ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 865

คฤหาสน์ตระกูลหลู่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองเถาหยวน มีลักษณะไปทางอาคารคฤหาสน์โบราณ หน้าประตู มีสิงโตหินขนาดใหญ่ 2 องค์ แสดงถึงความยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม

มองไปยังอาคารที่อยู่ข้างหน้า ครุ่นคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นในภายหลังเย่เทียนผู้กล้าหาญอยู่เสมอเกิดอาการประหม่าขึ้น

จินไห่เซวียนยืนอยู่ข้างเย่เทียนไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเห็นเขาตะลึง เขารีบเร่งทันที "น้องเย่ ยังไงก็มาถึงที่แล้ว อย่าคิดอะไรไปเรื่อยแล้ว!"

ดงดง!

เย่เทียนรู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว วิ่งขึ้นไปสองสามก้าวแล้วเคาะประตูสีแดง

เสียงดังเอี๊ยด!

ไม่นานประตูสีแดงก็เปิดออก ชายชราคนหนึ่งก็โผล่ออกมา เขาเหลือบมองทั้งสองคนอย่างเย็นชา ส่ายหัวแล้วพูดว่า “คุณทั้งสอง ตระกูลหลู่ของเราจะไม่รับแขกในวันนี้ ดังนั้น ได้โปรดค่อยมาวันอื่นนะครับ!"

จินไห่เซวียนรู้สึกอารมณ์ไม่ดีอย่างทันที เขารีบก้าวไปสองสามก้าวและพูดเสียงดัง: “นี่ พูดงี้หมายความว่าอย่างไร? รู้ไมว่าเขาคือใคร?ถ้าให้หัวหน้าครอบครัวของนายรู้ เชื่อหรือไม่ พวกนายแต่ละคนต้องถูกลงโทษอย่างหนัก... "

อย่างไรก็ตาม เขายังไม่ทันที่จะพูดจบ เย่เทียนก็หยุดเขาทันที และพูดกับชายชราด้วยรอยยิ้มว่า “คุณปู่ครับ ผมชื่อเย่เทียน โปรดบอกเจ้าของบ้านให้หน่อยนะครับ บอกว่าผมมีเรื่องธุรกิจที่จะคุยกับท่านหน่อยครับ”

แม้ว่าเขาจะไม่พอใจอย่างมากกับการกระทำของชายชราในใจแต่นี่คือตระกูลหลู่ เย่เทียนเองก็ไม่ต้องการสร้างความขัดแย้งใดๆ มิฉะนั้น หลู่ซีซันจะเป็นคนที่ยากลำบาก

“นายคือเย่เทียน?!”

ชายชราตกใจ และดวงตาที่ขุ่นเล็กน้อยเหล่านั้นก็เหลือบมอง เย่เทียนจากบนขึ้นสู่ลง

“ใช่ครับ ผมคือเย่เทียน”

เย่เทียนยิ้มเล็กน้อย เมื่อเห็นปฏิกิริยาของชายชรา คงจะเป็นหลู่ซีซันเคยบอกอะไรให้ฟัง? ถ้าจะเข้าไปก็ไม่ใช่ปัญหาแล้ว

แต่ก่อนที่รอยยิ้มบนปากของ เย่เทียนจะเบ่งบานเต็มที่ ใบหน้าของชายชราที่อยู่ข้างหน้าเขาก็ดูหม่นหมองอีกครั้ง และเขาก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ผู้เฒ่าของฉันได้บอกไว้โดยเฉพาะว่า ถ้าคนอื่นมา อาจจะยังต่อรองคุยกันได้ แต่ถ้านายมาที่นี่ ห้ามเปิดประตู!”

เย่เทียนขมวดคิ้วและสีหน้าเริ่มขุ่นมัว “ถ้าผมจะเข้าไปให้ได้ล่ะครับ?”

ปฏิกิริยาของชายชรานั้นตรงกันข้ามกับที่เขาจินตนาการไว้เลย เห็นได้ชัดว่า สถานการณ์ของ หลู่ซีซันแตกต่างจากที่เขาจินตนาการไว้และเขาจะกังวลเรื่อง หลู่ซีซันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ต้องเข้ามาให้ได้?”

ชายชรายิ้มอย่างเย็นชาและเดินออกจากประตู “งั้นก็ผ่านฉันให้ได้ก่อน!”

เย่เทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ: “ท่านผู้เฒ่า ท่านอายุมากแล้ว ทำไมท่านยังอารมณ์ร้อนอยู่นัก?”

“อารมณ์ร้อนมาหลายสิบปี คงปรับเปลี่ยนได้แล้วสินะ!”

ชายชราส่ายหัว ขี้เกียจคุยกับ เย่เทียนอีกต่อไป และยืนยันว่า: "นายไม่จำเป็นต้องเสียคำพูด ตราบใดที่ฉันไม่ล้มลง นายไม่สามารถเข้าไปได้!"

