใส่เสื้อคลุมสีขาวคนหนึ่งเข้ามาต้อนรับทันที เขาเป็นฝ่ายเพิกเฉยเย่เทียนไปเอง หลักๆ สายตาวางอยู่บนตัวโข่งจื่อโถงและจิงไห่เชียนสองคนนี้

นี่เป็นเรื่องปกติทั่วไป โข่งจื่อโถงเป็นหลานสาวของเจ้าของจวี่เต๋อโหลวแห่งนี้ จิงไห่เชียนก็เป็นแขกประจำของที่นี่ เปรียบเทียบกับเย่เทียนคนที่เข้ามาเป็นครั้งแรกแบบนี้ คุณค่าของพวกเขาสองคนย่อมสำคัญมากกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย

“คุณหนูข่ง คุณชายจิน พวกคุณเข้ามาแล้วเหรอครับ? ไม่ทราบว่าอยากให้เปิดห้องอาหารให้พวกคุณหรือไม่ครับ? หรือว่า......”

จิงไห่เชียนส่ายหน้าเล็กน้อย “ครั้งนี้พวกเราไม่ได้เข้ามากินข้าว หลักๆ คือพาคนเข้ามาลงชื่อเข้าร่วมประเมิน”

“ทดสอบเหรอ?”

พนักงานบริการของร้านได้ยิน ถึงย้ายสายตาไปทางเย่เทียน แอบเดาว่าเย่เทียนมีสถานะอะไร คาดไม่ถึงทำให้ทั้งสองพาเข้ามาด้วยตนเอง

โข่งจื่อโถงไม่ได้สนใจว่าพนักงานร้านกำลังคิดอะไร สอบถามว่า “ตอนนี้คุณอาอยู่ที่ไหน?”

โดนสองคนยุแหย่ขนาดนี้ ชายหนุ่มผมสกินเฮดที่ถูกเรียกว่าหยางเฉินก็หงุดหงิดอยู่หน่อยแล้ว “แม่งเอ๊ย ยังกล้าแย่งผู้หญิงของฉัน? ฉันจะเข้าไปต่อยมันให้พิการเดี๋ยวนี้ ฉันจะดูว่ามันยังมีสิทธิ์อะไรมาแย่งกับฉันอีก!”

พูดจบ หยางเฉินก็ไม่สนใจเพื่อนสองคนข้างกาย เดินเข้าไปทางของโข่งจื่อโถงทั้งสามคนนั้นด้วยสีหน้าอึมครึม

เพื่อนสองคนนั้นของเขามองหน้าซึ่งกันและกันทีหนึ่ง ยังไม่รู้ชัดที่ไหนว่านี่คือมีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว รีบตามฝีเท้าของหยางเฉินไปทันที

จิงไห่เชียนไม่รู้ว่าตนเองโดนคนจ้องเข้าให้แล้ว กำลังแนะนำเนื้อหาเกี่ยวข้องเกี่ยวกับการทดสอบให้เย่เทียนฟังอยู่

“จิงไห่เชียน! แกแม่งยังมียางอายอยู่หรือเปล่า? วันๆ เอาแต่ตอแยจื่อโถงของพวกฉัน แกอยากตายมากหรือไง?”

หยางเฉินที่ถูกกระตุ้นความโกรธไม่มองเย่เทียนสักแวบเดียว สายตาตกอยู่บนตัวของจิงไห่เชียนแบบท่าทางอึมครึมโหดร้าย

จิงไห่เชียนอดตกใจนิดหน่อยไม่ได้ พอมองเห็นใบหน้าของผู้มาเยือนแจ่มชัด สีหน้ายังอึมครึมลงมาเหมือนกัน

เขาตามตื๊อต่อโข่งจื่อโถงไม่ใช่เรื่องที่เกิดวันสองวัน ไม่รู้ชัดที่ไหนว่าหยางเฉินเป็นหนึ่งในผู้แข่งขันของเขา แม้กระทั่งสองคนยังแอบมีปะทะกันลับหลังอยู่ไม่น้อย ปัจจุบันนี้ศัตรูหัวใจเจอหน้ากัน เขาย่อมไม่ไว้หน้าอะไรเป็นธรรมดา

“หมาที่ดีมันไม่ขวางทาง!”

อย่ามองว่าจิงไห่เชียนอยู่ต่อหน้าโข่งจื่อโถงว่านอนสอนง่ายโดยสิ้นเชิง แต่ยามปฏิบัติต่อคนอื่น เขาไม่ได้เกรงใจขนาดนั้นแล้ว

หยางเฉินโมโหเดือดดาล “แกแม่งด่าใครกัน?”

“ใครรับฉันก็ด่าคนนั้นแหละ”

จิงไห่เชียนยักไหล่ หันหน้าบอกยังเย่เทียน “น้องเย่ นายว่าโลกนี้แปลกหรือไม่แปลก? ทั้งที่ให้เป็นคนไม่เป็น ดันอยากไปเป็นหมา น่าแปลกจริงนะ!”