ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 897

เมื่อเห็นว่าโฉวฝันเฟยแทงเย่เทียนด้วยกระบี่อีกครั้ง เวินจี้หู่ก็ตามปฏิกิริยาของเขาไม่ทันเลย ช่วงเวลาวิกฤติจะสนใจอะไรอีก จึงเตะไปทางเย่เทียนเลย

ตุบ!

เกือบจะทันทีที่เย่เทียนถูกเตะออกไป โฉงฝานเฟยก็ใช้กระบี่แทงตำแหน่งเดิม พื้นที่แข็งเหมือนกับเต้าหู้ ทำให้กระบี่เลือดเจาะทะลุกระบี่ลึกๆ ทันที!

เย่เทียนถูกเตะจนกลิ้งสองครั้งติดต่อกัน และสุดท้ายก็กลิ้งออกจากสังเวียน เจ็บจนแยกเขี้ยวยิงฟัน

แต่ถึงกระนั้น เย่เทียนก็ไม่ได้โทษเวินจี้หู่ในใจ แต่กลับเต็มไปด้วยความซึ้งใจ

ยังไงซะ ถ้าไม่ใช่เวินจี้หู่ตอบสนองเร็วพอ บางทีหัวของเขาอาจจะระเบิดเหมือนแตงโมแล้ว เมื่อเทียบกับชีวิตของเขา เตะนี้ยังเบาเกินไปจริงๆ

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตา และเมื่อทุกคนรู้สึกตัว ก็เกิดความแตกตื่นทันที

นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เวินจี้หู่เป็นคนที่มาจากสำนักซิงเฉินในโลกบู๊ แต่กลับไม่สามารถหยุดโฉวฝันเฟยได้ เรื่องนี้น่าตกใจจริงๆ

"โฉวฝันเฟย คุณกำลังทำอะไรอยู่?"

ในเวลานี้ ข่งเทียนหยินและคนอื่นๆ ก็มาถึง มองโฉวฝันเฟยด้วยสายตาเคร่งขรึม

"ถือว่านายโชคดี ไม่……"

โฉวฝันเฟยขมวดคิ้ว และร้องฮึ:"ฉันว่าสามารถปกป้องเจ้าแบบนี้ทุกครั้งใช่หรือไม่!"

แม้ว่าเขาจะมีทักษะการฝึกฝนของระดับฟ้าเจ็ดดาวระยับระยิบ และยังมีเครื่องรางทิพย์กระบี่เลือดอยู่ในมือ เขาก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าจะฆ่าเย่เทียนต่อหน้าทุกคนได้

ปรมาจารย์ไร้เจตสิกลุกขึ้นอย่างโกรธเคือง และพูดอย่างเย็นชาว่า:"โยมโฉว เจ้าคิดที่จะเป็นศัตรูของพวกเราทุกคนจริงๆ หรือ?"

โฉวฝันเฟยไม่ตอบสนอง แต่สีหน้าดูบึ้งอย่างยิ่ง

ถ้าเหยียนเฟิงแค่ด้อยกว่าคนอื่นจึงแพ้เกม แล้วเขาจะโมโหแบบนี้ไปทำไม แต่ตอนนี้เหยียนเฟิงใช้การเปลี่ยนวิชายุทธ์ ชีวิตที่เหลือคงจะเป็นแค่คนไร้ค่า ซึ่งทำให้อาจารย์อย่างเขาจะไม่โมโหได้อย่างไร?

"เจ้าสำนักโฉว เป็นแค่การแข่งขันระหว่างรุ่นหลังเอง แล้วจะทำให้เสียมิตรภาพทำไม?"

นักพรตเต๋าชิงเฟิงยืนขึ้น และพยายามเป็นคนไกล่เกลี่ย

"เรื่องเล็ก? ไอ่นักบวชบ้า ลูกศิษย์ของฉันเปลี่ยนวิชายุทธ์แล้ว ทั้งชีวิตนี้คงจะจบกันแล้ว คุณบอกฉันว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย!"

โฉวฝันเฟยเลิกคิ้ว และด่าว่า:"งั้นก็เรียกลูกศิษย์ของคุณมาด้วย ฉันจะฆ่าเขาด้วย มาดูกันว่าคุณจะสู้สุดชีวิตกับฉันไหม?!"

"หืม?"

นักพรตเต๋าชิงเฟิงปิดปากทันที เขาได้ยินเพียงโฉวฝันเฟยสร้างเรื่องในงาน จึงรีบมา ไม่รู้เรื่องซับซ้อนในนี้ ตอนนี้เรื่องร้ายแรงมาก จะกล้าพูดอะไรอีกล่ะ

ไม่เพียงแต่นักพรตเต๋าชิงเฟิงเท่านั้น แต่เจ้าสำนักของแต่ละพรรคที่รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในงานก็ขมวดคิ้ว

ยังไงซะ เหล่าลูกศิษย์ที่ภาคภูมิซึ่งได้รับการฝึกฝนมาหลายปี จะจบไปแบบนี้เหรอ? เรื่องนี้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่สบายใจหรอก

โฉวฝันเฟยมองดูปฏิกิริยาของทุกคน และพูดอย่างเย็นชา:"เรื่องในวันนี้ ข้าจำไว้แล้ว และต่อไปถ้ามีโอกาสจะคืนให้แน่นอน!"

