ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 945

“อ๋า? คำสั่งของผม?” เย่เทียนตะลึงงันเล็กน้อย

“ใช่ เมื่อคุณบุกเข้าสู่แดนระดับฟ้าในสนามประลองเมื่อวานนี้ คุณได้เป็นผู้นำยุทธภพอย่างเป็นทางการแล้ว และแน่นอนว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะสั่งพวกเราได้” หลู่ซูหางพยักหน้า

“ไม่ๆ ลุงหลู่ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมสั่งให้ทำลายสำนักเหลียนหัวเมื่อไหร่?” เย่เทียนรีบถาม

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” หลู่ซูหางเหลือบมองเย่เทียนหัวจรดเท้า“เมื่อวานนี้ตอนที่คุณหมดสติ ปรมาจารย์ไร้เจตสิกถามคุณไม่ใช่เหรอ คุณพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเองนิ”

“เหี้ย!” เย่เทียนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดีเมื่อได้ยินคำพูดของหลู่ซูหาง เมื่อวาน เขาไม่ได้หมายความอย่างนั้นเลย เขาแค่ยิ้มอย่างเป็นมิตรเมื่อเห็นปรมาจารย์ไร้เจตสิกเดินมาข้างหน้า

“หรือคุณไม่เห็นด้วย?” หลู่ซูหางก็ตกตะลึงเมื่อเห็นเย่เทียนพยักหน้า

“ช่างเถอะ” เย่เทียนส่ายหัว เนื่องจากทุกอย่างได้เกิดขึ้นแล้วและทุกอย่างก็ได้ทำไปแล้ว มันไม่มีประโยชน์สำหรับเขาที่จะมาเสียใจภายหลัง “ลุงหลู่ แล้วจากนั้นล่ะ?”

“จะเป็นยังไงได้อีกล่ะ แน่นอน สำนักเหลียนหัวทนไม่ไหว และต่อมาก็กลายเป็นเหมือนสำนักพิษ” หลู่ซูหางมองบนใส่เย่เทียน แล้วสีหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย “แต่ .."

“โฉวฝันเฟยหนีไปเหรอ?”ก่อนที่หลู่ซูหางจะพูดต่อ เย่เทียนก็ยกคิ้วและพูดออกมา

"อืม"หลู่ซูหางพยักหน้าและพูดอย่างช่วยไม่ได้"จะทำไงได้ เพราะโฉวฝันเฟยอยู่ในแดนธาตุทั้งห้ารวมกันแล้ว และด้วยกระบี่หลั่งเลือดในมือ แม้ว่าเราจะรวบรวมทั้งเจ็ดสำนักและสองตระกูลใหญ่ พวกเราก็คงทำได้เพียงไม่พ่ายแพ้อยู่ในมือของเขา อย่าว่าแต่ฆ่าเลย”

หลังจากหยุดชั่วคราว หลู่ซูหางพูดต่อ "ไม่ใช่แค่โฉวฝันเฟย แต่เหยียนเฟิงก็ถูกช่วยไปด้วย"

“แล้วจอห์นนี่ล่ะ?” เย่เทียนขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาเคร่งขรึมเล็กน้อย

แม้ว่าเย่เทียนจะไม่กลัวจอห์นนี่ แต่เขาก็รู้สึกกังวลเล็กน้อยในใจ เขาเคยต่อสู้กับเสว่อิ่ง เสว่อิ่งเป็นคนประเภทที่เพื่อบรรลุเป้าหมายของเขาสามารถทำได้ทุกอย่าง

เนื่องจากจอห์นนี่และเสว่อิ่งเป็นสมาชิกขององค์กรเดียวกัน เย่เทียนกลัวจริงๆว่าจอห์นนี่จะจับคนจากมนุษย์โลกมาเพื่อข่มขู่เขา หากเป็นเช่นนี้ ในสถานการณ์ที่จะลงมือแต่ลงมือไม่ได้ อาจเกิดปัญหาและอาจตายด้วยซ้ำ

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เย่เทียนก็ไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีกต่อไป เขากังวลมากจนแทบรอไม่ไหวที่จะออกจากโลกบู๊และกลับสู่โลกมนุษย์

“เอาล่ะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว คุณตาม” ก่อนที่เย่เทียนจะเคลื่อนไหว หลู่ซูหางก็พูดอีกครั้ง