"ถ้าเป็นเช่นนั้น ดูเหมือนว่าเราไม่จำเป็นต้องคุยกันต่อแล้วล่ะ"

ดวงตาของ เย่เทียนเย็นลง และทันใดนั้น เขาก็ยกมือขึ้นเร็วอย่างกับสายฟ้า และมีดคมในมือก็สัมผัสที่คอของชายชราโดยตรง ตราบใดที่เขาออกแรงเพียงเล็กน้อย เขาสามารถทำให้ชายชราลงไปดูราชาแห่งนรกทันทีได้!

ก่อนที่เขาจะมาที่นี่ เขาได้ทำใจไว้สำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่จะเกิดขึ้น เมื่อพิจารณาถึงปัจจัยทางกายภาพ เขาจึงหยิบกริชจากโรงเตี้ยมไฉ่สิ่งมาด้วย ไม่คิดว่าจะใช้งานได้จริง

ชายชราตะลึงครู่หนึ่ง เขาไม่คิดว่า เย่เทียนจะกระทำ เขารู้สึกได้ถึงความเย็นที่มาจากคอของเขา และเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรอยู่พักหนึ่ง

“ท่านผู้เฒ่า ผมสงสัยว่าท่านสามารถเปลี่ยนอารมณ์ไม่ดีของท่านเหลายสิบปีนั้นได้หรือยังครับ?”

แม้ว่า เย่เทียน ยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเขา แต่น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก

ชายชราแสดงปฏิกิริยาและแสร้งทำเป็นสงบ “นายจะทำอะไร? นี่อยู่ในตระกูลหลู่ ถ้าฉันเกิดอะไรขึ้นมา นายก็อย่าคิดที่จะมีชีวิตอยู่เลย!”

ชายชราขมวดคิ้วและคิดเรื่องนี้อย่างลับๆ เขารู้สึกว่ายังคงจำเป็นต้องเข้าไปรายงานตัว ไม่เช่นนั้น หาก เย่เทียนโจมตีเข้าไปได้ ตระกูลหลู่ก็จะขายหน้าอับอายจริงๆ

หลังจากพูดจบ ชายชราก็ไม่รอให้ เย่เทียนตอบกลับ หันกลับไปและรีบวิ่งเข้าไปข้างใน

บูม!

แต่ว่า หลังจากที่เขาหันหลังกลับและเดินไม่กี่ก้าว เขาก็ไม่ทันระวังชนโดนชนชายชราที่สวมเสื้อคลุมสีเทาเป็นอาสี่ที่มีความสัมพันธ์กับเย่เทียนนอกเมืองเถาหยวนมาก่อน!

“เหล่าชิง เกิดอะไรขึ้น ทำให้วัยชราอย่างนายตื่นตระหนกเช่นนี้?”

อาสี่ลูบไหล่ที่เจ็บเล็กน้อยที่โดนกระแทก ยังดีที่เขาเป็นนักบู๊หากเป็นชายชราคนอื่นที่วัยเดียวกัน ต้องไปนอนอยู่บนโรงพยาบาลเป็นเวลาสามถึงห้าเดือนล่ะสิ?

“พี่ พี่สี่? ท่านมาได้ทันเวลามากครับ!”

ยามที่มีชื่อเหล่าชิงก็ลูบหน้าผากของเขาและพูดอย่างรวดเร็วว่า “เด็กที่ชื่อเย่เทียนมาหาเรื่องที่นี่ โวยวายบอกว่าอยากเจอคุณหนู ฉันก็หยุดเขาไม่ได้!”

“มาได้พอดีเลย ฉันกำลังจะไปหา!”

ใบหน้าของอาสี่เปลี่ยนเป็นมืดมน และเขาเดินไปที่ประตู

ส่วน เหล่าชิง เขายังไม่คิดที่จะไปหา หลู่ซูหาง เขาเชื่อมั่นในอาสี่ ถ้ามีเขาออกหน้าแน่ใจว่า เย่เทียนจะไม่กล้ายุ่ง

ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงประตูของตระกูลหลู่

อาสี่ไม่มองไปที่ จินไห่เซวียนเลยแม้แต่ครั้งเดียว ดวงตาของเขาจ้องไปที่ เย่เทียนโดยตรงและเขาก้หัวเราะเยาะเย้ย: "ไอ้หนู ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะไปหานายดีไหม ไม่คิดว่านายจะมาหาเองถึงที่เอง ถ้าเป็นเช่นนี้ก็อย่าโทษฉันละกัน...”

เมื่อสองวันก่อน เย่เทียนทำให้หลู่ลี่หาวบาดเจ็บ ถ้าไม่ใช่เพราะหลู่ซีซันที่หยุดเอาไว้ เขาจะสอนบทเรียนให้เย่เทียนไปนานแล้ว เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาเช่นนี้อีก เขาก็ไม่พอใจกับเย่เทียนมากขึ้น...