พูดจบ เขาก็ขี้เกียจที่จะมองดูผู้คนอีก และหันหลังเดินไปทางเหยียนเฟิง พยายามออกไปจากที่นี่

"รอเดี๋ยว!"

แต่ในเวลานี้ เย่เทียนผู้ซึ่งถูกเตะออกจากสังเวียน ในที่สุดก็มารู้สึกตัว จับขอบเวทีแล้วลุกขึ้นมา:"เจ้าสำนักของสำนักเหลียนหัวใช่ไหม? หนึ่งปี! แน่จริงคุณให้เวลาหนึ่งปี ในวันนี้ของปีหน้าผมจะไปหาถึงหน้าประตูสำนักเหลียนหัวแน่ๆ !"

หนึ่งปีบอกว่าสั้นก็สั้น จะยาวก็ไม่ยาว แต่ก็เพียงพอที่จะให้เขาจัดการกับเรื่องทางโลกได้ดี และจากนั้นเขาก็ไปที่โลกบู๊ ฝึกฝนสัก 3 ปี 5 ปี เขาจะกลัวโฉวฝันเฟยอีกทำไม?

เดิมที เขาคิดว่าโฉวฝันเฟยเป็นผู้อาวุโสที่มีชื่อเสียงโด่งดัง คงจะตอบตกลงสิ ไม่นึกเลยว่าชายผู้นี้ต้องการแก้แค้น และไม่ให้เวลาเขาแม้แต่ปีเดียวเลย!

แต่เย่เทียนจะรู้ได้อย่างไรว่า โฉวฝันเฟยรู้สึกกลัวอย่างมากจากความสามารถที่เขาแสดงออกมา เพราะกลัวว่าจะมีปัญหาใหม่แทรกออกมา แล้วจะให้เวลาเย่เทียนได้อย่างไร? ในเมื่อตัดสินว่าเป็นปฏิปักษ์แล้ว ยิ่งรีบฆ่าก็ยิ่งดี!

"ไม่เกี่ยวกับครอบครัวของผม ผมเป็นคนทำเหยียนเฟิงได้รับบาดเจ็บเอง หวังว่าคุณจะไม่ไปหาเรื่องครอบครัวและเพื่อน ๆ ของผม! แม้แต่เพื่อนที่เพิ่งรู้จักก็ไม่ได้!"

เย่เทียนแอบรู้สึกหมดหนทาง ในเมื่อโฉวฝันเฟยไม่ยอมให้เวลาเขาหนึ่งปี เขาทำได้แค่ลดเงื่อนไขลง

มีคนจ้องมองมากขนาดนี้ โฉวฝันเฟยก็ไม่กล้าทำให้มันเกินไป ไม่เช่นนั้นถ้าทำให้ผู้ชมโกรธจริงๆ เขาสามารถสะบัดก้นแล้ววิ่งออกไปได้ แต่สำนักเหลียนหัวที่เขาสร้างขึ้นด้วยมือของเขาเองคงจะจบกัน

"ฉันยังไม่ถึงขึ้นฆ่าคนบริสุทธิ์!"

พูดจบ โฉวฝันเฟยก็ไม่สนใจที่จะพูดต่อ อุ้มเหยียนเฟิงที่หมดสติ และรีบเดินออกจากงาน

"เจ้าหนู เป็นลูกผู้ชาย ก็ไม่ถือว่าเปลืองเหล้าปีศาจสองขวดฉัน!"

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังที่เกินไปของโฉวฝันเฟย ข่งเทียนหยินอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้เย่เทียน แม้ว่าโฉวฝันเฟยจะไม่ตอบตกลงกับการนัดหมายหนึ่งปีของเย่เทียน แต่เย่เทียนกล้าเสนอออกมา มันก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ความกล้าหาญของเขาแล้ว

"เจ้าหนู……"

ปรมาจารย์ไร้เจตสิกรู้สึกช่วยอะไรไม่ได้ในเรื่องนี้ และพูดอย่างถอนหายใจว่า:"หุนหันพลันแล่นเกินไปแล้ว!"

เรื่องที่เย่เทียนทำงานแต่งงานของหลู่ซีซานกับกัวหมิงเลี่ยงพัง ความไม่พอใจของหลู่ซูหางก็หายไปทันที และกระโดดลงสังเวียน แล้วตบไหล่เย่เทียน "มิน่าล่ะซีซานจะชอบนาย อย่างอื่นฉันไม่กล้าสัญญากับนายหรอก ฉันหลู่ซูหางยอมรับลูกเขยอย่างนายแล้ว!"