“ไปไหน?” เย่เทียนผงะ

“พิธีขึ้นครองตำแหน่งผู้นำยุทธภพ!” หลู่ซูหางกล่าวอย่างควรจะเป็นเช่นนั้น “เราได้คุยกันแล้ว ยังไงความแข็งแกร่งของคุณก็เพียงพอแล้ว และตอนนี้โลกบู๊ก็มีเรื่องโฉวฝันเฟยเกิดขึ้น เราก็ต้องการผู้นำเช่นกัน คุณก็รีบขึ้นครองตำแหน่งเถอะนะ”

“ยังมีความจำเป็นต้องทำพิธีอีกหรือ?” ปากของเย่เทียนกระตุกเล็กน้อย ใครจะไปรู้ว่าพิธีนี้จะใช้เวลานานแค่ไหน หากมีอะไรเกิดขึ้นกับฝั่งโลกมนุษย์เมื่อตอนนี้เขากลับไป ถึงตอนนั้นเขาจะเสียใจมากจริงๆ "ลุงหลู่ ไม่ทำพิธีได้ไหม?หรือไม่ก็คุณช่วยผมหน่อยได้ไหม?”

“ลุงหลู่ ขอบคุณนะ” เย่เทียนยิ้ม แต่ท่าทางเคร่งขรึมบนใบหน้าของเขาไม่สามารถลบได้

“โอเค ไม่ต้องห่วง ถ้ามีข่าวของโฉวฝันเฟย ผมจะแจ้งให้คุณทราบ” หลู่ซูหางก็ไม่พูดต่อในหัวข้อนี้ เกลี้ยกล่อมสองสามคำ จากนั้นพูดว่า”ผมรอคุณอยู่ข้างนอก คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ ไปทำพิธีกับผม แล้วคุณจะเป็นผู้นำยุทธภพที่ถูกต้องตามกฎ!”

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น หลู่ซูหางก็ตบที่ไหล่ของเย่เทียน สีหน้าของเย่เทียนเต็มไปหมด เห็นได้ชัดว่าเขาอารมณ์ดี จากนั้นหลู่ซูหางก็เดินออกจากประตูและปิดประตูตามหลัง

เย่เทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยังไงซะอะไรที่จะมาก็จะมาในสักวัน ไม่ต้องรีบร้อน เมื่อคิดได้แบบนี้ เย่เทียนก็ไม่ลังเลอีก เปลี่ยนชุดและเปิดประตูห้อง……

เมื่อเย่เทียนและหลู่ซูหางมาถึงสถานที่แข่งขันอีกครั้ง เจ้าสำนักทั้งเจ็ดและกัวซิ้วเจี๋ยได้นั่งบนแท่นสูงแล้ว และข้างหลังพวกเขา ยังมีคนอีกหลายสิบคนนั่งอยู่ ล้วนแต่เป็นผู้อาวุโสที่มีผมสีขาว เจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายสี่คนที่เคยพบหน้ามาก่อนก็อยู่ในหมู่พวกเขาด้วย

ด้านล่างของแท่นสูงก็เต็มไปด้วยผู้คน ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ ตอนนี้ไม่มีใครแข่งขันบนเวที วันนี้จะไม่มีการแข่งขันต่อสู้ ถือว่าเป็นวันหยุด และทุกคนก็ไม่คัดค้านเรื่องนี้

ด้วยการปรากฏตัวของเย่เทียนและหลู่ซูหาง ฝูงชนก็หันไปสนใจที่ทั้งสองอยู่ และค่อยๆจ้องมองพวกเขาขณะที่ทั้งสองขยับ มีความอิจฉาและความริษยาในสายตาของพวกเขา มีสีกน้าท่าทางมากมาย

บนใบหน้าหลู่ซูหางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เดินไปที่แท่นสูงอย่างไม่เร่งรีบ ยิ้มเป็นครั้งคราวและพยักหน้าให้ฝูงชนทางด้านซ้ายและด้านขวา ท่าทางนั้นเป็นสไตล์ของผู้นำอย่างสมบูรณ์

แม้ว่าเย่เทียนจะทนไม่ได้ที่ถูกคนจำนวนมากมองเหมือนเสือในสวนสัตว์ แต่เขาก็ไม่สามารถแซงหลู่ซูหางโดยตรง ดังนั้นเขาจึงต้องเดินช้าๆอยู่ข้างหลังหลู่ซูหาง และได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์จากฝูงชน...